Ga naar de inhoud
route peru

Een route door Peru, langs grote hoogten en diepe dalen

  • Claudia 

(REISVERHAAL) In de zomer van 2015 maakten wij een reis door Peru. We trokken vier weken door het kleurrijke land, langs bergen, meren en festivals. Onze route door Peru kende letterlijk en figuurlijk grote hoogten en diepe dalen. De Colca Canyon vonden wij het mooist, de Inca Trail het zwaarst, het Titicacameer het meest toeristisch. Op de Dead Woman’s Pass vloeiden tranen van geluk, niet veel later vloeiden in Cusco tranen van verdriet. We maakten goede keuzes, maar ook slechte. Onze route ging over ijskoude bergpassen en door diepe kloven. Het was een enerverende maand aan de andere kant van de wereld. Ik neem je graag mee en vertel je hoe wij het land hebben beleefd, welke route door Peru wij hebben gemaakt en op welke mooie plekken wij sliepen.

Lees ook: 20 bezienswaardigheden in Peru die je niet mag missen!

Route Peru

Onze route door Peru was een privérondreis, georganiseerd door South America Planet. Het was een zeer complete reis, met een vierdaagse Incatrail en vier dagen jungle. Slapen deden we in luxe en middenklasse hotels (en soms in de bus). Wij hebben gekozen voor een georganiseerde reis, omdat wij de Incatrail wilden lopen met goede begeleiding. De Incatrail moet je zeker een half jaar vooraf boeken, want er zijn maar 200 vergunningen per dag beschikbaar (en dat is druk zat). Wij dachten dat het moeilijk zou zijn om in het hoogseizoen goede accommodaties te vinden, omdat Peru zo’n toeristisch land is. Het barst echter van de leuke slaapplekken, dus een volgende keer zouden wij het avontuur vol vertrouwen op de bonnefooi aangaan, zelfs in juli/augustus.

Lima

We beginnen de dag met een briefing van de touroperator. Vicky vertelt ons wat we allemaal gaan doen de komende weken. Ze is gehaast en doet druk. Ze wordt steeds gebeld. Klaarblijkelijk gaan er wat dingen mis achter de schermen. Tot overmaat van ramp is ze onze petjes vergeten. Nou Vicky, laat maar zitten hoor. Dat vinden wij helemaal niet erg. Ze staat erop dat we onze petjes krijgen. We bieden aan dat we met haar meelopen naar kantoor, dat scheelt haar tijd en wij moeten toch nog gaan pinnen. Pinnen blijkt een aardige uitdaging. Bij een paar banken krijgen we geen geld. Maar de aanhouder wint, ook in Peru!

Onderweg laat Vicky ons zien waar we op de bus naar het centrum kunnen stappen. Ze vraagt ons wat we vandaag gaan doen, omdat er geen stadstour in ons programma staat. “Niets”, antwoorden wij. Maar dat kan volgens Vicky niet in Lima. Ze adviseert ons het historische centrum en daarna kunnen we de buurt van ons hotel in Miraflores verkennen. ’s Avonds is het daar verrassend levendig. Gezellig! Via Tripadvisor vinden we een fijn Japans restaurant: Maido. Hij staat op nummer 2 in Lima en in een lijst met de 50 beste restaurants van de wereld. We komen vroeg en hebben geluk, ze hebben nog een tafeltje. We genieten van de mooie gerechten (overigens prima betaalbaar) en vechten tegen onze jetlag.

Overnachting: Allpa hotel & suites

Paracas

Om 7:30 uur gaat onze bus naar Paracas. Om 6:30 uur zou de taxi komen, zodat we op tijd op het busstation van Cruz del Sur zijn. Op de valreep ga ik nog even naar de wc. “Is de taxi er nog niet?” “Nee, het is pas 1 minuut over half. Maak je niet druk.”, zegt Eric tegen mij. Ik maak me wel druk. Van taxi’s die te laat komen word ik zenuwachtig. Het is dag 2 van onze vakantie en de reisstress slaat al toe. Waar blijft die taxi nou? Eric zit irritant rustig af te wachten. Na 10 minuten hou ik het niet meer uit en vraag aan de receptie een andere taxi te regelen. Nog 10 lange minuten volgen. Wat ben ik blij als ik in de bus naar Paracas zit. Ik geloof niet dat ik hier ooit aan ga kunnen wennen.

We hebben een rit van 4 uur voor de boeg in een comfortabele bus. Het landschap waar we doorheen rijden is…. ronduit lelijk! We verbazen ons er over. Het lijkt een beetje op Egypte, maar dan erger. Een zandwoestijn, rommel en afval, slordige dorpjes en overal half afgebouwde huizen. Charme heeft het niet. Het is bewolkt, de lucht is grijs. Dat maakt het niet beter. Het pension waar we slapen past prima in dit beeld. De eerste en tweede verdieping zijn klaar. De derde verdieping wordt nog gebouwd. Grote betonijzers steken uit het dak. Leuk, zo’n bouwput. Maar wij zijn niet voor een gat te vangen. Tegenover ons zit een prachtig luxe resort, direct aan zee. Daar genieten we van een drankje in de lounge stoelen, bij de ondergaande zon. En het diner is hier ook prima!

