Twee weken met jeep en daktent door avontuurlijk Oman

(REISVERHAAL) De kerstreis gaat dit jaar met daktent naar Oman. Het schijnt een prachtig land in het Midden-Oosten te zijn. Een jeep met daktent: ons favoriete vervoermiddel. Kees en Yvon erbij; gegarandeerd succes! En ja, Oman is hartstikke veilig. Maak je geen zorgen. Wij ontdekken in deze twee weken van avontuur en verwondering vooral dat Oman heel mooi is. Het is een reis om nooit te vergeten. Neem even de tijd om je mee te laten nemen door onze belevenissen. En vergeet niet om daarna onze reistips voor wildkamperen in Oman nog te lezen. Die kunnen heel handig zijn!

Alcohol

Op Schiphol nemen we drie liter rode wijn en een flinke fles gin mee. Tijdens onze tussenstop in Daman (Saoedi Arabië) moet alles goed verstopt worden in de bagagebakken. Alcohol is streng verboden. In Oman is het minder streng, maar alleen expats hebben licenties om alcohol te kopen. Eigenlijk is het vliegveld je laatste mogelijkheid om op een legale manier aan drank te komen. Eric en Kees slaan de nodige liters bier in. Het kost een fortuin, maar een biertje op de camping hoort er toch een beetje bij.

De koffer van Bart

We worden laat op de avond door Chris opgehaald op het vliegveld van Muscat. Al een half uur na aankomst op onze bed & breakfast krijgt Eric telefoon: Bart heeft blijkbaar de koffer van Yvon. Dat was niet helemaal de bedoeling! Chris wordt uit bed getrommeld om nog een keer met Kees en Eric naar het vliegveld te crossen voor een kofferwissel.

Muscat

Op onze eerste dag in Muscat gaan we naar de Grand Mosque. Natuurlijk gepast gekleed met hoofddoek. Prachtig is hij! Het witte gebouw met de helderblauwe lucht doet het goed op onze foto’s. Enthousiast proberen we onze nieuwe selfie-stick uit. Zo’n ding is toch wel erg leuk!

Aan het eind van de dag staan onze jeeps klaar en kunnen we boodschappen gaan doen. De kassabon is maar anderhalve meter lang. Het moge duidelijk zijn dat wij niet graag honger of dorst hebben. We hebben onze wagens goed volgeladen.

Daar gaan we: met onze jeep met daktent door Oman

Daar gaan we. Eindelijk! In maart waren we al begonnen met de voorbereidingen van deze reis, dus we vertrekken maar al te graag naar de Green Mountains, ofwel Jebel Akhdar. Het landschap is werkelijk fenomenaal. De bruine kleurschakeringen van de bergen, de scherpe rotsen en onze route die er dwars doorheen slingert.

Het is eerste kerstdag. Eric kiest een goede locatie voor de lunch. Waarschijnlijk is Anantara het meest luxe resort in de omstreken. Wij zijn echte wildkampeerders, dat blijkt wel weer. Het uitzicht is geweldig: Diana’s point. Vernoemd naar Diana en Charles die hier in 1986 waren, toen er nog alleen wildernis was. We genieten van de luxe kerstlunch.

Kamperen met ezels

Onze eerste kampeerplaats heet Khad Hailouma Mahlab. De locatie is uitgestrekt. Het is er rotsachtig en er staan wat acacia-bomen voor de broodnodige schaduw. Over het weer niks te klagen. We maken een vuurtje als de zon ondergaat en steken de bbq aan. Bij het avondeten komt meneer ezel langzaam dichter bij. Stapje voor stapje. Als we even niet kijken schuift hij in het donker een paar stapjes naar voren. Totdat hij gewoon tussen ons in, bij het vuur staat. Hij heeft mazzel, want de pompoenen uit Oman vinden we niet te knagen. Tony’s Chocolonely is veruit zijn favoriet. Hij wordt er helemaal blij van, zijn lippen trillen helemaal.

Het is wel wreed koud vanavond. Als het hout om 21:15 uur op is, gaan we naar bed. Ik moet maar liefst 4 keer naar buiten om te plassen. Toch slaap ik heerlijk in onze daktent. Ons thuis de komende twee weken.

Tweede kerstdag

De ezel weet ons inmiddels te vinden, dus schuift hij ook aan bij het kerstontbijt. Het is hilarisch hoe hij langzaam maar zeker aan tafel komt staan. Tussen Kees en Yvon in. Een broodje hagelslag en een bakje water. Genieten hoor!

