De Atacama woestijn in Noord-Chili staat in bloei!

(REISVERHAAL) Laten we het maar een valse start noemen, onze eerste dag in Chili. We hebben een roadtrip van 5 weken door het noorden van Chili en Argentinië voor de boeg. We starten en eindigen in Santiago de Chili, reizen door de Atacama woestijn, steken de grens over naar Argentinië en rijden via de Ruta 40 in de richting van Mendoza. Ons camperbusje van CamperTravelChile is compact en stoer. Het is lente, laagseizoen. Volgens Chilenen is het nog veel te koud om te kamperen: “¿Vas al desierto de Atacama? ¡Hace mucho frio allí por la noche!” Maar ze zeggen ook dat de Atacama woestijn in Noord-Chili in bloei staat. Wij gaan nieuwsgierig op pad om te zien wat het noorden voor ons in petto heeft.

Deze rondreis door Chili en Argentinië maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië, twee weken door de Pantanal in Brazilië! en twee weken door het gekke Uruguay. We zijn inmiddels ruim zes maanden aan het reizen. De eerste helft van onze wereldreis was een onbeschrijfelijk mooi cadeau.

Valse start

Na het ophalen van het camperbusje doen we boodschappen en gaan op zoek naar beltegoed. Het is een vast ritueel. Gemopper over de veel te kleine bus hoort daarbij. Als we de boodschappen in de bus willen opbergen, krijgen we de achterklep echter niet open. Met geen mogelijkheid. Geïrriteerd rijden we terug naar het camperdepot, waar de klep voor ons wordt opengemaakt. Een beetje kruipolie erin en we kunnen gaan. We hoeven gelukkig maar 87 kilometer te rijden voor de eerste camping, want het is inmiddels al tegen vieren.

Het is een flinke tegenvaller als de poort van camping Olmué Nativo potdicht zit. We proberen drie campings in de buurt, maar ze zijn of lijken allemaal gesloten. Vooraf bellen kunnen we niet, want we hebben nog geen simkaart gekocht. Gevloek klinkt door de bus. Het is inmiddels 20 uur en de zon gaat onder. Wat nu? De sfeer wordt er niet beter op. In het dorp Quillota krijgen we de tip om naar Hotel Boston te gaan. Met tegenzin checken we in, alleen de suite is nog beschikbaar en dat kost ons € 80,-. We nemen ons ‘verlies’ en nuttigen een prima pizza met een glas Chileense Cabernet Sauvignon, in het restaurant verderop. We proosten op Chili, ontspannen en kunnen nu pas lachen om de stress van vandaag.

Overnachting: Hotel Boston – Quillota(1 nacht)

Pichidangui – eindelijk geland!

Voordat we verder gaan brengen we een bezoek aan de “Chino”. Verwonderd lopen we door deze levensechte AliExpress-winkel, waar meer te koop is dan je kunt verzinnen. Hier kan geen Chinatown tegenop! We maken onze uitzet (over)compleet met plastic bakken, een fatsoenlijke pan en scherpe messen. Daarna gaan we op zoek naar beltegoed. Je lacht je dood als je ons ziet stuntelen in het Spaans-Engels, maar met staccato “sim – prepagado – internet – data” komen we een heel eind. Als we zijn voorzien vertrekken we naar de kust.

Op camping Bahia Marina worden we hartelijk ontvangen door een man die net zo goed Engels spreekt als wij Spaans. Het toiletgebouw gaat van het slot en we mogen kiezen waar we gaan staan. Uitchecken is om 12 uur, of om 2 uur, of om 5 uur. “Realmenta no importa”, zegt de eigenaar. (Het maakt eigenlijk niet uit.)  We staan alleen, in het midden van een enorme strandcamping en krijgen wat hout voor een vuurtje. We zijn geland en de campinghond houdt ons gezelschap als we het avondeten klaarmaken. In de komende dagen zullen we ontdekken dat slecht onderhouden campings, zwerfafval, honden en hondenpoep integraal onderdeel uitmaken van de Chileense kampeerervaring. We worden steeds beter in het negeren van dit soort ongemakken en genieten van het vuur, al het losliggende hout van het kampeerterrein verdwijnt in ons kampvuur.     

Overnachting: Bahia Marina de Pichidangui (1 nacht)

De Atacama woestijn in Noord-Chili bloeit

Na een korte strandwandeling over het strand van Pichidangui gaan we een nieuwe keuken kopen. We investeren een laatste keer in de uitzet met een tweepits gasfornuis, want het brandertje dat we meekregen was voor vertrek al overleden. Een gaspit moet zijn werk doen, en twee pitten is fijner dan een! Inmiddels hebben alle spullen een vaste plek in de camperbus gevonden en concluderen we dat er misschien toch voldoende ruimte is, zolang we buiten kunnen zitten. 