Overnachting: hotel Emancipador

Paracas

Islas Ballestas en Huacachina

Een bootje brengt ons naar de “Islas Ballestas”, ook wel de kleine Galapagos van Peru genoemd. Het barst van de vogels. En van de vogelstront! Deze wordt 1 keer per 6 jaar geoogst van de eilandjes, omdat het goede mest schijnt te zijn. De stank valt mee. We zien Jan van Genten, pelikanen, pinguïns, aalscholvers, zeeleeuwen en miljoenen meeuwen!

Met een privéchauffeur gaan we naar Huacachina. Maar niet voordat we langs een knetter toeristische Pisco proeverij zijn geloodst. Dat is (als je het mij vraagt) een heel vies Peruaans likeurtje. Huacachina is een oase midden in de woestijn; een klein meertje met zandduinen eromheen. Hotels en heeeeeeel veel Peruaanse toeristen. Je kunt zandboarden en met een zandbuggy meerijden. In dit plaatsje hebben alle activiteiten met zand te maken. Met harde lenzen is dat natuurlijk niet zo’n feest. Wij laten alle hilariteit aan ons voorbij gaan en ploffen na een kleine wandeling neer aan het zwembad. De zon schijnt heerlijk! Chill. De jetlag is erg taai, dus we doen even onze ogen dicht.

Overnachting: Hosteria Suiza

Islas ballestas
Huacachina

Nazca

We gaan met de bus naar Nazca. Het landschap wordt langzaam mooier. We rijden langs de kust en door de woestijn. In de middag arriveren we en pikken in het park nog even het laatste zonnetje mee. Het is druk, overal zien we toeristen lopen die vanmorgen ook in onze bus zaten. Nazca is een klein dorp, maar het verkeer is net zo hysterisch als in grote steden. Er wordt driftig getoeterd, alarmen gaan af en verkeersregels gelden niet. Alleen het recht van de sterkste geldt.

Peruanen kennen geen rust. De muziek in de audiozaak knalt door de straat. Onze aandacht wordt getrokken door knipperende neonverlichting in de kerk aan het centrale plein. De heilige Maria staat te stralen tussen plastic bloemen en paarse verlichting. Die Zuid-Amerikanen kunnen er wat van.

Overnachting: Hotel Casa Andina Nasca

Vlucht over de Nazcalijnen

We maken vandaag een vlucht over de beroemde Nazcalijnen. Dit zijn tekeningen in het woestijnzand. Niemand weet met zekerheid iets te zeggen over de oorsprong. Vanaf de grond zijn ze niet goed te zien, dus toeristen worden in kleine vliegtuigjes gestopt. We hebben geluk, de weergoden zijn ons goed gezind: helder en weinig wind. Gisteren hebben mensen 5 uur moeten wachten voordat ze omhoog konden, dus het kan ook anders. We vliegen over de tekeningen, bochtje naar links, bochtje naar rechts. Een sterke maag is een must. Wij hebben reispilletjes genomen. Een aap, papegaai, hond, kolibrie. Hoe bijzonder!

nazcalijnen kolibri
nazcalijnen twee handen

Chauchilla kerkhof

In de middag gaan we met een gids naar het Chauchilla Kerkhof. Hij vertelt honderduit over de Nazca en Inca mummies. Mensen werden zittend, in foetushouding, gewikkeld in katoenen doeken. Organen en hersenen werden verwijderd. Voor de reis naar het hiernamaals kregen ze praktische en waardevolle bezittingen mee. De graven zijn in het verleden allemaal leeggeroofd, maar voor de toeristen hebben ze de doeken op hoopjes gelegd en er schedels op geplaatst. Het ziet er grappig uit. Sommige hoofden zijn goed bewaard gebleven en hebben nog huid en haren.

We gaan naar het planetarium waar we uitleg krijgen over de Nazcalijnen. De gids vertelt met passie over de toegewijde Maria Reiche, die maar liefst 50 jaar van haar leven heeft gewijd aan het ontrafelen van het mysterie van de Nazcalijnen. Hij heeft haar nog gekend en ik word geraakt door zijn bewondering voor deze vrouw.  

Onze nachtbus vertrekt om half 12 naar Arequipa. Een latertje voor ons, want normaal vallen om 10 uur onze ogen dicht. En wat blijkt: heel Holland neemt de bus. We staan met z’n achten te wachten. En ach, dat is best gezellig!

Overnachting: lokale nachtbus naar Arequipa

chuacilla kerkhof
chuacilla kerkhof
chuacilla kerkhof

Arequipa

Rond 10 uur in de ochtend komen we (gebroken) aan in Arequipa. Het is een stad met een koloniaal centrum met kerken, kloosters en andere indrukwekkende gebouwen. We slapen 2 nachten in de suite van hotel Casona Solar. De muren zijn wel 80 cm dik. Het is 25 graden. Heerlijk weer, terrasje pikken, lekker eten. Dit is echt vakantie! Woei!

