Kamperen in Normandië en de Pyreneeën: top of flop?

(REISVERHAAL) We hebben een strak plan de campagne gemaakt: via Normandië rijden we naar de Pyreneeën. In het hoogseizoen is het druk in Frankrijk, daarom heeft Eric alle campings vooraf geboekt. Hij neemt liever het zekere voor het onzekere. We gaan drie weken kamperen in Normandië en de Pyreneeën met onze nieuwe daktent. Krijtrotsen, landingstranden, bergwandelingen en vrienden bezoeken: we hebben zin om deze zomer het nomadenbestaan weer tijdelijk op te pakken. Al snel staan we in de modder te ploeteren en te vloeken op elkaar en op het weer.

\

De krijtrotsen van Etretat

Normandië stond al langere tijd op ons verlanglijstje, tot nu toe heeft de weersonzekerheid ons altijd tegen gehouden. Dit jaar gaan we ervoor. Een week voor vertrek zien de voorspellingen er zeer behoorlijk uit: Eric boekt drie nachten bij Etretat en daarna drie nachten bij Omaha Beach.

Hoe dichter bij het vertrek, hoe slechter het weer lijkt te worden. Bij aankomst in Etretat gaan we snel naar het strand om de krijtrotsen te zien. Het is nog droog en de kustlijn is spectaculair! We laten ons met de toeristenstroom meevoeren en klimmen op de kliffen, die zo nu en dan worden verlicht door de zon. Grijze wolken dreigen boven ons als we van een ijsje genieten op de boulevard en door het oude marktgebouw terug naar de parkeerplaats lopen.

Kamperen in Normandië

Het opzetten van de daktent is een eitje. Met enige jaloezie kijken we naar de buren die met duct tape en dekzeil een overspanning voor hun tentje maken. Bij de eerste regenbui zitten wij gezellig in de auto. Kamperen met een daktent is mooi-weer-kamperen zeggen wij altijd. Wat doen we in hemelsnaam in Normandië? Het avondeten bestaat uit een stokbroodje met kaas en tomaat, de keuken blijft onuitgepakt en we liggen om negen uur in bed.

Overnachting: Etretat – Camping Abijune (1 natte nacht)

Soppend gras

Dit is niet helemaal wat wij van een vakantie verwachten! Omdat we het hoogtepunt van deze omgeving hebben gezien, bellen we naar Omaha Beach en krijgen te horen dat we twee dagen eerder welkom zijn. Onderweg kopen we bij de Decathlon een shelter, voor iets meer kampeercomfort. Daarna bezoeken we het mooie, kletsnatte dorpje Honfleur. Het chagrijn vergroot zich moeiteloos.

Op de tweede camping zetten we in het soppende gras de nieuwe shelter op. Eric constateert dat een korte broek en slippers een stuk sneller droog zijn dan een spijkerbroek en wandelschoenen. De modder komt tussen zijn tenen omhoog en versiert zijn kuiten. Mijn wandelschoenen zijn volgens mij toch niet geheel waterdicht. Het broeit. De rest van de dag houden we ons schuil in het plastic kampeerhok. Ramen en deuren blijven noodgedwongen dicht. Het regent zo hard dat we ondertiteling nodig hebben voor de Nederlandstalige Netflix serie. Wat een rotdag!

Overnachting: Vierville-sur-Mer – Camping Omaha Beach (1 nacht)

Kamperen in Schotland

Normandië doet ons denken aan onze allereerste vakantie samen. 25 jaar geleden gingen we met de Volvo 440 van Eric en een pop-up tentje richting het monster van Loch Ness. De eerste Schotse regenbui duurde 36 uur en na twee dagen op de camping boekten we een Bed & Breakfast. Ik kan me de roze bloemetjesgordijnen en de drijvende bonen van het Engelse ontbijt nog goed herinneren. De oude man had zijn uiterste best gedaan, maar het was niet bepaald een culinair genot.

Door alle natte kampeerspullen besloegen de autoramen constant en we moesten uit de berm geduwd worden toen we ons vast hadden gereden in de blubber. We besloten te gaan rijden totdat de zon ging schijnen. Dat was bij Cap d’Agde. Nog steeds hebben wij een gruwelijke hekel aan kamperen met regen.