Op Astrocamping Viento Sur hebben we pech met de bewolking (geen sterren), maar geluk met onze buurman. Rodrigo geeft ons een kaart van Chili en vertelt welke mooie plekken we niet mogen missen. Doordat het de afgelopen tijd vochtiger is geweest dan gebruikelijk staat de halfwoestijn in bloei. Enthousiast vertelt hij dat dit maar heel af en toe voorkomt. We zagen het ook al op het Chileense nieuws. En hij drukt ons op het hart dat we morgenochtend naar het Parque National Bosque Fray Jorge moeten gaan. Het ligt aan de kust en in de ochtend verdwijnt het soms volledig in de wolken. “You can hear the waterdrops falling from the trees, it’s very special!”

 Overnachting: Viento Sur Astrocamping – Ovalle (1 nacht)

Ruta de las Estrellas

Het is inderdaad vochtig en bewolkt in het bos. De uitzichten zijn grijs en de bomen dragen mossen om zoveel mogelijk vocht op te kunnen vangen. Je hoort het druppelen, zonder dat het regent. Wij zijn wel bekend met dauwdruppels en vinden het vooral apart dat we ineens in een compleet ander ecosysteem rondlopen! Vijftien kilometer verder en er groeien alleen maar cactussen (en dit voorjaar ook bloemen)!

Na de boswandeling gaan we – op aanraden van een motorrijder die we gisteren bij het tankstation spraken – via de ongelofelijk mooie ‘Ruta de las Estrellas’ richting Vicuña. Doordat er zo weinig lichtvervuiling in dit gebied is, zijn heldere nachten bezaaid met sterren. De route slingert door de bergen, langs kleine dorpjes. Dit is hoe het tijdens een roadtrip hoort te zijn, wauw! De landschappen van Chili zijn uitgestrekt en schitterend.  

Op de app iOverlander zien we dat we langs een camping komen waar ze ook alpaca’s hebben. Dat lijkt ons wel wat. De poort is dicht, maar als ik “Hola, Hola” roep, slaan de twee honden aan. Ik bel het telefoonnummer van de camping en mijn naamgenoot Claudio zegt dat hij open komt doen. Wederom zijn we de enige gasten, waardoor we kunnen kiezen waar we gaan staan. We gaan voor een super leuke plek aan de rivier, met hangmatten, zonnebedjes en zelfs een glijbaan. Eric springt een gat in de lucht, want de barbecue is mega. Vanavond hebben we een groot vuur! Als ik aan Claudio vraag of we de alpaca’s mogen zien, zegt hij dat we morgenochtend ‘alpacatherapie’ kunnen doen. Dat laten we ons geen twee keer zeggen!

Overnachting: Agrocamping Alpacas Urania – Morrillos (1 nacht)

Alpaca’s knuffelen

Om 10 uur staan we klaar voor de knuffeltherapie. Eerst vertelt Claudio over de alpaca’s, de wolproductie, de stoffen en kleding die zijn vrouw Maria en hij maken. Ze doen alles met de hand. Het blijkt dat ze de beste alpacawol ter wereld produceren. Het geheim? A lot of love! Hun alpaca’s produceren veel meer wol dan een gemiddelde alpaca en het is van de zuiverste en fijnste kwaliteit. Goed eten, tender, love and care zijn de belangrijkste ingrediënten. Vol passie vertelt Claudio over hun levenswerk, ik zie de emotie in zijn ogen. Eric en ik zijn allebei geraakt door zijn verhaal.

Daarna gaan we met Maria naar de dieren. Het is ongelofelijk om te zien hoe de dieren reageren op haar aanwezigheid. Ze roept ze, geeft ze eten en daarna mogen wij. Wat een helden zijn wij toch ook! Het gaat er onhandig en onwennig aan toe, maar de dieren zijn zo super schattig en zacht dat zelfs Eric ontdooit. Het duurt niet lang voordat we allebei staan te “koetsiewoetsien” naar de alpaca’s. Maria moedigt ons aan om een alpaca te kussen, maar daar hebben we waarschijnlijk nog wat extra therapiesessies voor nodig! We hebben veel plezier met de alpaca’s en bewondering voor het werk van Claudio en Maria. Mochten we nog eens in Chili komen, dan gaan we ze zeker weer opzoeken!