Onderweg gooien we onze route weer om en we rijden naar Jebel Shams in plaats van naar Wadi Dam. Dit is het hoogste en beroemdste en berggebied van Oman. En terecht. We vergapen ons aan de vergezichten. Met als hoogtepunt de balcony-walk langs de Grand Canyon. Selfiesticktime!! We vinden een kampeerplekje aan de rand van de canyon. Het uitzicht is …. zo mooi! Oman, oman wat mooi. Dit is ultiem geluk. Ik zweer het je. De berggeiten azen op onze toastjes, maar van mijn gin-tonic blijven ze af.

Ontwaken aan de “balcony”

Langzaam trekt een rode gloed over de steile rotswand. Vanuit onze daktent genieten we van het begin van deze dag. De geiten die de hele nacht langs onze tent hebben gescharreld komen kijken wat ze als ontbijt kunnen krijgen. Het zijn de droge broodjes van gisteren. Dit keer zonder hagelslag.

Vandaag is de dag van het “niet”. We gaan niet door de rivierbedding van de An Nakur gorge, want die blijkt afgesloten te zijn. We gaan ook niet naar de Al Hoota cave, want we willen geen twee uur wachten voordat we erin kunnen. Wat nu?

Wahiba Sands

De mannen bedenken zich dat we vanavond wel in de woestijn kunnen slapen. Als we een beetje doorrijden tenminste. Oei! Vandaag nog de Wahiba Sands in? Ze willen toch de grote oversteek doen. Ik krijg er spontaan vlekken van in mijn nek. In de reisgidsen staat dat het erg uitdagend is en dat je gegarandeerd vast komt te zitten. Het advies is om met een gids te gaan. Maar dat willen wij natuurlijk niet. In ons 4×4 routeboek staat een heel hoofdstuk met uitleg over “dunebashing”. Ik lees het aandachtig door en ben er alles behalve gerust op. Gaat dit goed komen?

Opschieten

De tijd begint te dringen als we bij het laatste benzinestation onze tanks volgooien. Voor de zekerheid kopen we een sleepkabel. Verschillende gidsen bieden zich aan. Kees krijgt een briefje met een telefoonnummer in zijn handen gedrukt: voor het geval jullie hulp nodig hebben. Nou, dat geeft de boer moed! Over anderhalf uur is het donker. We laten onze banden leeglopen en rijden de grote zandbak in.

Schuiven door het zand

De weg is (voor Afrikaanse begrippen dan) redelijk. We hebben wel voor hetere vuren gestaan. Maar het pad klimt ineens een hoge duin op en we zakken weg in het mulle zand. We staan stil op de helling. Eric moet de auto terug laten zakken. We halen het niet. Yvon roept door de walki talki dat er aan de andere kant een auto vast staat. OK. Daar gaan we. We nemen een nieuwe aanloop en crossen naar boven. We schuiven door het zand. Langs het pad staan gestrande toeristen. Maar wij niet! Wij crossen triomfantelijk door. Alsof het niks is. Een paar meter verder houden we het voor gezien. Over een half uurtje wordt het donker en dan is het toch fijn als onze daktent staat. Stoeltjes uitklappen: een biertje bij de zonsondergang in de woestijn hebben we wel verdiend!

Het vuur kan weer aan. De nacht is gevallen en het wordt langzaam kouder. De maan verlicht onze kampeerplek. Yvon ziet een ster vallen. Het is stil. Doodstil. We slapen heerlijk.

Dwars door de woestijn

De tocht door de woestijn valt reuze mee. Het pad is met de gps goed te vinden. De duinen lijken oneindig. Ze steken af tegen de blauwe lucht. Langs de route liggen kamelenboerderijen en we komen in the middle of nowhere een koffietentje tegen. Twee kinderen heten ons welkom. De Arabische koffie is voorzien van tientallen vliegen, dus die slaan we over. We nemen koude cola. Waarschijnlijk zijn we hun enige gasten vandaag.

Sugar Dunes

Als we de woestijn uitrijden, zitten we direct aan de kust. We zien weinig toeristen. Op straat geen enkele vrouw. Ik sla mijn hoofddoek voor de zekerheid om. We doen nog wat inkopen en vinden een kampeerplek recht aan de zee. Nog voordat we stilstaan zien we dolfijnen. Hoe tof is dat! Vandaag de zee, gisteren de woestijn en daarvoor de bergen. Zeg niet dat Oman saai is!

