Langs de kust van Cambodja: van Kep naar Koh Rong

(REISVERHAAL) Donkergrijze wolken rollen over de zee. De wind steekt op en regen klettert naar beneden. We maken een kop thee, maar eerst spoelt Eric de waterkoker uit. Vaste prik. We hebben ooit gelezen dat mensen hun onderbroeken wassen in de waterkoker van een hotelkamer. We zijn vanmiddag aangekomen in Kep. Over drie dagen reizen we verder naar het eiland Koh Rong. Daarmee sluiten we onze rondreis van drie weken door Cambodja af. Hopelijk wordt het weer snel beter nu we de kust van Cambodja gaan verkennen.

Kep

Een tuktuk brengt ons in de avond naar restaurant La Parenthèse. Zonder straatverlichting is het donker in de straten, onze accommodatie Vakara Hotel Kep is achteraf gelegen. Over tien jaar is dit waarschijnlijk de luxe hotelwijk van Kep. Nu nog niet. Nu staan er in deze buitenwijk drie grote hotels tussen lege kavels en een raster van weliswaar verharde, maar onverlichte wegen. Het mist de gezellige Cambodjaanse sfeer. Zo ook het hotel, hoewel het er prachtig uitziet, met een heerlijk zwembad en vanzelfsprekend vriendelijk personeel. Ik vermoed dat dat laatste overigens een gegeven is in heel Azië.

La Parenthese

Het kleine tuinrestaurant is de verborgen parel van Kep. Zes tafeltjes staan verspreid tussen weelderige planten en bloemen. Doordat het regent zijn maar twee tafels beschikbaar. We hebben geluk, de tafel onder de overkapping is bezet, maar wij kunnen plaatsnemen in een open kamer van de woning. ‘Three years ago, there was nothing here,’ de Franse eigenaar vertelt hoe hij met zijn partner het huis heeft gekocht, de tuin heeft opgeknapt en het restaurant is gestart. In Parijs hadden ze ook een restaurant. De kunst van het koken heeft zijn partner mee naar hier genomen.

Cambodja kent behoorlijk veel Franse restaurants, het land is in het verleden een Franse kolonie geweest. De koloniale huizen, croissants en stokbroodjes kom je nog overal tegen. Na alle rijst van de afgelopen twee weken zijn de gebakken aardappels, het vers gebakken brood en de Franse kaasjes een fijne traktatie. De stemmige muziek maakt de ervaring compleet. We wanen ons in Eden.

Scooterverhuur

‘It’s 12 dollar. I will pick it up at your hotel in two days, at 8:30.’ Eric heeft gisterenavond via Google Maps gezocht naar een goed scorende scooterverhuurder, er stond bij vermeld: ‘via whatsapp’. Na een paar appjes op en neer, staat de eigenaar inderdaad, zoals afgesproken, om half 9 ’s ochtends voor het hotel. Over twee dagen haalt hij hem weer op. Mijn rijbewijs gaat mee als onderpand (dat doe ik toch liever dan mijn paspoort aan een wildvreemde meegeven). That’s it. Compleet onverstandig natuurlijk, maar het gaat goed zolang het goed gaat.

Kust van Cambodja

We rijden langs de kust. In Kep zie je hoe Cambodjanen naar het strand gaan, weinig Europeanen hier. Op het strand geen strandbedjes, maar plastic stoeltjes en parasols. De kust is van Cambodja is volgebouwd met vierkanten houten vlonders met afdakjes, vaak hangen tussen de palen hangmatten. Ik durf daar niet in te gaan liggen, omdat ze gemaakt lijken voor vederlichte Cambodjanen. Families picknicken samen op de vlonders en hebben eten voor minimaal een week bij zich. Dit is het rijke familieleven. Cambodjanen delen graag hun maaltijden met elkaar.