Politica!

We roadtrippen verder naar het noorden. Onderweg hijst Eric de Zoontjens vlag op de bergpas bij de Tres Cruses. “Higher grounds” is het motto van het bedrijf waar Eric (als hij niet reist) werkt. Hij klimt helemaal naar boven om de vlag op de bergtop te laten wapperen. Jullie geloven het misschien niet, maar af en toe denken wij echt nog aan onze collega’s! 

Bij Vicuña komen we op een camping terecht die op Google 4,4 uit 5 scoort. Mensen zijn vooral te spreken over het mooie zwembad. En warempel, er zijn andere gasten! De eigenaar leidt ons rond over de aftandse, vervallen camping en vraagt op een gegeven moment in het Spaans wat wij voor werk doen. Snel vul ik op google translate ‘ambtenaar’ in, wat als ‘oficial’ wordt vertaald. “Ahh!”, zegt hij: “Politica!! Eres Politica.” Uh, nee. No politica, oficial! Maar hij wil het niet horen. Hij heeft zojuist een bekende Nederlandse politica ontmoet en dat vindt hij geweldig. Ik heb het maar zo gelaten.

De camping is…Chileens. De speeltuin zou in Nederland worden afgekeurd, net als alle toestellen in de fitnessruimte en de bruine randen in de douchebakken zouden waarschijnlijk ook niet door de inspectie komen, laat staan het zwembad. Maar ach, we hebben een slaapplaats en kunnen naar de wc, de rest negeren we.

Overnachting: Camping las Pataguas Del Arenal – Vicuña (1 nacht)

Punta Choros

De rit gaat naar Punta Choros, waar we naar het Reserva Marina Islas Choros gaan. Met een beetje mazzel kunnen we Humboldtpinguïns zien. De vriendelijke campingeigenaar helpt ons een tour te regelen. Op zijn advies rijden we morgenvroeg naar Caleta Chañaral de Aceituna om daar naar het marine reservaat te gaan. Volgens hem is het daar mooier en zijn er gisteren zelfs walvissen gezien! 

Overnachting: Camping Punta Lodge – Choros (1 nacht)

Caleta Chañaral de Aceituna

“Kijk daar! Een campertje van Condor.” We ontmoeten Will en Jenny uit Londen, een van de weinige Europese toeristen in Chili op dit moment. Ze gaan om 10.00 uur met dezelfde tour mee als wij. We zijn in totaal met 16 personen. Ik vraag me af waar ze al deze toeristen vandaan hebben getoverd, want tot nu toe zijn we er bijna geen tegengekomen.

Tijdens de boottocht zien we een kolonie zeeleeuwen lekker lamlendig op de rotsen liggen, en er waggelen maar liefst zeven verdwaalde Humboldtpinguïns. Op de drie eilanden in het marine reservaat zit een kolonie van 2000 pinguïns. In deze tijd van het jaar houden ze zich volgens onze gids verscholen op het midden van het eiland, pas in de zomer (januari – april) komen ze naar het water en zijn ze makkelijk te zien.

Het is eigenlijk ook nog geen walvissentijd, maar we hebben goede hoop. Soms zijn er vroege walvissen. En ja hoor!!! Tadaa! Recht voor onze boot komt een blauwe vinvis aan de oppervlakte. Wat is dat machtig! We horen hoe hij zijn lucht uitblaast en zien zijn lichaam langzaam boven het wateroppervlak glijden. Dierendag vieren wij dit jaar met pinguïns en een walvis die zich een paar keer aan ons laat zien. Heel speciaal.

Ruta del Desierto

Na de excursie gaan we nog even in de camperbus van Will en Jenny kijken. We inspecteren elkaars camper en komen tot de conclusie dat het beste model een combinatie van beide zou zijn. Het is weer een leuk, spontaan gesprek. Het blijft gezellig om andere reizigers te ontmoeten, hun reisverhalen te horen en tips uit te wisselen! Dus zij gaan naar de alpaca-camping en wij gaan, geïnspireerd door hun ervaringen, maar eens een nachtje wildkamperen. Dat wordt hoog tijd!

Weer rijden we door de prachtige heuvels van Chili. We stoppen om een groep wilde guanaco’s te fotograferen en onderweg zien we wilde paarden en ezels. Chili weet ons te verwonderen met haar mooie landschappen en alle kleurschakeringen in de heuvels. Het is moeilijk te beschrijven; de bergen kleuren van licht naar donkergroen, van okergeel naar roze. Overal bloeien bloemen; geel, wit, roze, paars, blauw. We hadden niet gedacht dat de landschappen zo mooi zouden zijn. De uitgestrektheid en de stilte van Chili spreken ons aan. Met gemak rijden we twee uur, zonder andere mensen tegen te komen.

