(REISVERHAAL) We reizen drie weken door het adembenemende Frans-Polynesië. Een bestemming die voor de meeste Nederlanders niet zo voor de hand ligt: het is aan de andere kant van de wereld. Het is een bestemming waar velen alleen van kunnen dromen. Voor ons is die droom werkelijkheid geworden. We bezoeken de eilanden Moorea, Rurutu, Tikehau, Rangiroa en Fakarava. In dit blog doe ik verslag van het authentieke eiland Rurutu en fotogenieke Tikehau in Frans-Polynesië.
Rurutu
Weinig toeristen die Frans-Polynesië bezoeken gaan ook naar Rurutu. Het eiland maakt deel uit van de Australes archipel. Het is vanuit Tahiti nog ruim anderhalf uur naar het zuiden vliegen. De eilanden zijn minder beïnvloed door Europeanen en de buitenwereld, waardoor de eigen cultuur goed bewaard is gebleven. De temperatuur op Rurutu is gematigd, overal groeien bloemen en de mensen zijn ongelofelijk vriendelijk. Het menu bestaat uit verse vis, lokale knollen, wortels en fruit. Volledig biologisch! Rurutu is een rustig eiland, met een zes pensions en drie kleine dorpjes. Het is 32 kilometer lang en er wonen ongeveer 2400 mensen. Het eiland is vooral bekend om haar walvissen en grotten.
Prijsuitreiking Heiva 2018
We zijn net op het kleine vliegveldje ontvangen met prachtige bloemenkransen. De schoondochter van de pension-eigenaar haalt ons op. Ze vertelt dat morgenmiddag de laatste dag van de jaarlijkse heiva is; het belangrijkste dansfestival van Frans-Polynesië. We vallen met onze neus in de boter. Op alle eilanden vinden in juli, gedurende twee weken, dans- en kanowedstrijden plaats. De winnaars van de danswedstrijden op Rurutu treden vanmiddag op. In het centrum van het dorp is een festivalterrein ingericht waar de optredens plaatsvinden.
Op de fiets
We hebben fietsen gehuurd om een stukje van het eiland te verkennen. En om vanmiddag naar het festival te fietsen. Het plenst. We halen onze regenjassen tevoorschijn en laten ons niet kennen. Werkelijk iedereen die we tegenkomen zwaait naar ons. (En dan is 2400 bewoners ineens best veel!) De mensen zijn stuk voor stuk super vriendelijk en goedlachs.
We bezoeken een kleine grot en zien, ver op zee, een walvis spuiten. Morgen gaan we misschien snorkelen met walvissen. Wat lijkt me dat gaaf! We zijn wel erg vroeg in het seizoen. Dat loopt namelijk van eind juli tot oktober. De meeste kans heb je eind augustus of in september.
Om het eiland goed te kunnen zien zou je een rondtoer moeten doen, maar daar hebben we niet zo’n zin in. De eigenaar van ons pension le Manotel is super vriendelijk en weet heel veel over het eiland en haar geschiedenis, maar hij spreekt geen woord Engels. Bovendien is het weer slecht en vinden wij grotten niet meer leuk. Te vaak in Limburg en België geweest, ben ik bang.
Dansvoorstelling
Tegen de tijd dat de burgemeester, pastoor en alle andere belangrijke mannen van het eiland een woordje hebben gesproken, is het droog. We begrijpen natuurlijk geen snars van het lokale dialect en de rest van het publiek is ook al ruimschoots afgehaakt. Laat de dansers komen!
In het publiek zit een handjevol toeristen. Dit is een festival voor en door Polynesiërs. De eerste groep bestaat uit zeker 50 mannen en vrouwen. Tromgeroffel. De vrouwen schudden ritmisch, op hoog tempo, hun (flinke) heupen. De mannen zakken door hun knieën en klapperen ermee. Deze manier van dansen hebben de missionarissen uit de vorige eeuw verwerpelijk gevonden. Bekering was noodzaak! Gelukkig is er sinds de jaren zeventig weer alle ruimte voor de prachtige Polynesische cultuur. De mensen zijn er trots op. Hun kostuums spreken tot de verbeelding: rieten rokjes, en gevlochten hoeden en tooien. De dames van de jury dragen bloemenkransen. Wat een geluk dat we hier vandaag zijn!
De beste solisten en koppels van het festival laten hun danskunsten zien. Maar het meeste indruk maken de twee grote dansgroepen. Hun optredens zijn een genot om naar te kijken. Het ophalen van de prijzen is een spektakel op zich. Het jurylid met de envelop komt naar voren. Groepsleden halen hun prijs dansend op. Ze sandwichen het jurylid met een man of tien en gaan helemaal los. Het publiek klapt enthousiast en ligt helemaal in een deuk. Iedereen viert feest vandaag!
Walvissen
We gaan met z’n vieren op walvissen-expeditie. De gids vertelt ons dat er momenteel 5 walvissen om het eiland zijn. Vorig jaar augustus zaten er in totaal 22! We zijn vroeg. Misschien hebben we mazzel. Gisteren was het weer slecht, maar is het wel gelukt om 25 minuten boven een walvis te snorkelen.
We zien al vrij snel twee walvissen. Ze komen een paar keer boven en daarna zwaaien ze “tot ziens” met hun staart. Het is wachten. Zo lang ze zich blijven verplaatsen, kunnen we niet dichtbij komen. Ze moeten stil gaan liggen, om te rusten. De walvissen zijn echter beweeglijk vandaag. We varen het eiland rond en zien de walvissen wel, maar het lukt helaas niet om met ze te snorkelen. Wat ontzettend jammer!!