Vandaag gaan we naar het klooster van Santa Cathalina. De nonnen die hier vroeger woonden hadden nagenoeg geen contact met de buitenwereld en leefden in een ommuurd stadje. We slenteren door de straatjes en drinken een cappuccino op het kleine terras. ’s Middags gaan we naar het museum waar Juanita, het bevroren meisje, is tentoongesteld. Ze is 500 jaar geleden door de Inca’s geofferd op een vulkaan in de buurt. De mummie is uitstekend bewaard gebleven. Peruanen zijn erg trots op deze vondst uit de oude Inca beschaving. In het museum heerst een serene stilte.

In de winkelstraat worden we door de Peruanen weer in het hier en nu getrokken: knallende muziek en met microfoon worden T-shirts en broeken aangeprezen door het personeel. Sommigen zingen er zelfs bij.

Overnachtingen: hotel Casona Solar

Colca Canyon  

Volgens ons programma gaan we met een kleine internationale groep naar de Colca Canyon. Nou, een volle bus met 30 man valt bij ons toch echt in de categorie “grote groepen”. Getsie! Zijn we nou echt terecht gekomen in een touringcar vol toeristen? We crossen met grote snelheid langs alle hoogtepunten en heel soms mogen we uitstappen. Klik, klik, foto en: vamos! De gids blijft maar lullen door zijn microfoon en alles is “muy importante”.

Nog even lekker met z’n allen lunchen in een buffet restaurant. Ach, wat gezellig, hier zitten nog meer grote groepen. Bleh! Eric houdt het bij een beetje droge spaghetti en een broodje. Ik vind nog wat komkommer en avocado. Die vette hompen vlees en ondefinieerbare sauzen laat ik liever aan mij voorbijgaan. Na de lunch brengt een taxi ons naar het hotel. We blijven 2 nachten in een viersterrenhotel. Waarschijnlijk de mooiste slaapplaats van deze reis. Het is gelegen aan de rivier met iets verderop thermale baden met warm water. Genieten. Deze ochtend vergeten we maar snel.

In de loop van de middag krijgen we allebei hoofdpijn: hoogteziekte. We zijn vandaag op 4.900 meter geweest en gaan slapen op 3.300 meter. Het lijkt alsof mijn hoofd gaat ontploffen. Ik ga dood! Ik moet gered worden, anders overleef ik het niet! Nou vooruit, dit is behoorlijk overdreven, maar de pijn wordt steeds erger en is niet te harden. Zouden de hoogteziektepillen niet helpen? Voor de zekerheid ga ik naar de receptie. Daar staat cocathee klaar. Ik voel me hondsberoerd. Misselijk, koppijn. Bij de receptie zetten ze me aan een zuurstoffles. Dat geeft na een paar minuten al verlichting. De pijn zakt. Wat prettig! Ik voel me stukken beter.  

Overnachtingen: hotel Aranwa del Colca

pampa's peru
pampa peru
pampa's Peru

Mirador Cruz del Condor

We mogen nog een ochtend met onze “kleine” internationale groep op pad, naar de mirador Cruz del Condor. Vandaag krijgen we meer tijd om te stoppen in dorpjes en bij uitzichtpunten. Het is een uitzonderlijk mooi gebied. Hier hadden we best een trekking willen doen. Ook hier is het ongelofelijk toeristisch. In de dorpjes staan vrouwen in klederdracht met alpaca’s en roofvogels; voor de foto’s. Kinderen dansen. De marktkramen puilen uit met mutsen en sjaals in fotogenieke kleuren.

Het is ons allemaal te doen om de condor. De omstandigheden zijn ideaal: helder weer en een beetje wind. Met honderden toeristen staan we gespannen te wachten bij het uitzichtpunt. En dan laten ze zich zien. 1, 2, 3, 4, nog veel meer. Ze zijn enorm en dichtbij. De condors laten zich op de thermiek van de lucht meevoeren. Onverstoorbaar glijden ze voorbij. Als ze over de mensen vliegen gaat er een zucht van verwondering door het publiek.

’s Middags dompelen we ons nog even onder in de hotspring naast ons hotel. We konden ook met onze kleine internationale groep mee naar de openbare hotsprings in Chivay, maar dat klonk ons niet zo aantrekkelijk in de oren. Naast het hotel zijn hoogstens 10 Peruanen aan het baden. Ons uitzicht zijn de bergen en de kloof waar we ons in bevinden. Best ok 😉

Condor

Puno

Vroeg in de ochtend komt een taxichauffeur ons ophalen. We kunnen geen genoeg krijgen van de condors. We gaan ons geluk nog een keer beproeven bij de mirador Cruz del Condor, voordat we vanmiddag naar Puno reizen. Gisteren schijnen we mega veel geluk te hebben gehad, vandaag zien we minder condors. Maar iedere condor die op ooghoogte aan je voorbijvliegt voelt als een geluksmoment.

We vervolgen onze route door Peru. De bus naar Puno vertrekt om 13:15 uur en wij zijn in de veronderstelling dat de trip drie uur duurt. Mooi niet: we hebben 6 uur voor de boeg. Dat valt tegen. We komen in de avond aan, moeten dan nog eten en onze tassen inpakken voor de komende twee dagen. We zijn op als we in bed kruipen.

