REISVERHAAL – Best steil! En stoffig! Mijn lenzen schreeuwen om vocht en als ik nies, roept Eric dat ik moet testen. We rijden door het Gharbi gebergte in het Noorden van Oman. Nog maar net vertrokken uit Muscat en grote rotsen toornen al boven ons uit. De omgeving heeft alle tinten bruin. De weg is smal en vraagt opperste concentratie. Soms kunnen we niet eens over de motorkap heenkijken en is het de vraag naar welke kant de route draait. Wat is dit fantastisch!! En wat hebben we dit gemist: avontuur off the beaten track. Ik geniet. Jij geniet. Wij genieten. Kees en Yvon rijden voor ons en Yvon roept door de bakkie: “Wat mooi!” Met nog twee weken voor de boeg, zijn wij de gelukkigste mensen op aarde. We hebben een reis vol beloftes gepland: via de bergen, door de woestijn en langs de Omaanse kust. We gaan dwars door Oman, in twee weken.
Lees ook onze praktische tips: Must do: Ga wildkamperen in adembenemend Oman!
Onrust
Ik word om 3 uur ‘s nachts wakker. Vandaag hebben we de auto’s alvast betaald bij Chris van Nomad Tours, zodat we morgen vlot kunnen vertrekken. Daarna hebben we lekker aan het zwembad van het Novotel AirPort gelegen. Het kerstbrunchbuffet was een overdadige verrassing en waarschijnlijk onze laatste luxe maaltijd. Ik slaap onrustig en bedenk dat ik voor de zekerheid een zelftest wil doen. De heenreis was eerlijk gezegd nogal stressvol; druk op Schiphol, druk in het vliegtuig, opgefrommeld in de rij bij de douane. En zo’n buffet is natuurlijk ook vragen om Omikron. Nu sta ik midden in de nacht met een roerstaafje in mijn neus, zodat ik Kees en Yvon morgenvroeg met een dikke knuffel welkom kan heten in Oman.
Het Gharbi gebergte
De taxichauffeur spreekt maar 1 woord Engels: “AirPort?” “No, no, we go to Nomad Tours in Muscat.” Hij knikt en gaat rijden, zonder het adres te hebben gezien. “AirPort?”, vraagt hij nogmaals. “No, no, no, stop!” We proberen hem te stoppen, maar hij heeft het woord “Muscat” gehoord. Hij wijst naar rechts en crost die kant op. Wij willen echter niet naar de grote moskee, wij willen onze auto’s met daktenten ophalen. Zo komt het dat Kees met zijn telefoon in de hand instructies aan de chauffeur geeft. Het is een gekke rit, waarin wij de taxichauffeur vertellen waar we heen moeten en aan het eind nog moeten betalen ook.
We halen de auto’s snel op en gaan naar de Carrefour. Onze reizen beginnen altijd met een supermarktbezoek van 2 uur en een kassabon van minimaal een meter. Volgepropt met eten, water en benzine rijden we naar het Gharbi gebergte. De eerste campingplaats is omgeven door rotswanden. In de ochtend schijnt de zon erop, daarom wordt het de “Mountain of the Sun” genoemd. Een hemelse plek.
Geit bij het ontbijt
We hebben geiten bij het ontbijt op eerste kerstdag! Heel gezellig, maar het zijn brutale vlerken. We bakken een eitje, zetten koffie en maken ons klaar voor de dag. In de tussentijd houden we de geiten op anderhalve meter afstand. De route voor onze reis hebben we thuis al uitgestippeld, dus we weten dat we vandaag naar Madruh en Wijmah in het gebied rond Wadi as Sahtan gaan. De wadi is droog. De 4×4-routes steil en de vergezichten indrukwekkend. Onderweg komen we een blije Omaniër tegen op een smalle bergweg. Hij doet zijn raam open en geeft Eric een boks. Geen idee wat hij allemaal zegt, maar zijn vrolijkheid is aanstekelijk.
