Op zoek naar avonturen in Botswana en Zuidelijk Afrika

(REISVERHAAL) De tijd vliegt, de eerste maand van onze wereldreis is achter de rug. Het voelt alsof de dagen veel korter zijn dan in Nederland. Feitelijk is dat ook zo, want in Afrika liggen we vaak al om 21 uur op bed. Als er een luipaard op de kampeerplaats logeert zelfs eerder. We reisden vanuit Johannesburg, dwars door het oneindige Namibië naar de wildernis van Botswana. Iedere dag heeft onverwachte wendingen, iedere dag beleven we nieuwe avonturen. In Botswana genieten we van de spanning, maar ook van de stilte. Van het Chobe National Park rijden we naar de Centrale Kalahari en via het Kgalagadi Transfrontier park weer terug naar Zuid-Afrika, waar we in het mooie Pilanesberg National Park onze safari door Zuidelijk Afrika afsluiten.

Maun

Af en toe eens onder de motorkap kijken kan geen kwaad in Botswana. Als je de Savuti Marsh Road hebt gereden heeft je 4X4 veel gras gehapt. We plukken het hooi weg en kloppen het filter uit. Wat een zand! Bij de Nissangarage wordt de airco gerepareerd, want het kabaal was niet meer te doen. Alle voorraden zijn aangevuld en we hebben het voor elkaar gekregen om last-minute drie overnachtingen in het Central Kalahari Game Reserve te boeken. Daarna gaan we via het Kgalagali Transfrontier Park de grens over naar Zuid-Afrika. We slapen 1 nacht aan de Botswaanse kant en twee nachten aan de Zuid-Afrikaanse kant. Het schijnt een prachtig park te zijn. We zijn er nog nooit geweest, dus super benieuwd!

Overnachting: Crocodile Camp Safari & Spa (Maun)

Ondermijning

Onze campingburen hebben een geweldige Landcruiser camper gehuurd, met enige jaloezie kijken we naar alles wat ze tevoorschijn toveren. Goed materiaal, jong en nul ervaring. Ze gaan vandaag naar het Moremi Game Reserve, waarvan wij hadden besloten het over te slaan vanwege de natte toestand. De buurman wordt zichtbaar nerveus van onze tips voor de route. Oef, als dat maar goed gaat. Na een langzame ochtend crossen wij over een heerlijke asfaltweg naar het Bobeti River camp, laat anderen maar ploeteren vandaag. Asfalt is een verademing na alle slechte gravelwegen van de laatste dagen en het schiet lekker op!

Ah, kak! Weer een veterinaire grens. Daar hadden we niet aan gedacht en de auto ligt vol met verboden producten, omdat we in Maun boodschappen hebben gedaan. We draaien om, rijden een stuk terug, verstoppen onze vleesvoorraad, fruit en groenten en rijden met bloedende neuzen op de controlepost af. We lopen door het smerige desinfectiebadje en Eric nodigt de beambte vriendelijk uit om een kijkje in onze koelkast te nemen. Hij maakt een grapje over de hond die van het water drinkt en we zwaaien vrolijk bij vertrek. Zonder problemen ondermijnen wij de Botswaanse rechtsstaat. Nergens bang voor.     

Overnachting: Bobeti River Camp

Het hiernamaals

“Zullen we in een volgend leven samen terugkomen?”, vraag ik. “Ja, goed plan!”, zegt Eric “En dan gaan we door Afrika trekken.” We besluiten dat Eric natuurfotograaf wordt en (vanzelfsprekend) technicus. Ik word schrijfster en bioloog. Samen gaan we reportages voor National Geographic maken, boeken schrijven en foto’s verkopen. We kopen een mooi 4×4 campertje en gaan als nomaden door de Afrikaanse wildparken trekken. Dichtbij de natuur leven en ver weg van alle wereldproblematiek. We begeleiden af en toe ook reizen door de bush, voor toeristen die met ons echt off the beaten track willen gaan. We moeten wel wat aan ons geduld werken en Eric gelooft nog niet in leven na de dood, maar we zijn een topteam samen en dit gelukzalige gevoel verdient eeuwigheid.

