Kamperen in Costa Rica met 4×4 en daktent

(REISVERHAAL) Vanuit Panama steken we de grens over naar Costa Rica. In de hoofdstad San José blijven we twee dagen om een route uit te stippelen. We gaan 17 dagen met een 4×4 en daktent van Nomad America kamperen in Costa Rica. We kijken enorm uit naar alle dieren die we gaan zien, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik opzie tegen de insecten die we hoogstwaarschijnlijk ook tegenkomen tijdens het kamperen in Costa Rica. Vanzelfsprekend gaan we off the beaten track met onze 4R Gangsta en dat blijkt niet altijd zonder risico!

Dit kampeeravontuur in Costa Rica maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië, twee weken door de Pantanal in Brazilië, twee weken in het gekke Uruguay en daarna 5 weken door Chili en Argentinië. Om even bij te komen gingen we 3 weken naar Curaçao. Na deze vakantie in een vakantie reisden we 4 weken door Colombia – waar we ons makkelijk twee maanden hadden kunnen vermaken – gingen we 2 weken op vakantie in Panama. We zijn inmiddels 10 maanden aan het reizen en laten ons nog steeds met plezier verwonderen door onze schitterende wereldbol.

Over de grens

Bij Guabito steken we de grens van Panama naar Costa Rica over. We hebben in Bocas del Toro een transfer met Carib Shuttle geboekt, waardoor het ontzettend makkelijk is om in de hoofdstad San José te komen. In Bocas pakken we een taxibootje naar Almirante op het vasteland, een minibus brengt ons naar de grensovergang, waar de chauffeur ons precies vertelt bij welk loket we in de rij moeten gaan staan om Panama te verlaten. Hij begeleidt onze groep via de brug over de Rio Sixaola en laat ons zien waar we een inkomstempel voor Costa Rica kunnen krijgen. Geen vragen over verdere reisplannen of onward tickets, we zijn binnen een uur aan de andere kant van de rivier. Het is de vlotste grensovergang van onze hele wereldreis.

We maken een lunchstop in Puerto Viejo bij het luxe Hotel Banana Azul. Het is onze eerste kennismaking met Costa Rica en we zien meteen een luiaard in de boom! Super gaaf. Zo willen wij iedere dag wel een wrapje eten! Puerto Viejo ligt aan de Caribische kust, we hadden gelezen dat het niet altijd veilig is om aan deze kant te wildkamperen en dat het dorp een drukke backpackersplek is. Voor ons een reden om het over te slaan. Nu we hier zijn en het mooie strand zien, bedenken we dat een dag of 2 in Puerto Viejo helemaal niet verkeerd zou zijn geweest. Maar goed, dat is de koe van achteren bekijken.

San José

We komen rond een uur of acht aan in San José. Het is donker, maar we worden netjes voor de deur van ons appartement afgezet. Het is fijn dat de supermarkt tot 22 uur open is, zodat we nog iets kunnen halen. We hadden al gehoord dat Costa Rica duur zou zijn, maar het is toch even slikken. Het ziet er naar uit dat we weinig kaas gaan eten: € 6,50 voor 8 vierkante plakjes. Voor een pot pindakaas tellen we € 7,- neer, maar daar kunnen we heel wat bammetjes mee smeren. Good old boterham met pindakaas!

In San José rond ik mijn blog over Panama af en stippelt Eric de route voor Costa Rica uit. We doen de was, pinnen geld en bellen met mijn jarige mama. Het is fijn om een uurtje ontspannen met mijn ouders te videobellen. Gewoon wat kletsen over hun dagelijkse beslommeringen. Ik begin mijn ouders en mijn zus te missen. Het frequente contact dat we normaal gesproken hebben, was zo vanzelfsprekend. Ik mis het kletsen over niks en ook de diepgaande gesprekken met mijn moeder en mijn zus. Eric doet zijn best hoor, hij heeft dit jaar een spoedcursus gevolgd, maar hij blijft een beginner.  

Kakkerlak

“Whaaaaa!!! Kakkerlak!!! Eric, er loopt hier een reuze kakkerlak!!!” Ik zie een exemplaar van zo’n zes centimeter onder het bed vandaan kruipen. Hij heeft van die lange sprieten. Jak! We zijn nog niet eens aan het kamperen! En waar zat dat beest de afgelopen twee nachten? Onder ons bed? Eric vangt hem met een glas en gooit hem uit het raam. Hij is totaal niet onder de indruk van het beest. Toedeledoki! Weg kakkerlak, maar echt lekker slaap ik vannacht niet.