We vinden een plekje uit het zicht van de weg om te overnachten. Omdat we het gisteren ijskoud hebben gehad, gaan we eerst (heel veel) hout sprokkelen. Dat gaat ons niet nogmaals overkomen. Vanavond maakt Eric een groot vuur! We staan tussen de bergen en om ons heen is het stil. Als we luisteren naar de omgeving horen we een vogeltje in de verte en het waaien van de wind. Verder niets. Nadat de zon is vertrokken horen we alleen het knapperen van het vuur en we voelen de aangename warmte op onze wangen.    

Overnachting: wildkamperen langs de C-494 (1 nacht)

Parque Nacional Llanos de Challe

Via ‘Ruta del Desierto’ rijden we het Parque Nacional Llanos de Challe binnen, waar we ook gaan kamperen. Krijg nou wat, het is hartstikke druk op de camping! Dit heeft natuurlijk alles te maken met het bloeien van de Atacama woestijn in Noord-Chili, wat maar eens per 5 tot 7 jaar voorkomt. Veel Chilenen gaan het bekijken. Dit nationale park is het epicentrum van de bloemenpracht. We krijgen het laatste plekje op de ‘overflow’ toebedeeld en staan naast Rodrigo en Bernadita.

Voordat we de volgende dag vertrekken stoppen ze ons nog een grote tas sinaasappelen en grapefruits uit eigen tuin toe. Dit keer maken we wél een selfie met z’n vieren en Rodrigo heeft ons precies verteld waar de bloemen en bergen het mooist zijn. Dit voorjaar kleurt de woestijn kleurt roze, paars en wit. Het is fantastisch!

Overnachting: Playa Blanca (1 nacht)

Overnachting: Camping Bahia Club – Bahia Inglesa (1 nacht)

Pan de Azúcar

Alle routes in Chili lijken namen te hebben. Nu rijden we over de Ruta 5, ofwel de ‘Panamericana Norte’. We hebben er in onze wereldreisplannen nog aan gedacht om hem helemaal te rijden, van Alaska naar Ushuaia, maar dat plan is gesneuveld. Misschien kunnen we het in de toekomst nog eens doen? 

Onderweg rijden we door de Pan de Azúcar, waar we vooral geïntrigeerd raken door de dikke, uitgedroogde en gebarsten modderlaag. Het geeft een mooi lijnenspel. De laag is op sommige plaatsen meer dan 20 centimeter dik en bij de entree van het park hebben mensen er stapeltjes van gemaakt. Het laat zien hoe droog de omgeving is, hoewel de huid van onze benen ook een goede indicator is. Overdag is het warm en ’s nachts koud. Vooral ’s ochtends – als wij op moeten staan – is het vaak ijzig koud. 

Wildkamperen

Na de Pan de Azúcar wordt de omgeving er niet mooier op. We zien steeds minder personenauto’s en steeds meer vrachtwagens. Rond Antofagasta zien we vooral lelijke industrie. Het is er stoffig en bruut. In dit deel van de Atacama woestijn wordt veel koper gewonnen, maar ook lithium. Later zullen we horen hoe het winnen van lithium (voor ‘groene’ elektrische auto’s) het water in de woestijn doet verdwijnen en de leefomgeving van flamingo’s bedreigt. De populatie flamingo’s is al van 30.000 naar 6.000 gedaald.

Vrachtwagens rijden af en aan naar de mijnen en wij rijden ertussen, op weg naar het toeristische oord San Pedro de Atacama. We gaan niet over de snelweg via Calama, maar nemen een route binnendoor, waar we ergens langs de gravelweg tussen de grindheuvels – beschut tegen wind en onzichtbaar voor verkeer op de hoofdweg – overnachten.  

Ik heb slecht geslapen. Het slaat eigenlijk nergens op, maar als wij niet op een camping staan, slaap ik onrustig. Ergens in mijn achterhoofd blijft de alertheidsmodus ingeschakeld. Alsof er iemand in de middle of nowhere op zoek gaat naar twee Nederlandse toeristen in een busje, om ze kwaad te doen. Wij gaan echt niet zomaar ergens staan, we zorgen dat we uit beeld zijn en in een bewoonde omgeving kiezen we voor een camping. Het is in Chili en Argentinië toegestaan om te wildkamperen. Niets aan het handje zou je zeggen, maar toch. Misschien moeten we meer oefenen. Of moeten Kees en Yvon volgende keer mee op wereldreis, want als we met zijn vieren zijn heb ik helemaal geen last van deze onrust. 