Overnachting: Intiqa hotel

Titicacameer

We maken ons klaar voor een toeristische trip naar het Titicacameer. We zullen een nacht bij een lokale familie slapen. Een beetje sceptisch stappen we in het bootje, waar we worden verwelkomd door de Peruaanse Frans Bauer. Godzijdank gaat hij na een paar liedjes op zijn panfluit en gitaar weer weg. Zijn kunsten kunnen ons niet bekoren.  

Er liggen honderden boten in de haven waar steeds een man of dertig op gaan. Wat een toeristenindustrie! De eerste stop is Isla Uros, een drijvend eiland van riet. En eerlijk is eerlijk, het is heel bijzonder hoe deze mensen leven en hoe zij hun huizen maken.

Lees ook: Ontdek de oneindige zoutvlakte van Bolivia (Salar de Uyuni)

titicaca meer
route peru

Isla Amantani

We worden ingedeeld met een Spaans stel en dat is een groot geluk, want ze spreken Engels. Daardoor hebben we leuke gesprekken met de familie waar we slapen. Onze slaapkamers zijn prima, met verlichting en normale bedden. De wc is buiten en moet doorgespoeld worden met een emmer. ’s Nachts verlichten de sterren het pad naar het toilet. Het is koud. Wij lange Europeanen moeten oppassen voor de punt van de dakgoot.

Er liggen bonen, aardappelen en stukken vlees te drogen op het terras. We vragen ons af of dat voor ons is bedoeld. Een lekker kipfiletje, gedroogd in de zon. Dat moesten we misschien maar niet doen. Voor de lunch en het diner controleren we dus even het terras, maar de kip ligt er nog. Het eten is prima, we krijgen soep, verschillende soorten aardappels en spaghetti als hoofdgerecht. Haha, een speciaal toeristenmenu. Ze zijn blij met de cadeautjes die we hebben meegenomen: rijst, suiker, pasta, twee zeepjes, fruit uit het hotel en de petjes die we kregen van Vicky.  

vlees ligt te drogen

Pachatata

Aan het eind van de middag lopen alle toeristen op het eiland (en dat zijn er heeeeeel veel) de berg op waar de ruïne van de heilige tempel Pachatata staat. De locals doen dit 1 keer per jaar. Het is een pelgrimage. Onderweg neem je een steen mee, boven loop je drie rondjes om de tempel en dan mag je een wens doen. Het is een slopend tochtje op 4000 meter hoogte. Ondanks alle toeristen is het rustig onderweg, want lopen en praten tegelijk is nauwelijks te doen.

Het is sowieso beroerd gesteld met onze gezondheid. Ondanks de medicijnen voor hoogteziekte hebben we regelmatig hoofdpijn en de verkoudheid wordt steeds erger. Bloed in je zakdoek, een zere keel, verschrompelde lippen en tintelende vingers en tenen. Over onze darmen zal ik maar niet te veel zeggen. Wij van de lage landen zijn niet gemaakt voor deze grote hoogten.

isla amantani

Taquille

Vandaag bezoeken we het eiland Taquile. We hebben mazzel, want er is deze week la Fiesta de Santiago. In de ochtends treden de locals op voor toeristen en ’s middags feesten ze zelf. Tja, dat is dan toch weer een voordeel van zo’n toeristische bestemming. Mensen treden op, laten zich fotograferen en hebben de kleurrijkste traditionele kleding aan. Wel jammer dat al die eilanden zo heuvelachtig zijn.

Overnachting: Intiqa hotel

isla taquile
la Fiesta de Santiago

Peru Wonder Bus

We slapen uit en lopen wat rond in Puno. ’s Middags bezoeken we de Sillustani graftorens. Leuk, weer met zo’n grote groep ;-).

Op vrijdag mogen we vroeg op om met de Peru Wonder Bus naar Cusco te gaan. We rijden dwars door de Andes over ruige bergen en hoogvlakten. De hoogste pas is La Raya: 4.335 meter. We zijn de hele dag onderweg en bezoeken een paar mooie plaatsen. Het mooiste vinden we de Incaruïnes in Raqchi.

sillustani graftorens
Raqchi

Cusco

De Inca Trail begint nu dichterbij te komen. Volgens ons programma hebben we een vrije dag, maar we rennen ons rot om alle laatste inkopen te doen. Gisterenavond kregen we een briefing van onze gids Ceasar. Hij heeft ons aanbevolen om nog het een en ander te kopen. We beseffen dat onze rugzak niet zo geschikt is en we gaan op zoek naar rugzakken, waterflessen, energierepen- en drankjes. We brengen ook 4 kilo was naar de wasserette (je betaalt hier per kilo). Een flinke zak, met een lucht van dooie ratten. Hoognodig dus.

We gaan de Inca Trail lopen met een groep van zeven man. Wij en een Belgisch gezin met drie pubers. Hmm. Dat klinkt niet helemaal als muziek in onze oren, maar goed. We zien het wel. Ceasar legt ons per dag uit wat we allemaal kunnen verwachten. Je moet vooral je tijd nemen en niet te snel lopen. Het is geen race. Behalve op de laatste dag, dan gaat de wekker om 3 uur en willen we zo snel als mogelijk bij de sungate van Machu Picchu zijn. Hopelijk zijn onze medereizigers net zo gedreven als Eric.