Overnachting: The Train Suites Escalante – San José (3 nachten) 

Nomad America

In alle vroegte gaan we met een Uber naar Nomad America, de taxichauffeur verwelkomt ons in zijn land met de woorden “Pura Vida”: het nationale motto van Costa Rica. De letterlijke vertaling is “Puur Leven”, maar hij legt ons uit dat het veel meer betekent. Het gaat over genieten van het leven, je geen zorgen maken, positief zijn, gelukkig zijn. Het is een manier om mensen te groeten, om ze te bedanken, om waardering uit te spreken. “Pura Vida”, we zullen deze woorden nog vaak gaan horen.  

Een zwarte Toyota 4runner met daktent staat op ons te wachten. Het is een monstertruck, op enorme wielen. Ik heb bijna een trapje nodig om erin te komen! Hiermee rijden we zonder problemen door iedere rivier en over elk modderig pad. De komende 17 dagen gaan we kamperen in Costa Rica. Let’s go! Bij Nomad America hebben ze voor ons een app-groep aangemaakt: de 4R Gangsta. Dat slaat op de auto, niet op ons.

Uvita

De eerst plek waar we naar toe gaan is Uvita, waar de kust de vorm heeft van een walvisstaart. Meteen ontdekken we dat de campings in Costa Rica niet vergelijkbaar zijn met de campings in Europa. Het zand is zwart en het sanitair aftands, maar schoongemaakt. Even zuchten en niet zeuren. De campingeigenaar is super vriendelijk. De kampeerplekken hebben afdakjes die tegen zon en regen beschermen. Je kunt ook een houten ‘cabaña’ met instortingsgevaar huren. We zweten als maniakken bij het opzetten van de tent en fabriceren een lekkere pan nasi (met een kruidenzakje uit Curaçao). Na de afwas duiken we in ons tentje. Het is heerlijk om weer te kamperen!

Overnachting: El Chaman – Uvita (1 nacht)

Ballena National Park

De volgende ochtend nemen we alle tijd voor het ontbijt en de koffie. We maken kennis met Janet, from next door. Ze komt oorspronkelijk uit Canada, woont tijdelijk op de camping en is knettergek. Ze tipt ons een mooie waterval en een leuk restaurant voor vanmiddag. Eerst gaan we naar het Parque Nacional Marino Ballena voor een lange strandwandeling naar de walvisstaart. Het strand is magnifiek! Het zand is zijdezacht en het laagje zeewater op het vlakke strand vormt een gigantische, natuurlijke spiegel. Een sliert pelikanen vliegt over de toppen van de palmbomen als we proberen dit mooie stukje Costa Rica in ons geheugen op te slaan. Hopelijk vergeet ik mijn zere voeten, want 8 kilometer op blote voeten gaat zeer doen, ook al is het volgens Janet “a great way of connecting with mother earth”.

In het zand vinden we een platte schelp (een zogenaamde zanddollar), die we meenemen voor de buurvrouw. Vindt ze vast leuk. Op de camping geef ik hem aan haar. Met overdreven enthousiasme neemt ze hem in ontvangst: “You are so sweet!! I meet a lot of Dutch here, and some are really on themselves. You are the best, my love!!” Ik begrijp die Nederlanders wel, maar mijn man maakt altijd met iedereen een praatje.    

Schiereiland Osa

Na een kort bezoek aan Cascada El Pavon eten we vis bij Restaurante Tilapias La Cascada. Daarna rijden we richting het Parque Nacional Corcovado op het schiereiland Osa, in het zuiden van Costa Rica aan de Grote Oceaan. Corcovado is een van de grootste en meest afgelegen nationale parken in Costa Rica. Het is ook een van de meest biodiverse plaatsen ter wereld. In het tropisch regenwoud leven tapirs, krokodillen, slangen, wasberen, poema’s, jaguars, 4 verschillende soorten apen, ara’s en meer. Het is redelijk prijzig om het park te bezoeken, een gids is verplicht en toegangstickets zijn gelimiteerd.

