We rijden de legendarische Gibb River Road

(REISVERHAAL) De Gibb River Road strekt zich uit van Derby tot Kununurra. De bijna 700 km onverharde dirtroad is een populaire 4×4 route door de ruige Kimberly. In het natte seizoen is de “Gibb” afgesloten voor verkeer, vanwege rivieren die de weg dan doorkruisen. Wij hopen op 4×4 spektakel en spannende rivercrossings, maar we hebben al snel door dat het rijden op zich, niet zo’n avontuur is. Het natte seizoen is dit jaar (weer) erg droog geweest. De hoogtepunten liggen vooral naast de Gibb River Road. Het gaat om spectaculaire kloven, uitdagende wandelingen naar waterpoelen en mooie kampeerplaatsen. We trekken 5 dagen uit voor het rijden van de Gibb River Road (GRR).

Lees ook: 4WD met daktent Australië: 10 toffe routes in het westen

Voorbereiden op de Gibb River Road

Wij reizen van zuid naar noord. Onze wagens zijn volgeladen met noodzakelijkheden zoals diesel, liters water, eten, alchohol en kaaschips. Deze laatste zijn absoluut favoriet deze vakantie. We kopen ze met zakken tegelijk. Speciaal voor de vieruurborrel. De voorzieningen langs de GRR schijnen beperkt te zijn, dus we hebben groots ingeslagen. Veiligheid voor alles, als wij rijden over de Gibb River Road. We gaan een paar dagen offroad en ook offline. 

Windjana Gorge

350 miljoen jaar geleden maakte dit gebied, waar de drie Devonian Reef National Parks liggen, deel uit van het Great Barrier Reef. Dat was voordat de zee zich terugtrok. In de rotsen zie je fossielen. Bijzonder. Onze eerste wandeling maken we door de Windjana Gorge. Een enorme rotswand toornt zich boven ons uit. In de waterpoelen liggen tientallen zoetwaterkrokodillen. Zwemmen wordt niet aanbevolen. Hoewel verfrissing best fijn zou zijn. Het is heet in de kloof. 

De krokodillen van Tunnel Creek

De volgende wandeling door Tunnel Creek is frisser. We gaan een grot in; het is koel en donker. De hoofdlampjes gaan mee. Wandelslippers waren achteraf handig geweest. We moeten namelijk een paar keer door het water waden. Wandelschoenen zijn daar eigenlijk niet zo geschikt voor. Het sopt zo als ze vollopen. Bij het begin van de grot ligt een krokodil op ons te wachten. Yvon schrikt zich het apenlazerus als ze naar de waterkant wil lopen om een foto te maken. Die had ze even niet gezien. De krokodil blijft roerloos liggen. 

In de trein

We lopen nu dus een donkere tunnel in, met waterpoelen en krokodillen. Met onze hoofdlampjes schijnen we goed om ons heen. Van mensen die terugkomen horen we dat er een paar krokodillen in het water en op de zandbanken liggen. Het is opletten geblazen. Bij de eerste oversteek maken we een treintje. Bij elkaar blijven. Doorlopen! Verderop zien we de ogen van een krokodil oplichten. Ai! Dit is spannend. 

Bij de tweede waterpoel gaan we nog een keer tot onze knieën in het water. Ik zak een beetje weg in de zompige zandbodem. Het water is groenig. Best vies eigenlijk. Eric gaat met zijn zaklamp voorop: “Als ik TERUG roep, moet je meteen gaan, hè.” De instructies zijn duidelijk. Maar we zien geen krokodillen in het water. Alleen een slome krok op de zandbank. 

Vliegende honden

Dan zijn we er doorheen. Licht aan het eind van de tunnel. In de bomen hangen vliegende honden. Flinke joekels. Ze maken een krijsend geluid, hangen stil of proberen een plekje te vinden. Sommigen kruipen over de takken, anderen vliegen op. Brrr. Ik vind het maar engerds. En ze stinken verschrikkelijk. 

