De bloedstollende wildernis van Botswana

(REISVERHAAL) “No, they probably won’t let you go through. You have to be with two cars, minimum.” Verdorie. Dat is een teleurstelling. We wilden heel graag door het Kaudum National Park in het noorden van Namibië rijden. Het is een weinig bezocht park en door het diepe zand moeilijk begaanbaar. Echt iets voor ons. Speciaal daarom hebben wij een Inreach systeem aangeschaft (satellietverbinding in geval van nood), maar het lijkt erop dat we het niet nodig gaan hebben. Onze wereldreis is inmiddels bijna drie weken oud, nog 49 te gaan. Vanuit Zuid-Afrika reden we door de oneindigheid van Namibië en via de wildernis van Botswana gaan we weer terug. Botswana heeft wel een hele bloedstollende ervaring voor ons in petto.   

Deze reis door de Pantanal in Brazilië maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië en drie weken in Tasmanië!

Kaudum National Park

Als we bij Roy’s Rest camp aankomen staat er een touringcar vol Nederlanders. Eerlijk is eerlijk, dat is niet waar je per sé naar op zoek bent in Namibië. Vervolgens vertelt de jongen achter de bar dat we naar alle waarschijnlijkheid niet binnengelaten worden in Kaudum. De entree van het park is 300 km rijden, het even gaan vragen zou een omweg van 600 km betekenen. Slecht plan. We doen dit nog wel een keer met Kees en Yvon. Een alternatief is het bezoeken van een “living museum”, waar de San je leren met pijl en boog te schieten. Dat hebben we al eens gedaan. We berusten ons in de situatie.

Overnachting: Roy’s Restcamp (Grootfontein)

Caprivistrook

We nemen gewoon wat extra tijd voor de Caprivistrook: het noordelijkste deel van Namibië en de gateway naar Botswana. We vinden een geweldige lodge aan de Okavango rivier, waar we kunnen kamperen en dankbaar gebruik maken van het luxe zonnedek met uitzicht over de rivier én zwembad! Je snapt het al: even een duik in het water en daarna met een gin-tonic in de hand genieten van het uitzicht. De zonsondergang is op zijn Afrikaans: subliem oranje. Vanavond gaan we lekker uit eten! Kaudum zijn we al vergeten. ?

Overnachting: Shametu River Lodge (Divundu)

Mahango Game Reserve

We ontdekken dat we onderweg nog een klein wildpark langs de Okavango rivier tegenkomen. Het bestaat uit twee delen: in de ochtend gaan we ons geluk beproeven in het Mahango Game Park en ’s middags aan de andere kant van de rivier in het Bwabwata National Park. Wat een cadeautje! In de ochtend zien we een groepje wild dogs op lechwes jagen (soort waterbok). Actie in de dierenwereld is altijd bijzonder om te zien!

We zien onze eerste nijlpaarden en worden opgeschrikt door twee olifanten die recht voor ons uit de bosjes opduiken en oversteken. Olifanten blijven groot en spannend, je weet nooit of ze relaxed zijn of slecht gehumeurd door jouw aanwezigheid. Deze twee lijken geen aanstoot aan ons te nemen. Ze verdwijnen weer tussen het groen en laten alleen hun grijze konten nog zien. En dan, als kers op de taart, twee leeuwen! Joehoe!! Gracieus wandelen ze door het gras. Ze zien ons, maar dat deert ze niet. Wij zien hen en maken een vreugdesprongetje!

Elandvlees  

Het is nog een flink eind rijden over de verharde weg door de Caprivi-strook. Onderweg moeten we een paar keer stoppen voor een politie checkpoint. Het is de vraag waar het toe dient, maar we stoppen natuurlijk netjes voor het stopbord. Het heeft vast iets met de grens van Angola te maken. Doorrijden levert gegarandeerd problemen op. De verveelde beambte hangt in z’n stoel en tilt zijn loodzware arm op om met een korte wenk aan te geven dat we verder mogen rijden. En door!

We bedenken dat we ons resterende elandvlees weg gaan geven. Bij Roy’s restcamp kwamen we tot de conclusie dat elandbiefstuk niet te hachelen is, maar om dat nou zomaar weg te gooien… Nee, dat kunnen we niet over ons hart verkrijgen. We stoppen langs de weg bij een lemen hut, waar we iemand over het erf zien lopen. Eric gaat met zijn vacuümverpakte elandbiefstukjes naar het hek en wordt verbaasd ontvangen. “We have too much,” verklaart Eric plechtig. Ze neemt de biefstukjes dankbaar in ontvangst en blijft waarschijnlijk hoogst verwonderd achter.