Wij besluiten om het park niet in te gaan, maar om in de omgeving twee 4×4 routes te rijden waar ook veel kans op wildlife is. Bij het dorp Sierpe stuiten we op een rivier en een pont. Er zitten een paar mensen aan de kade die ons vertellen dat we 2x moeten toeteren om de bootman te roepen. Het zijn Afrikaanse taferelen. De roestige pont wordt aangedreven met een motorbootje aan de zijkant, waardoor we in cirkels over het water varen.

Kamperen in Costa Rica

De 4×4 route is weinig uitdagend met onze monstertruck en los van een overstekende blauwgroene slang zien we weinig wilde dieren. Voor de nacht strijken we neer op Playa Granadito. De camping is eigenlijk meer een wildkampeerplek op het strand. Er staan overkappingen, picknicktafels en palmbomen. Om de niet zo frisse toiletten en douches te bereiken moeten we een rustige strandweg oversteken. Druk is het niet, er staan nog 1 ander tentje. Als je gaat kamperen in Costa Rica moet je geen luxe verwachten.

Eric hakt met zijn machete een kokosnoot open en we prijzen ons gelukkig. Drie politieagenten komen ons op het strand vergezellen bij zonsondergang. Ze maken een praatje en als de zon is ondergegaan rijden ze verder. Wij zetten onze hoofdlampjes op en worden meteen aangevallen. Pok. Op mijn rug. Wtf?! Pok! In Eric’s nek. Pok! Vliegende torren storten zich met hoge snelheid op het licht en dus op ons. Snel schakelen we over naar rood licht, want dat trekt minder insecten aan, maar lekker buiten zitten is er vanavond niet bij. Weet je wat? We gaan een serietje kijken in de daktent.    

Overnachten: Granadito camping Bahia Drake (1 nacht)   

Playa Carate

Ja, eindelijk een rivercrossing! Gisteren vroegen we aan de agenten hoe de wegconditie van onze geplande route was, maar ze hadden geen idee. Het is vast buiten hun dagelijkse rondje. We wagen de gok en het valt alles mee. Na de tweede rivier zien we voor ons twee auto’s rijden. Omdat wij vlotter zijn met onze monstertruck, halen we de Dinky Toys in. Het blijken Zwitsers en we vragen of ze iets hebben gezien. “Yes, we saw a black panter at the last rivercrossing.” O. ja! Dat meen je! Bij de rivier waar ik net ben uitgestapt om Eric te filmen? Gruwelijk jaloers rijden we verder. Dat was onze panter!!     

De weg van Puerto Jiménez naar Playa Carate zou slecht zijn, met verschillende kruisende rivieren. We hebben er zin in! Het is echter droogseizoen en de weg lijkt pas opgeknapt. Met gemak rijden we door de lage riviertjes en onderweg zien we slingerapen en kapucijnaapjes! Yes! Daar zijn ze. Bij Playa Carate vinden we een perfect wildkampeerplekje. We hangen de hangmat op en maken een vreugdesprongetje als er ara’s overvliegen. O, yeah!

Overnachting: wildkamperen Playa Carate (1 nacht)

Zwarte panter

De terugweg is wederom een wild-zoek-excursie. We zitten voorover gebogen in de auto en speuren met onze ogen langs de boomtoppen. Eric houdt tussendoor de weg in de gaten, wel zo praktisch. “Puma!!” roept hij. Als ik kijk, is er niets te zien. “Ik zag een beest lopen, met een zwarte staart.” “Was het geen aap?” “Nee, het was een kat. Dat weet ik zeker. Geen aap.” We brainstormen hardop over wat Eric gezien heeft. Zou hij daadwerkelijk de kont van een zwarte panter hebben gezien? Het lijkt ons onwaarschijnlijk, maar wat was het dan wel? 

“Apen!” Er is veel te zien vandaag! We stappen uit en terwijl wij naar boven kijken stopt een tegenligger. Het zijn twee Amerikanen met een gids. De gids heeft een telescoopkijker bij zich, daar herken je in Costa Rica alle gidsen aan. En als je mensen naar boven ziet kijken, weet je dat er iets te zien valt. Zo gaat dat hier: wij ontdekken de apen, de gids ziet wilde varkens tussen de bosjes en vervolgens spot ik een toekan. Check! De gids zegt dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat wij zojuist een zwarte panter hebben gezien. Mogelijk is het een “Tayra” (zwartbruine veelvraat) geweest, want die worden vaker gezien. Internetonderzoek achteraf doet Eric dit vermoeden bevestigen.

