Een jaar op wereldreis: de kop is eraf!

(REISVERHAAL) “Welcome in South Africa!”, roept Jessica opgetogen als ze, in haar roze met wit gestreepte badjas, met twee knalblauwe borreltjes op ons af komt lopen. Ons plan om niet teveel alcohol te consumeren, valt al op de eerste campingavond in duigen. Het is nog moeilijk te bevatten dat we een jaar op wereldreis gaan. We starten met een rondreis van 6 weken door Zuid-Afrika, Namibië en Botswana. Vanzelfsprekend met een 4×4 en daktent, onze favoriete wijze van reizen. We zijn klaar voor een jaar vol avontuur, verwondering en inspiratie.  

Deze reis door Afrika maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië en drie weken in Tasmanië!

Vermoeid

Aan het begin van onze wereldreis moeten we bijkomen van de start. We zijn moe. Moe van de heenreis en het loskomen van thuis. De afgelopen weken stonden in het teken van afscheid nemen van alles en iedereen. Veel gezelligheid en emoties. Opwinding vanwege het aankomende vertrek: eindelijk gaat het gebeuren, ruim 2,5 jaar na de eerste plannen. Met het inpakken van onze tassen zijn we een paar maanden geleden begonnen, na terugkomst uit Oman hebben we ze op de logeerkamer laten liggen. Geen aanrader, want het veroorzaakt onrustige nachten; de beste ingevingen krijg je immers als je brein kan afschakelen. Het schoonmaken en op orde brengen van huis en tuin vormden, naast alle borrels en etentjes, een soort afscheidsritueel. De zolder en de kelder zijn opgeruimd, de badkamer en keuken gepoetst, de tuin is geveegd. Met gerust hart laten we het leven in Nederland achter ons.

Jessica

“Where are you from? We never see foreigners here. How did you end up on this campsite?”, vraagt Jessica. Nou ja, ons vertrek uit Johannesburg verliep niet heel soepel. De navigatie stond nog niet goed ingesteld, waardoor we de kortste, in plaats van de snelste, route namen. Het kostte meer dan twee uur om de stad uit te komen, daarom zijn we nu op deze camping beland. We wilden ook graag voor het donker de tent opzetten en het leek ons leuk om aan de rand van het meer van Rivierspruit te kamperen. 

“It’s just a coincidence, we came from Johannesburg,” antwoordt Eric. “I apologise for tonight, we will propably become louder, during the night. I’m very sorry”, says Jessica. Onze buren zijn met de hele familie een weekend aan het vissen. “Don’t worry about us,” zeg ik, terwijl ik het smerige bubbelgumdrankje dat we aangeboden krijgen, achterover gooi. Wij slapen wel. Ik ben doodmoe. Later op de avond komt Jessica nog een keer terug met de blauwe fles onder haar linkerarm en haar man in haar rechterarm. We twijfelen of hij ongelofelijk dronken was of licht verstandelijk beperkt. Het waren in ieder geval bijzondere mensen. De laatste glimp die ik van Jessica opvang is als ze, ‘s ochtends rond half 8, in haar badjas in de auto stapt. Ik vraag me af waar ze in deze outfit heengaat.  

Overnachting: Ontspanningsoord Rietspruitdam

Kezersspel wereldreiseditie 

Er lopen meer bijzondere gevallen op deze camping rond: een jonge meid stapt met haar rolkoffer het douchehok in en later zie ik een vrouw uit een andere douche komen met haar hondje aan de lijn. Als ik er een foto van had gemaakt, had ik het kunnen gebruiken voor het “Kezersspel Wereldreiseditie”, dat Karin speciaal voor onze reis heeft gemaakt. Het was een prima fotooke geweest met als thema: “Eu, wa is dé nouw??” Of een fotooke van zeer zeldzame mensen, dieren of dingen. Wij hebben tijdens het afscheidsdiner 1 gegooid, wat betekent dat we binnen twee weken een TikTok-filmpje moeten inleveren. Karin & Rob moeten een vlog maken over hun laatste ontdekking. Dat krijg je ervan als je vier gooit!   