Krabmarkt

Natuurlijk gaan we naar de Kep Crab Market. Dé plek aan de kust van Cambodja om verse krab te kopen en te eten. Bij Magic Crab schijnt de krab magisch te zijn. Je zou het niet verwachten, als je het restaurant aan de achterkant ziet. Verse krabben zwemmen in waterbakken, dat is een goed teken. Het restaurant is chaos. Volle tafels worden pas afgeruimd als er nieuwe gasten binnenlopen en de vuile vaat wordt dan van de ene naar een andere tafel verplaatst. Het is druk, drukker dan prettig voor het personeel. De doorloop van het eten is in ieder geval uitstekend. De krab is dagvers.

Ik laat mij de curry goed smaken en kan na de maaltijd best een douche gebruiken. Eric eet voorgepelde garnalen; hij vindt het maar gevuilak met die krab. Eric gaat naar de krabhoofdstad van de wereld om gepelde garnalen te eten. Schiet mij maar lek!

Rondom Kep

We hebben nog een dag zonder programma in Kep en weten niet goed wat te doen, de hoogtepunten in de omgeving hebben we gezien en het strand trekt ons niet. Onze planning is niet helemaal strak geweest. We hadden vanuit Kampot het Bokor National Park moeten bezoeken, we hebben toen echter La Plantation bezocht. Vanuit Kep is Bokor te ver weg met de scooter en de peperplantage is wel bereikbaar. Een staaltje wijsheid achteraf.

Phnom Tuk Thom

We besluiten een stuk langs de zuidelijke kust van Cambodja te rijden en bij de grensovergang met Vietnam te gaan kijken. In het kleine grensdorp staat een mega groot Vegas Entertainment Resort voor de Vietnamezen die hier blijkbaar graag komen gokken. Niet echt een place to be voor ons. We volgen een bordje waarop ‘touristic village’ staat en dat brengt ons in Phnom Tuk Thom. Vanuit het niets staan we midden in de wetlands voor een grote kalksteen rots, compleet met grot en gouden Boeddhabeeld. Het is druk met enkele bussen lokale toeristen, en winkeltjes en eettentjes.

Buffels

Voordat we een rondje rots gaan doen, trekken we onze slippers uit en bestellen een colaatje. We nemen plaats op de rand van een overdekte houten vlonder en laten onze voeten over de rand aan de achterzijde bengelen. Voor ons beweegt zich een kudde buffels traag door het natte, groene landschap. Dit is het platteland van Cambodja op zijn mooist! We zijn overigens de enige die oog hebben voor de buffels en de watervogels aan de achterkant. Het gros van de mensen komt hier voor de rots aan de voorzijde.

De terugweg gaat via La Plantation, voor een lunch met peperijsje. Het is een flinke omweg en dat vinden wij fijn. Scooter rijden in Azië vinden wij fijn. “Misschien moeten we toch een scooter kopen in Nederland,” stelt Eric tegen beter weten in nogmaals voor.

Overnachting: Vakara hotel Kep (3 nachten)

Verkeerde ferry

‘We highly recommend you to take the ferry to Sok San.’ Het Golden Beach Resort stuurde een berichtje om te informeren hoe laat wij aankomen op het eiland Koh Rong. We hebben echter een ticket naar de verkeerde kant van het eiland geboekt. Niet handig.

Al onze pogingen om de aankomstbestemming aan te passen zijn gestrand, waardoor we bij vertrek in Kep nog niet weten of we vandaag aan zullen komen op Sok San Beach. In Kep zeggen ze dat we het in Kampot moeten regelen en daar zeggen ze dat we het in Sihanoukville moeten doen. Het probleem wordt vooruitgeschoven en wij volgen noodgedwongen. Maar hé, die geluksmuntjes waren toch niet voor niets?

Gebroken stoelen

De busreis begint in Kep met een minibusje dat een uur te laat is. In Kampot moeten we overstappen op een grote bus, waar drie mensen buiten blijven staan, omdat er niet voldoende plaats is voor iedereen. Kampot Transports is blijkbaar een stuk minder betrouwbaar dan Virak, waar we tot nu toe mee hebben gereisd. Of we blij moeten zijn dat we in de bus zitten valt te betwijfelen. De trein naar Sihanoukville schijnt een stuk comfortabeler te zijn.

