We gaan naar mijn tante in Marokko

(REISVERHAAL) “Zullen we in mei toch een weekje zon opzoeken? Als we met Hemelvaart gaan, kost het ons maar drie vrije dagen. Zo’n kans kan je toch niet laten liggen?” Tja, zo gaan die gesprekken bij ons. Ik wil al heel lang een vlaggetje in Marokko kunnen prikken. Dus de deal is snel gemaakt: 9 dagen naar het zuiden van Marokko. Een paar dagen zon en strand voor de broodnodige rust en vitamine D. En daarna een mini roadtrip door het Atlas gebergte. Samir en Tineke hebben ons van leuke tips en adviezen voorzien. Ik kan niet wachten tot het zo ver is! Ik zing ayajippiejippiejee!

Handig: ik heb een mooie route van twee weken door het Atlasgebergte voor je uitgedokterd. 

Keep on smiling!

Natuurlijk zoeken wij altijd naar de goedkoopste rechtstreekse vluchten. Daarom vertrekken we dit keer vanuit Brussel. Er is wat gedoe en helaas ook vertraging. Het lukte gisteren niet om online in te checken. Vandaag blijkt dat Tui een vliegtuig van Air Belgium heeft ingezet. En dat blijkt een zegen! Dikke, vette mazzel: we zitten businessclass. Met een big smile vliegen we naar Agadir. Wat een verrassend begin van deze vakantie! Wel jammer dat het maar een korte vlucht is. Ik laat mijn stoel mijn rug masseren en maak dankbaar gebruik van alle beenruimte. Ik lig helemaal horizontaal! Vergeef me dat ik tijdens de dodenherdenking in slaap ben gevallen. Dit jaar was ik iets langer dan twee minuten stil.

Ons deukenbakkie

Bij aankomst halen we onze huurauto op. We staan alleen bij de balie. De rest gaat door naar de bussen van Tui. Waarschijnlijk boeken de meeste mensen toch pakketreizen. De baliemedewerker probeert ons vol overgave te overtuigen van de noodzaak extra verzekeringen af te sluiten. Eric houdt voet bij stuk. We zijn volledig verzekerd en hebben niets extra nodig. Als we bij ons Peugeotje aankomen begint het te schemeren, maar we zien nog prima dat hij rondom vol krassen zit. Dit deukenbakkie gaat ons de komende dagen door het idiote verkeer van Marokko rijden.

Op weg naar Taghazout

Het is nog een klein uurtje rijden naar ons resort. Om daar te komen moeten we dwars door Agadir. Meteen de proef op de som! Volle concentratie en met het verkeer meebewegen. Auto’s zonder licht, onzichtbare drempels, gaten in de weg, overstekende voetgangers en chauffeurs die hun rijbewijs bij een pakje boter hebben gekregen. Gekkenhuis! Toeteren, afsnijden, het hoort er allemaal bij. Ik heb altijd veel bewondering voor de souplesse waarmee Eric ons overal doorheen loodst.

Het is 22 uur als we aankomen op het resort Sol House in Taghazout. We zijn hongerig en kunnen gelukkig nog iets eten. Maar belangrijker: ons eerste Marokkaanse biertje is een feit. Proost, op een mooie vakantie!

Op zijn Hollands in Marokko

We ontbijten in de zon. Het is een graad of 23 en er staat een behoorlijk briesje. De eerste surfers liggen al in het water, want daar is het om te doen in Taghazout. Wij laten onze zwemspullen nog even ingepakt. Eerst maar eens pinnen en boodschappen doen. Voor een biertje betaal je € 4,- op het resort, dus wij kopen ze liever zelf in. En dat blijkt nog niet zo makkelijk! We moeten er 20 km voor rijden: terug naar Agadir. 10 keer vragen, 50 levensgevaarlijke rotondes, maar we zijn vasthoudend. Met een tas vol blikjes bier (en chips, en olijven, en cola, en water) komen we thuis. Bij de entree negeren we het bord waarop staat dat je geen eigen eten en drinken mee mag nemen. De onschuld zelve. We blijven Hollanders. We drinken immers coca-cola als ze komt. Hiep hoi!