Central Kalahari Game Reserve

De Kalahari spreekt waarschijnlijk tot ieders verbeelding als het toppunt van Afrikaanse wildernis. Op zich zitten we in de goede periode om wild te spotten, maar het blijft een kwestie van geluk. We zien niet bar veel. Onze beste strategie om iets te zien is aan tegenliggers vragen wat zij hebben gezien. We komen welgeteld 3 auto’s tegen: “Did you see anything?”. “No, only some general stuff, no cats. Yesterday there were 4 cheetahs around the camp, but today nothing yet.” Iedereen wil katten zien. Het ultieme doel van de safariganger is meestal het spotten van cheeta’s, leeuwen of een luipaard. Fijn dat hier cheeta’s op de camping zitten, dat lijkt me wel wat.

Speuren naar wild

We speuren en speuren. Nee, dat zeg ik verkeerd. Eric speurt en speurt. Ik val in slaap door het turen en hobbelen. Vanmorgen waren we om vijf uur wakker, in de veronderstelling dat het al zes uur was. (Een 5 lijkt heel veel op een 6 als je ogen wat ouder worden.) Dat uur slaaptekort nekt mij deze middag.

Juist als we constateren dat er niet veel te beleven is onderweg, zien we vier cheeta’s oversteken. Daar zijn ze! Onverstoorbaar lopen ze voor ons langs, op 2 kilometer van onze overnachtingsplek. 

Nieuwe technieken

Onze kampeerplaats bij Deception Valley is rond, wat Eric op een subliem idee brengt om wild te spotten. Hij loopt drie rondjes om onze plaats heen, terwijl hij een houten balkje achter zich aan trekt. Hij veegt het zandpad, zoals ook een tennisbaan wordt geveegd. Als er vannacht dieren bij de auto komen, kunnen we het morgen zien aan de verse sporen op het pad. 

Het blijft echter stilletjes in de Kale Harrie. Alleen onze eigen voetsporen tussen toilet en auto zijn te zien op het zandpad. Het is zo’n stinkplee: een longdrop-toilet. Blijkbaar leeft er een rat in. Eric komt ’s ochtends enthousiast terug om zijn telefoon te halen. “Ik zag een rat in de pot! Dat is een interessante ontdekking voor ons vlog!” We moeten voor 10 mei nog een filmpje maken voor het Kezersspel Wereldreiseditie over “onze laatste ontdekking”, maar de rat laat zich niet meer zien. Zelfs een lok-toastje kan hem niet verleiden. Nou goed, we hebben nog 10 dagen tot de deadline, misschien ontdekken we nog iets anders.

Overnachting: Deception, nr 1. (CKDEC01)

Grondeekhoorn

Het speuren naar dieren valt niet mee in de Kalahari, je moet met weinig genoegen nemen. Na een uur of drie geven we het op en gaan een heerlijke cappuccino fabriceren op de volgende kampeerplaats. Daar worden we welkom geheten door de familie grondeekhoorn. Het schaaltje water en de lok-toastjes worden dankbaar in ontvangst genomen. Eric ontvouwt zich als een ware eekhoornfluisteraar. De eekhoorns zijn ons entertainment deze middag.

Tegen de avond gaan we nog een keer tevergeefs naar leeuwen zoeken. Bij thuiskomst blijkt dat we buren hebben en volgens Ian en Malin moeten we morgenvroeg om 7 uur naar de Deception Valley gaan om de cheeta’s te zien. Zij zijn er blijkbaar vaak rond die tijd.    

Overnachting: Kori, nr 3. (CKKOR03)

Avonturen in Botswana

Wij hebben ons aan de afspraak gehouden, Ian en Malin ook, maar de cheeta’s niet! Toch is onze kennismaking uiterst plezierig. We praten met een kopje thee over Afrika, Landcruisers, hun anderhalf jaar reizen door Afrika en onze wereldreis. Het blijft steeds een genot om gelijkgezinden tegen te komen. Omdat we nog een flinke rit voor de boeg hebben gaan we toch verder. We nemen de zuidelijke route door de Centrale Kalahari.

Na een kilometer of 30 komt een safaritruck ons tegemoet. Achter het stuur zit de gids die we twee dagen geleden op het Bobeti River Camp spraken. Hij vertelde dat hij uit de regio komt en de Kalahari goed kent. Op onze vraag wat hij van het park vindt, antwoordde hij met een dikke, vrolijke zoen op de toppen van zijn vingers: “Fantastic!” De gids herkent ons meteen en vraagt wat we hebben gezien. “Hey, how are you!! Did you see anything?” Trots vertellen wij over de cheeta’s. “Did you see the lions?” “Uhh, no”, is Eric’s reactie. “We saw lions. Are you prerared to follow me for seven kilometers? I’ll bring you there.”