Armoede

Via Kuruman rijden we naar Upington, een bekend Zuid-Afrikaans wijngebied. Onderweg verwonderen we ons over enkele dorpen, die louter bestaan uit hutten van golfplaat. Het zijn geen vervuilde en chaotische sloppenwijken, zoals rond de grote steden, maar keurig geordende “Vinex-wijken”. Dit krijg je waarschijnlijk als de overheid zich ermee gaat bemoeien. Het is echter wel een zeer minimale vorm van sociale woningbouw. Mannen tillen met moeite grote, blauwe kannen met water; stromend water en elektriciteit zijn er niet. Armoede kent verschillende gradaties. Ik vraag me af wat ik hiervan vind.

Ik kan mij niet herinneren dat ik dit soort dorpen eerder heb gezien. Toen wij twintig jaar geleden door Zuid-Afrika reisden, waren we onthutst door het feit dat alleen blanke mensen in restaurants aten en in de bediening werkten. Oorspronkelijke Afrikanen werkten alleen in de keuken, achter de schermen. Tijdens deze rondreis voelden we de Apartheid vaak op een onaangename manier in de lucht hangen. Nu staan oorspronkelijke Afrikanen gelukkig ook in de bediening en eten in de restaurants waar wij komen. Toch vermoed ik dat de bewoners van de vinex-wijken die wij vandaag passeerden, niet aan tafel zullen schuiven bij het Red Ox Steakhouse in Upington.

Later zullen verschillende blanke Zuid-Afrikanen ons vertellen hoe zij tegenwoordig juist omgekeerde Apartheid ervaren. De koloniale geschiedenis heeft diepe groeven van ongelijkheid in onze wereld veroorzaakt. In Zuid-Afrika word je met je neus op deze feiten gedrukt. Ik besef hoe belangrijk het is dat wij in Nederland met elkaar in verbinding blijven, om tegenstellingen en verharding van de samenleving te voorkomen.

Glimlach zonder tanden

Op camping Sakkie se Arkie in Upington worden we ontvangen door een beheerder zonder voortanden. Als ik het goed zie, mist hij er drie. Aan het eind van de camping is nog een plekje langs de Oranje Rivier beschikbaar. De vuilnisbakken puilen uit en de douches zijn weinig uitnodigend, maar de stralende glimlach van de beheerder maakt veel goed. We slaan de boottocht bij zonsondergang over en gaan lekker eten bij het restaurant naast de camping. Morgen moeten we echt gaan shoppen: we hebben een trapje nodig (anders moeten we steeds op de band van de auto klimmen om de daktent in te klappen), een bbq-rooster, wat plastic bakken om orde in de chaos van de achterklep te creëren, een fatsoenlijke pan met antiaanbaklaag en natuurlijk diesel, anders komen we nooit in Namibië.  

Overnachting: Sakkie se Arkie

Augrabies

Het eerste park dat we aandoen is Augrabies Falls National Park. Dit komt aardig in de richting van onze verwachtingen! We beginnen met de korte “gorge trail” langs de kloof en kijken vanaf de uitzichtplatforms naar de woest kolkende watervallen. Gisteren reden we nog door heftige onweersbuien, vandaag is het warm en droog. Met een frisse duik in het zwembad sluiten we de middag af, om ons klaar te maken voor een Afrikaans kampvuur met pompoen, aardappel en een stukje kipfilet. We worden gewaarschuwd om geen eten voor het grijpen te laten liggen: brutale bavianen en velvet aapjes deinzen nergens voor terug. We zijn in Afrika! 

Steeds verder zakken we weg in een staat van ontspanning. We gaan naar bed als we moe zijn en staan op als we wakker worden van de vogels. Het ontbijt is mijn favoriete moment van de dag; met een zelfgemaakte cappuccino en de warmte van de ochtendzon op mijn gezicht. Met dichte ogen geniet ik van een langzame start van de dag. Eric stemt vol overtuiging voor de avond, als hij het vuur kan prepareren en de bbq aansteken is hij het meest in zijn element. Jongens, jongens, wat zijn wij twee geluksvogels! Ik voel diepe dankbaarheid en intens geluk, omdat wij een jaar mogen reizen en genieten van het lieve leven.                                          

Overnachting: Augrabies Rest Camp

Grensovergang 

Bij Vioolsdrift steken we de grens over. We moeten aan de Zuid-Afrikaanse kant langs “immigration” en “customs” om vervolgens bij de politie te laten zien dat we de goede stempels hebben. In Namibië worden onze vaccinatiebewijzen gecontroleerd, daarna moeten we bij “immigration” twee formulieren invullen, bij het volgende loket betalen we 337 Rand voor de auto en bij “customs” krijgen we de laatste stempel van een man die er weinig zin in heeft. Met een volle bingokaart gaan we naar de politie en wordt de slagboom geopend. We zijn in Namibië! 

