Ga naar de inhoud
Fakarava pier bij hotel

De paradijselijke eilanden van Frans-Polynesië: Rangiroa en Fakarava

(REISVERHAAL) We reizen drie weken door Frans-Polynesië. Met recht een droombestemming! Waarom zien we hier geen Nederlanders? Het is ver weg en goedkoop is anders, maar het is een paradijs op aarde. Een Frans paradijs. Het lijkt wel alsof allemaal Fransen hier op vakantie zijn. Wij bezoeken de eilanden Moorea, Rurutu, Tikehau, Rangiroa en Fakarava. In dit blog doe ik verslag van Rangiroa en Fakarava: twee duikparadijzen.

Lees meer over de mooiste duiklocaties van Frans Polynesië. 

Rangiroa

Rangiroa is één van de grootste atollen in de wereld. Het meer binnen het atol is ongeveer 80 km in doorsnee. Het hoofdeiland heeft redelijke voorzieningen. Op het vliegveld is een pinautomaat, er is een supermarkt op het eiland en er zijn enkele eettentjes. De grootste troef van Rangiroa zit echter onder water. Op maar 5 minuten van de duikscholen ligt de legendarische Tiputa Pass: vol met haaien, dolfijnen, barracuda’s en roggen. De hoge golven schrikken mij een beetje af, maar ik laat mij niet kennen.

Rangiroa, Tiputa pass

Le Coconut Lodge

Het is maar 20 minuten vliegen van Tikehau naar Rangiroa. Het vliegtuig pakken is hier als het nemen van de bus. Hop on, hop off. Wij verblijven in het sympathieke “le Coconut Lodge“. Bij aankomst dit keer geen bloemenketting, maar een verse kokosnoot. Heerlijk! Het familiepension heeft vier bungalows en wordt gerund door een vriendelijk, jong gezin. Frans natuurlijk. Overdag rennen de twee kleine, blonde knullen vrolijk door de tuin. ’s Avonds eten alle gasten aan een lange tafel op het strand. De gesprekken gaan lekker moeizaam. Het is een soort Frans-Engels met veel goede bedoelingen. De sfeer is heerlijk. De hangmat in onze privétuin ook :). We krijgen geen sleutel: het is totaal onnodig deuren te sluiten. Met enig ongemak laten we al onze kostbaarheden achter in de bungalow.

Bungalow le Coconut Lodge

Hangmat aan het strand, Le Coconut Lodge

Strand, Le Coconut Lodge

Duiken

De komende twee dagen gaan we duiken. De laatste dag gaan we misschien nog een excursie doen naar “Lagoon Bleu” of naar “île aux Récifs” (koraaleind). Maar eerst gaan we onder water kijken. Dat betekent om 7 uur ontbijten en om 8 uur klaar voor vertrek met de zodiak. We varen om de grote golven heen en gaan op een rustige plek te water.

Het duurt niet lang voordat er een enorme vis op ons afzwemt. Met een lange neus. Jaaaaaaa!!!!!!! Een dolfijn. Ongelofelijk. Hij zwemt naar ons toe. Laat zich aanraken. Komt weer terug. Tuimelt, duikelt en zwemt om ons heen. Zo dichtbij! Ik geloof mijn ogen niet. Ik knijp in mijn vuisten: Yes! En dan verdwijnt hij weer in het diepe blauw. We kijken elkaar verrukt aan en klappen in onze handen. Praten is namelijk wat lastig op 18 meter onder de oppervlakte. 

Eric en Claudia onder water

Naar de haaien

’s Middags gaan we nog een keer. We doen een stromingsduik door de Tiputa passage om de grijze haaien te zien. Nou, ze zijn er hoor! Ze zitten op een meter of 40 diep en wij zwemmen er op 20 meter bovenlangs. Op veilige afstand. Ik zie één grijze haai. En nog één. En nog één. Het zijn er wel 10. Nee, 100. Ik krijg ze niet geteld. Ik zie er steeds meer. Waar ik ook kijk. Het zit hélemaal vol met haaien. Honderden!