Snake Gorge
We rijden door naar de populaire “Snake Gorge”, voor een korte wandeling in de kloof. Het schijnt een gevaarlijke plek te zijn als het heeft geregend, maar vandaag is het droog. In 1996 zijn hier maar liefst 8 toeristen omgekomen, door een vloedgolf. We lopen tussen enorme, verticale rotswanden en vinden verkoeling in de schaduw. Daarna brengen we nog een flitsbezoek aan het dorpje Balad Sayt en om half 5 vinden we een mooie kampeerplek langs de route. We kijken uit over een vallei als we onze gin-tonic inschenken. Tijdens het avondeten komt de kudde geiten van de buurman een kijkje nemen. We zijn omsingeld. Deze dames gaan vannacht gegarandeerd op zoek naar alles wat eetbaar is. Of laten ze het uit hun hoofd?
Dag des onheils
Het is na middernacht, als het flink begint te waaien. 27 December 2021 zal onze geschiedenis ingaan als de dag des onheils. Het tentdoek gaat harder en harder flapperen. Ik vind het serieus eng. Wat een kabaal! We staan toch aan de rand van een afgrond. Stel je voor dat de tent wind pakt. Zeg niet dat er nooit een tent de lucht in is gegaan. We liggen allebei wakker en voelen hoe de auto van links naar rechts beweegt. Wat is dit akelig, zeg. Als ik naar buiten kijk, zie ik licht uit de tent van Kees en Yvon komen. “Ik vind het doodeng!!”, roep ik. “Ik ook!”, schreeuwt Yvon terug. We leggen de stoelen en tafels plat en halen de waslijn binnen. Ik word zowat uit mijn thermo-ondergoed gewaaid. We overwegen even om in de auto te gaan zitten, maar de heren in de tent en de dames in de auto, vinden we ook geen fijn idee. In de hoop dat de wind gaat liggen, kruipen we terug.
Nachtelijke praktijken
Maar de wind gaat niet liggen. Eric geeft me zijn hand; ik mag niet te hard knijpen. We liggen op onze ruggen en ik hou mijn adem in. Bij elke windvlaag spannen mijn spieren zich aan. We doen geen oog dicht. Het gaat tekeer buiten. Om half 2 ‘s nachts besluiten we de daktent in te klappen en de heren hebben het onzalige idee om via het steile gravelpad de bergpas over te gaan. Op zoek naar een windstille kampeerplek. Het is pikdonker. De weg slingert naar een waarschijnlijk schitterend uitzichtpunt, waar wij niets van zien. Aan de andere kant van de berg gaat het pad over in een asfaltweg en zien we lichtjes van de bewoonde wereld. Via I-overlander-app vinden we in de buurt van de Al Hoota Cave een plek om de rest van de nacht door te brengen. Wat een rust! Godzijdank!
Nizwa
We slaan (net als de vorige keer) de grot over. Geen zin in een treintje door de grot. Misschien is hij zelfs dicht, er is immers maar een handjevol toeristen in Oman op dit moment. In Nizwa bezoeken we het fort en de souq. Bij Ibrahim geven we een vuilniszak met vies beddengoed af. Die verrassing lag nog in onze daktent toen we hem eergisteren voor het eerst openden. Met Chris hebben we afgesproken dat we de overtollige bagage in Nizwa bij Ibrahim zouden dumpen. We maken van de nood een deugd: we proeven saffraan en kopen pistachenoten bij hem.
Politiebureau
Niet veel later staan we stil. Op een uit- en invoegstrook worden Kees en Yvon van achteren aangereden door twee dames, die geen Engels spreken. De man van de chauffeuse is er binnen enkele minuten en belt de politie. Wij bellen de autoverhuurder en vragen wat te doen. De schade is beperkt, maar toch. We hebben al veel meegemaakt tijdens onze reizen, maar nog nooit een aanrijding. De politie is snel ter plaatse en maakt foto’s. De dames geven Kees de schuld, dus het voelt niet geheel comfortabel. We moeten mee naar het bureau.
