Ga naar de inhoud
Moorea, Baie de Cook

De paradijselijke eilanden van Frans-Polynesië: Moorea

(REISVERAAL) Na ons wilde kampeeravontuur op Big Island (Hawaï), is het tijd om te onthaasten op de paradijselijke eilanden van Frans-Polynesië, Moorea is de eerste bestemming. We gaan genieten van witte zandstranden en turquoise wateren. Duiken met haaien en snorkelen met dolfijnen. Met je billen bloot, melk uit een kokosnoot. Het tempo gaat omlaag, standje traag. De komende drie weken gaan we naar Moorea, Rurutu, Tikehau, Rangiroa en Fakarava. Stuk voor stuk droombestemmingen. De verwachtingen zijn hoog!

Frans-Polynesië: Moorea strand

Aankomst op Tahiti

Het is al laat als we aankomen op het vliegveld van Tahiti. Twee ukelele spelers en een exotische danseres met bloemenkrans verwelkomen ons. Wat een heerlijke sfeer meteen! Het ruikt naar bloemen in de aankomsthal. Beny wacht ons op en brengt ons naar zijn Fair Swiss Pension in Papeete. Morgenochtend vertrekt de ferry naar Moorea.

Frankrijk wint

“Jezus, hoe laat is het?” Er zit een hele groep toeristen kabaal te maken in de ontbijtruimte. Om 5 uur ’s ochtends. Hoe asociaal. Vast een groep die naar het vliegveld moet. Het kost ons een uur om erachter te komen dat het ge-oeoeoeo en ge-aaaaa wordt veroorzaakt door de WK-finale Frankrijk-Kroatië. Dat verandert de zaak. Ze zijn eigenlijk best beschaafd.

Als Beny ons naar de ferry brengt, komen we in een file van uitgelaten Fransen terecht. Vlaggen, toeteren, gekleurde rookbommen. Mensen hangen uit de auto, zitten erop, zingen, zwaaien. Het is feest op straat. Maar wij moeten de ferry halen. Over 30 minuten, over 20 minuten, over 15 minuten. Ik hou het niet meer. “Kom, Eric we stappen nu uit. Dit gaan we anders nooit redden.” Eric tilt heldhaftig de twee grote, gele tassen op. Ik draag de handbagage; een rugtas op mijn rug en een rugtas op mijn buik. Ik volg Eric zo snel als ik kan, maar mijn rug doet nog steeds enorm veel pijn. Dus ik strompel in een drafje naar de ferry. Het is gelukkig niet ver.

Feest in Papeete

Alle tijd van de wereld

Onderweg zien we onze eerste dolfijnen! Blijkbaar zijn wij de enigen die hier enthousiast van worden. Dagelijkse kost voor de rest? We hebben geen transfer naar de logde geregeld, dus we pakken de lokale bus. Geweldig! De chauffeur wacht geduldig op ons en onze bagage. Er zitten maar drie andere toeristen in de bus. De meeste reizigers pakken het vliegtuig naar het eiland en daarna een taxi. We kunnen het buskaartje alleen nog niet betalen, omdat we nog geen geld hebben. Maar dat is geen enkel probleem, de chauffeur stopt gewoon even bij een pinautomaat. Hij heeft alle tijd van de wereld. Hij is zelfs bereid om terug te rijden, als blijkt dat een dame te ver is meegereden.

Stand van Moorea Beach Lodge

Moorea Beach Lodge ligt recht aan het strand, met overhangende palmboom! Het is sympathiek en kleinschalig: 8 bungalows rond een groene tuin, met in het midden een magnifieke boom. We mogen gebruik maken van de keuken om zelf te koken. Maar langs de weg zitten ook genoeg restaurantjes en kleine eettentjes. Op de leenfiets ben je er zo.

De strandbar van Moorea Beach Lodge

Tussen de buien door maken we ons eerste kanotocht en snorkelen we op het huisrif. Door de regen is het net niet perfect!

Met de Kano naar Coco Beach

Een dikke zoen voor de fysio

Iets verder op zit een “Kine”. Als ik het goed begrijp is dat een fysiotherapeut. Misschien kan hij mij helpen, want ik barst nog steeds van de rugpijn. De deur van het scheve huisje staat open. Een jonge Fransman staat mij vanachter zijn houten bureau te woord. Ik werp een blik in de behandelruimte. Het ziet er niet zoveel belovend uit. Maar dat boeit niet. Alle verlichting is welkom. Over een uurtje mag ik terugkomen. Hij denkt dat hij wel iets voor mij kan betekenen.

Ik ga liggen op de behandeltafel. Er ligt een dunne, oranje doek op. Hoeveel mensen hebben hier al liggen zweten? Misschien had ik een handdoek mee moeten nemen. De ventilator waar ik op uitkijk is geroest en voorzien van een dikke laag vettig stof. De handen van de fysio geven verlichting. Uiteindelijk kraakt hij mijn rug en kan ik een stuk makkelijker van de tafel af komen. Wat is dit fijn!! Ik bedank hem met een grote lach op mijn gezicht en doem mijn best hem niet te gaan zoenen. Donderdag mag ik terugkomen! Ik kijk er nu al naar uit.