Landingsstranden

Camping Omaha ligt pal aan een van de landingsstranden van de geallieerden in 1944. Het moet bar en boos geweest zijn om op deze plek tussen rondvliegende kogels aan land te komen. De strategisch gelegen bunkers van de Duitsers maakten het nagenoeg onmogelijk om ongeschonden het strand te bereiken. De witte kruizen op het Amerikaanse kerkhof in Colleville-sur-Mer getuigen in stilte. Moed en ellende kwamen bij elkaar op de landingsstranden van Normandië. Nederigheid is gepast, ons vliegen alleen regendruppels om de oren. Toch klagen wij, ons huwelijk is niet bestand tegen regen. Wederom zijn wij door en door nat. Niet leuk. Kamperen in Normandië is een flop. De volgende keer nemen we een Bed & French Breakfast. Het besluit staat vast: inpakken en wegwezen. We gaan zuidwaarts!

Geel gras!

Bij camping Lac Saint-Cyr halen we opgelucht adem. Het gras is geel! Halleluja! We blijven twee nachten om tot rust te komen. We maken een mooie wandeling om het meer en koken lekker buiten. Eindelijk! Dit is vakantie. Het is een perfecte camping voor reizigers die een tussenstop maken op weg naar het zuiden en voor vluchtelingen uit Normandië. De campinganimatie negeren we en de TGV die door de nacht raast onderdruk ik met oordopjes. Het is jammer dat er blauwalg in het meer zit, waardoor zwemmen verboden is, hoewel dat naar alle waarschijnlijkheid ook de reden is waarom het relatief rustig is op de camping.

Overnachting: Beaumont Saint-Cyr – Camping Lac Saint-Cyr (2 droge nachten)

Kamperen in de Pyreneeën

Nieuw reisplan. De regenvoorspeller belooft zelfs onder Bordeaux straffe buien, wat ons doet besluiten alvast naar de Franse Pyreneeën te gaan. Rob en Karin vinden het gezellig als we naar ‘hun camping’ komen en beloven lekker kampeerweer; de kids willen dat we mee van de waterglijbaan gaan. Op een of andere manier zien ze vooral mij graag naar beneden storten, ze lachen er geheimzinnig bij.  

We krijgen het laatste plekje langs de drukke doorgaande weg, onder de grote Amerikaanse eik. Je begrijpt, de overkapte veranda van de stacaravan is met stip onze favoriete verblijfplaats. Regen deert niet meer. In Noord-Italië vallen hagelstenen zo groot als tennisballen uit de hemel, wij zijn dankbaar voor de gematigdheid van de Franse Pyreneeën. Na de bbq spelen we een potje Keezen en hebben Oudhollands veel plezier.  

Cauterets

Als je ooit in de Pyreneeën bent geweest, is het geen nieuws voor je: ze zijn serieus mooi. Met de kabelbaan naar de top van de Cauterets voor een prachtig uitzicht, wandelen tussen loslopende paarden en koeien en met een beetje geluk een marmot spotten. Of een beer! Er leven nog ongeveer 70 bruine beren in de Pyreneeën. De kans dat je in een koeienvlaai trapt is groter, maar toch, het spreekt tot de verbeelding. We lopen vanaf de top terug naar het restaurant en sluiten de wandeling af op het zonovergoten terras, met een fles rosé die net iets te hard raakt.     

Traagheid

De laatste dag op camping Le Lavedan is traag. Na een beroerde nacht – waarin vrachtwagens door de daktent reden – starten we op de veranda met een ontbijt en slow-cappuccino. Het neemt de gehele ochtend in beslag. Heerlijk is dat: alle tijd hebben, niets moeten, geen verplichtingen.

Hein en Siep reageren enthousiast als we naar het zwembad gaan. Het is tijd voor de waterglijbaan. Ik geef mij over en laat me in de slang glijden, waarin ik van links naar rechts wiegend, steeds sneller naar beneden cirkel. De laatste bocht verandert mijn richting met een ferme ruk, doet mij gillen en smijt mij vergezeld van een enorme golf in de waterbak. Ik word grof uitgelachen als ik omhoog klauter en mijn badpak uit mijn billen pulk. Het is weer leuk geweest, tijd om verder te trekken naar de camping van Ron en Marion! Deze zomer is onze vakantie een kampeer-roadtrip-bij-vrienden.