OK, Claudia. Niet over nadenken, gewoon zwemmen! Rustig blijven. Niet gaan hijgen en je diepte in de gaten houden. Achter de gids blijven zwemmen. En vooral niet laten merken dat je het ook best een beetje spannend vindt. Ik ben namelijk heel cool. En haaien lusten mij niet. Denk ik. Hoop ik.

Rangiroa, Tiputa Pass

Nog een keer!

We besluiten de excursies over te slaan en zo veel mogelijk op zoek te gaan naar dolfijnen. Helaas is onze tweede duikdag is iets minder succesvol. Geen dolfijnen, alleen haaien. O ja, en napoleonvissen, grote scholen barracuda’s, een schildpad, etc. etc. Je raakt hier snel verwend.

In de supermarkt komen we onze Franse buren tegen. Een leuk gezin, waarmee we gezellig hebben gekletst aan tafel. Ze gaan vandaag weer weg. Ik zeg net tegen Eric dat ik de moeder zo’n aardige, spontane vrouw vind, als ze ons achterna komt. “Ik wil nog even tegen jullie zeggen dat wij het zo leuk vonden met jullie!”, zegt ze. “En de kinderen vonden het ook heel gezellig”. Wat ontzettend lief dat ze de moeite neemt om dat te komen vertellen. En we moeten zeggen, het is geheel wederzijds.

We besluiten onze lunchplannen om te gooien en fietsen ook naar het terras van “Chez Josephine“, waar zij net zijn neergestreken. Nog één keer samen eten. We worden enthousiast ontvangen. De kinderen komen nu pas echt los en praten zo goed als ze kunnen Engels. Moeder praat gewoon in het Frans. Ik kan haar goed verstaan en vertaal weer voor Eric. Het is een gezellige warboel. Jammer dat we afscheid moeten nemen.

Terras, Chez Josephine
Oranje stoel op het terras van Chez Josephine

Fietsen

Rangiroa is niet zo groot. Er is één asfaltweg van 10 km. Bij ons pension zijn fietsen beschikbaar. Ideaal! Binnen een kwartiertje zijn we in het dorpje, waar we iedere dag gaan lunchen. Het is wel flink trappen als je zeewind tegen hebt. Mee is een stuk prettiger.

De fietsen hebben geen verlichting. De asfaltweg ook niet. Het is pikkedonker als we naar het restaurant van het luxe resort Kia Ora gaan. Ik heb een mooie jurk aangetrokken. Maar voordat ik arriveer, ben ik een idioot met een hoofdlampje. Eric ook. Hij heeft de koplamp op zijn voorhoofd. Ik heb een knipperend achterlicht op mijn achterhoofd. Samen zijn we een soort tandem. We hopen dat automobilisten ons zien en niet schrikken van het rare gevaarte op de weg. Jut en Jul. Handig, heeeeel grappig en praktisch, maar totaal niet charmant! Gelukkig is het donker.

Onze fiets tegen boom

Blij op de fiets

Dolfijnen

We staan weer om half 7 op. Vandaag maken we nog één duik. Eén kans op dolfijnen. We maken onze uitrusting klaar en stappen in het bootje. Gelukkig hebben we de grote zodiak. Met trapje. Gisteren zaten we op de kleine, zonder trapje. Probeer daar maar eens in te komen! Inmiddels weet ik hoe je het moet doen, maar gisteren was ik net een spartelende walvis.

Tijdens onze duik langs het rif kijken we steeds naar “the deep blue”. We turen hoopvol. En ja hoor! Een moeder en een kleintje komen aan ons voorbij. Het is best ver weg. Dus geen spielerei vandaag, maar het blijft bijzonder om dolfijnen te zien tijdens het duiken. Vooral omdat dolfijnen normaal gesproken helemaal niet houden van de luchtbellen die duikers produceren. We zijn een stelletje mazzelaars!