Parque Nacional Manuel Antonio

We hebben nog geen plan voor morgen. We stoppen even om te bekijken wat we willen doen en waar we gaan overnachten. Parque Nacional Manuel Antonio staat bekend om de schitterende stranden, het regenwoud en de dieren die makkelijk te spotten zijn. Het is ook het bekendste park van Costa Rica. Je moet vooraf online tickets bestellen. Jammer genoeg zijn de kaartjes voor vrijdag- en zaterdagochtend uitverkocht. Het weekend is altijd druk en de komende twee weken hebben de bewoners van de regio San José vakantie. Voor ons geen Manuel Antonio. Als je in Costa Rica alle hoogtepunten wilt zien, is vooraf plannen aangeraden!

Playa Bejuco

We gaan morgen wel naar Parque Nacional Carara, waar we ter plekke een kaartje kunnen kopen. Ook leuk. Voor vannacht lijkt Finca Rosa del Mar ons een mooie camping. De recensies zijn heel positief. Als we aankomen op het achteraf gelegen stukje land, is de groene tuin een deceptie: er lopen kippen rond en het is een zootje. De eigenaar Javier is vriendelijk en ontvangt ons met een biertje in de hand. Twee jongens zitten te blowen. De keuken van de eigenaar is voor gemeenschappelijk gebruik. Javier verontschuldigt zich voor de rommel en de papaja die overal verspreid ligt. Dat hebben de apen volgens hem gedaan.  

“Dit vind ik niks. Hier wil ik niet blijven.” Eric ziet het niet zitten om in de tuin van Javier te slapen. Ik eigenlijk ook niet. We zijn nog nooit vertrokken op een camping, vandaag is de eerste keer dat we bedanken en elders gaan. Het is dan ook een verademing als we op Playa Bejuco de tent opzetten: ruimte, uitzicht, een heerlijke douche en zonsondergang in de zee. Geen insecten in de avond en eekhoorntjes in de palmbomen. Wij zijn blij!

Overnachting: Camping los Garrobos – Playa Bejuco (1 nacht)   

Parque Nacional Carara

In Parque Nacional Carara maken we een super suffe junglewandeling. We zien weinig, geen wonder dat het zo rustig is in dit park. Toch zien we iets nieuws: een paartje (woody) woodpeckers, met prachtige rode kuiven! De leguanen bij de uitgang zijn een toegift, zodat we uiteindelijk alsnog met een tevreden gevoel het park verlaten. Dat verlaten gaat super traag: er staat een file op de Ruta 34. De file wordt veroorzaakt door de “crocodile bridge”. Onder de krokodillenbrug liggen 11 flinke jongens, die geen enkel idee hebben van de verkeersopstopping die ze veroorzaken in de mensenwereld boven hen.

Schiereiland Nicoya

Na een korte stop bij de krokodillen rijden we door naar Puntarenas waar we om 18 uur de autoferry naar het schiereiland Nicoya hebben gereserveerd. We hadden hem liever eerder gehad, omdat het donker zal zijn als wij aankomen, maar eerdere overtochten waren vol. Het is druk en chaotisch bij de ferryterminal, van waaruit wij naar de grootste “Blue Zone” van de wereld vertrekken. Blue Zones zijn gebieden waar mensen gelukkiger, langer en gezonder leven dan gemiddeld. De belangrijkste succesfactoren zijn gezond eten, bewegen, voldoende slaap, weinig stress en een prettig sociaal leven. Wij gaan eens kijken of wij ons leven kunnen verlengen op Nicoya.

Disco

De eerste nacht is weinig succesvol. Op camping Tio Lalo worden we allervriendelijkst ontvangen, we zetten de tent op in het donker en om 20.00 uur zijn we gesetteld. Het is een nare verrassing als, een half uurtje later, de openlucht discotheek aan de overkant de muziekboxen opendraait. Ik kan mijn eigen gedachten niets eens meer horen! Het is echt verschrikkelijk en ik word er gruwelijk chagrijnig van.