Marokko is genieten

’s Middags lunchen we in het dorp, aan de kust. Vanuit het terras van WOW surfhouse aan de rotskust, kijken we uit over het strand. Het ligt vol met blauwe vissersboten. In de schaduw is het nog best fris, maar de wind maakt het heerlijk in de zon. We kijken hoe de meeuwen in het water duiken en hoe de golven op het strand rollen. Mijn alcoholvrije mojito smaakt uitstekend! Ik app een foto van het uitzicht naar Samir. Hij heeft niks teveel gezegd: Marokko is genieten!

Best fris hier!

Onze tweede dag aan de kust is bewolkt! Terwijl de zon in Nederland hoog aan de hemel staat, trekken wij een lange broek aan. Het is best koud. We doen we niet zoveel. Rondhangen in onze bungalow, boekje lezen, tv kijken, ogen dicht, lunchen bij Café Mouja in Taghazout en dineren in het Marriott. That’s it! Deze dag zal ons niet vermoeien.

Tijd voor vitaminen D

Vandaag is onze laatste dag aan het strand. De zon schijnt weer. Yayajippiejippiejee! Als ik ’s ochtends de gordijnen openschuif, zie ik tussen de wolken een flets zonnetje. Het kost haar de hele ochtend om goed wakker te worden, maar in de middag straalt ze weer uit volle borst. En wat is ze dan heet! Lang leve de wind. Maar mijn witte winterhuid kan niet genoeg krijgen van deze boost vitaminen D. Ze is er helemaal klaar voor. Nog even genieten van de elementen, voordat we het mooie binnenland van Marokko gaan bewonderen.

De kasbah van Ait Benhaddou

De route naar Ait Benhaddou is 380 km lang. Onderweg is niet heel veel bijzonders te zien. Het is een uur of 5 rijden. Aan het begin van de middag komen we bij onze volgende slaapplek aan. De sfeervolle Riad Caravane ligt op 5 kilometer van het toeristische gedruis. We vroegen ons onderweg al af waar alle toeristen waren gebleven. Waarschijnlijk rijden de meeste mensen vanuit Marakkesh over het Atlasgebergte naar hier. En hier komen wij ze weer tegen!

Een pot met goud

We rusten even uit voordat we naar de beroemde Kasbah gaan. Het is een Unesco werelderfgoed locatie. Het dorp is opgetrokken uit de roodbruine klei. Ooit was het de filmset voor films, zoals “the Gladiator”. We lopen door de smalle straatjes, langs kleurrijke winkeltjes naar het uitzichtpunt. Natuurlijk worden we af en toe in het Nederlands aangesproken, als we naar boven klimmen: “Kijken is gratis!”. De opdringerigheid van de verkopers valt ons alles mee. Op de achtergrond rommelt dreigend onweer. We drinken een kopje mierzoete, Marokkaanse thee en kijken uit over de verte. Een regenboog! De grote pot goud is kilometers ver weg. Misschien in de buurt van waar mijn tante woont. Wie weet!

De Marokkaanse nachten zijn lang

Ach, wat slaap ik vannacht toch slecht! Ik ben snotverkouden. De nacht duurt lang. Als de moskee begint te galmen weet ik dat het pas 5 uur is. Voor mijn gevoel heb ik nog geen oog dicht gedaan. Eric draait nog een keer om en snurkt lekker verder. De haan wordt om zes uur wakker en daarna beginnen de schapen vrolijk te blaten. Hiep hoi! Ik ga er ook maar uit.