Een opgevouwen fleecevest moet voorkomen dat de hendel van de stoelleuning te pijnlijk voor mijn linker bil wordt. Ik voel ook steeds de knieën van mijn achterbuurvrouw in mijn rugleuning. Als ik omkijk om te inspecteren wat er loos is, zegt ze benauwd: ‘It’s broken. Your chairs are broken.’ De beugel – waarmee onze stoelen in de bus zijn verankerd – buigt steeds verder door, waardoor onze beenruimte groter wordt en het stel achter ons met opgetrokken knieën in hun stoelen moet zitten. Wij zakken steeds verder naar achteren en kunnen alleen maar hopen dat de beugel niet afbreekt.

Net op tijd

Geen van ons zit comfortabel en bij iedere hobbel in het slechte wegdek houden wij ons hart en de beugels van de stoelen voor ons vast. Gaan staan is op deze belabberde weg geen optie. De achterburen duwen zo hard mogelijk tegen onze rugleuningen om te voorkomen dat het mis gaat. De rit duurt lang en de opluchting is dan ook groot als we om twee minuten voor twee in de haven van Sihanoukville aankomen.

De ferry van 2 uur

‘Does somebody take the ferry at 2 o’clock?’ vraagt de chauffeur. ‘Ýes, we!’ antwoordt Eric meteen en draait zich om naar mij: ‘Haal jij je rugzak, dan ga ik kijken of we dat ticket kunnen krijgen. De ferry die me moeten hebben gaat volgens mij om twee uur.’ Dit is Eric op z’n best: snel en doortastend handelen. Terwijl ik nog sta te hannesen bij de laadruimte van de bus om mijn bagage terug te krijgen, heeft hij al een handgeschreven briefje in zijn handen waarmee we op de ferry van 2 uur kunnen. ‘Ik moest 10 dollar bijbetalen. De ferry wacht op ons. Kom vlug.’

Zo gaat dat in Azië. Zo gaat dat met Eric en mij op reis. De ferry naar Sok San Beach was al vertrokken, maar komt terug om ons en een Duits stel nog mee te nemen. We hebben de twee allerlaatste plaatsen en laten de kust van Cambodja achter ons. Het is heerlijk als alles op die manier bij elkaar komt. Op reis zijn wij in flow.

Koh Rong

Op de een na laatste dag van het jaar arriveren we in de hemel. Het Golden Beach Resort ligt recht aan een parelwit strand met palmbomen. Dertig graden, stralende zon en een fijn briesje. Mazzelkonten zijn we! Het kleine dorpje Sok San ligt aan het mooiste strand aan de rustige kant van het eiland Koh Rong. Het is een zalige plek om te onthaasten, maar wij vermoeden dat het niet de gezelligste plek is voor oud en nieuw.

Longset Beach

In de hoop dat de wegen op het eiland redelijk zijn, huren we een scooter om vanavond in het donker naar de andere kant van het eiland te rijden. De trip over de betonweg naar Longset Beach duurt 45 minuten. Daar zijn de hostels en we hebben ons laten vertellen dat het leuk is om op het strand te bbq-en. Gaan we doen!

Het is een drukte van belang aan de andere kant. Ook locals komen naar dit stranddorp om het nieuwe jaar in te luiden. Ze laten wensballonnen op en dansen op straat, zelfs politieagenten doen mee. Wij zoeken een plekje in de luie stoelen op het strand bij hostel Onderz. Een jong stel maakt plaats voor ons en zegt: ‘Tonight’s a big New Year’s Eve party at The Nest. Everybody is going there.’

Nestival

We zijn niet in de veronderstelling dat wij de geschikte leeftijden hebben voor dit feest en eten kip en barracuda van de barbecue op het strand. Een cocktail kost 2 dollar, dus we zitten prima. Om ons heen wordt siervuurwerk afgestoken en we laten ons vermaken door de kleurrijke bloemenpracht in de lucht. Het voelt alsof de jaarwisseling al een feit is.