Gepantserde grondkrekels

Onderweg stoppen we om de enorme insecten die de weg oversteken te bestuderen. Ze hebben het lijf van een gamba en de poten van een sprinkhaan. De meesten zijn donkergroen/bruin en sommigen hebben een schild dat een beetje donkerrood is. De gigantische beesten zijn vooral imposant. Mooi en eng tegelijk. Later zullen we nog leren dat het in april het seizoen van de gepantserde grondkrekel is. Ze springen en vliegen niet, maar kunnen wel spugen en bijten als je te dichtbij komt. Vanbinnen zijn ze felgroen en het zijn een stelletje kannibalen.

Nomads Den

Op de camping komen we aan de praat met Veerle en Pim. We hadden elkaar bij Augrabies al gezien, blijkbaar reizen we dezelfde kant op. Ze rijden in een hele dikke Toyota Hillux, die wij vol bewondering aanschouwen. Na een drankje, nodigen ze ons uit voor het avondeten. Het is super gezellig.

Hun verhaal? Ze zijn verliefd geworden op Afrika en in november geëmigreerd naar Zuid-Afrika. In Hoedspruit, vlakbij Kruger, hebben ze een stuk grond gekocht. Ze gaan een plek creëren waar je naartoe kunt voor een “workcation” van meerdere weken. Op dit moment is een architect 7 accommodaties aan het ontwerpen, waar gasten kunnen werken en verblijven. Maaltijden zijn inclusief en gezamenlijk. Hier ga je straks naartoe om hard te werken in een inspirerende omgeving, tussen gelijkgezinden en wilde dieren. Wat een gaaf plan! En hoe dapper om zo’n idee ook gestalte te gaan geven. We blijven ze volgen, want we zijn ongelofelijk nieuwsgierig naar de ontwikkeling van Nomads Den.   

Overnachting: Amanzi River Camp

Fish River Canyon 

De ochtend is een beetje van hout, maar vooruit. We gaan kijken bij Ai-Ais hotsprings. Het water is rijk aan chloride, fluoride en sulfaat, dit schijnt goed te zijn voor reumatische aandoeningen en je zenuwstelsel. Er is een binnen- en buitenbad. Niet echt spectaculair. We gaan verder naar het uitzichtpunt bij Fish River Canyon, waar we Veerle en Pim weer tegenkomen. We besluiten om samen te lunchen aan de rand van de kloof. Lunch with a view! …en een zak rotte wortelen. Mijn hemel, dat stinkt! 

Perfectie

Bij het Canyon Roadhouse kunnen we even op de WiFi. Het kopen van een simkaart blijkt lastig aan deze kant van het land, dus het is cold turkey afkicken van het digitale leven. Dat houdt ons dichtbij de bedoeling van deze reis, maar toch blijft het prettig om met regelmaat een contactmoment met het thuisfront te hebben. Makkelijker is het loslaten van het Europese nieuws, de oorlog in Oekraïne is letterlijk en figuurlijk ver weg van ons. Wij maken ons alleen nog druk om de bandenspanning, of de tent horizontaal staat en of er geen insecten in de wc zitten. We doen een paar stappen terug in de piramide van Maslov naar de eerste levensbehoeften. Vanavond bereidt Pim een zeer smakelijke kip op de braai, bespreken we onze plannen en proosten op de toekomst. De Melkweg hangt vredig boven ons en ziet dat het goed is, zo niet perfect.  