De parelwitte Sugar Dunes zijn onze woonkamer. Een paar toeristen zitten met hun klapstoeltjes op de top van de duinen naar de zonsondergang te kijken. Je hebt hier niet veel nodig. Eric weet niet hoe snel hij zijn hengel uit moet pakken. Kees blijkt de zijne vergeten te zijn in Muscat. Des te pijnlijker de drie vissen die Eric vanavond aan de haak slaat….

We verzuren

De verzuring begint nu toch ernstige vormen aan te nemen. Vijf dagen zonder douche. De hygiënische doekjes lopen hard. De douchegel des te minder. Deodorant gaat laag op laag, totdat je okselhaar afbreekt. We verbloemen met succes onze lichaamsvervuiling. Mijn hoofd jeukt en mijn voeten stinken. Zand en zilte zeelucht. Wildkampeerders zijn vieze mensen. Je kunt beter niet te dichtbij komen. Het is maar goed dat Oman een weids land is.

Masirah Island

We hebben geluk en kunnen met de pont van 14:00 uur mee naar het eiland Masirah. In de zomer nesten hier duizenden schildpadden en komen er walvissen langs. Nu is het rustig. We vinden net voor het donker een mooie plek op het strand. Geen douches, geen receptie of zwembad. Strand, duinen en zee. Wij en niemand anders.

Inmiddels heeft Kees een alternatieve hengel gescoord: een soort klos met visdraad. Aan de haak gaat inktvis. Gekregen bij de visfabriek. De heren installeren zich: laat de avond maar komen!

De volgende ochtend rijden we een stukje naar het zuiden. Je mag hier overal over het strand rijden. Lokale vissers halen hun netten leeg. Veel krab. Een vriendelijke man biedt ons vis en krab aan: “Free for tourists!”, zegt hij tegen Yvon.

Douchen!!

We vinden weer een fantastische afgelegen plek op het strand voor ons kamp en bouwen een douche op. Vandaag plonzen we in de zee en sluiten de middag af met een heuse douche! Wat een heerlijkheid! Met een hefboom door de trap, een boomstam als contragewicht en wat touwen, hangen we douchezak op die Eric met kerst cadeau heeft gekregen van Yvon. De geur van Rituals verspreidt zich over het eiland. We vegen het zand uit onze bedden en ruimen de auto’s een beetje op. Zelfs het strand krijgt een opruimbeurt van de mannen. Overal ligt hier plastic, zelf op de mooiste plekjes natuur. Maar wij kunnen er weer tegenaan voor een week!

Vriendelijke Omani

Als we net gegeten hebben stopt er een jeep bij ons kamp. Twee mannen roepen naar ons: “Hello! How are you?” Ze stappen uit en vragen of we vis willen. We krijgen drie vers gevangen vissen en instructies hoe ze klaar te maken. Ze heten ons welkom in Oman en op Masirah island. Als we morgen nog op het strand staan, komen ze weer vis brengen, beloven ze. Maar morgen gaat onze reis weer verder door dit ongelofelijk mooie en vriendelijke land.

Oudjaar

Bij het ontbijt zien we dolfijnen! Yes!! Wel vier of vijf groepen komen langs. Wauw! Een mooi begin van de laatste dag van 2017. De ferry naar het vasteland gaat om 12 uur. Voor die tijd doen we boodschappen en willen we ook onze watertanks bijvullen. Als we bij het benzinestation staan te pielen bij een te lage kraan, worden we door een man gewenkt. We moeten hem achterna rijden. Hij weet een goede plek. Hij stopt bij een moskee, bij de “voetenwaskraantjes”. Ik had daar zelf ook al aan gedacht, maar dat doe je toch niet zomaar.

Hij vindt de kraantjes echter te langzaam en gebiedt ons weer in te stappen en hem verder te volgen. We slingeren in colonne door Hilf op zoek naar de beste kraan van het dorp. De vriendelijke man vraagt of we thee bij hem komen drinken, maar we hebben tickets voor de ferry, dus we moeten zijn aanbod afslaan. Als we in de rij staan te wachten op de ferry, komt hij weer langs. Het begint wat stalkerig te voelen, maar misschien wil hij gewoon even controleren of we wel echt vertrekken. Hij zwaait ons enthousiast uit.

Ras al Jinz

Het is best een eind rijden naar Ras al Jinz. Wij zijn er nogal goed in om op scherp te plannen. Volgens de Garmin komen we om 17:15 uur aan. Een kwartier later gaat de zon onder en een half uur later is het donker. Nou ja, we zien het wel.

