Ga naar de inhoud
Kameel in Oman

Kamperen in Oman: betoverend en meedogenloos

REISVERHAAL Vorige week startten we onze kampeerrondreis in Muscat, met z’n vieren reden we door het Empty Quarter naar Salalah. De reisroute ging dwars door Oman, van noord naar zuid. In deze tweede week gaan we via de oostelijke kustroute terug naar het noorden. Het land is betoverend en meedogenloos tegelijk. Kamperen in Oman is een enerverende ervaring, niet voor watjes.  

Lees ook wat vooraf ging: dwars door Oman in twee weken

Nieuwjaarsduik 

Het jaar begint meer dan geweldig. We volgen de ongeloofelijk mooie zuidelijke kustroute en lezen dat er tussen Hadbin en Hasik een baai is waar dolfijnen dicht bij de kust komen. Als Kees de dolfijnen ziet, weet hij niet hoe snel hij in zijn onderbroek het water in moet rennen. #zwembroeknietnodig. De rest kleedt zich even om en daar gaan we dan, met z’n allen de golven in. 

Een groep van circa 15 donkergrijze dolfijnen zwemt steeds heen en weer voor de kust. Ze komen op een meter of twee voorbij. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Als we stil gaan hangen komen ze zelfs een kijkje bij ons nemen en zwemmen om ons heen. “Dit is godse gaaf!!”, schreeuwt Yvon enthousiast. “Stond op mijn bucketlist!!” Wij alleen met de dolfijnen. Hoe bijzonder. De ongereptheid van Oman blijft ons verbazen. Zo’n fantastische plek en er is helemaal niemand. Een verborgen schat, die wij op de eerste dag van het nieuwe jaar hebben mogen vinden. We zijn moeder natuur dankbaar. 

kamperen in Oman dolfijnen
dolphins beach oman

Spectaculaire zuidkust

De zuidkust is spectaculair met haar gigantische, zandstenen rotsformaties. De beige kliffen steken af tegen het turquoise water. De uitstekende asfaltweg is op sommige plaatsen  weggeslagen, door de hevige regenval tijdens de Khareef (regenseizoen) in de zomer. Wat een operatie moet het zijn om deze wegen op de kwetsbare zandstenen ondergrond te onderhouden, terwijl er maar een hond en een paardenkop overheen rijdt. Nu is het winter, met 30 graden best fris voor de gemiddelde Omanier. De harde wind en de zanderige omgeving maken het voor ons toch soms bikkelen. Mijn harde lenzen zijn een uitdaging en we zoeken iedere dag naar ijsklontjes (voor de koelbox), schaduw en windvrije plekken om te kamperen. 

Zuidkust Oman
Zuidkust Oman uitzicht

Toeristen

Buitenlandse toeristen zien we in dit gebied niet. Als we inkopen doen in het dorp Salim Wa Juzor Al Hallaniyyat, weet iedereen dat er Nederlanders zijn. Een paar meiden in een auto voor de bakkerij beginnen te giechelen: “Hello, hello! Where are you from?” Ze maken foto’s van ons en als Eric en ik ervoor poseren, worden ze helemaal wild. Een groepje nieuwsgierige jongens komt voorbij lopen en zwaait: “Hello, hello!” Ze vinden ons maar wát interessant. Later halen ze ons buiten het dorp in met een busje. Het zit vol pubers, die baldadig hun middelvingers omhoogsteken. De bestuurder zal een jaar of 14 zijn. De tegemoetkomende pick-up met twee kamelen in de achterbak is een stuk leuker. Ze kijken over de cabine heen en hun lippen flapperen in de wind. 

Kampeerplek zoeken

Het pink Lagoon valt tegen. Hier willen we niet blijven, dus we moeten een nieuw plan de campagne maken. De toeristische hoogtepunten liggen in deze omgeving niet bij de deur. De wadi die we onderweg tegenkomen vinden we matig en de kamelen willen onze overgebleven broodjes niet eten. 

Uiteindelijk stranden we op het publieke strand van Ras Madrakah. De omgeving stelt niet veel voor. Het is even niet anders. Het strand is uitgestrekt en bijna leeg. We kiezen een plekje. Onze woonkamer ligt vol met zand en het is er tochtig. Kees kijkt een stukje verderop voor een betere stek en daar staat ie dan: vast, in het losse zand. We laten hem even spartelen en schieten hem vervolgens toch te hulp. Het zand spint om zijn wielen en we duwen hem er weer uit. Het is dat hij lekkere eieren kan bakken! We hangen de discolampjes op en zetten de muziek aan. Nothing can beat us! 