Overnachting: Lau-Balagnas – Camping Le Lavedan (3 nachten)   

Lourdes

Het absolute hoogtepunt van deze vakantie is een bezoek aan bedevaartsoord Lourdes, waar Bernadette 18 keer een verschijning van de heilige maagd Maria zag. Waar of niet waar, tegenwoordig gaan jaarlijks miljoenen bezoekers naar de beroemde grot, waar inmiddels een imposante basiliek bovenop is gebouwd. Ik ben enthousiast en heb hoge verwachtingen van de kermis.

Nog voordat we de Rozenkransbasiliek betreden zijn mijn sneakers doorweekt. De weergoden zijn ons matig gezind, wat als voordeel met zich meeneemt dat de rij bij de heilige grot te overzien valt. We sluiten aan en vol overgave volgt Eric het voorbeeld van zijn voorgangers en laat zijn handen over de wand van de grot glijden. Ties wordt gemaand zijn pet af te doen en ik moet mijn paraplu inklappen. We volgen de stoet en worden een beetje giechelig van het ritueel dat voor veel mensen een serieuze aangelegenheid is. Ik voel er eerlijk gezegd niets bij. Toch vul ik mijn waterfles met het gratis Lourdes water en steekt Eric – heel plechtig – een kaars aan voor enkele mensen in onze omgeving die het kunnen gebruiken. Voor het geval dat.

Jongerendag

Het is zondag en er zijn grote groepen jongeren aanwezig. In een feesttent in het park wordt luid gezongen, geklapt en gedanst voor Jezus. “There is no one like you,” zingen ze, terwijl ze springend naar het kruisbeeld – dat boven het centrale podium hangt – wijzen. Het enthousiasme is groot. De kerk van Saint Bernadette zit afgeladen vol met Italiaanse jongeren die opgewonden wachten op de zondagsdienst. Buiten liggen vuilniszakken met de resten van hun lunchpakketjes. De stank van natte regenjassen doet ons het gebouw uitvluchten.

We gaan naar de souvenirwinkels, om plastic maria-waterflesjes te scoren, een kaars voor Tinus en een glow-in-the-dark-Maria voor mijn moeder. Ze wilde graag een mariabeeldje – zoals vroeger thuis – dat licht gaat geven als je het in het gootsteenkastje zet. De glow-in-the-dark-rozenkrans kan ik niet laten liggen; het maakt de set compleet. In Lourdes zijn souvenirs – tot mijn verbazing – alleszins betaalbaar, maar Eric vindt het wel genoeg geweest. Hij heeft zin in een ijsje en begeleidt ons naar Amorino Gelato. Eric weet altijd de beste eettentjes te vinden via Google maps. Serieus, doe jezelf een plezier en noteer deze tip. Bij Amorino Gelato worden de ijsjes door engelen gemaakt! Je krijgt ze in de vorm van een roos, of zoals wij in een bakje met wafel, makaron en pistachesaus. Ze zijn hemels!

Barèges Grand Tourmalet

In een lange sliert auto’s rijden we over de Col du Tourmalet, met bewondering voor de bikkels die zich op de fiets naar boven stampen, zwoegen, zweten. Het is bijzonder druk op de weg met hoge percentages, haarspeldbochten en zo nu en dan een schaap dat lekker op het asfalt ligt te zonnen.

We ontmoeten Rob, Karin, Hein en Siep op de parkeerplaats, waarna we met z’n allen naar de mountainbikeverhuur gaan. De mannen gaan downhillen en krijgen beschermende ninja-outfits, ze maken zich klaar voor de eerste afdaling. De dames hebben een iets minder spectaculaire dag voor de boeg en gaan met de stoeltjeslift naar boven om het uitzicht over de Pyreneeën te bewonderen en vervolgens naar beneden te lopen. Onderweg eten we met z’n allen een broodje tussen de koeien. Als we de heren mogen geloven is downhillen ontzettend gaaf en best vermoeiend. Met spierpijn in de handen en koeienstront op de broekspijpen ploffen ze na zes afdalingen voldaan op het terras. Honger!      