Het is een wonder dat ik in slaap ben gevallen. Dit zijn van die momenten waarop ik mijn oordopjes van stal haal. Eric gebruikt ze nooit, dus hij kan mij de volgende ochtend vertellen dat de knalharde muziek pas om 3 uur ’s nachts ophield. Daarna kwamen alle discogangers naar buiten en begonnen de honden in het dorp in estafettevorm te blaffen. Om 4 uur begonnen de hanen te kukelen en om 5 uur namen de brulapen het stokje over. Normaal gesproken is dat leuk, maar nu even niet! De eigenaren van de camping hebben zich niet meer laten zien. Ze kunnen er natuurlijk niets aan doen, maar een kleine waarschuwing vooraf was fijn geweest. Pura Vida!

Overnachting: Camping Tio Lalo – Paquera (1 nacht)  

Alouatta

In onze zoektocht naar mooie slaapplekken komen we camping & hostel Alouatta tegen. Google belooft dat dit een plek is met schoon sanitair en warme douches! De recensies zijn goed en de eigenaren Nederlands. Alouatte, here we come!

We laten het overvolle Santa Teresa Beach letterlijk links liggen en vragen ons af waarom er zo weinig auto’s naar het noorden rijden. Bij de eerste rivieroversteek krijgen we een idee. Dit is een serieuze crossing! Vol vertrouwen in de 4R Gangsta truck rijden we door het water naar de overkant. Eric gaat nog een keer terug voor een filmpje en foto’s, want dit was super cool. Later volgt nog een natte oversteek.

Alouatta ligt in een rustige omgeving tegen een groene heuvelrug en heeft een heerlijke tuin waar wij onze tent uit kunnen klappen. We kunnen als we willen naar het strand en er zijn een paar restaurantjes in het dorpje San Francisco de Coyote. Veel mensen komen om te surfen of lessen te nemen. De eigenaren Yen en Mischa hebben een klein paradijsje gecreëerd, waar de sfeer gastvrij is. Er zijn Franse, Canadese en natuurlijk Nederlandse gasten. Ik doe een poging om mijn reisverhaal bij te werken, maar iedere keer raken we in gesprek met andere reizigers. Het schiet niet op, maar het is reuze gezellig!

We blijven twee nachten en genieten van de ongedwongen sfeer en de gesprekjes met iedereen, we spotten twee slangen in de tuin, gaan eten in de geweldig leuke Pizza Tree en drinken op Playa San Miguel bij het “strandkarretje” een biertje terwijl de zon ondergaat. We zijn weer helemaal in onze hum. Ik begin te begrijpen waarom mensen in deze omgeving 100 jaar worden.

Overnachting: Hostel & Camping Alouatta – Playa Coyote (2 nachten)    

Mooie strandjes

Bij de check-out mogen we allebei met verf een vingerafdruk op de keukenmuur zetten. Voor iedere vingerafdruk doneren Yen en Mischa aan het eind van het seizoen € 0,50 aan Adopt Rainforest. Dit goede doel koopt 1m2 regenwoud voor iedere donatie van € 2,50. Volgens mijn ruwe rekensom zitten Yen en Mischa al op 20m2!

Met een lijstje “mooie strandjes” op zak, reizen we verder naar het noorden van Costa Rica. De kustlijn is fotogeniek en op sommige plekken volgepakt met toeristen. Niet alleen Santa Teresa explodeert volgens de locals, ook kustplaatsen als Sámara en Nosara groeien in rap tempo uit hun voegen. Wij kiezen liever voor de rustige plekjes, zoals het schildpaddenstrand en strijken uiteindelijk op Marbella Beach neer.

Marbella Beach

Langs de kustweg van Marbella Beach zijn verschillende plekken waar mensen kunnen kamperen en aan het eind is een restaurant. Het strand heeft fijne kiezels, wat heel prettig is, want dan slepen we niet teveel zand de tent in en krijgen we geen zwarte voeten. De auto zetten we parallel aan de zee, we klappen de tent open en zetten de luifel op. Ik draai het dashboardkastje op slot, omdat daar de portemonnee in ligt. Eric vindt het een beetje overdreven, maar ik sta erop. We gaan tevreden onder de zijluifel zitten en kijken we hoe de zon in de zee verdwijnt. Onze buren blijken dagjesmensen, want ze vertrekken als het donker is. Wij halen de potten en pannen tevoorschijn voor het avondeten. Vanavond staan gebakken aardappeltjes en groene bonen op het menu. Jummy!