Overnachting: Wildkamperen langs route 25 “between the hills” – (1 nacht)

San Pedro de Atacama

We leggen een paar honderd kilometer af om uiteindelijk bij de Salar de Atacama uit te komen. Onderweg ziet Eric een stilstaande vrachtwagen aan voor een koffietentje, dus je begrijpt dat het rijden door de gigantische vlaktes en de vijandige woestijn zijn tol begint te eisen. Zelfs de zoutkristallen van de zoutvlakte zien er agressief uit.

De afgelopen uren zagen we alleen vrachtwagens, zand, bergen en eindeloosheid. En dan ineens sta je midden in de drukte van het woestijndorp San Pedro de Atacama. We moeten even acclimatiseren. Bij hotel Taka Takha mogen we op camping staan: een zanderige parkeerplaats. Maar de douches zijn warm en dat is heerlijk! Ik kom al snel tot de conclusie dat je met harde lenzen beter niet in San Pedro kunt gaan wonen. Voor een paar euro koop ik een enorme zonnebril die mijn ogen beter kan beschermen.

Onze buren op de parkeerplaats zijn Mark en Henrike uit Duitsland. Ze reizen anderhalf jaar met hun eigen Landcruiser camper over de wereld. Gestart in het zuiden van Afrika en nu in Zuid-Amerika. Echt serieus! Je hebt altijd baas boven baas. Ik ben nooit jaloers, maar overlanden met zo’n Landcruiser lijkt mij zooo gaaf. Je moet altijd blijven dromen, niet?

We drinken ’s avonds samen een biertje en de volgende ochtend haalt Mark stokbrood en heerlijke croissants met dulce de leche bij La Franchuteria: met stip de beste bakker van de woestijn! We ontbijten samen, nemen de tijd en vragen ons af of we straks het hoge tempo in Europa weer bij kunnen benen.

Valle de la Luna

In de omgeving van San Pedro is van alles te zien (daarom is het hier ook zo druk). In 2019 zijn wij ook een paar dagen in San Pedro geweest, maar Eric weet er niet veel meer van. Zelfs de magische Valle de la Luna kan hij zich niet herinneren! Mijn kortetermijngeheugen is niet altijd op orde, maar zijn langetermijngeheugen heeft ook last van erosie.

De rotsformaties en de grote duin zijn schitterend en de zandhozen meedogenloos. Aan het eind van de dag zitten we met ontelbaar veel toeristen op de zonsondergang te wachten. Het is absoluut prachtig, maar we kwamen vooral voor de volle maan. “Dat ding moet hier toch ergens zijn? Normaal zien we hem ’s middags al!” zegt Eric.

De toeristen en witte busjes vertrekken in een lange file en een paar auto’s blijven achter. Het wordt steeds donkerder. Wij wachten (on)geduldig. “Ja! Daar!” roept Eric enthousiast. Vanachter de vulkaan kruipt de maan naar boven. Het kleine, witte streepje groeit tot een grote bal. De heldere cirkel vormt een scherp contrast met de zwarte hemel. Het is volle maan in Valle de La Luna!

Klaar voor Argentinië

Voordat we de grens naar Argentinië oversteken, blijven we een extra dag in San Pedro om wat  noodzakelijkheden te regelen. Na twee weken hebben onze handdoeken een sopje nodig en de onderbroeken kunnen ook niet meer worden omgedraaid. Contact met het thuisfront is fijn en een verhaaltje typen om niet te vergeten, is gezien de staat van ons geheugen ook van groot belang. We hebben gehoord over de Blue Dollar, dus gaan wat contanten wisselen en we sluiten af met de beste empanada’s van Chili bij Emperio Andino.

We hebben genoten van de Atacama woestijn in Noord-Chili: van de bloemen en tegelijkertijd ook van de vijandige kant van diezelfde woestijn. Af en toe was het koud – het vroor gelukkig niet – en de wind kon in alle opzichten gruwelijk zijn. De uitzichten, de kleuren, de bergen, de sterren, de alpaca’s en de oneindigheid maken ons gelukkig. We zijn klaar voor de Ruta 40 in Argentinië!

Overnachting: Takha Takha Hotel & Camping – San Pedro de Atacama (3 nachten)