Terwijl Eric en Kees mee gaan naar het politiebureau van Nizwa, gaan Yvon en ik nog wat boodschappen doen. Als we terugkomen vertelt Kees dat we serieus de sigaar zijn. “Wtf!?” Gelukkig worden onze grote ogen en hartkloppingen beantwoord met: “Grapje!” De politieagent moest blijkbaar hartelijk lachen om het verhaal van de tegenpartij. De schade aan de auto’s liet overduidelijk zien dat zij fout zaten. Pfff, wat een opluchting. Geen corrupte politie in Oman.
Empty Quarter
We kunnen weer verder zuidwaarts. Het is nog ongeveer 800 kilometer naar Salalah. We nemen de highway 31 dwars door het Empty Quarter: de grootste zandzee ter wereld. Het grote niets. Bij het zoeken naar een kampeerplek worden we ontmoedigd door de wind. Nee, geen wind. Niet nog zo’n ellendige nacht. Eric presteert het om zich in het eerste stukje zand vast te rijden. De zon gaat onder. Terwijl wij hem uitlachen, staat hij zand te scheppen. Hilariteit alom. De volgende keer toch maar de auto in z’n 4×4 zetten.
We rijden door tot het lelijke stadje Haima, waar vooral vrachtwagens en werklui komen. Yvon en ik zijn de enige vrouwen op straat. We eten iets bij een plaatselijke hamburgertent. Het plastic meubilair staat op straat en terwijl wij daar zitten, stoppen er steeds auto’s om een bestelling af te halen. Blijkbaar zitten we midden in de drive-through!
Jongens, jongens wat een dag was dit: van een flapperende tent, via het politiebureau, naar zand scheppen in de woestijn. We sluiten af met een goede nachtrust in het Arabic Sands Hotel. Geen wind en de schone lakens en warme douche zijn meer dan welkom. Rust!
Ontbijt op de snelweg
Vandaag ontbijten we letterlijk midden op de snelweg. Langs de nieuwe N31 ligt de oude weg er verlaten bij. Het lijkt ons een prima picknickplek, dus we stallen de ontbijttafel uit en besmeren onze falafels (Libanees brood, red.) met pindakaas. De woestijn-vliegen slaan we zo goed en zo kwaad als het gaat van ons af.
Frankincense bomen
We volgen een deel van de route die ook de drie wijzen naar Bethlehem volgden. Ze namen wierook en mirre mee. Wierook is het hars van de zogenaamde Frankincense bomen. We brengen een bezoek aan het enerverende “National park of the Frankincense tree”. We zijn wel toe aan een beetje afwisseling langs de lange N31. Een Pakistaan ontvangt ons op de plantage en laat ons het hars aan de bomen zien. Hij creëert verbondenheid met ons door te vragen of we ook christenen zijn. “Are you catholic?” “Me too! We are all Christians! We are the same!” De man is fotogeniek met zijn witte jurk en roodwit geblokte sjaal, maar wil helaas niet op de foto.
De Pakistaan vertelt dat hij de bomen water geeft en vraagt ons te wachten. Even later komt hij terug met een papieren zakje wierookhars. Hij duwt het in onze handen, we ruiken eraan en proberen het terug te geven, maar hij staat er op dat we het meenemen. Als we hem een kleine fooi voor de rondleiding geven, zegt hij: “little, you little.” We hadden het kunnen weten: wierookhars-zwendel! Ik neem wat bolletjes uit het zakje en geef de rest terug. Als we weglopen roept hij dat we niets mogen zeggen tegen de mannen die eraan komen. Hij probeerde zijn gejatte voorraad aan ons te verpatsen. Geen wonder dat hij niet op de foto wilde.