Het is nog geen half acht als we alles hebben opgeruimd. We willen in de tent nog een serietje kijken en vroeg gaan slapen. Als ik achter de auto langs naar de bijrijdersstoel loop, merk ik dat het portier een stukje open staat. Dat is vreemd. Met mijn hoofdlampje schijn ik in de auto en ik zie dat de klep van de middenconsole open staat. Leeg! “Eric! Heb jij de camera daar?!” roep ik. “Nee, hoezo? Maak je een grapje?” “Nee, ik maak geen grapje. De camera is weg!”  

Insluiping

Onze grote fotocamera en Ipad zijn gestolen, terwijl wij aan de andere kant van de auto zaten te eten! Iemand is in het donker, vanaf de strandweg, naar binnen geslopen. Door het kabaal van de golven hebben wij niets gehoord. Gelukkig had ik het dashboardkastje op slot gedaan. Beduusd kijken we elkaar aan. Alle mooie foto’s van Costa Rica zijn weg!  

Eric schijnt met zijn zaklamp rond en kijkt of hij nog iemand op de strandweg ziet. Niemand te zien. Dit is het einde van ons wildkampeeravontuur. We rollen de luifel op en pakken de tent in, 45 minuten verderop is een camping, we voelen ons niet meer veilig op Marbella Beach. Hadden we de auto maar op slot gedaan toen we gingen eten! Hadden we maar…. We voelen ons dom. Het is irritant om tijdens het kamperen steeds alle deuren op slot te moeten doen, omdat je regelmatig spullen uit de auto pakt. We hebben al zo vaak wild-gekampeerd, dit is nog gebeurd. Het voelt naar. Het wordt zó hoog tijd dat we een geluksmuntje vinden.

Overnachting: Camping Los Malinches – Paraiso (1 nacht)    

Politiebureau

Voor de reisverzekering moeten we aangifte van diefstal doen en daarvoor moeten we naar Santa Cruz. De politieagent spreekt nauwelijks Engels, maar met een tekeningetje en mijn staccato Spaans komen we er toch uit. Volgens de mensen van Nomad America is het heel ongebruikelijk dat je wordt bestolen tijdens het wildkamperen in Costa Rica en hebben we bad luck gehad. Het zijn gelegenheidsdieven die niet op een confrontatie uit zijn, proberen ze ons gerust te stellen.

Ik kan het voorval moeilijk loslaten. We hadden zo’n mooie foto’s van apen, leguanen, vogels en neusbeertjes! Mijn verstand zegt dat het erger had kunnen zijn en dat het maar spullen zijn. Mijn gevoel is mat en terneergeslagen. Eric is altijd beter in het verwerken van teleurstellingen dan ik, maar onze wereldreisflow heeft een flinke dip. Het is even niet zo gezellig in Costa Rica.

Overnachting: Finca Don Rafa’s Adventure Tours –  Curubandé de Liberia (1 nacht)  

Parque Nacional Rincón de la Vieja

We zijn net voor de drukte bij de vulkaan in het Parque Nacional Rincón de la Vieja. Volgens de boekjes is dit een onontdekt park, maar het lijkt erop dat deze boekjes door veel mensen worden gelezen. In het park lopen we een trail langs modderpoelen, kleine geisers en zwavelmeertjes. De vulkanische activiteit gaat gepaard met de typische geur van zwavel.

Ons aanvankelijke plan om in de buurt van het Parque Nacional Tenorio Volcano te overnachten, laten we varen bij aanblik van de camping die we hadden uitgekozen. Het is gaan regenen en het groene veldje langs de kant van de weg ligt er leeg en troosteloos bij. We hebben geen zin om in de regen te kamperen, om morgen de waterval en het turquoise water van Rio Celeste te kunnen zien. Gisteren hadden we ook turquoise water in het camping-riviertje!

We slaan Rio Celeste over en rijden door naar Laguna de Arenal, waar we kamperen aan het water, onder de brulapen en kwetterende vogels. De zon schijnt, het is lekker fris en we houden de autodeuren tijdens het koken hermetisch gesloten.  