We rijden langs de kust door kleine dorpen. Tegen vieren is het theetijd en komen de mannen naar buiten voor hun sociale moment van de dag. Ze zitten of liggen bij elkaar op tapijten langs de straat. Witte jurken en hoofddoeken. De gloed van de laagstaande zon zorgt voor mooie oosterse taferelen. Een vrouw schrikt van ons en trekt snel haar zwarte hoofddoek over zich heen. Vrouwen zie je niet op straat.

We komen precies om 17:15 aan op een strandje in de buurt van het schildpaddenreservaat van Ras al Jinz. Nog net genoeg tijd om een goede plek voor ons kamp te zoeken. De receptie is helaas al dicht ;-). Kees rijdt voor onze neus wel erg ver het strand op. Als we terug willen rijden blijkt dat zijn auto vast staat. Goede timing! Hij graaft zich dieper in. De vier vissers die net met hun boot het stand op varen schieten hem meteen te hulp. Het stuur wordt overgenomen en het duurt niet lang voordat hij nog dieper in het zand staat. Hoe lang duurt het voordat het vloed wordt?

Grover geschut wordt ingezet: sleepkabels en een oude, rode jeep. Een paar flinke rukken, een hoop aanwijzingen, drukke gebaren, geschreeuw en gedoe. En ja hoor! Kees en Yvon glijden uit het zand naar vaste ondergrond. Gejuich! Iedereen blij en opgelucht. Snel verder. We moeten een goede plek vinden voor onze oudjaar viering.

Oud en nieuw op de kliffen

Iets verderop strijken we neer op een rotsige inham tussen de hoge kliffen. We kijken uit over de zee en het strand waar de schildpadden nesten. De tenten bouwen we op, onder het schijnsel van de bijna volle maan. De alg in de zee doet de golven fluoriserend groen kleuren. Wat een bijzondere plek toch weer!

Wel erg rustig voor oudjaar. Het is een avond als alle andere avonden. We spreken af waar ongeveer het toilet is. Steken het houtvuur aan en koken ons eigen potje. Vanavond met een heerlijke verse, vis voor de gril (voor Claudia en Kees, want Eric en Yvon bedanken vriendelijk voor zo’n compleet beest). De heren gooien hun hengels uit voor de avond vissessie. Vanmiddag heeft Kees een nieuwe hengel gekregen. Hij was zo blij als een kind.

Het wordt vanzelf middernacht. Bovenop de rotsen hebben we bereik en kunnen we nog wat nieuwjaarswensen versturen. We tellen samen af naar het nieuwe jaar, roepen “gelukkig nieuwjaar” en zoenen driftig. Verder…..doodse stilte. In geen velden of wegen vuurwerk. We horen de golven van de zee en verder, helemaal niks! Nog een telefoontje naar het thuisfront en we ruimen de tafel af. De rustigste jaarwisseling ooit.

Nieuwjaar

Geen kater, geen familiebezoek. Alleen elkaar en een weer een weergaloos uitzicht! We gaan naar het bezoekerscentrum en het grote strand van Ras al Jinz. Hier zien we vier kleine schildpadjes die vanmorgen gered zijn door de rangers. Ze kropen de verkeerde kant op en zullen vannacht teruggezet worden. Op het strand de sporen van de grote schildpadden die door het zand hebben geploeterd om hun eieren te leggen. De rotsformaties op deze plek zijn prachtig en een mooi decor voor een fotosessie. Ook in Oman schieten we foto’s tot we er bij neervallen!

Wadi bani Khalid

Eindelijk staat er een wadi op het programma: water! Verfrissing! Schoon zijn! Wadi bani Khalid blijkt een populaire bestemming, het is er druk. Gelukkig komen wij wat laat op de dag, als de drommen mensen al weg zijn. In de kloof stroomt kraakhelder water. De uitnodiging om er in te plonzen is groot, maar de dames moeten eerst hun enorme zwemoutfit aansjorren. Legging en zwemshirt aan, dat moet voldoende zijn. Dit is eigenlijk de eerste plek waar we veel toeristen tegenkomen. Begrijpelijk, want het is heerlijk en adembenemend mooi.

Muggen

Als we weer fris en fruitig zijn gaan we naar de kampeerplek in de bergen. We kunnen het nog net redden voordat het donker wordt. De route door de bergen is 4×4 en gaat langs kloven en rotsen. Mooie uitzichten. Wat een schitterende plek om te kamperen! We stappen uit om te bekijken waar we de tenten gaan zetten. Shit! Muggen! Muggen die in geen dagen mensen hebben gezien en vol de aanval openen. Aaaarch!! Wegwezen!