Leeuwen

Dat laten wij ons geen twee keer zeggen. Een professionele gids die zelfstandige toeristen iets wil laten zien, is een zeldzaamheid. We draaien om en volgen de safaritruck. Na zeven kilometer scheurt hij off-road de bush in en een eindje verderop liggen inderdaad leeuwen, elf stuks maar liefst! Een groot mannetje, met de kenmerkende, zwarte Kalahari-manen, ligt uit te buiken en enkele vrouwtjes doen zich te goed aan een gemsbok of iets dergelijks. Het kraakt en af en toe grommen de leeuwen naar elkaar. Als ze voldaan zijn ploffen ze languit op hun rug in het gras, poten omhoog. Wat gaaf om te zien en wat zijn we dichtbij! Met onze duimen omhoog bedanken we de vrolijke gids. Geen wonder dat wij dit niet hebben gezien, want het is natuurlijk niet de bedoeling om van de paden af te wijken, maar wat een mazzel hebben weer!

Phokoje campsite

Iets minder mazzel hebben we met de geboekte kampeerplaats Phokoje. We komen rond het middaguur aan als de zon heet en onverbiddelijk is. De boom die hier ooit heeft gestaan is zo te zien door een blikseminslag om het leven gekomen. Het toilet is overgenomen door een bijenkolonie en de douche is door onze voorgangers vernietigd. We keuren de kampeerplaats af en gokken erop dat we ergens anders terecht kunnen, hoewel we weten dat dat niet makkelijk zal zijn.

Er zijn maar een paar kampeerplaatsen in het park en bijna alles is vol, werd ons in Maun verteld. Tegelijkertijd zien we dat veel kampeerplekken leeg zijn. Blijkbaar worden de goedkope plekken opgekocht door touroperators, die ze vervolgens niet verhuurd krijgen. Onnodige leegstand, zonde! Sommige plekken zijn groot genoeg voor meerdere auto’s, dus misschien treffen we iemand die zo vriendelijk is om ons in zijn buurt te tolereren.

Race tegen de klok

Als we rond 16 uur aankomen bij Passarge campsite 3, is deze bezet door een wat oudere man en zijn vrouw die duidelijk niet geïnteresseerd zijn in gezelschap. We kunnen het ze niet kwalijk nemen, maar voor ons begint de tijd te dringen. De laatste optie is doorrijden naar Motopi. Hier liggen drie kampeerplaatsen van Bigfoottours, waarvan we weten ze niet beschikbaar zijn. Wildkamperen is lastig, buiten dat het verboden is, valt het niet mee om een geschikt stukje te vinden met schaduw en zonder bosjes, gras of prikkels.

Het rijtempo wordt verder opgevoerd, de concentratie verlegt zich van wild spotten naar het volgen van de weg en het ontwijken van takken, gaten en overstekende springbokjes. Om 18.30 uur wordt het donker, daarna is het geen doen om nog een wildkampeerplek te vinden. Alleen voor twee bruine hyena’s stoppen we even. Toch weer mazzel! De zon gaat onder. We hebben nog 20 minuten, als we bij Motopi 2 aankomen. Fingers crossed.

Opluchting

Leeg!! De kampeerplek is leeg! Niemand! Wat een gigantische opluchting! Ontspan. Nog even genieten van het uitzicht en de rode gloed aan de horizon, voordat de zwarte koepel vol fonkelende sterren over ons gaat waken. Vandaag heeft het universum voor ons gezorgd, de dag hing van mazzel aan elkaar. Ik weet het zeker: het heeft zo moeten zijn. De leuke ontmoeting vanmorgen, de leeuwen, de hyena’s en de vrije kampeerplaats. Toeval bestaat niet. Snel een vuurtje maken en een drankje erbij. Vanavond eten we chips en instantnoedels: het noodrantsoen voor een lange dag, na voldoende wilde avonturen in Botswana.     

Overnachting: Phokoje (CKTAU03) -> Motopi (CKMOTO2)

Bewoonde wereld

Zo te horen zit er ergens in de buurt iemand te ontbijten. Eric probeert vanaf het dak van de Nissan te ontdekken wie er botten zit te kraken, maar ziet niks. We hebben vannacht leeuwen gehoord, maar die leken heel ver weg. Ons ontbijt laten we verder niet verstoren en zetten als echte safarimonsters een kopje cappuccino en bakken een omelet zonder brood, want dat blijkt beschimmeld.