Nu terug. We moeten nog twee keer door het water. Het blijft spannend en donker in de tunnel. De eerste krokodil heeft zich niet verroerd. De kust is veilig voor ons treintje. De tweede krokodil heeft een stukje gezwommen en ligt nu iets dichterbij. We gokken het erop. We kunnen immers niet in de grot blijven. Eric voorop. Kees beveiligt de achterkant van de trein. Gelukkig overleven we Tunnel Creek. Het was een gave wandeling!

Overnachting: Silent Grove

Bell Gorge

Een korte wandeling brengt ons bij de waterval van Bell Gorge. De “campinghost” heeft ons verteld dat we bovenaan de waterval niet in de poelen moeten gaan, omdat de stenen gevaarlijk glad zijn. Het is beter om naar beneden te lopen. We twijfelen of we wel of niet gaan zwemmen. Onze zwemkleding hebben we niet meegenomen, maar wat ziet de kloof met zwemwater er aantrekkelijk uit! 

We klauteren naar beneden en gaan in ons ondergoed het water in. Fris, maar héérlijk! We dobberen wat rond en kruipen (heel charmant) over de gladde stenen weer aan wal. Als we een beetje opgedroogd zijn lopen we terug. 

Change of plans

Plannen zijn er om aangepast te worden. We hadden bedacht dat we naar het noordelijke Mitchell River National Park zouden gaan. Door het slechte regenseizoen zijn er echter geen watervallen. Omdat het een lange route is, beslissen we het niet te doen. We besteden onze kostbare tijd dan liever in het Northern Territory. 

De tocht gaat verder in oostelijke richting, over de “Big Ribble Road”. Mijn hemel, wat is de weg slecht! Ongeveer 300 km over ribbels rijden, is behoorlijk inspannend voor de mannen. Gaar als een klontje komen we bij de camping van Ellenbrae aan.

Overnachting: homestead Ellenbrae 

El Questro Wilderness Park 

We hebben een privé kampeerplek aan de rivier, in het bos. Koeien lopen er ook rond. Eerst lunchen we en dan halen we het Keezenspel maar weer eens tevoorschijn. Nadat Yvon en ik genadeloos zijn ingemaakt, rijden we via een 4×4  track naar twee uitkijkpunten. 

Yes! Een rivercrossing! Now we’re talking. Eindelijk krijgen we, waar we voor kwamen. Het is wel oppassen voor de krokodillen in de Chamberlain River. We installeren ons voor een borrel met zonsondergang. De zon zakt langzaam weg als wij genieten van het weidse uitzicht (en de kaaschips). 

Een donkere nacht in het bos

Nog een keer door de rivier en dan zijn we klaar voor een donkere nacht in het bos. Het begint al vroeg met geritsel in de bosjes. Een dikke pad. We zitten naast een riviertje. Maar padden trekken ook slangen aan, weten wij inmiddels. De wc is 100 meter verderop en vanmiddag zat er een joekel van een spin onder de wc-rolhouder. Ik zag hem pas toen ik papier wilde pakken: een exemplaar van 8 cm. O mijn god! Heeeeeeel voorzichtig heb ik een paar velletjes gepakt. Ik kan toch moeilijk zonder… Achteruit ben ik het toilet uitgegaan. Op sokken.

Nu neem ik Eric mee naar het toilet om de spinnen weg te jagen. Het is pikkedonker in het bos en het hokje is ver weg. Ik durf niet alleen. De spin is weg. Eric heeft de tentstok dus niet nodig. De koeien zijn ook vertrokken. Niks aan het handje. 

El Questro Gorge

Onze hike door de El Questro Gorge zullen wij ons nog lang heugen. Volgens de beschrijving een “class 5”. Best hoog. Kunnen we hebben. Toch? Voordat we er zijn moeten we een “deep water crossing” doen. Leuk! De auto’s gaan zeker 50 cm onder water. Whoohoo! 

We lopen door de schaduw over de rotsen van de rivierbedding. De waterval en McMicking Pool zijn het ultieme doel. We nemen genoeg water mee en dit keer ook zwemkleding. We hebben geleerd. De wandeling is 6,8 km en neemt 4 uur in beslag. Zegt de beschrijving. Nog geen 2 km per uur. Dat is langzaam.