We vluchten de bergen uit. In het donker. Terug naar het dorp. Onze koplampen verlichten de rotsige route. De vraag is wel waar we heen gaan, want in het donker is het lastig zoeken naar een geschikte kampeerplek. De navigatie geeft niet veel opties. We gokken op het “desert camp” en rijden terug naar de rand van de woestijn. Tegen half acht gaan we de zandduinen in. Onze navigatie zegt: “pick a dune and camp”. Het pad is hard genoeg en we vinden weer een plekje in de grote zandbak. De avond is koud en er ligt maar weinig hout. Na het eten naar bed dus. Nog even uitvogelen waar we de koelboxen moeten zetten, zodat ze morgenvroeg in de schaduw staan. Het is al weer half 10.

Goedemorgen Wahiba Sands

“Hello! Hello!” We liggen nog lui te zijn in onze tentjes als we gasten over de (zand)vloer krijgen. Twee jongens komen een praatje maken. Ze zijn helemaal uit het dorp, door de duinen gelopen. Hun witte jurken steken af tegen het bruine zand. In gebrekkig Engels vragen ze waar we heen gaan. De daktenten vinden ze wel interessant. Yvon is al buiten en maakt Kees wakker. Als hij zijn hoofd uit de tent steekt, schrikken de jongens en vertrekken per direct. Haha, heel begrijpelijk hoor!

Het is wel vaker schrikken met Kees. Als we vertrekken wil hij nog even spelen met de auto: “dunebashen”. Dat hebben we nog niet echt gedaan. Hij crosst een duin op en rijdt zich binnen een paar seconden vast. Zij achterwiel komt los en de voorkant zakt in het mulle zand. Tja. Daar staat ie weer. De pret was kort. Gelukkig hebben we nog een hele dag om te graven, duwen en trekken…

Vanuit Wahiba Sands rijden we terug naar de kust. In de kustplaats Sur stoppen we voor de boodschappen en we zoeken een restaurantje. Vandaag willen we een keer geen droge koekjes als lunch. Aan het eind van de middag vinden we een kampeerplek aan een strand. We zijn niet de enige, dus het is even zoeken naar wat privacy. Dat heb je namelijk nodig als wildkampeerder. Je wilt per slot van rekening je buurman ’s ochtends niet tegen komen bij je eerste toiletgang!

We zitten in de buurt van het dorpje Fins; een behoorlijk druk bezochte locatie. De Omani nemen het helaas niet zo nauw met hun afval. Volgens een voorbijganger is dat een cultuurverschil. De vuilnismannen die hier komen, moeten volgens hem ook wat te doen hebben. Ja, dat zei hij echt! Yvon en ik ruimen een volle vuilniszak op, voordat we ons settelen. Eric en Kees prepareren snel hun hengels. Wie weet eten we vis vanavond!

Nee, geen vis. Wel een wilde zee naast onze tentjes. De golven klotsen tegen de rotsen. We slapen er wat onrustig van.

Eastern Hajar Mountains

Volgens ons 4×4 boek is er een uitdagende en enerverende route door het Hajar gebergte te rijden. Nou, daar zijn wij wel voor in! Haarspeldbochten en steile afdalingen. Smalle wegen en diepe afgronden. Man o man wat is de route prachtig!

We concluderen het allemaal: dit is de allermooiste route die we ooit gereden hebben. Een pittig dagje voor de chauffeurs ook, dus we liggen weer vroeg onder zeil. De lekke band verwisselen we morgen wel….

Water!

Ik vraag me af hoe lang ik inmiddels al weer niet gedoucht heb. Gisteren was een afschuwelijk stoffig dagje, dus de nood is weer hoog. Sisal op mijn hoofd! Dit is dag 5 al weer. Hoewel we drie dagen geleden nog gezwommen hebben. Vandaag is het weer waditijd. We gaan naar de bekendste wadi van Oman: wadi Shab. Het is een uurtje lopen door en langs de rivierbedding. Aan het eind kleden we ons om om het water in te gaan. Een beetje gedoe is dat wel, want het is er druk met toeristen.

Een stuk zwemmen en over de kiezels klauteren. Jemig! Dat doet zeer aan je blote voeten! Waterschoentjes waren best prettig geweest. We eindigen in een grot met een waterval. Door een smalle kloof komen we binnen. Enkele waaghalzen springen hier van de hoge rots. Als het drukker wordt zwemmen wij weer terug. We hebben lang genoeg geweekt.

