Een trekking door Annapurna Nepal. “Kom op, Van Dongen! Niet zeiken.”

(REISVERHAAL) Geen vlaggen? Geen gejubel? Geen feestelijk onthaal? Vindt iedereen het maar normaal dat wij de tuin in strompelen? We geven elkaar een high five en laten ons achterover in de stoelen vallen. De koek is helemaal op. De kuiten staan strak en de knieën zijn naar de filistijnen. Het uitzicht is fenomenaal. We hebben Ghandruk bereikt, met 1940 meter het hoogste punt van onze trekking door het Annapurna gebergte. We zijn in de regio Annapurna (Nepal) voor ons laatste avontuur van een tweeweekse reis door Nepal. 

Pokhara 

We bereiden ons voor op een vierdaagse trekking: briefing met de gids, boodschappen doen, wandelstokken kopen, nog even niksen. Pokhara ligt aan het Phewa meer, bekend van de foto’s met rood en blauw gekleurde boten. Je kunt ermee naar het eilandje varen. Als wij op zondag aan de waterkant staan is het extreem druk. Voor de kassa staat een lange rij met voornamelijk hindoes. Ze dragen offers en willen naar de tempel op het eiland. De boten zijn overvol. Nepalese bussen zijn er niets bij. 

Annapurna Nepal 

Met een rommelende maag begint Eric aan de trekking. De Belgische friettent was misschien toch niet zo’n goed idee. We verdenken de vette hamburger, maar het kan ook 1000 andere oorzaken hebben. In Nepal krijgen veel toeristen reizigersdiarree. Je probeert het te voorkomen, tegelijkertijd hou je er rekening mee. We hopen op het beste en vertrouwen op Imodium. Gisteren moesten we op stel en sprong een taxi naar het hotel nemen. Ik ben benieuwd hoe we dat tijdens de trekking op gaan lossen. 

Onze drager Bibic, heeft 12 kg van ons gekregen. Hij sleurt nu met een grote, gele tas door de Himalaya. Het doet hem niks. Met gemak trippelt hij de trappen op. Bibid is de 18-jarige neef van onze gids KB (de afkorting van zijn werkelijke naam) en loopt zijn eerste stage. Hij wil graag gids worden. Dat gaat hem vast lukken. Hij heeft talent. 

Wij slepen minder kilo’s mee, maar trippelen lang niet zo makkelijk omhoog. Of laat ik het bij mezelf houden: na 10 minuten lopen er al dikke tranen zweet over mijn wangen. Ik hijg als een hert. Klimmen is niet mijn sterkste kant, maar vandaag doen we niet anders. Twee uur lang. KB drukt mij op mijn hart dat ik helemaal niet langzaam ben en dat ik beter loop dan hij had verwacht. Ik vraag hem maar niet naar zijn verwachtingen. 

Ker & Downey

We lopen van Phedi naar Dhampus en stijgen 600 meter. Onze tocht gaat langs de voet van de Himalaya. We overnachten in lodges van Ker & Downey. Dat is de meest luxe optie in dit gebied en dat vinden wij helemaal niet erg. De meeste mensen overnachten in “teahouses”. Dit zijn sobere slaapplekken, meestal met gedeelde sanitaire voorzieningen. Wij genieten dubbel en dwars van onze luxe lodges, die stuk voor stuk een adembenemend uitzicht op de bergen bieden.

De oorspronkelijke eigenaar van de Ker & Downey lodges is een oude Gurkha-soldaat. In de eerste en tweede wereldoorlog hebben Gurkha-soldaten gevochten voor de Britten. Ze werden gerekruteerd, omdat ze sterk en gefocust waren. Ze verdienden een goed salaris en pensioen. Tegenwoordig worden nog steeds jaarlijks 260 Gurkhas gerekruteerd door de Britten. Volgens KB verdienen ze wel €4.000,- per maand. Dat is 10 zoveel als ze in Nepal zouden verdienen. KB heeft ooit zelf 2x geprobeerd om door de selectie te komen. 