Overnachting: Camping la Tronadora – Laguna de Arenal (1 nacht)

La Fortuna 

Waarschijnlijk is La Fortuna de meest toeristische plaats van Costa Rica. Het ligt op 2 uur van de hoofdstad San José en is makkelijk bereikbaar voor grote bussen vol toeristen. De regenwouden en de Arenal vulkaan spelen de hoofdrol in de omgeving van La Fortuna. Veel mensen komen voor het Parque Nacional Arenal en de warmwaterbronnen. De meeste warmwaterbronnen zijn betaald, maar er is ook een gratis rivier met hot springs. De parkeerwachter vraagt echter zonder blikken of blozen 10 dollar parkeergeld. Die is gek!

In La Fortuna word je welkom geheten door verkeersborden met het logo van American Express en dat blijkt heel symbolisch. Het aanbod outdoor-activiteiten is gigantisch en je betaalt je blauw: ziplinen, tuben, het vlinderpark, een luiaardwandeling, een nachtwandeling, paardrijden, het apenpark. Je kunt het zo gek niet bedenken.     

Hangbruggen

Wij kiezen voor het Mistico Arenal Hanging Bridges Park, waar je via 6 hangbruggen tussen de toppen van het regenwoud kunt lopen. Om half 8 staan we voor de entree en het is heerlijk rustig. Als we dieren willen zien moeten we heel stil zijn zegt de kassière, misschien zitten er apen en vogels. De enige aap die we tegenkomen is Eric, zijn brulaap-imitatie is na 2 weken kamperen in Costa Rica behoorlijk geprofessionaliseerd. 

Het is serieus gaaf om tussen de boomtoppen van het regenwoud te lopen. Ik dacht dat we in Maleisië over de hoogste hangbrug van de wereld hebben gelopen, maar hier is hij met 50 meter volgens mij 5 meter hoger. De bruggen zijn redelijk stevig, waardoor mijn hoogtevrees te hanteren valt: “Kijk Eric, met losse handen!” (Heel even dan.)

Rond 9 uur zijn we terug bij de entree van het park. Holy moly! Wat een drukte! Er zijn net drie touringcars gearriveerd en een brede stroom bezoekers glijdt richting de hangbruggen. De rij bij het damestoilet is weinig uitnodigend. Ik hou het wel op. Gelukkig waren wij voor het spitsuur in het park, maar het lijkt mij duidelijk dat het in La Fortuna veel en veel te druk is om wilde dieren te kunnen spotten. Die zoeken dekking diep in het regenwoud.   

Overnachting:  Camping Lagos del Rio – La Fortuna (2 nachten)

Monteverde

Het is regenachtig, maar aan de picknicktafel onder het afdakje zitten we goed. We wachten met het inpakken van de tent tot het droog is. Iedereen doet het om die reden vandaag op zijn gemakje. Er staan drie auto’s met daktenten: allemaal Nederlanders. Dat is best grappig, kamperen in Costa Rica blijkt vooral populair onder Nederlanders: 90% van de klanten van Nomad America komt uit ons kikkerlandje. We drinken koffie, wisselen reiservaringen uit, wassen af en vertrekken als het droog is, maar niet voordat we gedag hebben gezegd tegen de vriendelijke tuinman.

Eric wil graag 4×4 rijden, daarom nemen we de gravelweg met rivieroversteek naar de nevelwouden van Monteverde. Het is een mooie route over de groene, glooiende heuvels aan de zuidelijke kant van Laguna de Arenal. De weg en rivieroversteek zijn een eitje voor onze 4R Gangsta, uitdagende 4×4 routes hebben we in Costa Rica nog niet gevonden. Daarvoor zouden we in het regenseizoen terug moeten komen. Onderweg hebben we wel helder zicht op de Arenal vulkaan en dat is tof, want tot op heden bleef de vulkaantop steeds achter wolken verborgen. We arriveren op een fijne camping buiten Monteverde, met restaurant en Wifi en maken plannen voor de dag van morgen.

Ziplinen in Monteverde

Om 8 uur staan we in de rij bij het Selvatura Adventure Park om te ziplinen! We hebben altijd gezegd dat we graag een keer zouden willen ziplinen in de jungle van Costa Rica. Vandaag is die dag. We moeten een helm op en een tuigje aan. Voordat we in het diepe worden gegooid krijgen we een korte instructie. We hebben 13 kabels – 2,2 kilometer in totaal – te gaan.