Visplek

We gaan op zoek naar een visplek. Langs de kust wordt dat een zich herhalend ritueel. De plek moet aan veel eisen voldoen: voldoende diepte van het water, niet teveel buren, dichtbij het kamp en goede sanitaire voorzieningen. Veel plaatsen worden afgekeurd. Uiteindelijk komen we in het donker aan bij een plek, waar niet gevist kan worden. Dat moet morgen anders!

Een mooie plek in de baai

We zijn vastberaden om vandaag eens vroeg op een kampeerplek aan te komen. Gisteren hebben we (weer) door het donker moeten rijden. Het leverde onverwachts nog een mooie route door de bergen op, maar het was ook een beetje racen tegen de klok.

We rijden op tijd weg en vinden in de loop van de ochtend een geweldige plek in een baai aan de noordelijke kust. Een uitstekende locatie voor onze laatste dag en nacht. We moeten een steile helling af, maar dat trucje kennen we inmiddels wel. De heren kunnen hier vissen en de dames gaan snorkelen. Het is een populair baaitje voor families die hier in het weekend de middag komen doorbrengen. De meeste mensen vertrekken ’s avonds weer en dat levert leedvermaak op; niet iedereen rijdt vlotjes tegen de helling op.

Met z’n allen in de badkamer

Ook heel bijzonder zijn de dames in zwarte boerka’s die zowat in onze badkamer komen bidden. Ruimte genoeg zou je zeggen, maar ze leggen hun kleed recht achter de auto neer. Het is vast de beste bidplek in de baai. Precies waar Yvon haar haar staat te borstelen. De kinderen staren Yvon ongegeneerd aan. Ik sta om de hoek te douchen in onze provisorische badkamer. De hamamdoeken wapperen in de wind. Ik kan niet zeggen dat ik relaxed sta te douchen, maar de dames lijken nergens last van te hebben en voeren ongestoord hun ritueel uit. Daarna pakken ze hun tapijt weer op en verdwijnen ze. Wij blijven hoogst verbaasd achter.

Bonte avond

Het is de laatste avond: bonte avond! In de auto hebben wij onze sketch voorbereid. Het stelt niet veel voor, maar het is altijd lollig om wat leuke voorvallen terug te halen. Een toneelstukje over de tent en de auto. Vooral Kees wordt op de hak genomen en we eindigen natuurlijk met de woorden van Yvon: “ik geloof dat we vastzitten…”. Het ABC van Kees en Yvon gaat over het centrale gespreksonderwerp van onze reis. Daar mogen jullie naar raden!

Luxe

En dan begint de laatste dag al weer. We halen alles uit de auto en proberen de boel te organiseren. Nog een uitgebreid ontbijt met een eitje. En dan zijn we klaar voor de laatste kilometers naar Muscat. Eric heeft nog een leuke locatie voor de lunch gevonden. Nummer 3 op Tripadvisor: uitstekend, maar wel een beetje duur. Nou, dat klopt! Voor dit geld kan je makkelijk een week rondkomen in Oman, maar het eten is heerlijk. We genieten van de luxe, ondanks dat we met onze kleding behoorlijk uit de toom vallen in dit 5 sterren hotel. We lopen nog een rondje over het terrein en zijn een soort van bezienswaardigheid. Of zouden ze toch ruiken dat wij wildkampeerders zijn?

Bye, bye

Bij Chris leveren we de auto in en springen we in de douche. Hij snapt waar wij behoefte aan hebben: een schone handdoek en warm water. Lekker fris en fruitig het vliegtuig in. Terug naar het normale leven en naar thuis, familie en vrienden. Terug in het gareel en terug naar een wc (zonder goed gesprek over het resultaat). Bye bye, Oman. Terug naar schoon beddengoed en iedere dag douchen. Terug naar ons oude leven, maar vol met nieuwe herinneringen en geweldige ervaringen. We hadden nooit gedacht dat Oman zo mooi zou zijn. Iedere dag heeft ons verrast. We hebben Iedere dag genoten. Iedere dag was een cadeautje. Oman heeft ons hart gestolen!

Meer lezen over het kamperen met een daktent in Oman?

Lees dan onze zeven kampeertips voor deze prachtige bestemming!

En onze reisverhalen uit 2021/2022:

• Dwars door Oman in twee weken
• Kamperen in Oman: betoverend en meedogenloos

Of ga bijvoorbeeld naar Botswana. Ook een prachtige bestemming voor een jeep met daktent!