Tegen een uur of tien wordt het een stuk rustiger om ons heen, de feestvreugde zakt in en jeugd is nergens meer te bekennen. ‘Zullen we toch een kijkje gaan nemen bij de Nest?’ stel ik Eric voor. Na enige discussie stappen we op de scooter om naar het nieuwjaarsfeest te gaan. De weg ernaartoe is slecht, het is een steil zandpad vol hobbels, scheuren en gaten. Af en toe stap ik af om te voorkomen dat we onderuit gaan. Je moet er wat voor over hebben om het ‘Nestival’ te bereiken.

Party crashen

Dancemuziek, strand, palmbomen, 1000 feestende jongeren, meiden in bikini’s en zo te zien ook veel drank en drugs. Bij de Nest Beach Club is het te doen. Eric sluit aan in de rij om muntjes te halen, een Britse kerel schreeuwt opgetogen in zijn oor: ‘There are a lot of nice girls on this party, man!’ Ik krijg een smartphone in mijn handen geduwd met de vraag of ik een paar groepsfoto’s kan maken. Verderop springt een meisje bij een kerel om zijn nek en gilt het uit: ‘So happy to see you again!’ Ik kan mij voorstellen dat dit voor backpackers een fantastische plek is om het nieuwe jaar in te luiden.

Wij vallen een ietsepietsie beetje buiten de leeftijdscategorie en komen bovendien rijkelijk laat binnen. De grote meerderheid van de aanwezigen is al totaly wasted. ‘We’re sold out,’ krijgt Eric na een half uur in de rij te horen. Hij kan geen festivalbandje meer krijgen (kosten $ 20,- dollar) en zonder bandje geen muntjes. We zijn nu officieel partycrashers en illegaal op het feest.

Biertje

Eric is vastbesloten om met een biertje in de hand het nieuwe jaar in te gaan en probeert iemand te vinden die twee muntjes aan hem door wil verkopen. Tot zo ver de behulpzaamheid van de gemiddelde backpacker. Niemand staat blijkbaar graag in de lange rij bij de kassa. Na een poging of tien krijgt Eric het bij een landgenoot voor elkaar om twee van zijn muntjes te kopen. Hij biedt hem 5 dollar voor 2 muntjes (ze kosten 1 dollar per stuk) en dat lijkt te werken. Op het nippertje staan wij met een blikje bier in de hand op het strand klaar voor het nieuwe jaar.

Lonely Beach

We hebben het gisterenavond niet laat gemaakt. Het feest was niet helemaal ons ding, na het vuurwerk zijn we weer op de scooter gesprongen. Nieuwjaarsdag begint voor ons op Lonely Beach met een nieuwjaarsduik in de warme oceaan. Dat is wel helemaal ons ding: snorkel in de mond en gaan!

We hangen nog wat in een hangmat onder de palmbomen en eten fish and chips in Lily’s openlucht restaurant. Daarna crossen we door naar Palm Beach waar we aan de strandbar in gesprek komen met een Braziliaanse barman en de Nederlandse eigenaresse. Uitzicht op zee, voetjes in het zand, cocktail in de hand. Wij houden ervan. Stop de tijd!

Cambodjaans eilandleven

Koh Rong is een perfect begin van het nieuwe jaar. We luieren op het strand, koelen af in het helderblauwe zeewater en laten ons verwennen door het Cambodjaanse eilandleven. Een massage, snorkelen, een rondje suppen, strandbedje, palmboom, op je slippers lopen, lekker uit eten en héél veel zon. Het nu mag eeuwig zijn.

Maar de tijd staat niet stil, de tijd vliegt op dit eiland voorbij. De dagen zijn te kort, de tijd dringt, de plicht roept, bovendien is de after sun op. We moeten gaan. Terug naar de grijze en natte winter in Nederland. We maken een tijdreis naar een andere wereld. Het is bijna onvoorstelbaar dat de aarde zoveel verschillende verschijningsvormen heeft. Cambodja nemen we mee in ons hart en als je ons de komende tijd een beetje weg ziet dromen. No need to ask…

Overnachtingen: Golden Beach Resort (6 nachten)

Meer lezen over Cambodja?

Wij hebben drie weken door Cambodja gereisd en hierover heb ik meerdere reisverhalen geschreven:

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en daarna (via je eigen account) een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Super bedankt voor de support!