Kwando rivier

Hennie wacht ons enthousiast op, we hebben vanmorgen gebeld en hij had nog plaats genoeg. Naast een paar Duitse studenten zijn er geen gasten in zijn kamp. Het is er simpel en ongerept. Hij laat ons de mooiste plek aan de rivier zien en nodigt ons uit om vooral op het sunsetdeck nog een biertje te komen drinken. Soms komt Henry de Hippo ’s nachts op de camping, maar zo lang wij buiten zijn zal hij zich niet laten zien. Wij willen niets liever dan een bezoek van Henry. Helaas moet ik het vannacht doen met Eric’s imitatie van een nijlpaard: zijn geknor en schuddende schouders komen aardig in de richting.   

Overnachting: Mukolo campsite (Kongola)

Ngoma Bridge border crossing  

O, shit! Er mag geen vers vlees, melk of fruit over de grens. Daar hadden we even geen rekening mee gehouden. We gokken erop dat alleen de koelkast gecontroleerd zal worden en verplaatsen al onze waardevolle spullen. Het vlees gaat tussen Eric’s onderbroeken en de appels en het pak melk verdwijnen tussen mijn T-shirts. Geen douanebeambte die daar gaat zoeken, toch?

Eerst uitchecken in Namibië, dan een controle van onze Covid-certificaten en vervolgens inchecken en wegenbelasting betalen in Botswana. Ons kenteken ken ik inmiddels uit mijn hoofd: HK 23 TF GP. Alle schoenzolen moeten door het meest smerige desinfectie-badje dat ik ooit heb gezien: om de verspreiding van mond-en-klauwzeer te voorkomen. De koelkast wordt gecontroleerd en al onze smokkelwaar gaat zonder problemen mee naar Kasane!

We strijken in Kasane neer bij de chique Chobe Safari lodge: snelle WiFi en een prachtig terras aan de Chobe Rivier. Ons maak je niet gek! Laat die Afrikaanse zonsondergang maar komen. Bij de entree van het Chobe National Park reserveren we twee overnachtingen op onze favoriete campings: Ihaha en Savuti. We hebben super veel zin om morgen naar Chobe te gaan en zijn klaar voor de wildernis van Botswana. Tijdens de nacht horen we het getetter van een olifant en liggen de nijlpaarden te knorren in de Chobe Rivier. We worden om kwart voor zes wakker en pakken snel de tent in. Let’s go on safari!

Overnachting: Chobe Safari lodge (Kasane)

Chobe National Park

De safari komt op zijn eerste dag meteen tot een ongekend hoogtepunt. We zijn tegen de middag op de camping. Het is de derde keer dat we op Ihaha staan en hier gebeurt altijd wel iets interessants. Vorige keer (met Kees en Yvon), kwam er ’s avonds een hele kudde olifanten langs onze kampeerplek. Het uitzicht over de Chobe Rivier is als uit een tijdschrift. Rond vier uur komt een flink eind verderop een groep van zeker 20 olifanten drinken. Als we gaan kijken komen we met een paar Duitsers aan de praat. Ze vertellen dat ze de avond ervoor een luipaard hebben gezien en schijnbaar is hij die middag ook nog gespot.  

Geritsel in de bosjes

We maken een timelaps van de zonsondergang en hopen dat het nijlpaard vannacht nog bij onze kampeerplek komt grazen. Eric wil geen vuur maken. We eten nasi en daarvoor gebruiken we de gaspit. Hij wil het hout sparen, maar ik zit liever bij het vuur om wilde dieren op afstand te houden. Ik verlies, geen vuur vanavond. Onze auto staat geparkeerd onder een boom en we zitten schuin achter de auto, zodat we goed om ons heen kunnen kijken.

Eerlijk gezegd zit ik niet helemaal op mijn gemak en mijn oren zijn gespitst: “Ik hoor wat!” Ik hoor geritsel in de bosjes voor de auto en schijn met het licht van mijn hoofdlampje om me heen. Niets te zien. “Eric, schijn nog eens met je zaklamp.” Ik heb best wel in de gaten dat ik als een zeikerd wordt gezien, maar hij speurt op verzoek steeds netjes de omgeving af. Na het eten probeert Eric tevergeefs een foto van de sterren te maken en ik zet wat berichtjes op mijn socials.

Luipaard!