Pink lagoon
Disco kamperen in Oman

Bezoek

Twee locals komen een kijkje nemen in onze disco. Ze rijden langs in hun pick-up. “Hello, hello, how are you?” Als we antwoorden komen ze onze woonkamer ingereden. Omaniers stappen niet graag uit hun auto’s. Eric voert het woord. De gebruikelijke vragen: “Where are you from? Do you like Oman? Do you need help?” En dan: “Shall we sit?” 

Bij die laatste vraag, komt onze Hollandse aard boven. “No, we go to sleep.” We weten inmiddels dat we niet meer van ze af komen als we ze aan tafel uitnodigen. Bovendien hebben we het vermoeden dat deze heren al wat hebben gerookt. Als ze weggaan rijden ze zich vast in onze bijkeuken. Hulp hebben ze echter niet nodig. Vakkundig rijdt de bestuurder kleine stukjes voor en achteruit, om vervolgens met een enorme spuit gas via onze achtertuin het perceel te verlaten. Een goede les voor onze mannen. Hij crost langs het strand en probeert ons te imponeren met het gebulder van zijn moderne kameel.  

Dieptepunt

Zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Zo kunnen we dit intermezzo tijdens onze reis het beste omschrijven. Je hebt wel eens van die dagen, die zijn het gewoonweg niet. Dit is er zo een. De Arabische oryxen in het Al Wusta Wildlife Reserve lijken veelbelovend. We rijden 150 km landinwaarts om in een treurige dierentuin terecht te komen. Laat ik er gewoon maar niet te veel woorden aan vuil maken. Het voeren van de kamelen onderweg, was het leukste wat we vandaag hebben gedaan. 

Kameel voeren in oman
Close up kameel
Al Wusta wildlife reserve
arabische oryxen
3 aribische oryxen

Duqm beach 

We hebben een hele dag gereden, om uiteindelijk in het donker een slaapplek aan het strand van Duqm te moeten zoeken. De Indiër van het restaurantje waar we eten, vraagt in welk hotel we verblijven. “Interesting…,” is zijn antwoord als we vertellen dat we op het strand gaan kamperen. Dat wildkamperen vinden ze hier maar raar als je ook een hotel kunt betalen. 

Het vinden van een plekje is nog lastig. De plannen van Duqm zijn groots: er wordt gewerkt aan de “Tourist Lane” en “Resort Street”. De omgeving van het strand is een bouwput en de wegen lopen niet meer zoals de navigatie aangeeft. We zoeken naar een veilige route door de zandbak en gebruiken onze zaklampen om ons te oriënteren. Natuurlijk vinden wij onze weg wel en de volgende ochtend zien we dat het best aardig is waar we staan. En we ontdekken dat er een normale weg naar het strandgebied loopt. Da’s handig!  

Sugar Dunes 

We verheugen ons op de witte duinen van poedersuiker. We zijn vier jaar geleden ook in de Sugar Dunes geweest, dus we weten dat er een heerlijke stranddag op ons wacht. De omgeving is schitterend, het zand lekker zacht. De vishengels worden geprepareerd en de roze donuts opgeblazen. Lekker het water in en daarna douchen! Ons haar begint te vervilten, dus het wordt hoog tijd het te wassen. Zo goed en kwaad als het gaat maken we met hammamdoeken een douchecabine. Het waait hard. We hebben een pompdouche meegekregen, het is dus pompen en verzuipen in een flinke schuimlaag.

Kamperen Oman Sugar dunes
Vissen sugar dunes

Helse pijn

Ik hoor een enorme schreeuw van het strand komen en zie Eric naar zijn voet pakken. Ik ren naar hem toe en Yvon komt er meteen achteraan met haar beroemde EHBO-tasje. Eric heeft een wond op zijn voet en bloedt. “Azijn, azijn!”, roept Yvon. Haar verpleegstersdiploma komt nu goed van pas. Eric heeft helse, stekende pijnen en trekt wit weg. Yvon zet hem op zijn visstoel en Kees geeft tegendruk in zijn nek. Met het azijn maakt Yvon de wond schoon. Eric bindt zelf zijn bovenbeen af met het koord uit zijn broek. Ik ga suikerwater maken, terwijl Kees de visspullen in veiligheid brengt. We handelen snel en in kalmte, zonder een idee van wat er is gebeurd. 