Vandaag gaan we terug naar de bewoonde wereld. In Ghanzi doen we boodschappen en nemen op de camping een uitgebreide douche. Wassen is nog niet nodig: “Ik heb nog bijna niets in mijn waszak!” Wel moeten we een baal hooi onder de auto vandaan halen, de Nissan denkt dat hij een grasmaaier is. Levensgevaarlijk al dat hooi bij de knalpijp en onder de motorkap. We maken de boel enigszins schoon en kunnen veer veilig door.

Naar de kapper

Op de camping doe ik mijn eerste ervaring als kapper op, nadat Eric vergeet om een kam op zijn tondeuse te zetten. Hahaha, hij scheert een hele strook haar weg! Zo waar moge ik hem helpen: eerst alles 6 mm en dan 3 mm aan de zijkanten. Over een paar dagen is het kale stuk vast weer aangegroeid. Het is maar goed dat we de komende dagen weer de bush ingaan, want dit bijzondere modelletje verdient geen schoonheidsprijs. Ook het baard-experiment wordt deze middag beëindigd: het kriebelt teveel.   

Pakketdienst

Op Thakadu campsite is het niet erg druk: er staan 3 kampeerwagens. De camping is een beetje in verval geraakt, misschien als gevolg van de Covid-crisis. Als we iets gaan drinken op het terras bij de waterplaats, ontmoeten we Henk en Marja uit Den Haag. Nederlanders kom je ook overal tegen! We maken het ons gemakkelijk en eten vanavond gezellig in het restaurant. Henk en Marja weten ons te vertellen dat de impala op Ihaha nog in de boom hing toen zij er waren. De volgende ochtend drinken we samen nog een cappuccino en nemen wij een pakketje kleding mee, dat we in Johannesburg af zullen geven.

Zelf vliegen ze vanuit Windhoek naar huis. Ze zouden dit pakket op de heenreis afleveren, tijdens een tussenstop in Johannesburg. Hun koffers gingen echter rechtstreeks naar Windhoek, waardoor de afleveractie mislukte. De Ctheworld-pakketdienst neemt het vanaf hier over en zal de goederen op plaats van bestemming afleveren! Mooi toch, hoe dingen onverwacht toch goed terecht kunnen komen?  

Overnachting: Thakadu bush camp

Wat een rotdag…

Het gaat overigens niet altijd van een leien dakje, hier in Botswana. Het plan is om drie nachten in het Kgalagadi Transfrontier Park te blijven, maar we hebben nog geen bevestiging ontvangen voor de eerste nacht in Botswana. De campingplaats moest betaald worden via een internationale bankoverschrijving aan Inter-tourism Group en die is blijkbaar nog niet ontvangen. Het lukt ons niet om de bevestiging te krijgen, voordat we off-line gaan. Het lukt ook maar niet om telefonisch contact te leggen om de kampeerplek voor vanavond te regelen. Ik word er chagrijnig van. 

Tijdens de lunch zie ik dat de premie voor mijn autoverzekering weer is afgeschreven. Verdorie. Twee weken geleden was het de inboedelverzekering die nog doorliep, nu dit weer. Ik bel via Skype met de verzekeringsmaatschappij om het te regelen. Terwijl ik in de wacht sta, wordt mijn salade gebracht en wordt Eric ongeduldig: “We moeten verder. Het is nog een heel eind rijden.”

KD2 Wilderness Area

We gooien het plan voor vandaag om en zullen via de KD2 Wilderness Area naar de Kaa gate van het Kgalagadi Transfrontier Park rijden. Langs de doorgaande route zijn twee locaties aan de zoutpannen, waar je zonder reservering mag kamperen. In Zutshwa is het even zoeken naar de toegangsweg van het gebied en de honesty box, waarin we de betaling moeten doen. Het geld wordt gebruikt voor natuurbehoud en komt ten goede aan de gemeenschap. Mooi systeem, toch!

Het is weer racen tegen de ondergaande zon, om 18:15 uur zijn we bij de kampeerplaats aan de Name Pan. Blijkbaar was onze plek al bezet door 3 cheeta’s! Ze zetten het op een lopen als wij aan komen rijden en binnen enkele seconden verdwijnen ze uit ons zicht. Pfff, hopelijk is de kust vanaf nu veilig. Ik heb het wel gehad voor vandaag. Snel de tent opzetten en een vuurtje maken, van het uitzicht genieten we morgenvroeg wel.