Het is nog geen half negen als Eric nog eens zijn zaklamp aandoet: “LUIPAARD!! Snel, in de auto!” Recht voor de auto staat een luipaard met een impala in zijn bek. Hij draait zijn kop en kijkt naar ons, wij naar hem. Freeze, fight or flight? Ik verstar met mijn ogen wijd open. In de auto stappen, betekent dat ik naar het luipaard toe moet lopen. Dat durf ik niet!

In een split second sta ik op en ren achter de auto door naar de bestuurderskant. Ik duw Eric zo hard als ik kan verder de auto in, ga bij hem op de stoel zitten en trek de deur dicht. Eric schuift zo goed als dat gaat, over de versnellingspoken heen, door naar de passagierskant. Het is een beetje krap. We trekken de toilettassen en andere spullen die op de zittingen liggen, onder ons vandaan. Het bloed pompt door onze lichamen. De adrenaline giert. We kijken elkaar aan: “What the fck!?” Hij was groot en heel dichtbij.

Pure angst

Het luipaard is ook geschrokken en heeft zijn impala voor de auto laten vallen. Hij komt vast terug om zijn prooi te halen. Wat nou? We proberen tot bedaren te komen en bedenken wat we moeten doen. Ik voel de stress nog steeds in mijn borst en in mijn keel. Dit is pure spanning. Er liggen nog wat spullen op tafel en de achterklep van de auto staat open. Als het luipaard niet terugkomt, komen de hyena’s het halen en dan trekken ze misschien ook onze voorraaddozen leeg. De klep moet dicht, de telefoons van tafel. Maar waar is meneer luipaard?

We zitten na te bibberen en wachten met ons zaklampje af. We ontspannen een beetje. Of nou ja, Eric ontspant een beetje. Hij durft naar buiten te gaan, grist onze spullen van tafel en doet de klep van de auto dicht. We gaan zo snel als we kunnen de daktent in. Lekker vroeg naar bed vanavond, zonder tandenpoetsen en zonder omkleden. Met mijn wandelschoenen nog aan, vlieg ik de tent in. Eric volgt. We kruipen in onze slaapzakken en proberen te bekomen.

Na een minuut of 10 wordt de impala opgehaald, het lukt helaas niet om een foto te maken, maar gelukkig is hij weg. Als Eric nog een laatste keer naar buiten kijkt, schrikt hij zich wederom een hoedje. Wow! Het luipaard komt terug en schiet met zijn prooi in een moordend tempo de boom in, waar wij onder staan. Het lijkt alsof hij bovenop de auto springt. Dat meen je niet! Als verstijfd liggen we op onze ruggen.

Once in a lifetime

Daar lig je dan in je tentje, onder een hongerig luipaard. Dit scenario krijg je toch niet bij elkaar verzonnen?! We proberen zo weinig mogelijk geluid te maken. Eric doet een poging om naar buiten te kijken, maar we kunnen niet zien waar hij zit of ligt. “Als er iets op de auto valt, moet je niet gaan gillen, he.” fluistert hij. Rond half 1 begint meneer te eten. We horen hoe de botten van de impala door zijn sterke kaken worden verbrijzeld. Het kraakt. Nog steeds durven wij ons niet te verroeren. We zijn zo stil mogelijk en doen vanzelfsprekend geen oog dicht.

Als het licht begint te worden steekt Eric zijn hoofd uit de tent om te kijken waar het luipaard ligt. Hij blijkt echter vertrokken en alleen de impala hangt nog hulpeloos met zijn kop naar beneden in de boom. Toen wij vannacht dachten dat er een stuk impala naar beneden viel, is het luipaard waarschijnlijk uit de boom gesprongen. Hadden we dat maar geweten, dan hadden we misschien nog een oog dicht gedaan. We kruipen uit de daktent en slaan het ontbijt op deze prachtige kampeerplaats over. Stel je voor dat onze vriend zijn impala nog op komt halen! Hopelijk was dit een “once in a lifetime”.

Overnachting: Ihaha (Chobe National Park)   

Savuti

Tijdens onze lange rit naar Savuti zien we veel zand en allerlei dieren, maar geen bijzonderheden. Veel olifantenpoep. We zijn kapot als we aankomen op de camping en liggen om 20 uur in bed. De volgende ochtend zien we dat onze kampeerplek is bezaaid met afdrukken van leeuwenpoten. Is het gek als ik zeg, dat ik ze gelukkig niet heb gezien? Savuti staat bekend om de vele leeuwen en olifanten in de omgeving, maar los van de afdrukken zien we niet veel. Ik teer nog steeds op de bloedstollende luipaardervaring. De big five hebben we tijdens deze vakantie allemaal gezien. Missie volbracht dus!