Fitness

Het einde van ons bezoek aan Rangiroa komt in zicht. We gaan vanmiddag nog met de kano naar het “aquarium” om te snorkelen en dan hebben we onze fitnessoefeningen wel weer gehad. Roeien, fietsen en zwemmen: ik sta de volgende ochtend zelfs met spierpijn op! Ook doe ik braaf mijn rugoefeningen om de boel soepel te houden. Toch denk ik nu al met enige vrees aan de weegschaal op 1 september. Dat wordt vast weer wortels knagen om de schade te herstellen. Grrr…

Frans-Polynesië: Rangiroa Fakarava

Voor ons laatste avondmaal gaan we nog een keer naar het Kia Ora resort. Gewapend met hoofdlampjes, maar dat heeft niemand gezien. We doen alsof we hele keurige mensen zijn. Slippertjes, make-up, gelakte teennagels. Niemand weet dat wij in Hawaï tussen de zwervers sliepen en dat daar ons laatste avondmaal een bakje instant noedels was. Wij houden wel van afwisseling! Bij het voorgerecht stop ik stiekem een broodje in mijn tasje. Heeft ook niemand gezien.

Eric bestelt een lekkere biefstuk, maar een kok in Frans-Polynesië is natuurlijk veel beter in het bereiden van vis. Hij is doorbakken. Wat nu? Na enige aarzeling roepen we er toch maar iemand bij en sturen het vlees terug. Gisteren heb ik mijn garnalen een retourtje keuken gegeven, omdat ze nog niet gaar waren. Ze zullen wel denken: decadent stel. Maar het personeel is professioneel en blijft lachen. Wij ook. Na het eten gaan we naar het terras om de haaien te voeren. Er zit een grote citroenhaai en wel 15 rifhaaien. Zij lusten ons broodje niet, maar de rest van de vissen vecht er om. Dit is heerlijke televisie!

Haaien bij Kia Ora Resort

Fakarava

Vanmorgen fietsten we nog op Rangiroa en moesten een lift regelen, omdat Eric’s roestige ketting het begaf. Nu genieten we van een heerlijk diner bij  Pearl Havaiki Lodge. Wat een heerlijke plek! Fakarava is misschien wel de grootste verrassing van Frans-Polynesië. We gingen er heen, omdat we graag een parelboerderij wilden bezoeken. We kwamen erachter dat Fakarava vooral beroemd is om haar excellente duikplekken. Duiken in de Garuae Pass (in het noorden) schijnt geweldig te zijn, maar in de Tumakohua Pass (in het zuiden) nog beter. Daar kun je snorkelen met haaien en duiken in “the wall of grey sharks“. Vanuit het noorden is het een dagtrip, mits de weersomstandigheden ideaal zijn. Helaas is dat nu niet het geval.

Havaika Pearl Lodge
Havaiki Pearl Lodge

Er zijn een stuk of 10 pensions op het hele atol. De meeste zitten in het noorden, waar wij ook verblijven. Het toerisme is beperkt, de gebouwen niet hoger dan een palmboom. Een schooltje, een kerk, een supermarkt, een paar straten. Het stelt niet veel voor. Verwacht geen overdaad. Havaika Pearl Lodge is de meest luxe optie voor je verblijf. Een sympathieke plek met 15 bungalows, heerlijk eten en een fantastisch strandje. De drijvende ligstoelen zijn de uitvinding van de eeuw!

Drijvende ligstoelen in het water

Onder water

Regen! Het regent! Hard. De hele dag. Nee. Ik maak er geen foto’s van. Nee. Dat verpest het sprookje. Jullie krijgen alleen onze mooie foto’s te zien. Vandaag maken we twee duiken. Hoewel duiken met een zonnetje leuker is, maakt regen niet heel veel uit. Nat word je toch.