Frans-Polynesië: Moorea

De lucht klaart op

Gisteren heeft het zo’n beetje de hele dag geregend. Wat een deceptie! Wij willen zon zien!! Vandaag is het beter. Nog wel bewolkt, maar de regenjas kan weer terug in de grote, gele tas. We gaan met de kano naar Coco Beach: het onbewoonde eilandje voor de kust. In het kraakheldere water zwemmen grote roggen, van bijna een meter breed. Ze zijn handtam, omdat ze worden gevoerd voor de toeristen. Ze komen op mensen af en laten zich gewillig aaien. Dat voeren is natuurlijk hartstikke fout, maar het is stiekem best gaaf dat die grote dieren zo dicht bij komen.

Strandje van Coco Beach

De grote kokosnotenshow

We gaan naar een dinershow met traditionele dans. Frans-Polynesië kent vele dansgroepen. Op ieder eiland. In Tiki Village op Moorea worden de dansen uitgevoerd voor toeristen. Een paar minuten na aanvang kijken Eric en ik elkaar met gefronste blik aan. Dit is een stomme fout geweest. We hadden het kunnen weten. Dit is zo’n plek waar je nog niet dood gevonden wil worden. De grappigste Polynesiër van het eiland staat voor onze neus zijn grote kokosnotenshow op te voeren. Wij moeten meeklappen. Hij probeert grappig te zijn.

De grote koskosnotenshow

De rondleiding is interessanter. Getoond wordt hoe ons eten in een traditionele oven is klaargemaakt. Op hete lavastenen in de grond. Afgedekt met bananenbladeren. En we krijgen uitleg over de traditionele Polynesische cultuur. Er zit een positieve opbouw in de avond! Na het buffet start de grote finale: de dansshow. Ik vind het prachtig! De kleding, de opzwepende muziek en de tatoeages van de mannen. Absoluut indrukwekkend! De inheemse bevolking kan er wat van. De mannen trots en krachtig. De vrouwen soepel en snel in de heupen. En een hangbuikje over je bananenrokje kan hier gewoon!

Dans in Tiki Village

Daar is hij dan: Le Soleil

Eindelijk een echt stralende dag. Een dag uit de vakantiebrochures! Heerlijk! We nemen het taxibootje naar Coco Beach en genieten in het eettentje van de lunch. Verse tonijn op een onbewoond eiland. Dit is genieten met een grote G. Deze beelden prent ik in mijn geheugen. Ze zullen nooit vervagen!

Uitzicht op Moorea

Naar de haaien

Op onze laatste dag hebben we een auto gehuurd. Voor een rondje eiland. Na een bezoek aan mijn fysiovriend, gaan we snorkelen bij het To’atea strandje. Dat schijnt de beste plek van het eiland te zijn. Het koraal valt tegen, maar onze eerste rifhaai is een feit. Best groot. Brrr. Het uitzicht over het Sofitel hotel is een plaatje. Bungalows in het knalblauwe water, wit strand en groene palmen. We hebben geen zin meer om nog in de baaien te gaan snorkelen. Er volgt nog genoeg. We pikken nog wel de Belvedère mee, het uitzichtpunt over de bergen.

Terras van Moorea Beach café

’s Avonds bij de lodge ziet Eric filmpjes van een Zwitsers stel. Tientallen haaien en roggen, gemaakt tijdens een snorkeltrip!! Ooohhhh!! Hadden we toch een snorkeltrip moeten boeken? We hebben blijkbaar iets gemist, maar van de andere kant belooft dit ook veel goeds. Op de andere eilanden schijnt nog veel meer te zien te zijn. We gaan zeker nog naar de haaien!

Accommodaties Frans-Polynesië: Moorea

Tahiti: Fair Swiss Pension (Papeete)

Moorea: Moorea Beach Lodge

Heb je interesse in duiken in Frans Polynesië? Lees dan zeker ook mijn blog over de 4 mooiste duiklocaties.

Sofitel Moorea
Balie de cook
Zonsondergang Moorea Beach Lodge

10 reacties op “De paradijselijke eilanden van Frans-Polynesië: Moorea”

  1. Wat klinkt dit heerlijk. In Nederland schijnt het zonnetje ook lekker maar we hebben zeker niet hetzelfde uitzicht en qua fauna valt er ook minder te beleven.

  2. Zooh dat ziet er inderdaad erg mooi uit en beter dan t eerste stuk van jullie reis! Ties wacht op de foto’s vd dolfijnen? en hier in Frankrijk ging t helemaal tekeer : heel de avond auto’s die rondjes rijden en maar toeteren

  3. Nou Claudia en Eric dit is weer een relaxed reisverhaal.
    Je rug weer een beetje in de plooi en vertoeven op een Bounty eiland zonder vulkaan uitbarstingen. Je muti kan weer rustig adem halen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.