@the beach
Aan de kust bij Mughsail beach vinden we een mooi plekje voor de avond. Bij aankomst zien we meteen dolfijnen. Hoe leuk! De mannen gooien hun hengels uit in een poging een vette vis te vangen. Het is een heerlijke avond met een kampvuur, muziek, de geur van wierook, dans en net iets te veel Vicking bier. Als we de volgende ochtend vertrekken, lopen er kamelen over het strand. Wat een fantastisch gezicht is dat toch!
Het plan is om via de Sarfait Road richting het dorpje Sha’at te rijden. De weg zigzagt langs de kust over de 1000 meter hoge kliffen. Bij het eerste uitkijkpunt zien we een prachtig baaitje. We besluiten om er naartoe te rijden. De route loopt door een droge rivierbedding met grote, witte kiezelstenen. Aan het einde moeten we een stukje bergop. Het is steil en schuin. Zo’n stukje gevaarlijke weg, dat mijn bloed doet stollen. Ik stap uit en laat Eric het in z’n eentje fixen. Ik zie liever niet hoe hij over de gladde stenen glijdt.
Pech, hengel weg
We komen aan op hidden beach. De witte keien zijn niet de meest prettige ondergrond, maar dobberen op een roze, opblaasbare donut in turquoise water, tussen metershoge kliffen is helemaal niet verkeerd! We eten nasi met gebakken smack (eergisteren hadden we macaroni met gebakken smack) en tijdens de afwas imiteert Kees, Freddy Kruger met het grote vleesmes. De schaduw op de rotsen is serieus angstaanjagend.
En dan rinkelt er een belletje. Het teken dat iemand beet heeft. Eric en Kees rennen naar hun hengels. “Daar gaat m‘n hengel,” zegt Kees beteuterd. Hij stond erbij en keek ernaar. Zijn hengel verdwijnt als een speer in het water. “Dat was een grote vis!” De monsterlijke vis is er met zijn hengel vandoor, om nooit meer terug te komen.
Militaire controle
Vandaag gaan we alsnog naar het uitzichtpunt bij het dorpje Sha’at, op zo’n 80 kilometer van de grens met Jemen. Onderweg komen we langs een militaire post, waar onze paspoorten ter controle worden meegenomen. We zien veel militaire voertuigen, maar de sfeer lijkt ontspannen. We mogen door. Na het uitzicht gezien te hebben, rijden we nog een stukje kustroute en daarna gaan we terug naar Shalalah. Tijd voor een supermarkt en een nieuwe hengel. We hebben nog een poging gedaan om bier te scoren, maar zonder licentie krijgen we niets mee bij de slijterij. Toeristen kunnen alleen bij enkele hotels alchohol krijgen, maar het aanbod is beperkt.
Het is al donker als we rond 19 uur aankomen op onze kampeerplek bij khor Rouri. Hier komt een wadi in de zee uit. Het barst van de vogels en vis. De volgende ochtend zien we flamingo’s aan de overkant.
Oudjaar
Op oudejaarsdag bezoeken we Wadi Darbat. We lopen tussen een enorme kudde wadende, etende en grommende kamelen. Je mag helaas niet zwemmen in de wadi vanwege het gevaar op bilharzia. Verderop is de sinkhole Tawi Atayir een teleurstelling. Snel door naar Eagle Beach, voorbij het stadje Mirbat, waar we een mooi plekje vinden aan het strand. Het is vrijdag en we zitten dicht bij Salalah. De Omani hebben weekend. Het is best druk op het strand en het achterland is vlak. Dat maakt het vinden van een goede poepplek toch wat ingewikkeld. Ik moet wel een kilometer lopen voor wat privacy.