Onderhandelingen in Skoura

Via Skoura rijden we naar de Todrakloof. Skoura is een oase, gelegen tussen het Atlasgebergte en de Sahara. In de enorme palmentuin kun je makkelijk verdwalen, maar wij hebben navigatie! De navigatie weet alleen niet hoe breed we zijn, waardoor we ons klem rijden in een smal straatje. We kunnen alleen nog achteruit, dus dat doen we dan ook maar. Verderop worden we aangesproken door een man. Hij vraagt aan Eric of hij mij wil verkopen voor 9000 dromedarissen, 5000 schapen en een kasteel. Hij was bang mij te beledigen, schat ik zo in. Maar als hij ontdekt dat wij geen kinderen hebben, kijkt hij bedenkelijk. Dat verandert de zaak. Volgens mij ben ik zojuist enorm in waarde gedaald…

Slapen in de rotsen

We slapen bij Auberge le festival, midden in de Todrakloof. De weg leidt ons tussen de hoge rotswanden door. Langs de kant barst het van de marktkraampjes en bussen met toeristen. We kunnen de auberge niet vinden. Nergens een bordje. Volgens mij had Tineke verteld dat het een hele rustige plek is. We rijden maar verder. Daar! Een klein kasteeltje in de rotswand. Wat een prachtige plek! Onze rotskamer spreekt helemaal tot de verbeelding. Op deze romantische plek zal ik vannacht toch wel kunnen slapen?

En dan draaien we een varken aan het spit

Daar klopt niet veel van hoor! In Marokko is geen varken te vinden. Hoogstens twee: Eric’s scheenbenen zijn flink verbrand aan het spit. En mijn neusgaten vertonen inmiddels roze randen van het snotteren. Kippen zijn er wel. Overal staat tajine (stoofpotje) met kippenpoot op het menu. Tot grote vreugde van Eric! Lekker botjes kluiven. Hiep hoi. Vanmiddag loog hij weer glashard tegen de ober: wij zijn vegetarisch. Doe maar een omelet.

Kloven

Godzijdank! Ik heb heerlijk geslapen: als een blok in een grot. Helemaal klaar voor een nieuwe dag. Het was ons plan om vanuit de Todrakloof naar de Dadeskloof te rijden. Zonder 4×4 is dat echter niet mogelijk. Daarom moeten we heen en terug rijden. De uitzichten zijn fenomenaal. Helderblauwe luchten met witte stapelwolken. Groene palmen in de vallei en oranjebruine dorpen tegen bergwanden in diezelfde kleuren. De dorpen zijn opgetrokken uit de aarde. Sommigen vergaan en verlaten. Nomaden lopen met grote kuddes zwarte geiten tegen de steile wanden. Als je goed kijkt zie je overal donkere vlekjes bewegen. ’s Nachts slapen de nomaden in de spelonken van de bergen. Aan de zwartgeblakerde rotsen kun je zien waar ze verblijven. Hun leven is eenvoudig en hard.

De Sahara

Het is 320 kilometer om via Zagora naar de Sahara te gaan. We hebben gereserveerd bij La Dune Blanche. Een tentenkamp aan de rand van de woestijn. Volgens de reacties op booking.com is het mogelijk om er met een normale auto te komen. Weer crossen we urenlang door uitgestrekte vlaktes, bergen en oases vol met palmen. Ik hou wel van zo’n rotsachtige omgeving. De route gaat dwars door alle dorpen, waar we vaart moeten minderen en regelmatig politieposten passeren. Vrachtwagens en busjes worden vaak aangehouden, wij mogen altijd door. Als ze staan te laseren worden we meestal gewaarschuwd door seinende tegenliggers. In veel dorpen zie je ezels of paarden lopen. Die worden hier nog volop gebruikt om spullen te vervoeren. Het mooiste beeld is nog wel een jonge kerel die al bellend op z’n ezel door het dorp hobbelt. Daar bestaan vast nog geen verkeersregels voor!