Lac de Gaube

De Franse Pyreneeën zijn een paradijs voor wandelaars en fietsers. Ze zijn niet alleen geschikt voor geoefende sporters, ook voor recreatievelingen zoals wij is er een boel vertier. Vandaag staat Lac de Gaube op de planning. De route via Cauterets is wederom een opeenstapeling van toeristische hotspots. Je kunt kilometers wandelen langs de rivier met verschillende watervallen en er zijn genoeg terrassen om te genieten van een crêpe au sucre of een ijsje zo je wilt.

Bij Parking du Puntas zien we hoe druk het is in het nationale park. We verdwijnen in de mierenhoop van toeristen. Met de kabelbaan naar boven en wandelend naar beneden, is deze vakantie onze favoriete wijze. Het Lac de Gaube is felblauw door het ijskoude gletsjerwater. Twee vrouwen wagen zich erin, waarschijnlijk hebben ze ademles gehad van Wim Hof. Mijn tenen blijven in mijn schoenen. De zon schijnt, echt warm is het niet. We wandelen langs het meer en eten een stokbroodje met pindakaas aan de waterkant en uitzicht op de gletsjer. Het kan slechter!

Overnachting: Bagneres-de-Bigorre – Camping le Monloo (6 nachten)

De Spaanse Pyreneeën

Volgens Google is de bergpas Col d’Aspin harstikke mooi. Wij zien louter dikke, grijze wolken. Vandaag steken we de grens over en zodra we aan de Spaanse kant van de Pyreneeën komen is het afgelopen met de groene vergezichten. Oranjebruine rotsen en dorpen verraden een droog een zonnig klimaat. Daar houden we van! Op de sympathieke camping Lago Barasona sluiten we ons voor de tweede keer aan bij Rob, Karin en de kinders, waar een Spaanse muziekavond aan het meer ons meteen in de juiste stemming brengt en de pubers zich generen voor hun uitbundige ouders.

Congost de Mont-Rebei

De kloof van Mont-Rebei “Congost de Mont-Rebei” is best een uitdaging als je hoogtevrees hebt. De eerste hangbrug gaat wel, maar het pad in de uitgehouwen bergwand is op sommige plekken een beste knieënknikker. Karin en ik houden ons krampachtig vast aan de metalen kabel, schuifelen langs de diepe afgrond en proberen tegelijkertijd te genieten van de uitzichten. Tegenliggers worden met een dwingende blik verzocht om ons heen te lopen, de kabel loslaten is geen optie, laat daar geen misverstand over bestaan.  

In de lucht zweven gieren en een parachutist. Met verbazing zie we hoe hij in de diepe rivierbedding landt en vragen ons af of dit wel de bedoeling was? Niet veel later komen we hem tegen op het wandelpad. Hij blijkt basejumper te zijn en wijst enthousiast omhoog om aan te wijzen van welke rots hij is gesprongen. Gisteren sprong hij van de andere kant. De hoogte is duizelingwekkend. Op onze vraag hoe hij uit de kloof is gekomen, antwoordt hij dat bij de tweede hangbrug de mogelijkheid bestaat om uit de kloof te klimmen.  

De tweede hangbrug is nog een kilometer verderop en daarna gaat de wandeling verder via een zigzaggende houten trap tegen een verticale wand. Het ziet er gruwelijk uit en alleen Eric heeft er zin in. We besluiten een broodje te eten en na een korte pauze terug te keren naar de auto.

Even goede vrienden

Bij terugkomst op de camping zijn ook Willem, Birgit en Quin gearriveerd: de Dongen-posse is compleet. We beklinken het samenzijn met een heerlijke mojito op het terras en kletsen tot laat in de avond aan de lange campingtafel. Na een wereldreis van een jaar zijn dit soort momenten met vrienden ontzettend fijn! Goede vrienden en familie zijn je wortels, ze maken dat je je thuis voelt. Tegelijkertijd is het ook chaos en drukte.