“Are you nervous?” vraagt de vrolijke jongen aan mij. Nee, eigenlijk niet. Ik heb er ontzettend veel zin in! Hij zekert mij aan de dikke kabel en bevestigt mijn katrol, ik ga zitten en achterover hangen in mijn tuigje, benen gekruist en knieën opgetrokken. “Are you ready? Here you goooo!” Ik vlieg tussen de boomtoppen, om mij heen een groene wereld. “Whoooohoeeee!” Mijn enthousiasme overstemt het geluid van de metalen kabel. Blij en vol adrenaline staan Eric en ik op het tweede platform, klaar voor meer plezier.

Op de twee langste kabels gaan we samen. Ik voorop, Eric achter mij, met zijn benen om mij heen geklemd. “Wat is dit gaaaaaf!” “Moet je zien! Wauw, dit is mooi!! Pura Vidaaaa!!!” Met 70 kilometer per uur scheren we over het nevelwoud, de wind doet onze ogen tranen, het uitzicht over de bergen is fenomenaal. Het geeft een enorme kick, een gevoel van vrijheid. Stop de tijd!! De rush is veel te snel voorbij. Binnen een paar minuten zijn we aan het eind van de kabel en knallen we tot stilstand tegen het remblok, maar die lach gaat vandaag niet meer van onze gezichten. Dit is absoluut het hoogtepunt van onze vakantie in Costa Rica.

Overnachting: Restaurante Turin – Camping & Jardines – Monteverde (2 nachten)       

  

Colibri café

We worden vroeg wakker. Ik heb slecht geslapen, want het was koud in de tent. Het wordt tijd dat we de bergen verlaten voor nog een paar warme nachten aan de kust. Na het ontbijt gaan we naar het Colibri café. In de tuin hangen voederbakjes met suikerwater waar kolibrietjes dol op zijn (en het is blijkbaar ook goed voor ze). Ze zoemen om je oren!

Het café ligt naast de entree van het Monteverde Cloud Forest, dus het is leuk om na een boswandeling koffie te gaan drinken bij de kolibries. Voor de entree van het nationale park staat een enorme rij. De kans om wilde dieren te spotten is om en nabij nul met al die drukte in het park. Wij gaan alleen naar het Colibri café en komen tot de conclusie dat koffie niet de sterkste kant van het café is. De neusbeer met snottebel is wel grappig.  

Afscheid van Costa Rica

Tegen de middag komen we aan op onze laatste camping bij Puntarenas. Er is plaats voor maximaal twee auto’s, maar we hebben het rijk alleen. Omdat de naastgelegen AirBnB onbezet is, mogen we ook van het zwembad gebruik maken. Wat een luxe! Het is heerlijk om in het frisse water af te koelen, want het is behoorlijk warm. We hebben privé sanitair, een mooie zonsondergang, gezelschap van Orzo de hond, lekker weer, goede WiFi en elkaar. No need for more! 

We nemen op deze plek de tijd om verdere reisplannen vorm te geven en het kampeeravontuur in Costa Rica af te ronden. Het zat ons niet altijd mee. De hoge prijzen en het massatoerisme vonden we wel eens lastig. De gestolen camera doet eerlijk gezegd nog steeds een beetje pijn. We hebben op idyllische plekjes aan het strand gestaan en dichtbij de mooie natuur van Costa Rica geleefd. Dieren spotten blijft onze favoriete bezigheid, kamperen de fijnste manier van reizen. Hier betekent kamperen echter ook plakkerige nachten en goed zoeken naar redelijke campings. Het ziplinen was in alle opzichten het hoogtepunt van onze reis in Costa Rica en een van de beste momenten van deze wereldreis. Het gevoel van geluk en vrijheid dat bezit van ons nam toen we samen over de jungle suisden bewaar ik op mijn harde schijf, om het nooit meer te vergeten!    

Overnachting: RV Camping CasaLilu Puntarenas (2 nachten)

Overnachting: Quijote’s Studio – luchthaven San José (1 nacht)

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en daarna (via je eigen account) een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win. Thx voor de support!