Halfway Pool

De rotsen zijn flink. Als we verder lopen, worden ze steeds groter. We klimmen en klauteren door de kloof. Pittig. En dan is er water. Na een uur lopen zijn we bij Halfway Pool. Hoe komen we hier in hemelsnaam droog doorheen?

Niet dus. We kunnen links of rechts langs de enorme rots. Maar we móeten door het water. De vraag is wat de beste route is. We zijn alleen, dus kunnen het niemand vragen. Eric trekt zijn schoenen uit en loopt het water in. De stenen zijn te scherp. Hij komt terug. 

Best diep!

Kees probeert het met schoenen aan. De rugzak met camera’s houdt hij boven zijn hoofd. Bij iedere stap verdwijnt hij dieper in het water. We worden er lacherig van. “Hou de tas hoog, Kees!” Hij staat al tot zijn borst in het water en verdwijnt nog wat verder. Tot zijn nek. “Dit is niet de goede weg, denk ik. Eric, ik hou het niet meer. Ik glij uit, kom me helpen!” Eric duikt het water in en roept: “Reddingsactie! Ik kom er aan!” De tas moet terug. Hij wordt over en weer gegeven. Onder luid geroep: “Ho, ho, hoog houden! Hij raakt het water!” Yvon en ik geven vanaf de kant instructies. Hilariteit alom. 

Soppende wandelschoenen

Kees en Eric proberen de andere kant van de rots. Het water is daar ondieper. Tussen de muur en de rots duwen ze zichzelf naar boven: rug tegen de muur en voeten tegen de rots. Yvon en ik er achteraan. Onze wandelschoenen krijgen het deze reis zwaar te verduren. Ze gaan weer kopje onder. Wij ook. De zwemkleding zit droog in de rugzak. Tja. 

Ik glij van de rots af en plons weer in het water. Ai. Nog een keer proberen. Daarna moet ik de hoge rots opklimmen. Hoe dan? Met wat duw en trekwerk van de heren, komen ook de dames boven. Met soppende schoenen klauteren we verder door de kloof.  

McMicking Pool 

De rotsen waar we overheen moeten klimmen zijn enorm. Deze hike doen we op handen, voeten en billen. Ik heb “schuiven op mijn billen” nooit als wandelen gezien, maar hier hoort het er blijkbaar bij. Een andere manier om over alle obstakels heen te komen zie ik niet. Kruipend en schuivend bereiken we ons doel. We klimmen zelfs langs een steile wand, dwars door een waterval. Vandaar de 4 uur voor 6,8 km. 

De waterval en McMicking Pool vallen eerlijk gezegd een beetje tegen. Hebben we daar zoveel moeite voor gedaan? Onze kleding is net weer een beetje droog, dus we gaan er niet in. Straks weer. Nu even niet. De zwemkleding blijft droog. 

Terug kruipen

We schuiven en kruipen terug. Bij Halfway Pool is het inmiddels wat drukker. Er wordt gezwommen en geklauterd. Kinderen klimmen zonder veel moeite over de hoge rots. Onze mannen brengen de tassen droog naar de overkant. Naar beneden is makkelijker dan naar boven. Yvon en ik springen het diepe water in en zwemmen naar de overkant. Na 4 uur staan we weer op de parkeerplaats. Schoenen afgieten en tenen droogmaken. We hebben het gefixt. De spierpijn is voor later.

Overnachting: El Questro Wilderness Park (2x)

Saddleback lookout

We hadden gisteren geen zin meer om in de middag nog een kloof te lopen. Na de lunch hebben we een 4×4 track naar de Saddleback lookout gereden: “only for confident and experienced drivers”. Dat horen Kees en Eric natuurlijk graag. Inmiddels behoren zij wel tot die categorie. De woorden: “very steep track”, maken de motivatie alleen maar groter. Goede chauffeurs, sterke machines en geduld. Langzaam over de steile, rotsachtige paden rijden is de sleutel tot succes. Zo komen wij zonder problemen op alle mooie plekken. 