Overnachting: Name Pan

Alles komt goed

Een nieuwe dag, nieuwe kansen. Bij de Kaa gate van het Kgalagadi Transfrontier Park blijkt dat de wereld toch iets anders in elkaar zit, dan wij ons hadden voorgesteld. De noordelijke route door het park (die wij wilden nemen), is niet meer begaanbaar. De camping (waarvan wij nog geen bevestiging hebben ontvangen) is aan de andere kant van het park en vandaag alleen te bereiken als we buiten het park om, langs het hek rijden. Er is toch een kampeerplaats van DWNP beschikbaar (terwijl op het hoofdkantoor in Maun werd gezegd dat alles fully booked was) en de entree voor het park moet contant worden betaald (terwijl ze op het kantoor in Kang zeiden dat een creditcard betaling ook mogelijk is).

Gelukkig hebben we Botswaanse Pula’s bewaard “voor het geval dat” en kost de camping bijna niks. We rekenen 148 Pula af (€ 12,-) en mogen daarvoor 2 dagen en 1 nacht aan de Botswaanse kant van het park blijven. Wij zijn blij! Komt alles toch weer goed.

Stilte

Om half 12 komen we aan. Wat heerlijk, na al dat gerace! De Thupapedi kampeerplek is werkelijk in the middle of nowhere. Stil en afgelegen: niemand in een cirkel van 30 kilometer rondom ons. Als we onze ogen dichtdoen horen we de wind, een paar krekels, wat vogels en enkele zoemende insecten. Verder helemaal niks. Zo alleen als hier, zullen we waarschijnlijk nooit meer zijn. Twee uilen gaan op jacht als wij de dag afsluiten. We proosten op de stilte.   

Overnachting: Thupapedi

Salmiakballen

De salmiakballen zijn gemaximeerd op twee per dag en mogen alleen in de auto genuttigd worden. We zijn bijna door onze voorraad heen. Gelukkig hebben Ron en Kreesje playlisten met Nederlandstalige muziek samengesteld, zodat we onze afkomst niet vergeten. Terwijl het bruinrode zandpad onze route door het groene landschap slingert, bepalen gras en de bomen onze horizon. Geen wolkje aan de fletsblauwe lucht. Wij zingen uit volle borst over Brabant, samen zijn en die clown met die lach. Ook in Kgalagadi zijn de katten vandaag niet zo actief, maar dat wil niet zeggen dat wij het niet naar onze zin hebben.

Overnachting: Nossob (huisje 10c)

Einde wildernis

We zijn weer in Zuid-Afrika en daarmee is er een eind gekomen aan de wilde avonturen in Botswana. In Zuid-Afrika is alles strenger gereguleerd, grote hekken om de kampen. Wel zo veilig, niet zo spannend. Vannacht slapen we zelfs in een huisje (omdat de camping vol zit). Lekker warm (het wordt steeds kouder ’s nachts) en een echt toilet dichtbij. Niks aan, natuurlijk. Geen leeuwen en vogels te horen, alleen het aanslaan van de koelkast.

Ook in het Kgalagadi Transfrontier Park zien we veel minder wild dan gebruikelijk, door het natte regenseizoen. De dieren zijn dieper het park in getrokken, wat bekend staat om de vele katten. Wij zien in de loop van de ochtend drie cheeta’s langs de weg en later een cobra die een vogelnest leegrooft. Ook bijzonder!

Overnachting: Twee Rivieren

Terug in Zuid-Afrika

Omdat wij uit Botswana komen en de grens over moeten oversteken bij Bokspits, zijn we verplicht via de linkerpoort en de gravelweg het park te verlaten. Zuid-Afrikanen nemen de rechterpoort en de asfaltweg. Verschil moet er zijn. We zijn vandaag de eersten die de grens oversteken, de beambten zijn opvallend goed gemutst.

Het is nog bijna 1000 kilometer tot Johannesburg en de noordelijke route is niet spectaculair. In sommige dorpen die we doorkruisen is de sfeer onprettig en zijn straten vervuild. In Kuruman wordt Eric tijdens het tanken zelfs door een politieagente aangesproken met de vraag waar hij heen gaat: “This is a high crime area, sir.” We houden de autodeuren op slot en rijden door naar de camping.

Overnachtingen: Red Sands Country Lodge

Koning winter

We zijn de enigen op de camping in Kareespruit, dus we kunnen kiezen waar we gaan staan, het sanitair is voor onszelf en de WiFi mega snel. De avond is koud, Koning Winter komt eraan in Zuid-Afrika. We maken een extra groot vuur en gaan na het eten snel naar bed.