Overnachting: Boutique hotel Maytaq Cusco

cusco

Pisaq en Ollantytambo

We bezoeken in de heilige vallei Pisaq en Ollantaytambo (oliebollentambo). Het zijn indrukwekkende incaruïnes: dorpen en landbouwterrassen die hoog tegen de bergwanden zijn gebouwd. De belangrijke gebouwen zijn gemaakt uit enorme rotsblokken, waarvan geometrische puzzelstukken zijn gemaakt die exact in elkaar passen. Het is niet te bevatten hoe de Inca’s dat voor elkaar hebben gekregen.

Aan het eind van de dag worden we afgezet in het Recoleta San Agustin klooster waar we slapen. Hier kunnen we ons in alle sereniteit voorbereiden op de barre dagen die ons te wachten staan. De weersvoorspelling is ronduit slecht, terwijl het hier al weken mooi weer is! Hebben wij weer. We pakken onze tassen en dat is een heel gedoe. De kleinste tas is te klein, de middelste tas kunnen we niet goed afstellen en onze grote tassen zijn eigenlijk te zwaar. We hebben geen nieuwe rugzak gekocht, want alles is hier nep en van prullenbakkenkwaliteit. Wat een gehannes. Slecht voor mijn zenuwen.

Overnachting: San Agustin Recoleta klooster

Pisaq
pisaq

4-daagse Inca Trail

Om 7 uur worden we opgehaald door het busje. In Oliebollentambo kunnen we nog wat laatste inkopen doen: twee poncho’s! We maken kennis met Veerle, Steven, Sien, Dauwe en Joos. Naast onze gids gaan er 7 dragers en een kok mee. Met deze groep moeten we de komende dagen zien te overleven. We rijden naar het startpunt van de trail. Hobbeldebobbel over een smalle weg, die tegen beter weten in voor tweerichtingsverkeer wordt gebruikt. Het levert opstoppingen op als twee busjes tegenover elkaar komen te staan: wie houdt het langste vol?

Bij het startpunt krijgen we onze matjes en slaapzakken. What the fck?! Moeten die 3 kilo’s er ook nog bij? En waar dan in hemelsnaam? Terwijl wij vechten met onze rugzakken eet een straathond de lekkere brownies van onze reisgenoten op. Even niet opgelet… Op het laatste moment beslissen Eric en ik om toch een drager in te huren om de helft van onze bagage te dragen. Laten we het ons maar niet moeilijker maken dan nodig is. Ik merk dat ik zenuwachtig ben.

start incatrail

Daar gaan we!

Onze tickets worden gecontroleerd en we ontvangen onze eerste stempel. Het startpunt ligt op 2.650 meter. We zijn inmiddels gewend aan de hoogte en hoeven geen medicijnen meer te slikken. Het is prachtig weer. We steken de hangbrug over de Urumbamba rivier over en moeten meteen klimmen. Als er een drager inhaalt, wordt er “porter’s coming!” geroepen en word je geacht ruimte te maken door aan de bergkant van het pad te gaan lopen. De porters dragen enorme rugzakken die hoog boven hun hoofden uitsteken en rennen ons, soms op slippers, voorbij.

We lunchen naast de rivier. De tent staat al klaar als we arriveren en de kok tovert een driegangenmenu op tafel. Er staan bakjes water om onze handen te wassen. Na de lunch maken we kennis met de Franse toiletten langs de trail. Mijn hemel wat worden die smerig als mensen niet begrijpen hoe ze die moeten gebruiken! Waarom laten vrouwen hun drollen gewoon naast de pot liggen? Dat is toch te ranzig voor woorden? Ik vraag me af hoe dit er uit gaat zien als iedereen over een dag of twee aan de diarree is. Je kunt beter in de natuur gaan zitten, maar met 500 personen per dag die aan de Incatrail beginnen zijn de beste plekjes altijd al eerder gebruikt.

start incatrail route Peru

Het valt mee

Langs de route zien we de mooiste uitzichten en komen we langs enkele Incaruïnes. Af en toe moeten we aan de kant voor ezels en paarden. We stappen flink door en komen redelijk vroeg aan op onze overnachtingsplek op 3.000 meter hoogte. We hebben 12 km in de benen.

De tentjes staan nog niet klaar, dus we moeten geduld hebben. Schoenen uit en Crocs aan! Eric heeft voor 14 Soles (€ 4,50) nieuwe Crocs gekocht. Ik moet zeggen, ze staan hem alleraardigst. We kunnen even in de relax-stand met een bakje thee en popcorn! Jummie. Deze eerste dag is ons alles meegevallen, maar morgen begint het echte werk ook pas. We hebben leuke reisgenoten en het wandelen gaat goed. Na het eten gaan we naar bed, iedereen is moe en morgen zullen we om half zes gewekt worden met cocathee. Als we in ons tentje liggen begint het te regenen. De dragers zetten de scheerlijnen wat strakker. Ik slaap slecht.

wayllabamba

Dead Woman’s Pass

Het is droog. We starten langzaam op en vertrekken later dan de gids in gedachten had. Vandaag betalen we twee dragers en lopen zelf bijna zonder bagage. Dit zal de zwaarste dag worden. Onze Belgische vrienden zijn dapperder, zij geven alleen hun slaapzakken af. Petje af voor de kinderen: zonder zeuren dragen ze de hele Incatrail hun rugzak mee. Het zijn een stel sportieve bikkels!