Eergisteren hebben we via e-mail bij Karina Plongée drie duiken geboekt. Het is een klein duikschooltje. Er is plaats voor ongeveer 8 duikers en we hebben gehoord dat Vincent een zeer bekwaam duiker is. De pick-up truck waarmee we worden opgehaald valt bijna uit elkaar, maar zijn duikspullen zijn piekfijn in orde. Onder water worden we blij van het mooie koraal en nog veel blijer van de dolfijnen die we langs zien zwemmen. Ik dacht dat ik er zes zag, maar Eric heeft er acht gezien. Het komt wel vaker voor dat ik iets mis. Eergisteren schijnt er een enorme zeilvis van minimaal drie meter langs te zijn gekomen. Hij was ver weg, dat is mijn excuus…

Zusterhaai onder de pier

Haaien in de Garuae pass

’s Middags wordt het nog leuker. Als we afdalen in de Garuae Pass zien we onder ons de haaien opdoemen. Ze komen steeds dichterbij. Als we op gelijke hoogte zijn, houden we ons vast aan stenen op de helling. Er staat stevige stroming. Ik voel het aan mijn ademautomaat. Ik bijt erin, om hem niet te verliezen. Volgens mij tel ik een stuk of dertig grijze haaien, maar mijn telling zegt niet zoveel. Ik mis namelijk wel eens wat!

Na een minuut of 10 gaan we verder. We moeten de gids volgen en dicht bij hem blijven. Niet hoger dan hij gaan hangen, want dan kan je een andere kant op getrokken worden. We zwieren op behoorlijk tempo door de zee. Alsof we door de wc worden gespoeld! We komen dikke barracuda’s en grote scholen vis tegen. Soms zitten we er tussenin. De haaien maken toch het meeste indruk. Gelukkig blijven ze op gepaste afstand. Ik vraag me af hoe het in de zuidpas zal zijn: een muur van haaien. Mijn nieuwsgierigheid wint het waarschijnlijk van mijn angst. Dat wil ik toch nog wel eens zien!

Veel vis, Fakarava

Pearl, pearl, pearl

In Frans-Polynesië wordt de zwarte parel gekweekt. Uniek op de wereld. Hij is niet echt zwart, maar kan verschillende tinten hebben; van lichtgrijs, tot groen en aubergine. Bij ons resort zit een parelboerderij die we kunnen bezoeken. Het is een wonderlijke “industrie”. In het wild is de kans op een parel in een oester minimaal. Daarom wordt iedere oester geopereerd. Men opent de oester, maakt een incisie in zijn buik, plaatst er een klein parelmoeren bolletje in, hangt hem in een korf in de zee, maakt de schelp iedere drie maanden schoon, en wacht minimaal 2 jaar. Dan is het een verassing wat eruit komt. De kans op een perfecte parel is ongeveer 1%. De waarde van een parel hangt af van verschillende factoren: de glans, vorm, kleur, grootte, gaafheid en structuur van het parelmoer. Een perfect ronde, mooi glanzende parel is het ultimum.

Parelboerderij

Loterij

Ik doe mee aan de parelloterij en mag mijn eigen schelp kiezen. Wat er in zit mag je houden. En er wordt een ketting van gemaakt. Als er niets in zit, mag je een nieuwe kiezen. Altijd prijs dus. Het kan een lelijk frommelding zijn, ofwel een “barokke” parel, of een mooie ronde. De verleiding is groot. Stel je voor! Stel je voor dat ik een perfecte, zwarte parel krijg!

Ik laat mijn oester openen ;-). Zijn buik wordt voor mijn neus opengesneden. De parel plopt eruit. De oester wordt vermoord en aan de vissen gevoerd. Als dank voor twee jaar hard werk. Ik krijg de schelp mee, waarop een groenige parel ligt. Niet perfect, maar een heel mooi souvenir van een fantastische vakantie. Dat is waarschijnlijk de grootste waarde. Misschien had ik Eric moeten laten kiezen. Hij is iets meer voor het geluk geboren dan ik. Maar ik heb er nu ook één: een echte Tahiti parel!