Overnachting: Canyon Roadhouse

Walking dead

De route gaat verder noordwaarts. Onderweg regent het dikke, vette sprinkhanen. Van tijd tot tijd ziet de weg bruin door massa’s krekels. ”They eat all the grass!”, klaagt een wegwerker die ook stopt om de bewegende stroom te fotograferen. Het wuivende, zachtgele gras wordt bruut verorberd door alle krekels. Wij krijgen ook honger en ploffen neer op het enige terras van Helmeringhausen, waar we Pim en Veerle nog een laatste keer tegenkomen. Veel andere mogelijkheden voor een lunch onderweg zijn er namelijk niet.

Tegen zonsondergang komen we aan op de camping net buiten de poort van het Sesriem Namib Naukluft Park, waar we verwelkomd worden door een gigantisch aantal gepantserde grondkrekels. Hè, getver, die mthrfckrs weer! De gruwelijke monsters, met hun lange voelsprieten zitten werkelijk overal: tegen de wanden in het toilet, in de wasbak, tegen de palen van de overkapping, op de grond. We struikelen over de lijken. Het is oppassen waar je loopt. Eric pakt onze schep erbij, ook wij gaan grover geschut inzetten. De krekels vliegen door de lucht of worden koelbloedig onthoofd. De kop gaat eraf, een aflevering van “walking dead” is er niets bij.

Overnachting: Sossus Oasis Campsite 

Sesriem Namib Naukluft Park

Om 7 uur gaat het park open. Onze dag begint met een pittige beklimming van de oranje Dune 45. Ik zweet en hijg, maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om op te geven. Vanaf de hoogste top rennen we verend door het zachte zand weer naar beneden. De weg terug was een stuk leuker! Daarna crossen we door het mulle zand naar het wereldberoemde Deadvlei en maken een serie Instagram-waardige foto’s. Het begint al aardig heet te worden in de woestijn, dus we laten Sesriem na het middaguur achter ons voor een stukje appeltaart in Solitaire. 

Solitaire is een beroemde toeristen-hotspot in Namibië: een benzinestation waar je heerlijke appeltaart kunt krijgen. Bussen vol toeristen worden hier gedropt. Godzijdank is het laagseizoen! Na de taart ben ik helemaal klaar voor mijn eerste 4×4 offroad ervaring.

Nog nooit eerder heb ik in het buitenland zelf gereden. Eric doet het zonder moeite en met plezier, dus ik vind het wel handig dat hij altijd rijdt. “En als jullie ergens vastzitten en Eric kan niet meer rijden? Kan jij het dan?”, vroeg mijn moeder voor vertrek. “Uh, daar heb je een punt.” Dus nu rij ik, zoals beloofd aan ons mam, over het zand- en keien pad naar een kleine camping te midden van 1000 groene heuvels, in de hoop dat 1 van de 3 plaatsen nog vrij is. Trots en opgelucht kom ik aan bij de receptie. De laatste plek is voor ons! Het geweldige uitzicht voelt als mijn beloning.

Overnachting: Namib’s Valley of a Thousand Hills

Walvisbaai en Swakopmund

De eerste week van ons jaar op wereldreis besluiten we met een flitsbezoek aan Walvisbaai, omdat er niet veel te beleven is. In deze tijd van het jaar zijn er geen walvissen en nauwelijks zeehonden, dus een kanotocht is redelijk zinloos. Bovendien is het grijs, grauw en koud aan de kust. In Swakopmund slapen we twee nachten in een hostel. We doen de administratie, de was, ordenen onze foto’s, slaan proviand in voor de komende week en Eric bezoekt voor het eerst een onkundige kapper (waarover later meer). Ik probeer mijn eerste reisverhaal online te zetten, maar dat lukt helaas niet. Het internet is zooooo traag. Maar goed, de kop is eraf! Nog maar 51 weken te gaan.

Overnachting: Skeleton Beach Backpackers

Meer lezen over een jaar op wereldreis?

• Het vervolg van dit verhaal vind je hier: Reizen door Namibië: afwisselend en oneindig en De bloedstollende wildernis van Botswana en Op zoek naar avonturen in Botswana en Zuidelijk Afrika
• Tips over kamperen in Namibië nodig? Do It Yourself: 10 tips voor zelfstandig reizen in Namibië
• Of over kamperen in Botswana? Wat je moet weten over kamperen in Botswana

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win. Thx voor de support!