Pijlstaartrog

Eric is niet in een vishaak gestapt en er ligt op deze plek geen rommel. Ik ga het grote Oman-boek halen om te kijken of er iets in staat over gevaarlijke zeebeesten. We staan toch in the middle of nowhere en het zou zomaar kunnen zijn dat hij levensgevaarlijk is verwond. Het boek spreekt over kwallen, zee-egels en pijlstaartroggen. Het lijkt ons het meest waarschijnlijk dat hij op een rog is gaan staan. Een uur in zo warm mogelijk water weken is het advies. Gelukkig hebben we bereik en bij het googelen op “steek pijlstaartrog” worden onze vermoedens bevestigd. Dit is onmiskenbaar een steek van een rog geweest. We koken water en het warme badje geeft meteen verlichting. De gekke rode vlek trekt weg en het lijkt wel alsof het gif in een straaltje uit de wond stroomt. Godzijdank! We kunnen even ontspannen. 

Gebeten door pijlstaartrog
Bet pijlstaartrog

Zanderig

Dat ontspannen duurt echter niet lang. Vanuit land zien we een imponerende donderwolk op ons af komen. Het gaat steeds harder waaien en het is voorlopig afgelopen met de zachtheid van het zand. Zo rap als we kunnen klappen we de daktenten dicht. Terwijl Eric verscholen onder handdoeken met zijn voet in de afwasteil zit, ga ik in de auto zitten. Ik word gek van het schurende zand onder mijn lenzen! Het doet zeer en zit overal! Het onweer blijft uit, maar het is alles behalve comfortabel in de meedogenloze Sugar Dunes. Het kamperen is erg wild vanavond.  

Yvon maakt nasi onder de achterklep van de auto. Dit is de meest windvrije plek. Vanavond eten we nasi met zand en satésaus. We wassen af met zandwater, terwijl we gezandstraald worden. We slapen in een zandbed. Of nou ja, slapen is misschien wat overdreven. We liggen in onze flapperende tent te wachten, totdat de wind gaat liggen en het weer ochtend is. Voor de zekerheid hebben we de walkietalkies mee naar bed genomen, zodat we contact kunnen houden in geval van nood. Eric’s voet is vakkundig verbonden, hopelijk gaat de wond niet ontsteken.

We zitten vast

Het idee om twee dagen in de Sugar Dunes te blijven staan, hebben we verlaten. Het is hier verschrikkelijk als het hard waait. Om 7 uur vertrekken we en nog geen half uur later staan we vast in de duinen. Damn! We moeten flink scheppen en de banden leeg laten lopen om weg te kunnen komen. We zoeken stenen en stukken hout. Het is flink sjouwen. Gelukkig is het nog vroeg en niet al te warm. Dit belooft wat voor de Wahiba Sands woestijn waar we vanmiddag doorheen willen rijden.    

Vastzitten in de duinen

Wahiba Sands

We hadden verwacht nog te kunnen tanken, voor aanvang van de monsterroute door de woestijn. Niets blijkt minder waar. Geen tankstation te zien. Gaan we het halen? Onze auto’s slurpen benzine en in los zand nog meer. Eric maakt een berekening en denkt dat het net moet lukken. We gaan ervoor! 

Als we door de eerste hoge duinen heen zijn, concludeert hij anders: dit gaan we niet redden. Wat nu? We kunnen natuurlijk terug, zolang we niet meer dan de helft van de benzinetank leeg rijden. Onderweg komen we een nomadenkamp tegen, weten we van de vorige keer. 

We redden het tot het kamp en vragen om benzine. Wat een mazzel. Ze hebben jerrycans staan en willen het ons ook verkopen. Voor 18 rial (€ 50,-) krijgen we 2 x 25 liter. Dat is nog niet eens het dubbele van de normale prijs in Oman. Een colaatje in de nomadenhut kost € 0,70; de toeristische uitbuiting is nog niet tot in de woestijn doorgedrongen.

Tanken in wahiba sands
Sporen in wahiba sands

Spelen in het zand

Een stuk relaxter scheuren we verder door het zand. Het waait en het is bewolkt. De omstandigheden zijn niet perfect, toch genieten we met volle teugen. Sommige zandheuvels zijn spannend voor de dames, maar de heren vinden het geweldig. Af en toe verdwijnen Kees en Yvon uit beeld, als ze over een duin duiken. We glijden en dansen door de woestijn. U2 op de radio. Zo voelt gelukkig zijn! 