Parel, rechtstreeks uit oester

Mijn parel!

Reuzenmanta’s

We maken ons op voor onze laatste duik in Frans-Polynesië. We willen nog graag een stromingsduik naar de haaien maken. Maar eenmaal bij de pas, blijkt dat de stroming “outgoing” is. Dat betekent dat we een rifduik moeten maken. Een beetje teleurgesteld laten we ons weer tot onder het wateroppervlak zakken. We zien veel vis.

Totdat de gids een zweefgebaar met zijn beide armen maakt: een reuzenmanta!!! Wat een beest! 3 meter in doorsnee? 4 meter? Hij zweeft gracieus door het water en is enorm. Ademloos bekijken we hem. De rest van de wereld wordt onbelangrijk. Hij draait rondjes en blijft in onze buurt rondhangen. Een witte buik, een zwarte rug en een hele grote mond. We kunnen hem goed zien. Wat is het ongelofelijk bijzonder dat wij dit samen mogen beleven! Het is jammer dat je niet oneindig lang op 30 meter diep kan blijven. We moeten terug. We genieten met volle teugen van onze momenten met de reuzenmanta’s. Eric ziet er drie. Ik twee. Tja,….

Frans-Polynesië: Rangiroa en Fakarava

Afscheid nemen

Als ik op de boot klim verlies ik mijn masker. Of nou ja, ik verlies Eric’s masker. Zoef, met de stroming mee, in de zee. Dit lijkt de reis van de grote verliezen te worden. Vanmorgen sneuvelden mijn slippers. We zijn al twee maskers verloren, mijn duikhorloge en mijn e-reader hebben het begeven. Allemaal materiële zaken waar we afscheid van nemen.

We zijn gelukkig een heleboel herinneringen rijker! Frans-Polynesië is de hemel op aarde, zowel boven als onder water. We hebben gedoken met dolfijnen, haaien en reuzenmanta’s. Nog nooit hebben we zoveel mooie strandjes gezien. We konden niet stoppen met het fotograferen van de zee. Wat een prachtige kleuren! We zijn echt verliefd. “Life is better under a palmtree!” We hebben ons reisplan voor de volgende keer al klaar. We doen het niet vaak, maar: we gaan terug! Terug naar dit paradijs. Dat besluit staat vast. We hebben enorm genoten en balen ervan dat we afscheid moeten nemen. Met spijt in ons hart stappen we in het vliegtuig.

Lunchen in het water

Strand op Fakarava

Accommodaties op Frans-Polynesië: Rangiroa en Fakarava

Rangiroa: le Coconut Lodge

Fakarava: Havaiki Pearl Lodge

Zonsondergang op fakarava

Meer lezen over Frans-Polynesië?

We gingen ook naar het afgelegen Rurutu en het idillische Tikehau. Maar het bekendere eiland Moorea is ook absoluut de moeite waard.

7 reacties op “De paradijselijke eilanden van Frans-Polynesië: Rangiroa en Fakarava”

  1. Wat een schitterende foto’s!!
    En weer genoten van je verhaal ??. Hier begint iedereen steeds enthousiaster te worden om toch maar eens een duikcursus te gaan volgen ?

  2. “mooier dan een James Bond film , bedankt voor die verhalen en de prachtige foto’s .

    Daar moeten jullie zeker terug gaan !
    Vive la Polynésie ,Vive la France
    cia ciao

  3. Wat mooi, mooier, mooist! En een parel!!! Yeah!! Te gek toch?! Dit is oprecht een wereldreis en wat mooi dat jullie dit samen beleven en met en van elkaar genieten. Priceless moments…❤

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.