Een steile klim brengt ons naar de Dead Woman’s Pass op 4200 meter. De zwaarste pas van de route. Het begint te regenen en het zal vandaag niet meer droog worden. Dit maakt het wandelen extra zwaar. Eric en Dauwe hebben ongeveer hetzelfde tempo en lopen samen voorop. Ik ga wat langzamer en loop in de middengroep, soms met Sien, Steven en/of Joos. Ik loop ook hele stukken alleen, op eigen tempo, dat is het prettigst. Veerle en Ceasar sluiten onze karavaan af.

I DID IT!

Als ik zeiknat de traptreden naar boven trotseer hoor ik Eric heel hard roepen: “on top of the world!!!” Hij en Dauwe zijn er al en Eric staat naar mij te zwaaien met zijn wandelstokken. Pas een half uur later sta ik ook in de sneeuw te hijgen. I DID IT!! Een paar tranen. Hiervoor ben ik 20 kilo afgevallen en heb ik twee keer per week hardgelopen. Het uitzicht is mistig, tussen de bergtoppen hangen wolken en de lucht is grijs. Het is guur en koud.

Eric loopt weer door, want hij staat te rillen van de kou. Als ik een beetje bijgekomen ben ga ik ook verder. De afdaling is killing. Mijn handen worden ijs en ijskoud. Het hagelt. Ik ben een beetje misselijk van de pijn in mijn handen. Waarom wilde ik dit ook alweer? Eric heeft hetzelfde, hij staat op mij te wachten met zijn handen in zijn zakken. Samen lopen we verder. Na 9 km en een uur of zes bikkelen bereiken we het kamp.

De tenten moeten nog worden opgezet. In de regen staan we te klappertanden en te wachten totdat we in onze slaapzakken kunnen gaan liggen. We zijn tot op onze onderbroeken nat. Ook de rugzak is doorweekt. Het blijft de hele dag regenen en we brengen de middag door in onze slaapzakken om warm te blijven. We proberen onze kleding te laten drogen, maar eigenlijk is dat kansloos. Nee, leuk is dit niet.

Dag 3: de langste dag

De derde dag is de langste dag. We hebben twee passen en 15 kilometer te gaan. De hoogste pas is 3.850 meter. Vandaag is het weer wisselvallig. We beginnen droog, maar moeten al snel onze poncho’s aantrekken. Bij de lunchplek laat de zon zich heel even zien: heerlijk! Snel worden onze tenten te drogen gelegd.

We beginnen aan een afdaling van 2000 incatreden door nevelwoud en langs (nog meer) Incaruïnes. De gids geeft tussen de regendruppels door de verkorte versies van zijn uitleg. In de middag wordt het beter. Dat maakt de uitzichten ook meteen veel mooier!

Op ons laatste kamp kunnen we douchen, maar dat slaan we over. Heerlijk nog een extra dagje stinken! We zitten nu op 2.700 meter. Vanavond is de laatste avond, waarop we afscheid nemen van de kok en de dragers. We worden verrast met een zelfgemaakte taart! Hoe krijgen ze het toch voor elkaar? Eric en ik verrassen onze reisgenoten met een optreden van Theo en Thea. Van theezakjes maken we de bijbehorende tanden. Aan lol geen tekort. Na het eten bedanken we de dragers met een passende fooi en een paar prachtige Crocs.

De zonnepoort

Om 2:50 uur gaat de wekker. We willen als eerste bij de poort naar Machu Picchu staan en dat lukt. Yes! Hij gaat pas om 5:30 uur open, dus we moeten nog twee uur in het donker wachten. Waarom zoveel moeite? De eerste wachtenden staan droog onder de overkapping en er willen ongeveer 250 toeristen die kant op. Dat levert lange files van trage wandelaars op en die willen we graag voor zijn.

We doden onze tijd met grapjes uit New Kids, Toren C en Wat als? Als we het koud krijgen starten we onze ochtendgymnastiek. Dikke pret. De tijd vliegt op deze manier en we zijn allemaal opgewonden. Als de poort opengaat, spurten Eric en Dauwe vooruit. In 36 minuten bereiken zij de zonnepoort. De rest komt iets later. Het is droog en het uitzicht op Machu Picchu is sensationeel.  We zijn er!

We dalen af naar de verborgen stad en maken een groepsfoto. Het waren in totaal maar liefst 16.000 treden. We zijn trots op onze prestatie en ondanks de regen hebben we een fantastische tocht gehad met een tof reisgezelschap. We hebben heel veel plezier met elkaar gehad.

vroeg op

Machu Picchu

Inmiddels hangen er mysterieuze wolken tussen de bergen, die snel zullen veranderen in donkere regenwolken. Het is megadruk: tienduizenden toeristen? En net zoveel poncho’s. Gelukkig hebben we Machu Picchu vanmorgen goed kunnen zien, maar nu hebben we het wel gehad. We gaan snel door naar Aquas Calientes voor een lunch en nemen daarna afscheid van de gids. Wij hebben geen zwemkleding bij ons en zoeken samen met Sien een bar op. De rest gaat zwemmen in de warmwaterbronnen. Aan het eind van de middag laten we ons moe, maar voldaan wegzakken in de treinstoelen om weer terug te gaan naar Cusco waar een lekker bed en een warm bad op ons wachten.