Emma Gorge

De wandeling door de Emma Gorge doen we, zoals aanbevolen, in de ochtend. Hij is een stuk makkelijker dan de El Questro Gorge van gisteren, maar onze benen zijn al wel wat zwaar. Aan het eind wacht ons een geweldig mooie waterpoel, met (bijna droge) waterval. We komen met droge schoenen aan. De zwemkleding kan uit de tas. Het water is ijzig koud, maar het is een traktatie om hier te mogen zijn en te kunnen zwemmen. En wat een lol bij het omkleden: we hebben allemaal onze (meer of minder verhullende) speciale technieken. 

Bye, Bye, Big Ribble Road

Met de Emma Gorge sluiten we ons bezoek aan de Big Ribble Road af. Het trillen op de weg was een drama, maar wat zagen we een mooie omgeving! We zijn er zonder kleerscheuren doorheen gekomen. Onze reservebanden zijn zelfs gespaard gebleven. De highjack (hoge krik) is wel gebruikt, maar niet voor onszelf. Daar hebben we een gestrande Australiër blij mee gemaakt. We gaan nu verder naar het Purnululu National Park voor nog meer natuurpracht en de laatste kloven van deze reis.

Purnululu National Park (Bungle Bungle)

Het is misschien een beetje te scherp op de klok. Alweer. We hebben er niet op gerekend dat we voor de laatste 75 km in het Purnululu National Park 2,5 uur uit moesten trekken. De zonsondergang dreigt. We willen tijdens de schemer (= kangoeroetijd) liever niet rijden en de tent in het donker opzetten heeft ook niet onze voorkeur.

De gravelweg slingert door het park. De bergen kleuren rood. Wauw, wauw, wauw!! Het is prachtig. In de tussentijd racen we tegen de klok. De borden stuiteren achter in de auto. De twee Dutchies komen eraan. In hun Mario carts. We schudden van links naar rechts, het water klotst in de tank. De eieren stuiteren door de koelkast. Maar we zijn er voor zonsondergang. Het visitorcentre is al gesloten, dus we registreren onszelf. Geld in een envelop. Tent opzetten. Klaar. Biertje. 

Overnachting: Kurrajong campground

Bungle Bungle

We worden om 6 uur gewekt door het krijsen van kakatoes en kraaien. De dag is weer begonnen. We maken ons op voor een nieuwe wandeldag. Dit park is bekend om de bizarre, ronde rotsen van zandsteen. Geërodeerd door miljoenen jaren regenval. De horizontale strepen zijn ontstaan door geoxideerd ijzer en algen. Bij Echidna chams wandelen we door de smalle, hoge kloof. We vergapen ons aan de mooie vormen van de rotsen en het licht dat boven ons naar binnen snijdt. Bij Cathedral Gorge lopen we tussen de ronde rotsen. Het zand is mul en vraagt de laatste energie uit onze benen. 

Op naar het Northern Territory

De wandelkoek is nu wel een beetje op. Genoeg kloven en spleten gezien na het rijden van de Gibb River Road. Morgen gaan we naar het Northern Territory. De laatste fase van onze reis. Als het goed is gaan we daar veel water zien en zoutwaterkrokodillen. Misschien ook regenwoud en wetlands? Of nog wat kangoeroes? Zullen de mannen barramundi vangen? We gaan het zien als we het Northern Territory gaan verkennen. Let’s gooooooo!  

Wil je lezen hoe dit verhaal afloopt? Lees dan ook: We verkennen het Northern Territory: op zoek naar salties

Ook naar het westen van Australië?

Overweeg je ook een roadtrip naar West-Australië? Goed idee! Misschien vind je het dan leuk om meer te lezen over onze avonturen. In mijn reisverhalen lees je wat wij allemaal zijn geweest en wat we hebben beleefd. We zijn vier weken onderweg geweest en hebben genoten van het land. Ik heb vier verhalen over onze reis geschreven.

En wat dacht je van Tasmanië?

• Alleen dwazen gaan in de winter kamperen in Tasmanië 
• Reis door Tasmanië: criminelen, spoken en duivels