We slapen in de woestijn onder een met sterren bezaaide hemel. Als we de volgende ochtend wakker worden is het windstil. Wat een verademing! Mooie blauwe lucht. Ochtendzonnetje. Bakkie koffie. Goudbruine duinen. Zand dat weer zacht aanvoelt. Nog een klein stukje dunebashen, foto’s maken en zanddansen. Nog eenmaal in de duinen zitten om het moment te plukken. Uit de auto klinkt “Halleluja”. Dit is een echt kippenvelmoment. Ik krijg een spontane zoen van Yvon op mijn wang. 

De Eastern Hajar

We doorkruisen de Eastern Hajar bergen voor weer een bloedstollende laatste rit. O god, o god, o god. Ik blijf die steile afdalingen langs diepe afgronden eng vinden. Waarom doe ik dit ook? Het is dat Eric zo avontuurlijk is aangelegd, anders zou ik hier nooit zijn geweest. We schuiven door haarspeldbochten vol losse stenen. Ik zet me schrap en knijp in het handvat boven het portier. De bergen kleuren geel, grijs, groen en rood. Het uitzicht is werkelijk fenomenaal. Dat is de reden.

Voor de nacht vinden we een plekje tussen de heuvels, dicht bij de kust. Hier is het doodstil en bijna windstil. Zo hebben we de kampeerplekken het liefst. Ons discolampje gaat aan en Eric en Kees nemen een Vicking bier. Lol gegarandeerd, met dit 12% biertje. We hebben de mannen verboden om 2 Wickies te nemen, want dan slaan de tongen dubbel. Op het menu staan gegrilde aubergines, gebakken aardappeltjes en kipsate. Daarna schuiven we aan rond een bescheiden kampvuurtje om nog lekker samen in het vuur te turen. 

Kamperen in oman
Bergen oman
Rijden door Eastern hajar
noordkust oman

Kamperen in Oman

Op onze laatste kampeerdag zoeken we een visplek aan het water, waar we nog lekker een middag van het zonnetje kunnen genieten. Daarna duiken we in de buurt van Muscat de heuvels in, voor een laatste daktent-nacht. Om 9 uur in de ochtend moeten we bij het laboratorium zijn voor de PCR-testen. Vervolgens moeten we de auto’s uitmesten en inleveren. Alles is goor en zit vol zand. De auto’s, het beddengoed, onze kleding en wijzelf. We kwakken alles in onze reistassen en plonzen bij het Novotel in het zwembad. Dat is LEKKER FRIS!! We gaan als herboren terug naar Nederland. Schoon en met een leeg hoofd. Alle (voet)wonden zijn weer geheeld. We hebben in de afgelopen twee weken meer plezier gehad, dan in de afgelopen twee coronajaren samen. Het was een fantastische reis. Een beetje wild, dat wel. Kamperen in Oman is een ongelofelijk avontuur. Niet altijd even makkelijk, soms uiterst ongemakkelijk, maar een ervaring om nooit te vergeten. We love Oman! En we gaan nog eens terug, dat is een plechtige belofte.

In 2018 waren wij ook in Oman:

Auto tijdens kamperen in oman
Vriendelijke Omani

9 reacties op “Kamperen in Oman: betoverend en meedogenloos”

  1. Wat een belevenissen, wat een avontuur! Wat zullen jullie genoten hebben op dit geweldige avontuur! Dat nemen ze jullie niet meer af!

  2. Zit jullie verslag bij de kachel te lezen terwijl het hier buiten flink sneeuwt! Wat een contrast ? Mooi beeldend geschreven, had de foto’s (bijna) niet nodig. Jullie kunnen er weer even tegen.

  3. Weer een prachtig en spannend reisverhaal! Mooie ervaringen om nooit te vergeten en om op te teren voor….. even, op naar jullie wereldreis. Maar voor nu een hele goede thuisreis?

  4. Heerlijk om op deze manier mee te mogen genieten van jullie avonturen!!
    En nu op naar jullie wereldreis..
    Hopelijk zien we elkaar nog van te voren!!

  5. Zo leuk weer om een beetje mee op reis te gaan met jullie! Het leest zo leuk en makkelijk weg, je kunt gewoon niet stoppen met lezen! Bedankt, ik wil ook naar Oman…

  6. Ik heb me weer kostelijk vermaakt met het lezen van jullie avonturen, hilarisch geschreven! Wij vertrekken 2-11 en ik krijg er al helemaal zin in!
    Groetjes Maartje

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.