Overnachting: Boutique hotel Maytaq Cusco

machu Picchu

Verdriet in Cusco

Terug in het hotel in Cusco kunnen we weer op wifi. Na 4 dagen offline te zijn geweest zie ik op Facebook de berichten van mijn neven en nichten. Oma is overleden. Ik heb een whatsapp van mama. Ze is vredig ingeslapen om 19:45 uur. Alle kinderen zijn nog bij haar geweest. 98 jaar mocht ze worden. Ik denk terug. Bij ons was het 12:45 uur. Ze is overleden op het moment dat we net terug kwamen uit Machu Picchu. We zaten te wachten voor de lunch. Buiten regende het pijpenstelen.

Mijn lieve oma. De lieve heer heeft haar opgehaald, zoals ze graag wilde. Ik hield er al rekening mee, ze was oud. Had voor mijn vakantie voor de zekerheid afscheid van haar genomen en een mooie foto van ons samen op Facebook gezet. Dat was dus de laatste. Nu is het zover. Niet onverwachts, maar verdomme wat doet het zeer! Zoals Sonja mij mailde: oma’s kunnen nooit oud genoeg worden.

Dikke, dikke tranen rollen over mijn wangen. Ze blijven komen. Ik zit aan de andere kant van de wereld op een hotelkamer, met een enorm verdriet. Wat zou ik nu graag bij mijn familie willen zijn! Eric vraagt of ik naar huis wil. Ik denk er niet echt over na. Nee, dat is niet nodig. We wisten dat dit een keer zou gebeuren en we hebben altijd gezegd dat we dan niet terug zouden gaan. Maar toen wist ik niet dat het zo’n pijn zou doen. Ik app met mama. Ze is al wakker. Aan de andere kant van de wereld.

Eerbetoon aan oma

We hebben twee vrije dagen om bij te komen van onze Inca trail. De zon schijnt als vanouds. Eric stelt voor om aan Tinus te vragen of hij bloemen naar ons mam en naar oma wil brengen. Dat lijkt mij een goed idee. In Cusco steken we een kaarsje aan bij een Mariabeeld. Op het moment dat we daar staan, start achter ons, bij het altaar, een processie. Mannen in pak dragen plechtig een beeld naar buiten. Vrolijke muziek en verklede mensen. In een kleine optocht dansen ze door de stad. Af en toe wordt vuurwerk afgestoken. Een klein eerbetoon aan oma. Eric rent achter de optocht aan om mooie foto’s te maken. Ik ren achter Eric aan en probeer mijn tranen binnen te houden.

We gaan naar de markt om varkenskoppen, kikkers en andere vieze dingen te bewonderen. Slenteren door de stad en aan het centrale plein een biertje op het mooiste terras dat we kunnen vinden. De laatste zonnestralen van deze dag verwarmen mijn gezicht. Ontspan.

Saxaywaman

Nog een dag nietsen zien we niet zitten, dus we houden een taxi aan om naar de Incasite Saxaywaman te gaan. De chauffeur haalt ons over om de andere drie incasites buiten Cusco ook te bezoeken. Dat is natuurlijk iets verder en (na onderhandelen) 5 Soles (1,50 euro) duurder. We zijn van plan om terug te lopen, maar het is best ver. Onderweg springen we op advies van een dronken, oude man in een lokale bus. Voor 2 Soles mogen we mee. Als we bij Saxaywaman aankomen heb ik al zoveel hopen oude stenen gezien, dat ik eerlijk gezegd verzadigd ben. We struinen wat rond en lopen de berg weer af om zo het centrum van Cusco weer in te wandelen. Tijd voor een ijsje.

Saxaywaman

Moray

Onze laatste dag in Cusco. We gaan met een tour naar Moray en de zoutterrassen van Maras. Wat een DRAMA!! We worden weer in zo’n enorme bus gepropt. Omdat we als laatste instappen zit Eric voorin en ik achterin de bus. Ik zit op de achterbank. Precies in het midden. Lekker ongemakkelijk. De gids vindt zichzelf gruwelijk grappig en blijft stomme grappen maken. Hij ratelt aan een stuk door en heeft zich als doel gesteld om ook de serieuze mensen aan het lachen te krijgen. Ik zie dat Eric strak naar buiten kijkt. Bij de eerste tussenstop stelt hij voor om een taxi terug te nemen. Dat valt echter niet mee en kunnen we niets anders doen dan genieten van het natuurschoon en proberen de luidruchtige gids zoveel mogelijk te negeren…

Puerto Maldonado: de jungle

De route door Peru gaat weer verder. We hebben 4 dagen jungle voor de boeg. Daarvoor vliegen we naar Puerto Maldonado. Op het vliegveld blijkt dat onze bagage naar Lima is gebracht. Geen rugzakken dus! Zonder schone kleding gaan we naar het warme, plakkerige regenwoud. Geen kleding, geen zeep, geen tandenborstel. Verdomme. Waren we maar naar huis gegaan. Ik ben met mijn gedachten toch al thuis. Vanavond is de avondwake. Ik kan er niets aan doen, maar ik wil hier helemaal niet zijn. Ik voel me rot. We hebben een verkeerde keuze gemaakt en hadden hadden naar huis moeten gaan. Nu slapen we in een huisje met een dikke tarantula in de nok van het dak. Tijdens de avondwandeling zien we haar grote broer. Jakkes!