We kwamen voor de walvissen naar Rurutu, maar zijn vooral verrast door het traditionele dansfestival en de vriendelijke bevolking. Het snorkelen met walvissen kunnen we helaas nog niet van onze bucketlist schrappen. We moeten nog eens terug! Dit authentieke eiland hadden we niet willen missen in onze reis.
Tikehau
Met een tussenstop op Tahiti vliegen we door naar Tikehau. Tikehau maakt net als Rangiroa en Fakarava (waar we later heengaan), deel uit van de Tuamotuarchipel. De vulkanische atollen vormen ringen van koraal in de indigoblauwe oceaan. De turquoise meren binnen de atollen en de kleine eilanden met zandstranden en palmbomen geven per direct een vakantiegevoel. De Tuamoturaeilanden hebben de meeste zonuren van Frans-Polynesië en zoals we gaan zien, een overvloed aan onderwaterleven!
Aankomst
Ook op Tikehau is de aankomst op het vliegveldje allervriendelijkst. Wij worden weer ontvangen met bloemenkettingen. Naast ons worden familieleden verwelkomd met gitaarmuziek, zang en honderden knuffels en zoenen. Heerlijk toch?
Het is nog zeker een half uur varen naar Hakamanu Lodge. Een sympathiek familiepension aan het andere einde van de wereld. Tenminste zo voelt het. Veel is er niet: water, strand, zon, palmboom, hangmat, kano. Alles wat je nodig hebt om de dag door te komen! We maken een wandeling naar de andere kant van het eiland. Daar klotsen de golven van de grote oceaan tegen de kust. Onderweg raap ik schelpen en Eric heremietkreeften. Tot zijn grote vreugde zitten ze werkelijk overal.
De reglementen
In de reglementen staat dat de heremietkreeften de schoonmakers van het eiland zijn en dat ze niet verwijderd mogen worden. Wat niet in het reglement staat, is dat vissen bij de pier ongewenst is. Eric gooit zijn hengel uit en vangt een flinke jongen. Hij gaat er mee naar de eigenaar, maar die is niet zo blij met de vangst. Eric heeft blijkbaar precies de verkeerde vis gevangen op de verkeerde plaats. Hij moest 25 meter verderop gaan staan. Deze vis behoort naast de 5 haaien en de honderden kleine vissen bij de pier, tot de huisvissen. Ze worden gevoerd, omdat toeristen het leuk vinden om ze te zien. Er zwemmen hier honderden vissen en er wordt overal gevist, maar deze vis was blijkbaar speciaal. Net als de eigenaar. Die is ook een beetje speciaal. Hopelijk hoeven we straks niet terug te zwemmen naar het vliegveld…
Duiken
We gaan eindelijk duiken! Het is zo ver. Vandaag gaan we onder water kijken. Mijn rug is voldoende hersteld en Eric’s verkoudheid levert hopelijk geen problemen op met het klaren van de oren. Het is een flinke trip naar de duiklocatie. We komen er nu achter dat ons persion niet zo handig gelegen is. Eerst moeten we een half uur met de zodiak naar de duikschool. Daarna is het nog een half uur met de boot naar de Tikehau pas. De pas ligt helemaal aan de andere kant van het atol. Dat is de plek waar de meeste vissen zitten. Het is de enige doorgang van de oceaan naar het “lagoon” (binnen het atol).
De eerste duik is op het rif. We zien een paar “blacktip” rifhaaien en een dikke napoleonvis. Het koraal is mooi, maar niet spectaculair. Dat wisten we. Het gaat hier om de vissen. De tweede duik is een stromingsduik door de passage. De stroming neemt ons mee en we zweven door het water. Als we even willen stoppen moeten we ons stevig vasthouden aan de rotsen. We zien grote scholen vissen: barracuda’s, papegaaivissen, “jackfish”, vlindervissen en allerlei vissen waar ik de namen niet van weet. Die stromingsduik was leuk!
Niets
De terugweg met de zodiak is minder leuk. We klappen over de golven en er lijkt geen eind aan de rit te komen. Nu ben ik niet meer de enige die last van zijn billen en rug heeft! We komen pas tegen vijven “thuis”. Dat is voor het maken van twee duiken wat ons betreft te lang. We besluiten dan ook om morgen op ons onbewoonde eiland te blijven. Liggen op je luie hardewiets….
En zo geschiede. Lekker leven is de leus. Geen pietsíe pech, want we hoeven niets. Wandelingetje langs de waterkant. Haaien plagen. Vissen vangen. Zon aanbidden. Foto’s en filmpjes maken. Om het nooit meer te vergeten! Op dit onbewoonde eiland. Zou ik altijd willen zijn!
Accommodaties op Frans-Polynesië: Rurutu en Tikehau
Rurutu: pension le Manotel
Tikehau: Hakamanu Lodge
Nieuwsgierig naar het mooie eiland Moorea, of naar de duikparadijzen Rangiroa en Fakarava? Wij hebben ze allemaal bezocht en ze zijn stuk voor stuk de moeite van een bezoek waard.
Wat een prachtige locaties. Fantastisch. Leuk om jullie verhalen te lezen.
Dankjewel, Rudy. Leuk dat je meeleest!
magnifique !
Wauw!! Wat een supermooie foto’s! Die hadden we wel voor Ties zijn strandbehang kunnen gebruiken,haha!
Nou relaxed en ontspannen op zo’n mooi strand, wat een droombestemming! Fijne vakantie nog
Thx! We genieten nog even verder…