Omaans eten
In de loop van de avond komt de buurman naar ons toe, met de vraag of we Omaans eten willen proeven. Hij komt een enorme pan met gebakken rijst en vis brengen en daarna maakt hij ook nog thee voor ons. Omani zijn ongelofelijk vriendelijk en gastvrij. Met bewondering kijken hij en zijn vriend naar onze daktent en verbazen zich erover dat wij niet in een hotel slapen. “Zijn deze auto’s van jullie? Hoe houden jullie jezelf schoon? Waar gaan jullie naar de wc?”, dat soort vragen. Na het uitwisselen van alle praktische informatie en de nodige beleefdheden, gaan wij verder met onze nieuwjaarsviering: kampvuur, hoofdlampjes, muziekje, discolamp en bubbels. We sluiten 2021 in camping-stijl af. Op naar 2022, het jaar waarin wij onze grote droom waar gaan maken. Nog drie maanden en dan op wereldreis, yes!! We hebben de smaak weer te pakken.
Lees verder over onze geweldige trip door Oman: Kamperen in Oman: betoverend en meedogenloos
Op zoek naar meer inspiratie? In 2018 trokken wij ook twee weken door Oman: Twee weken met jeep en daktent door avontuurlijk Oman
Wij hebben genoten van jullie verhaal. Wij willen voor de tweede keer terug naar Oman. Voor 4 weken in october/november in een auto met daktent type 2a. Wij reizen met tweeën. Zo te zien hadden jullie ook deze tent. Hoe beviel die? Makkelijk opzetten en inklappen?
Wij wensen jullie nog vele mooie reizen toe.
Vriendelijke groeten
Gé en Mariëtte Weisscher
Roosendaal
Wat een gaaf vooruitzicht! De tent beviel uitstekend, alleen het matras was dun. We hebben daarom bij de Carrefour extra tuinkussens gekocht om onder het matras te leggen. Dat was perfect. Mooie reis toegewenst!
Wat een mooi verhaal, met zowel pech als heel veel mooie momenten.
Leuk om jullie reisverhalen zo mee te mogen beleven!
Wat een schitterende reis weer. Heerlijk om jullie avonturen mee te mogen beleven. Nog heel veel plezier!!!
Wat een gaaf verhaal weer! Jullie maken wat mee? goed voorproefje voor de wereldreis!
Wat weer een prachtig verhaal en mooie foto s en knap wat jullie allemaal doorstaan. Heel veel reis plezier.
Wat een avonturen beleven jullie toch weer! Die picknickfoto op een lege snelweg, echt gaaf! En die arme Eric, zn rug zal het wel begeven hebben na dat zandscheppen. Hij is tenslotte net 50 geworden?. Moest wel aan jullie denken, die stormnacht. Jakkes wat eng, zeg!
Nog veel plezier met zand snuiven, daar!
Oja, Ron heeft t er wel moeilijk mee vanavond, Eric (maandag!) Groetjes uit Dongen
Mooi reisverhaal. Wat beleven jullie toch allemaal mooie avonturen.
Wauw wat een verhalen & foto’s weer. Op een avontuurlijk vervolg in 2022! X Sandra
Wow kanjers wat een mooie verhalen weer!! Hele fijne vervolg van jullie reis. In ieder geval een heel goed begin van ‘22!!
Veel liefs Vero
Hoi Claudia Eric Kees en Yvon.
Weer een prachtig verhaal en ook weer een geweldige ervaring.
Zeker om in zo’n omgeving oud en nieuw te kunnen vieren.
Geniet er nog verder van.
Jeanne en Frans
Bijzonder hoe jullie er de moed inhouden. Angsten controleerbaar inzetten en samen weer door gaan. Het is een levenskunst die het bloed door je aderen soms doen stollen en dan weer doen kolken. Nu al uit kijken naar een jaar waar alles meer dan een keer het bovenstaande jullie zal overkomen. Het lijkt mij verstandig om heel veel kaarsjes in huis te halen, de engelen smeken om bescherming voor onze wereldtotters.
Kus mama
Wat een avontuur geweldig spannend en nog fijne dagen samen.
Kees ik heb nog wel een vishengel inde schuur liggen.