De nacht is een drama. Ik heb mijn thermoshirt, trui, spijkerbroek en sokken aan, maar heb het nog steeds koud. De verwassen zomerslaapzak krijgt mij niet warm. Ik trek hem over mijn hoofd en probeer met mijn adem de slaapzak te verwarmen. Het wil niet baten, mijn voeten worden steeds kouder. Midden in de nacht moet ik naar de wc. Het zal eens niet. KOUD!! Voordat ik terug de tent in ga, pak ik nog een hamamdoek, kniekousen en mijn fleecevest uit de auto. Meer kan ik zo gauw niet verzinnen. Ik verrek van de kou en doe geen oog dicht.

Dit gaan we dus niet meer doen! Gelukkig heeft Eric dezelfde gedachte. Om half zeven laat de thermometer zien dat het 1 graad is. We staan op en boeken meteen een huisje voor de laatste twee dagen.

Overnachting: Kareespruit Game Range & Guest House

Pilanesberg National Park

Zodra we het Pilanesberg National Park binnenrijden zien we een olifant. Dat maakt ons blij! We genieten van twee laatste safaridagen in dit mooie park boven Johannesburg. Twintig jaar geleden zijn we hier ook geweest, maar we hebben er eerlijk gezegd weinig herinnering van. We zien neushoorns, leeuwen, giraffen en olifanten en beseffen dat het eind van onze rondreis door zuidelijk Afrika in zicht is.

Onderweg zien we een stilstaande auto, waar de inzittenden zijn uitgestapt. We stoppen even en vragen of alles in orde is. “Well, to be honest, we are not allright. I have a flat tire and don’t know how to lower the spare one.” Een ouder stel en hun kleinzoon zijn druk in de weer met de reserveband, maar het lukt niet om hem los te krijgen. Daar sta je dan, met een lekke band, tussen de wilde dieren.

Ctheworld-hulpdienst

Gelukkig is daar de Ctheworld-hulpdienst! Eric kijkt of hij kan helpen, maar het lijkt erop dat het goede gereedschap niet aanwezig is. Hij pompt de band met onze compressor op, zodat de man de auto naar het Pilanesberg Centre kan rijden. Daar zijn ze in ieder geval veilig. Wij rijden achter ze aan. Het stel is wat timide, dus wij gaan hulp halen. Een paar rangers zijn meteen bereid te komen. Het is voor iedereen een raadsel hoe de band los gehaald kan worden, totdat Eric het onderhoudsboekje van de auto vraagt waarin exact staat beschreven hoe het werkt. Daar had geen man aan gedacht.

De band wordt verwisseld en de man en vrouw zijn super dankbaar voor alle hulp. Ik krijg een dikke knuffel van mevrouw en word bedolven onder complimenten, terwijl mijn aandeel in de reddingsactie beperkt was tot een praatje. Vandaag hebben we gewerkt aan ons karma. Ik vraag het universum of we deze bonuspunten meteen kunnen verzilveren. We willen olifanten zien!

Lot’s of elephants!

Een tegenligger stopt. In duidelijk Nederlands-Engels vertelt de chauffeur dat er verderop “lots of elephants” zijn. “They go up to the mountain.” Als Eric hem in het Nederlands bedankt moeten we allemaal lachen en herhaalt de man nogmaals met veel enthousiasme: “Heel veel olifanten, een hele groep! En er stond ook een neushoorn. Heel gaaf!”

Overnachting: The Kingdom Resort (2 nachten)

Afscheid

We rijden naar Johannesburg om de auto in te leveren. Boven ons een wereld van wolken. Ze varen luchtig over ons heen, sommige hebben een grijze buik. Andere smelten samen en nemen in plukken weer afscheid van elkaar. Ik staar naar boven, in gedachten kijk ik terug. Wij nemen afscheid van zuidelijk Afrika. De regio waar wij ons hart twintig jaar geleden verloren en weer met liefde hebben rondgereisd. De eerste zes weken van onze wereldreis waren een feestje, een geweldig goed begin. De avonturen in Botswana, Namibië en Zuid-Afrika zijn om nooit te vergeten. De eerste 9.460 km en 1205 foto’s zijn gemaakt. Nog 46 weken te gaan, de Seychellen liggen op ons te wachten.

Overnachting: Premier Hotel O.R. Tambo (2 nachten)

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win. Thx voor de support!