De volgende ochtend staan Eric en ik daarom op met een slow-cappuccino, waarna ik me in de hangmat installeer met een goed boek. Ik heb vandaag wat uurtjes me-time nodig. Hoewel ik geniet van gezelligheid heb ik ook behoefte aan mijn eigen bubbel waarin in lees, schrijf of stil ben. Gelukkig weet mijn omgeving dat en is er begrip voor, bovendien compenseert Eric ruimschoots mijn gebrek aan socialiteit. Hij gaat lekker met de jongens tennissen en zo te horen hebben ze veel lol.

De Chinese muur van Finestras

De laatste dag is de zwaarste dag, onnodig zwaar blijkt achteraf. Eric en Karin hebben gezien dat je naar de “Muralla China de Finestras” kunt lopen. Finestras is een verlaten dorp bij het stuwmeer van Canelles, waar door tektonische bewegingen twee verticale rotslagen zijn ontstaan, die iets weg hebben van de Chinese muur. Deze plek is minder druk bezocht dan de kloof van Mont-Rebei en we kunnen op internet weinig informatie vinden. Volgens de receptionist van de camping is het pad ernaartoe alleen met een 4×4 te bereiken, of je moet vanaf het dorp lopen.

We laten alle kinderen op de camping en gaan proberen zover mogelijk met de auto te komen. Vanaf de hoofdroute slaan we af naar een weg die na de steengroeve overgaat in een keien-pad. Hier rijden weinig auto’s, het gras in het midden staat hoger dan goed is voor onze Kia, dus we zijn genoodzaakt in de berm te parkeren en te voet verder te gaan. We pinnen de locatie van de auto’s en gaan moedig van start. Na een paar kilometer klimmen en dalen zien we aan de overkant een brug en een parkeerplaats, waar een camper en normale auto geparkeerd staan!

Lees ook: Wandelen in de Pyreneeën: Muralla China de Finestres

Gazelles en slakken

We ontdekken dat we de verkeerde toegangsweg hebben genomen en dat het verlaten dorp momenteel gewoon met een normale auto bereikbaar is. Helemaal geen 4×4 nodig! Druk pratend vervolgen we te voet de route naar Finestras, waar het uitzicht op de Chinese muur een plaatje is. We dalen af in de kloof en klauteren omhoog naar het kapelletje. De temperatuur loopt op en de voeten raken vermoeid, nu nog terug! In de schaduw pauzeren we en tanken we bij, voordat we aan de terugweg beginnen.

Het is 36 graden en we lopen pal in de meedogenloze zon, die ons enthousiasme verbrandt. De groep valt uiteen in gazelles en slakken. Eric, Birgit en ik lopen achteraan als een auto passeert. We houden hem aan en de vriendelijke Fransman zegt dat er plaats is voor twee personen. Eric gaat mee en verderop stapt ook Rob in, zodat zij de auto’s kunnen gaan halen. Wij lopen door tot aan de parkeerplaats bij de brug, waar Willem en Karin uitgeblust zitten te wachten. We delen de laatste restjes water en vergelijken de stappentellers. De een heeft 21 kilometer gelopen, de ander 18 kilometer. Het was ver…onnodig ver. Allemaal Eric’s schuld! 

Overnachting: Spaanse Pyreneeën – Camping Lago Barasona (5 nachten)

Huiswaarts mars!

Op woensdag scheiden onze wegen. Het kamperen in de Pyreneeën was top! Iedereen verlaat camping Lago Barasona op eigen tempo en met een eigen plan voor de terugweg. Wij zijn het langzaamst en passeren om 11 uur de slagboom. Eric heeft aanvankelijk het idee om naar Carcassonne te rijden, maar dat laten we varen. We willen kost wat kost de zwarte zaterdag mijden en vrijdag voorbij Parijs zijn.

We overnachten net boven Limoges en weten niet goed wat we willen. In Noord-Frankrijk is regen op komst en daar zijn we als de dood voor! Uiteindelijk belanden we bij Sonja en Sander op Vakantiepark de Flaasbloem in Chaam, want vanzelfsprekend sluiten we de tour-de-amgios van deze zomer af bij vrienden.

Overnachting: Limoges – Camping Les Roussilles (1 nacht)

Overnachting: Chaam – Vakantiepark de Flaasbloem (1 nacht)