Happy hour

Om 18 uur worden we bij het haardvuur verwacht voor het happy hour. Dat betekent gratis drank en hapjes. Daarna gaan we aan tafel met de andere gasten uit Canada, Engeland en Schotland. De avond vliegt voorbij. We vertellen elkaar sterke (reis)verhalen en hebben dikke pret. Dit soort ontmoetingen maken reizen een nog groter genot.  

Zonsopkomst 

De dag begint om 6 uur met een kopje thee en de zon. Tussen de bergen kruipt hij omhoog. Het is nog een beetje fris, dus ik zit in mijn fleece. Aan mijn voeten de charmante Crocs, die in de kamer lagen. Het kleinste paar is voor mij, het grootste voor Eric. Ze passen perfect. Het licht op de hoogste toppen wordt steeds feller. Binnen enkele minuten verandert het van zacht oranje naar wit. Aan de andere kant kruipt de maan stilletjes weg. Zijn tijd is geweest.

Pap. Jak! Ook met suiker vind ik het ranzig. Ik heb bewondering voor Eric die zijn schaaltje met klontjes netjes leeg maakt. Voor degenen die hem een beetje kennen: dit is werkelijk ongekend! Ik krijg gelukkig nog toast met klutsei. Om 7 uur zit iedereen buiten aan de ontbijttafel. We kletsen wat, met uitzicht op de bergen. Over een uurtje scheiden onze wegen, iedereen wandelt zijn eigen pad.

Majguan

Wij lopen in 3 uur via het dorpje Pothana naar Majgaun. Onderweg jungle, buffels met reizigersdiarree, groene velden, stenen, trappen, zweet, salmiaksnoepjes uit Nederland, een wandelende gele tas en veel water. Het is een prima hike. Niet te zwaar, goed te doen. Onze bestemming, de lodge in Majgaun, is weer een hemelse plek. Vanuit onze ligstoelen kijken we uit op de Himchuli en de Fishtail (een berg met twee toppen). 

Ook hier om 18 uur kampvuur, happy hour en Brexit. We ontmoeten onderweg veel Britse toeristen, de Brexit is het gesprek van de dag. Natuurlijk worden wij steeds om een mening gevraagd. Na enig online onderzoek zijn we tot de conclusie gekomen dat we niet veel van de Brexit begrijpen. Blijkbaar geldt dat ook voor de gemiddelde Brit. Dus terug naar het Annapurna gebergte. Het schijnt dat we morgen een gruwelijke tocht voor de boeg hebben. “Do you go all the way to Ghandruk? No way! Good luck. It’s very, very steep”. 

Landruk

Ik probeer niet te denken aan wat gisteren is gezegd. Wat anderen in 2 dagen doen, moeten wij in 1 dag fixen. We gaan gewoon lopen en zien het wel. Het begint met een makkelijke afdaling naar de hangbrug. Vrolijk kletsend starten we de dag. Na 4 uur lunchen wij, culinaire helden, in Landruk. Nasi met ei en cola voor mij en witte rijst met een gekookt ei voor de darmen van Eric. Living on the edge, zullen we maar zeggen. 

Na Landruk volgt een diepe afdaling van een uur, naar de rivier. De hoge, stenen treden zijn een aanslag op m’n knieën. Het doet echt pijn. De mannen lopen voor mij uit en ik maak maximaal gebruik van mijn wandelstokken. Gelukkig heb ik de raad van KB opgevolgd en niet de goedkoopste gekocht. Dan waren ze waarschijnlijk allang door midden geknakt. Tegenliggers zuchten, steunen en zweten. Ze laten mij met plezier even voor gaan, zodat ze zelf een moment kunnen rusten. Ik zie wanhopige blikken. Ditzelfde staat mij aan de overkant te wachten.

Ghandruk

Het is ongeveer 750 meter klimmen om vanuit de rivierbedding het bergdorp Ghandruk te bereiken. Terwijl ik kapot ga, lopen twee honden kwispelend met ons mee. Ze hopen op een aai en iets lekkers. Toeristen zijn volgens KB aardiger tegen ze, dan de lokale bevolking.