Overnachting: Savuti (Chobe National Park)

Savuti marsh

We zoeken ons een weg door het laatste deel van het Chobe National Park en komen terecht op de “Savuti marsh road”. Dit is de weg door het gebied wat ooit een moeras was, in de regentijd kan het nog wel eens nat zijn. Het gras staat op dit moment hoog, wel anderhalve meter. Dit maakt het vinden van de weg af en toe een opgave. Op de route komen we twee andere auto’s tegen: Marie-Claude & Jean-Claude (samen al 5 jaar op reis!) en Cindy & Pieter uit Zuid-Afrika. Beiden slepen ze een aanhanger mee. Een olifant heeft een boompje omgeduwd, dus ze staan samen te hakken. In kolonne gaan we verder, we gaan dezelfde kant op.

Onderweg modder en veel gras. Ik krijg er spontaan hooikoortsklachten van. Doordat wij achteraan rijden, weten we steeds dat we door de moeilijke stukken heen moeten kunnen, voor ons rijden immers nog twee voertuigen. Lekker makkelijk zo. Het gaat wel langzaam. Tot twee keer rijdt Jean-Claude zich vast in de modder. De eerste keer krijgt hij zichzelf eruit met zijn lier, de tweede keer trekt Eric hem eruit. Zo zie je maar weer, dat je elkaar onderweg niet voor niets tegenkomt. En die Nissan van ons doet het tot op heden toch niet eens zo slecht!

Khwai

We horen dat Moremi Game Reserve op dit moment nog erg nat is. Verschillende auto’s hebben vastgezeten en Xakanaxa, waar wij naartoe wilden rijden, is slecht bereikbaar. Dat gaan we dus niet doen. We zijn al twee keer in Moremi geweest en we hebben niet veel zin om te blubberen. Change of plans! We blijven een nachtje op dezelfde camping, aan de Okavango rivier, als onze reisgenoten van vandaag. Het is een geweldige plek, waar veel olifanten komen. Aan het eind van de middag loopt er een giga exemplaar, recht voor mijn neus, dwars door mijn uitzicht. Hoe durft ie!      

Overnachting: Khwai Safari Grounds

Maun

Voor iedereen die wel eens in Botswana is geweest, is Maun een bekende plek. Het is, net als Kasane, een uitvalsbasis voor toeristen. De toegangswegen zijn gruwelijk aan onderhoud toe. We hebben 150 kilometer gestuiterd over de ribbels van de slechte gravelweg. Het kostte ons 4 uur, een ei en voor twee personen hoofdpijn. We liggen er vandaag een beetje af, om eerlijk te zijn: gesnauw en gemopper op elkaar en op de WiFi die niet snel genoeg werkt. We blijven twee dagen in Maun om bij te komen en bij te vullen. Je staat er nog versteld van, wat we dan allemaal te doen hebben: tanken, banden oppompen, watertank vullen, hout kopen, kleding en handdoeken wassen, foto’s organiseren, reisverslag schrijven, bellen naar het thuisfront, apparaten opladen en een nieuw reisplan maken.

Overnachting: Crocodile Camp Safari & Spa

Nog meer wildernis in Botswana

We zijn alweer vier weken onderweg. De tijd vliegt voorbij. De komende dagen reizen we richting het Central Kalahari Game Reserve, waar we drie nachten off-grid gaan. Daarna gaan we naar het Kgalagadi Transfrontierpark, omdat we van verschillende mensen hebben gehoord dat het een super mooi park is. We hebben vandaag ons best gedaan om alles te regelen en dat is (wonder boven wonder) gelukt. Sommige campings moeten geregeld worden bij commerciële aanbieders, andere bij het kantoor van het nationale Department of Wildlife & National Parks (DWNP). We moesten bellen, mailen en langs het kantoor van DWNP gaan. Na een eerste reactie: “O no, it’s very busy in the parks”, hebben we alles voor elkaar. Klaar voor nog meer avontuur in de wildernis van Botswana.

Meer lezen over Botswana en Namibië?

• Reisverhaal 1: Een jaar op wereldreis: de kop is eraf!
• Reisverhaal 2: Reizen door Namibië: afwisselend en oneindig
• Do It Yourself: 10 tips voor zelfstandig reizen in Namibië
• Wat je moet weten over kamperen in Botswana

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win. Thx voor de support!