Overnachting:Jungle lodge Inotawa

tarantula

Jiant Otter

Om 4:50 uur gaat de wekker. Met onze hoofdlampjes moeten we onze weg zien te vinden. Het is donker en broeierig warm. De begrafenis is net voorbij. Mijn familie is nu onderweg naar Boelaars voor een bakje koffie. Weer heb ik het taai. Een knuffel van Eric. Niks aan te doen, we moeten er vandaag gewoon wat van zien te maken.

Een wandeling van ruim anderhalf uur brengt ons naar een hut van waaruit we zicht hebben over de rivier. Onderweg zien we aapjes. Als we de gids moeten geloven zijn het kapucijnenaapjes, eekhoornaapjes en brulaapjes. Daarna wachten we op de “Jiant Otter”. Zijn Engels is matig, dus we moeten goed luisteren om hem te kunnen verstaan. Ons wachten wordt beloond: we zien maar liefst zes reuzenotters.

Dieren van de jungle

Dezelfde route terug. Het is nog wat warmer geworden en zweet loopt in dikke stralen langs onze hoofden. Wat is het ongelofelijk heet! Op de terugweg zien we vanuit de boot een anaconda en capibaras. Er is veel te zien in de jungle van Peru. Zelfs op ons kamp. Als we naar ons huisje lopen ziet Eric een groene slang in de boom. En als we later weer teruglopen naar de receptie, schrik ik op diezelfde plek van een vette tarantula die naar zijn hol vlucht. Brrr.

De middag brengen we sloom door in een hangmat. We zijn moe van de hitte en het vroege opstaan. Maar als onze rugzakken arriveren, spring ik op: jippie! Wat een meevaller! Tanden poetsen, schone kleren. Het is feest! De rugzakken zijn terecht.

Voor het diner gaan we op kaaimannen-jacht. In de donker op de boot. De gids speurt met een grote lichtbundel de kades af: op zoek naar oplichtende oogjes. Genoeg kaaimannen. En ook capibaras. Die zijn eigenlijk veel leuker!

Als we vervolgens na het diner naar onze hut lopen komen we nog een bruin met zwarte boa-constrictor tegen. Het houdt maar niet op. Hij is ongevaarlijk en laat zich maar een paar keer per jaar zien. We hebben dus “geluk”. Het was een goede jungledag vandaag en het lijkt wel of mijn verdriet vervaagt, nu de begrafenis achter de rug is.

La Torre Klei lik

4:50 uur de wekker. Mijn ogen zitten nog dichtgeplakt! Voor het ontbijt gaan we naar de klei lik waar papegaaien en parkieten komen om mineralen te eten. Er zit echter een valk in de buurt, waardoor de vogels op hun hoede zijn en niet naar de klei lik komen. We zien ze alleen hoog in de bomen. Tja, de natuur blijft onvoorspelbaar. Na het ontbijt mogen we zwemmen in het tres chimbadas meer, waar we daarna op piranha’s gaan vissen. Het zwemmen slaan we voor de zekerheid maar over. Op piranha’s vissen hebben we eerder gedaan, maar blijft leuk. Eric en ik vangen er allebei een. Ondertussen zitten we in een wolk van vlinders. Ze gaan op je handen, voeten en armen zitten om het zout op te likken. Wauw!

Einde route Peru

Vandaag is onze bestemming Lima. Er komt een eind aan onze route door Peru. We gaan weer naar Nederland. Eerst met de boot over de bruine rivier door de jungle. Dan nog anderhalf uur met de bus over een modderige weg. Daarna een vlucht van Maldanado naar Lima. Terug in de stad. In Lima blijken we enorme kamer te hebben met een bubbelbad: heeeeeerlijk! Zelfs onze bagage is er. Na drie dagen koud douchen is dit een fijne verrassing. We dompelen ons nog even onder in luxe en dan kan de reis huiswaarts beginnen. Dit keer is het echt fijn om naar huis te gaan. Terug naar mijn familie. Reizen is het mooiste wat er is, maar als je niet lekker in je vel zit of verdriet hebt neem je dat gewoon mee op reis. De afleiding van een andere omgeving is niet altijd voldoende. Soms ben je gewoon liever thuis.

Overnachting: Allpa hotel & suites

zonsondergang in jungle

Meer lezen?

Hou je van wandelen? In Nepal maakten wij een vierdaagse trekking door de Annapurna regio en in Chili liepen wij drie dagen door Torres del Paine.

Ben je meer geïnteresseerd in de jungle? Denk dan eens aan National Park Cuyabena in Ecuador. En als je graag dieren ziet is een cruise langs de Galapagos Eilanden een feestje.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.