 

Off-road met ons deukenbakkie

Tegen een uur of vier zijn we aangekomen bij de plek waar we volgens de navigatie off-road moeten gaan. Het is een beetje gokken, want we zien heel veel sporen. Het rijdt niet zo lekker. Dit hadden we misschien iets beter bij mijn tante moeten navragen. De weg wordt slechter en prompt staan we voor het losse zand. Hier begint het weer spannend te worden. Zorgvuldig draait Eric de auto. Het gaat goed. Hij navigeert ons langs het losse zand en om de grote stenen heen. Verderop zien we een paar auto’s rijden. We gaan ook die kant op, in de hoop ons kamp te vinden. Hobbel, hobbel. Er staat een 4×4 op ons te wachten. Hij vraagt of we zijn verdwaald. “Nee hoor!”, zeggen wij vol goede moed. “We zijn onderweg naar la Dune Blanche”. “Nou, dan zit je toch echt verkeerd hoor”! Hij belt de eigenaar, zodat hij ons tegemoet kan rijden. We volgen eerst onze barmhartige Marokkaan en rijden inderdaad helemaal de andere kant op. Zonder hulp hadden wij het kamp nooit gevonden. We zijn gered in de verzengende hitte van de meedogenloze Sahara!

Ze is niet thuis!

Oh, wat woont mijn tante hier prachtig aan de rand van de Sahara. De zandduinen liggen tot in haar tuin. Ze blijkt gisteren helaas vertrokken te zijn op twee kamelen, maar wij krijgen coca cola van de gastheer. Blub, blub. Terwijl hij een lekkere tajine met couscous en kip klaarmaakt, kletsen wij wat met de andere twee gasten.

In de aanval

De zon gaat onder en de nacht valt over de Sahara. Sterren verschijnen aan de hemel. Wij worden afgeleid door een grote sprinkhaan die op het licht afkomt. Maar spectaculairder is de enorme, lichtbruine spin die ook verschijnt. Hij is een centimeter of acht en razendsnel! Hij staat recht tegenover Eric en zet zonder aarzelen de aanval in. Eric schrikt zich kapot en strompelt achteruit. Eerst struikelt hij over een kussen, een tafeltje weet hij net te ontwijken, de djembe’s raakt hij net niet en op een haar na springt hij over het muurtje. Voor hetzelfde geld breekt hij zijn nek! De spin schrikt op zijn beurt van dit idiote tafereel en bevriest op het tapijt. Hij schud een keer met zijn hoofd en verdwijnt zo snel hij kan in de nacht. De gastheer lacht zich dood: die spin is echt volkomen ongevaarlijk!

Niet zonder elkaar

Het is best een eind rijden naar Taroudant, onze laatste overnachtingsplek. De stad wordt ook wel ‘klein Marrakech” genoemd, maar wij slaan de markten deze vakantie over. Bij Riad Jnane Ines dompelen we ons nog even onder in de vervlogen tijden van weleer. Het is een uitstekende plek om onder de sinaasappelbomen te relaxen. De fonteintjes langs het zwembad spetteren, mussen en zwaluwen komen zich baden.

Er zijn nog twee andere gasten, maar die zien we (bijna) niet. Het hoogseizoen loopt op zijn einde. In de dinerzaal hebben we het rijk alleen. Zelfs met Eric erbij is dat stilletjes. We vieren vandaag dat we 20 jaar samen zijn. Bijna de helft van mijn leven. Laat de komende 20 jaar maar komen, die slaan wij met liefde stuk! Een leven zonder elkaar en zonder onze reizen is ondenkbaar. Op het menu staat natuurlijk een tajine met kip. Eric jat een botje van mijn bord om de suggestie te wekken dat hij ook van de kip heeft genoten. Wij kunnen niet zonder elkaar.

Op zoek naar praktische informatie? Ik heb een handig overzicht gemaakt van de 5 mooie overnachtingsplekken waar wij zijn geweest.

Dit is de route die bij ons reisverhaal 9 dagen Marokko hoort: