Afzien en genieten in avontuurlijk Madagaskar

(REISVERHAAL DEEL 1) Afzien en genieten ligt soms dichtbij elkaar. In 2014 reisden we 4 weken zelfstandig door Madagaskar, samen met Kees en Yvon. Met 2 jeeps scheurden we over de rode, droge heuvels en door natte regenwouden. Tak en Taf hebben we ze genoemd. Dat stond op de kentekenborden. Het was een bijzondere belevenis. We hebben veel lol gehad en barre tochten getrotseerd. Madagaskar is mooi en soms een beetje ongemakkelijk. De mensen zijn vrolijk en hartelijk. De dieren anders dan waar dan ook ter wereld. In Madagaskar voel je dat je reist. Je voelt dat je leeft. In dit eerste deel van ons reisverhaal lees je hoe we in twee weken vanuit Antananarivo naar het Zuiden reden en daarna naar de westkust.

In het tweede deel van dit reisverhaal lees je over onze route van de zonnige westkust naar de natte oostkust. De reisverhalen geven je tips over Madagaskar, maar vooral een sfeerbeeld over dit mooie eiland.   

Zelfstandig reizen door Madagaskar vergt wat voorbereiding. Om je op weg te helpen hebben we 10 waardevolle tips op een rijtje gezet.

Chaos!

Het begint allemaal met een zeeeer dik betaalde vlucht, met belabberd eten en een waardeloze service. Maar het belangrijkste is dat we veilig aankomen op een chaotisch vliegveld in Antananarivo. Jeetje wat een bende! We vermoedden al dat het zo zou gaan. Daarom zitten we ver vooraan in het vliegtuig en staan redelijk op tijd in de “rij” voor de visa. Achter ons staan nog honderden mensen. Eigenlijk staat de hele aankomsthal gewoon vol gepropt met reizigers. Van een rij kan je echt niet spreken. Dit vliegveld is er niet op gebouwd om meerdere vliegtuigen tegelijkertijd te ontvangen. Er is maar 1 bagageband en daaromheen staat het zeker 5 rijen dik met gretige toeristen.

Een dik pak geld

Coen staat ons buiten op te wachten. Het is inmiddels middernacht en het miezert een beetje. Als we met onze bagage naar het busje lopen worden we vergezeld door wel 5 mannen. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ze van ons willen, maar Coen waarschuwt ons. Ze willen vast de stapel euro’s die Eric in zijn zakken heeft zitten. We kregen het advies om genoeg contanten mee te nemen. Je kan in Madagaskar maar heel beperkt pinnen en met credit card betalen kan bijna nergens. Als we onze eerste euro’s op het vliegveld wisselen zijn we miljonairs. Wat een dik pak geld! We rijden naar onze overnachtingsplek in het B&B van Coen. Antananarivo (Tana) is midden in de nacht uitgestorven. Met een lekker biertje sluiten we de dag af en toasten we op onze vakantie. Moe duiken we onze bungalowtent in.

Overnachting: Madagaskar tv (Tana)

Met de taxi naar de supermarkt

De volgende ochtend bereiden we ons voor op de grote reis. We gaan boodschappen doen. Zelfs dat is een avontuur. Als we de straat op lopen weten we meteen dat we in Afrika zijn. Het wemelt van de mensen en auto’s. Er wordt getoeterd en geroepen. Iedereen heeft iets te verkopen, in een winkeltje, een kraampje of vanaf op een doek op de grond. De slager maakt altijd het meeste indruk op mij. Grote hompen vlees en slingers van worsten hangen in de zon en tussen de vliegen. Dat eten wij straks natuurlijk ook gewoon. Niet aan denken.

Coen onderhandelt voor ons bij de taxistandplaats. Voor 3 euro kunnen we op en neer naar de supermarkt en wacht de chauffeur een half uur op ons. We moeten voor dat geld wel met zijn vieren in een Renault 4. Even aanstampen! Oeps, Kees had de deur niet goed dicht gedaan. Hij vliegt open als we door een bocht gaan. Dan heuvel af; de motor gaat uit om benzine te sparen. Wat ontzettend knap dat deze gare bak nog kan rijden! Als we terugkomen met een kar vol boodschappen kijkt de chauffeur wat benauwd: dat past nooit achterin! Maar geen nood, we nemen allemaal een doos op schoot. We hebben de grootste lol in dat kleine autootje!

Autoverhuur op zijn Afrikaans

’s Middags lopen we met Coen de route door. Hij geeft ons nog wat tips en vertelt enthousiast over het land. Hij werkt als cameraman voor de Nederlandse televisie, maar organiseert ook shoots voor bijvoorbeeld BBC en National Geographic. Als hobby verhuurt hij een paar auto’s en ontvangt soms toeristen in zijn B&B. Hij vindt het heel leuk als er Nederlanders op visite zijn en praat honderduit.

De autoverhuur is op zijn Afrikaans. Wij hebben de tractor en de mademoiselle gehuurd: de Landcruiser (met ruim 3 ton op de teller) en de Pajero (met ruim 5,5 ton op de teller). Het zijn dus oude beestjes, met veel ervaring! Hij drukt ons op het hart dat we dagelijks de olie en het water van de Landcruiser moeten controleren. Als de temperatuurmeter over het midden staat moeten we meteen stoppen en water bijvullen. Het raampje van de bijrijder rammelt. We krijgen een stukje rubber mee om er tussen te stoppen. Het raam van de chauffeur gaat niet helemaal soepel. Het laatste stukje moeten we met de hand verder duwen; dan word je minder nat bij regen.

De Pajero heeft ook een gebruiksaanwijzing; de ruitenwissers doen het maar in 1 stand, maar dat is niet zo erg. En dat er een bout uit het voorwiel mist valt ook wel te overzien. “O, die achterband? Tja, je hebt gelijk, die is best glad. Koop maar 2 nieuwe als je die tegenkomt.”

Tips voor Madagaskar

Verder nog wat tips. Als je een kip dood rijdt geef je 5000 Ariary (dat is € 1,50) om de schade te compenseren, voor een gans of een eend geef je 10.000. Als je een aanrijding maakt en het is jouw schuld, geef je 100.000 of 150.000. Daarvoor kunnen ze de auto compleet laten maken en dat gaat veel vlotter dan gedoe met de verzekering. Bij politieposten word je meestal doorgelaten, maar soms moet je je papieren laten zien. Als ze moeilijk doen geef je ze wat geld, 1000 of 2000 is voldoende (30 of 60 cent). Als ze vragen waar de auto vandaan komt zeg je: “Van een vriend uit Tana”. Het werkt ook goed als je zegt dat je voor Unicef werkt. Dan mag je altijd door. Ik hoop eerlijk gezegd dat we geen enkele tip nodig zullen hebben.

Op pad in Madagaskar

We gaan! We gaan! Al vroeg in de ochtend zitten we alle vier van enthousiasme te stuiteren. Om 7.15 uur rijden we het gekrioel van de stad in. Gelukkig maakt een deukje meer of minder in deze wagens niet zoveel uit. We volgen Kees en Yvon, zij hebben de navigatie. Met walkie talkies houden we contact. Al snel rijden we langs prachtige landschappen naar het zuiden. Het is stoffig en mijn mond is droog, de wind wappert door mijn haren en Pajero van Kees en Yvon stinkt net zo hard als de andere barrels op de weg. Wat is dit fantastisch! Ik geniet met volle teugen en voel me volmaakt gelukkig als Madagaskar aan ons voorbij glijdt.

Langs de weg lopen en fietsen overal mannen, vrouwen en kinderen. Een typisch Afrikaans beeld. Ze dragen eenden en kippen op hun hoofden, of duwen traag, op blote voeten, grote, volgeladen karren de berg op. Als ze berg af rollen, houd je je hart vast. Wij moeten regelmatig inhouden voor wagens met 2 zebu’s (soort koeien) op de weg. Deze worden gebruikt voor de grotere ladingen. In Antsirabe domineert de “pousse pousse” het straatbeeld. Dit zijn loopriskja’s die al in veel landen verboden zijn, maar hier nog niet. Voor 30 cent maak je blijkbaar een ritje door de stad. De schriele mannen, met mega-gespierde benen, rennen (!) met hun riskja’s door de straten. Sommigen hebben schoenen aan, maar lang niet allemaal.

Via Ambositra naar het zuiden

In Ambositra stoppen we voor een korte lunch. De eigenaar is oprecht blij als hij ons ziet. En als er daarna een groep van ongeveer 20 man de parkeerplaats op rijdt, maakt hij een vreugdesprongetje. Zijn dag kan niet meer stuk. Na 4 pizza’s en 4 cola rekenen we € 12,- af en rijden we weer verder. Snel de stad uit, wat een chaos!

Verder naar het zuiden wordt de weg slechter. De gaten worden groter. Ik hou me goed vast als we van links naar rechts over de weg vliegen. We tanken nog even en komen er achter dat de tank van de mademoiselle over kan lopen. Dat had Coen niet verteld. De volgende keer maar niet helemaal vol dus. Ach ja, we maken ons niet meer druk om dit soort dingen. Het hoort erbij.

We hebben 9 uur rijden achter de rug en het wordt al donker als we in Ranomafana aankomen. Het is eigenlijk niet onze bedoeling om in het donker te rijden en zoeken snel een overnachtingsplaats. Tak en Taf zijn wel toe aan een pauze! En wij ook. Jammer dat alleen Kees en ik warm kunnen douchen in het hotel dat we hebben gevonden. Eric en Yvon krijgen een koude klets over zich heen, omdat de boiler nog niet helemaal was opgewarmd. Het eten is best lekker, maar om half 10 worden we naar onze kamers gestuurd. Het hotelpersoneel gaat naar bed. We zijn de enige gasten.

Overnachting: Cristo hotel Ranomafana (Ranomafana)

Regen in Ranomafana

We staan redelijk op tijd naast onze bedjes om het regenwoud van het Ranomafana Nationaal Park te gaan bezoeken. Eigenlijk zouden we al om 7 uur in het park moeten zijn, want vroeg in de morgen komen de dieren uit de bomen naar beneden om te eten. Maar 9 uur vinden wij vandaag ook wel even prima.

Het regent, dus de regenjassen gaan aan. Met een gids klauteren we over de modderige paden. Heuvel op, heuvel af. Deze kloof is een behoorlijke conditietest. We worden zeiknat, zowel boven als onder de regenjas. Maar we zien onze eerste sifaka’s en lemuren! Wollige beestjes die lijken op apen. Sommige slapen hoog in de bomen, waardoor je niet meer dan een bolletje tussen de takken ziet. Andere jumpen behendig van boom naar boom. Het is prachtig om te zien. Maar na bijna vier uur struinen door regen en modder vinden we het wel welletjes. Tijd voor een lunch en we moeten echt even op temperatuur komen.

De motorkappen moeten omhoog

Volgens planning ontbijten we vandaag om 8 uur en gaan we om 9 uur weg. We hebben weer een rijdag voor de boeg. Als we de jeeps hebben volgeladen en willen vertrekken blijft de mademoiselle staan. Geen beweging in te krijgen. Ze start niet. Ze maakt een schraal geluid. Lege accu! Kees denkt dat hij vergeten is om de binnenverlichting uit te doen.

We zijn nog geen halve week onderweg en de motorkappen moeten al omhoog. Gelukkig komt er van alle kanten hulp aangesneld. Het is een drukte van belang. Wat een vriendelijke mensen, die Malagassiërs! Een uurtje later zijn we dan toch klaar voor vertrek. De accu is weer opgeladen.

Rode Colorado van Madagaskar

We verlaten de natte, groene regenwouden en rijden via rotsachtige gebergten naar het rode Colorado van Madagaskar. We moeten doorrijden om nog voor het donker in Isalo Nationaal Park aan te komen. De planning is nu wat krap geworden, maar we willen het koste wat kost halen. In Isalo wacht namelijk de “Residence de la Reine” op ons: een van de mooiste resorts van Madagaskar. We hebben ontzettend veel zin om ons onder te dompelen in luxe.

Maar eerst nog een barre tocht door rode, natte klei en later over stoffige wegen met grote gaten. Het is een kunst om langs de kuilen te slingeren en we schudden van links naar rechts. Soms knallen we er in volle vaart doorheen! Oeps. Maar er zijn ook gladde geasfalteerde delen: echte opschieters. In Ambalavao stoppen we voor een armetierige lunch. Het is donker in het restaurant, de verlichting blijft uit. Kostenbesparing. Het lijkt alsof er nog geen personeel in de keuken is. Omdat we een beetje snel willen zijn, bestellen we allemaal maar een broodje omelet, in de hoop dat dat snel geregeld kan worden. En dat kan. Dat is eigenlijk best een wonder. De kok wordt opgetrommeld, iemand gaat eieren en stokbrood kopen. Simpel en vers van de markt!

Baden in luxe

We tuffen weer verder met Tak en Taf. “Breaky, breaky, zien jullie die prachtige regenboog?” Met de walkie talkies houden we contact. “Pas op voor dat kuikentje Kees!!” Aaahhhh, hij blijft met zijn vleugel aan het achterwiel plakken….

We hebben erg ons best gedaan, maar komen toch in het donker aan op ons luxe oord. “Slaapt jullie chauffeur ook hier?” “Ja, die slapen op onze kamers!” Het is blijkbaar erg ongebruikelijk dat wij op de bonnefooi aankomen en geen chauffeur bij ons hebben. De meeste toeristen laten zich hier rijden en plannen hun hotels vooraf.

We hebben een kamer met open haard: Mijn chauffeur is nog nooit gelukkiger geweest! En een bad met warm water. Whoop whoop! Het diner smaakt ons perfect en er is wifi! Hoe luxe!

Overnachting: Residence de la Reine (Isalo NP)

Daar word je stil van

Relax, relax, relax. Beetje ontbijten, beetje internetten, een rondje op een paard en aan het zwembad liggen. We komen de dag wel door. Het rondje op het paard is overigens schitterend! De stilte is overweldigend, het wuivende gras en het zonnetje hoog aan de hemel. Ja, daar mag je best jaloers op zijn! We laden ons op voor nieuwe avonturen. Aan het begin van de avond zien we op internet het nieuws over het neergehaalde vliegtuig, de MH17. We kunnen het niet meteen geloven. Uit de lucht geschoten?? Het lijkt wel een wild west verhaal. Maar blijkbaar is het werkelijkheid. Daar worden we allemaal stil van.

De pracht van Isalo Nationaal Park

Gewapend met camera en flesjes water gaan we naar de entree van het NP. We worden meteen aangesproken door een man die onze gids wil zijn. Gidsen zijn in alle parken verplicht en dat is eigenlijk best een goede zaak. Hij loopt met ons mee en spreekt Engels. Hij lijkt nuchter (je wordt gewaarschuwd voor dronken gidsen) en is gecertificeerd. Mooi, jij bent vandaag onze man! De Malagassiërs zijn trouwens niet erg opdringerig, dus we kunnen het prima aan.

De wandeling die we vandaag maken gaat langs enorme rotsen van zandsteen, die zijn geërodeerd door de wind. Het is behoorlijk warm. We gaan naar “the natural swimming pool, the blue and the black lake en the waterfall“. Kortom, allemaal koele, verfrissende oases. Sommige mensen nemen een duik in het koude water. Wij niet, hoewel het er best aantrekkelijk uitziet! Het is hier flink zweten.

Op de picknickplaats staat een tafel voor ons gedekt. Wat ontzettend leuk! Iedereen luncht hier, dus de lemuren ook! Kees en Eric krijgen een tak in hun handen gedrukt: ze moeten onze lunch verdedigen. Vooral de bruine Lemuren zijn erg brutaal. Maar onze verdedigingslinie is waterdicht!

Volgens onze gids lopen we geen moeilijke tocht, maar toch presteer ik het om op mijn snuit te gaan en mijn knie open te halen. Volgens mij struikelde ik over een takje; haha, wat is het toch bar en boos in Madagaskar! Maar ook prachtig. Moe en voldaan kruipen we vroeg onder de wol. Morgen willen we weer fit zijn.

Onderweg naar Andringitra Nationaal Park

Andringitra Nationaal Park is ons doel vandaag. Maar wat krijgen we nou? De mademoiselle start weer niet! Het opladen van de accu via de tractor wil niet lukken. Een chauffeur adviseert ons om de sleepkabel te gebruiken. Dus daar gaan we weer. Binnen 10 minuten is het gelukt: dit was een gouden tip. We zijn weer onderweg. We vertrekken om 7:15 uur, in de hoop dat we deze keer niet in het donker aankomen.

Ik krijg spontaan kippenvel als we samen, luid meezingend met U2, het land doorkruisen. Ik kan kilometers ver kijken. Tussen mij en de horizon een paar bomen en de weg die voor ons uitstrekt. Kinderen, maar ook volwassenen, zwaaien enthousiast als we langsrijden. Ze roepen “bonjour Vazah”, wat blanke betekent. Maar ook ‘bonbon‘ en ‘savon‘. De kinderen willen snoep en de vrouwen vragen om zeep. We bewaren alle hotelzeepjes om ze onderweg weg te geven. Kinderen maken we blij met AH-hamsters, stickers en stuiterballen. De verjaardagstoeters zijn absolute favorieten!

Off Road de bergen in

Het laatste stuk van de route is het leukst. Echt 4×4, met grote kuilen en scheuren in de weg. Onderweg zien we een begrafenisstoet langskomen. Boven hun hoofden dragen de mannen een in doeken gewikkeld lijk op een draagbaar. Er wordt gezongen. Ik zou nog graag een herbegrafenis willen meemaken, maar dat zal er wel niet van komen. Om de 7 jaar worden lijken uit de tombes gehaald. Ze krijgen nieuwe doeken en spullen mee en worden na een feest weer terug in de tombe gelegd. Op YouTube hebben we gezien hoe mensen de lijken op handen dragen en met ze dansen. Bizar. Wel zien we vandaag nog een langwerpige hoop zand naast de weg liggen. Er staat een wit houten kruis in. Zou daar gewoon een lijk onder liggen?

We slapen in Camp Catta. Een enorme rots torent boven ons uit. Het kamp ligt tegen een bergrug en we kijken vanuit onze bungalows uit over de vallei. Tijdens een korte wandeling door het bos spotten we een groepje lemuren. Cool!

Overnachting: Camp Catta (Andringitra Nationaal Park)

Toch met de pousse-pousse in Antsirabe

We beginnen de dag met het aantrekken van de jeep. Bergaf gaat lekker vlot. We krijgen er al handigheid in. Vandaag is het zondag en dat is te zien. Overal lopen mannen en jongens in pak. Meisjes en vrouwen lopen in witte bruidsjurken of glanzende galajurken langs de weg. Bijna iedereen gaat vandaag naar de kerk. Volgens mij lopen sommige mensen er uren voor.

We moeten weer een hele dag rijden en komen pas om half 6 in Antsirabe aan. Dat betekent dat we in het donker door de chaotische stad moeten rijden. Maar ook daar raken we wel aan gewend. We bereiken “les Chambres du Voyageur” aan de rand van de stad. Een rustige, groene oase.

’s Avonds lopen we naar Zandina, een pizzeria en een echte hangout voor vazah natuurlijk. “Pousse-pousse, pousse-pousse??” De loop- en fietsriksja’s komen achter ons aan. Tijdens het avondeten bespreken we of we op de terugweg wel of niet in zo’n ding gaan zitten. Het is eigenlijk mensonterend en het voelt ontzettend verkeerd. Maar als we het niet doen, verdienen ze ook niets… We gaan er dus in. We vragen eerst in het restaurant wat het tarief ongeveer is en doen vervolgens een heel behoorlijk bod: 10.000 per riksja (€ 3,-). Dat is bijna 3 keer het gebruikelijke tarief. Kees en ik gaan samen in de fietsriksja en Yvon en Eric in de loopriksja. Op zijn slippers rent hij de berg op.

Als we zijn aangekomen is het tarief ineens verdubbeld! Ze willen 10.000 per persoon en alle vriendelijkheid is ver te zoeken. Stelletje ratten! Ze zien hun kans schoon om ons te belazeren. Mijn houtje touwtje Frans komt weer goed van pas. Na een fikse discussie druipen ze af. Jammer dat het zo moet gaan, maar ergens kan ik ze ook geen ongelijk geven.

Overnachting: Les Chambres du Voyageur (Antsirabe)

Boodschappen doen

Een jongen van het hotel gaat mee naar de auto-onderdelen shop, om een nieuwe accu te scoren. Maar eerst met een rugzak naar de bank. We moeten weer euro’s wisselen. We hebben ongeveer 25 cm aan biljetten meegekregen! Bij het hotel zetten 2 jongens de accu in de mademoiselle en ze hebben zelfs de jeeps voor ons gewassen. Wat een service! Nog even tanken en langs de supermarkt.

Ik blijf buiten bij de auto’s als de rest gaat winkelen. Een jong meisje met haar (?) baby komt met open hand op me af lopen. Op een gegeven moment geeft ze op. Verderop staat een pousse-pousse te roepen. Een oude man probeert mij zijn lelijke houtsnijwerkjes te verkopen. Als ik wegkijk gaat er een zwerver met open hand in mijn blikveld staan. Een zielige, vragende blik. Een klein meisje probeert mij met een dansje op haar blote voeten te verleiden tot een gift. Maar als ik het hier waag om iemand iets te geven, dan is het einde zoek. Ik heb inmiddels geleerd dat dan iedereen komt kijken naar wat ik uit te delen heb. Ik voel me ongemakkelijk, weet niet waar ik moet kijken en besef me terdege hoe ontzettend bevoorrecht ik ben.

We gaan richting de westkust en zien onderweg hoe in Madagaskar de belijning op de weg handmatig, met een kwast, wordt geschilderd. Ook de droogmolens zijn hier ook erg bijzonder: struiken, bomen en cactussen werken het best. Wat is er onderweg toch veel te zien!

Een tussenstop in Miandrivazo

We hebben geslapen in “la Piroque” te Miandrivazo. De bungalows zien er wel aardig uit, maar behoorlijk Spartaans. Wat wil je ook voor € 12,-? Het eten is best ok, maar de bedden zijn eerlijk gezegd gewoon slecht. Wat een beroerde nacht.

Gelukkig start de mademoiselle ’s ochtends meteen. Maar het is toch niet te geloven!! Nu weigert de tractor!! We staan op een heuvel, dus laten hem naar beneden rollen. We weten inmiddels dat dat werkt….

Overnachting: La Piroque (Miandrivazo) (geen eigen website)

Op naar de westkust!

We redden het net niet naar Morondava, dus moeten we de tanks met diesel op het dak gebruiken. Terwijl de mannen tanken, gaan de vrouwen zonder enige gêne in de berm zitten: op zijn Afrikaans plassen. Even verderop is de brug afgesloten. Dat kan nog wel eens lang gaan duren. Binnen enkele seconden staan er een stuk of 15 kinderen om onze auto’s. Hun handen steken ze zo ver mogelijk naar binnen. Ze zijn te smerig om aan te zien. “Bonbon, bonbon!” Ze willen weer snoep. We delen (met een beetje tegenzin) onze snoepjes toch maar uit, voor iedereen een snoepje. Als we foto’s van de kinderen maken en deze laten zien op de camera, kunnen ze hun lol niet op. Een filmpje brengt hilariteit. Ze vinden het geweldig. Na een half uur, of een uur (ik weet het eigenlijk niet), mogen we de brug over.

’s Middags komen we aan in Morondava, we kiezen voor het meest luxe hotel. Ze weten hier toch niet dat wij bermplassers zijn! Even een dagje bijkomen aan het strand. We hebben leuke bungalows op het strand. ’s Avonds eten we bij Café Baobab, volgens de reisgids is het daar erg goed. Maar het eten is helaas slecht. Dit zijn de minder goede tips over Madagaskar. De carpaccio is niet lekker en zowel de vis als het vlees van het hoofdgerecht is uitgedroogd. Het goede nieuws is dat we enorm veel lol hebben. Vooral om onze pogingen om wat stukjes vlees kwijt te raken in de bosjes….

Overnachting: Palissandre Cote Ouest resort & SPA (Morondava)

Naar de garage in Morondava

De tractor start niet, dus we gaan naar een garage. In Nederland zou je zo’n plek eerder een sloop of autokerkhof noemen. Er staan vier wrakken, die volgens mij gebruikt worden voor onderdelen. Er zijn voldoende automonteurs. Ze discussiëren met 5 man sterk onder onze motorkap. Ik heb dienst als tolk. Man, wat is het handig dat ik Frans spreek!

Toch kost het nog een uurtje en wat vonken, voordat ze begrijpen dat er 2 parallel geschakelde accu’s in de jeep zitten. Eentje daarvan is dood. De monteur gaat met ons mee naar een winkel om een nieuwe te kopen. De vorige keer kostte een accu 30 euro minder dan nu. We zijn dus vast en zeker afgezet, maar het is niet anders. In de zinderende hitte wachten we tot de reparatie is voltooid, maar er blijkt nog een probleem te zijn. Het reservoir van de koppelingsvloeistof is vervuild. De oppermonteur adviseert ons het schoon te laten maken. Kost nog een uurtje….

Zo komen wij onze dagen dus door! Het is al weer lunchtijd. We bespreken wat we moeten doen met het nieuws van Coen. Hij belde ons vanmorgen op, omdat hij berichten had gehoord dat er meerdere auto’s waren overvallen op de weg naar Tsingy; onze volgende bestemming. Als dat klopt, kunnen we beter onze route aanpassen. We proberen het bericht te verifiëren bij de receptie van het hotel en bij andere gidsen, maar niemand schijnt er iets van te weten. Broodje aap? Als het waar zou zijn, zou dit nieuws toch als een lopend vuurtje moeten gaan? We moeten er nog maar eens een nachtje over slapen.

De vangst: vis, kreeft en een reuzenschildpad

Tegen het eind van de middag zien we dat er allemaal kleine vissersbootjes terugkomen aan wal. We gaan eens poolshoogte nemen. Maar wel oppassen als je hier over het strand loopt! De malle-gassies hebben de onhebbelijke gewoonte om het strand als openbaar toilet te gebruiken. Er liggen dikke mensendrollen. Zo kan ik ze niet leggen hoor! Soms ligt er wat krantenpapier naast, maar meestal helemaal niets….

Bij de visafslag is het een drukte van belang. De mannen komen terug met hun zeilbootjes en de dagvangst. De vrouwen helpen om de bootjes op het strand te duwen en nemen daarna de enorme tropische vissen met of zonder (!) emmer op hun hoofd om ze te verkopen bij de hotels en restaurants. Het krioelt ook van de kinderen: “Vazah, Vazah, bonbon, photo!! Photo!!” En dan ineens. Ineens wordt er een enorme reuzenschilpad het land op gedragen. Twee mannen dragen een grote, ronde balk op hun schouders tussen hen in. Er hangt een prachtige reuzenschildpad hulpeloos tussenin. Hij is aan zijn voorpoten vastgebonden en leeft nog. Dat gaat ons aan het hart!! Een beetje gedesillusioneerd druipen weer af. We hebben genoeg gezien.

Ik heb getwijfeld of ik dit filmpje online wilde zetten, maar ik doe het toch. Reizen is niet altijd leuk. En soms zie je dingen die je liever niet wilt zien. Maar ze horen ook bij de harde realiteit.

Meer tips over Madagaskar?

Ben je nieuwsgierig naar de rest van het verhaal? Benieuwd of we naar Tsingy zijn gegaan en of de auto’s het bleven doen? Lees dan ook deel 2 van dit reisverhaal!