“Slowly, slowly”, zegt KB tegen mij, in de hoop dat ik ooit bovenkom. Veel langzamer kan niet, dan val ik van de berg af. “Kom op, Van Dongen,” spoor ik mezelf aan. “Niet zo zeiken.” Maar ik sterf duizend doden. Het pad is steil. Mijn longen te klein. Mijn lichaam te zwaar. De grijze treden slingeren door de rijstvelden, die klaar zijn voor de oogst. Ik laat een vrouw met een volle bussel groen op haar rug maar voor gaan. De gele tas komt dichterbij. Ik ben niet de enige die het zwaar heeft. 

Het voelt als een feest als we op de plaats van bestemming aankomen. We zijn 8,5 uur onderweg geweest. Wat een overwinning! Maar in de tuin van de lodge kijkt werkelijk niemand op of om. Geen slingers aan de wand. Daarom een applausje voor mezelf en een high five met mijn wandelmaten. WE ZIJN ER!!! 

Nayapul

Nog een laatste keer om 6 uur zonsopkomst en ontbijten met de Himalaya op de achtergrond. Dit zal ik gaan missen! Mijn stijve spieren niet. Ik kan niet meer normaal uit mijn stoel komen, laat staan een trap op of af. Eric kan ook wel wat smeerolie gebruiken. Maar we zullen toch terug moeten. 

Het kost ons ruim 3,5 uur om in Nayapul te komen. Het eindpunt van onze trekking. Ik kan niet zeggen dat ik lekker loop op deze laatste dag, ik strompel de Annapurna uit. Maar wat was het een gave tocht! En als ik heel eerlijk ben, was de zwaarste etappe ook de mooiste. Zo werkt dat toch vaak. 

In Pokhora nemen we afscheid van KB en Bibic, die inmiddels ook een beetje kreupel loopt. Hij vond het geweldig om met ons zijn eerste tocht te lopen en kan niet wachten tot hij zelf gids mag zijn. Dat snap ik wel, want zo’n zware, gele tas meesleuren, vindt toch niemand prettig?  

Terug naar Katmandu

Een kamikaze-piloot brengt ons terug naar Kathmandu. Wat een dodemansrit! We slingeren van links naar rechts en rijden voornamelijk op het midden van de weg: klaar om onze voorganger in te halen. Duwen, jagen, toeteren. BAM! Weer op de rem. We zitten allebei in onze gordel en pakken een reispilletje in de strijd tegen de misselijkheid. Ik kijk maar niet te veel naar wat gebeurt op de weg. 

De laatste anderhalf uur staan we in de file: wegwerkzaamheden op de enige weg naar de hoofdstad. De chauffeur baalt ervan. Dit kost tijd. Hij wil nog terug naar Pokhara. Ik moet er niet aan moeten, nadat ik 8,5 uur in de auto heb gezeten. Hoewel ik me voor kan stellen dat het ‘s avonds een stuk sneller gaat dan overdag. 

Afscheid

Wij krijgen van de lokale reisagent, Rural Heritage, een afscheidsdiner aangeboden in een authentiek Nepalees restaurant. Wat een lief gebaar! We sluiten onze reis dus in stijl af en Eric smult van zijn maaltijd. Ha, ha. Nou ja, hij doet zijn best.

Tijdens het eten kijken we terug op onze reis door Nepal. Wat een mooi land! Het waren drie minivakanties in één: struinen door het kleurrijke Kathmandu, een speurtocht door Chitwan en de onvergetelijke trekking in de regio Annapurna. Nepal was afwisselend. Het was een superfijne vakantie. We hebben genoten van de mooie plekken waar we verbleven en van elkaar, natuurlijk! De volgende keer mag ik weer mee met Eric. Yes!

Ben je op zoek naar praktische tips over Nepal? Lees dan ook:

• Wat te doen in Nepal? Een route langs alle hoogtepunten

• Vliegen naar de top van de Mount Everest

• 5 bijzondere accommodaties in Nepal: onze favorieten