(REISVERHAAL) We gaan naar Kaokoland, het meest noordelijke deel van Namibië. Na een enerverende tocht van zes dagen door de Namib-Naukluft woestijn, zetten we onze reis voort door Noord Namibië, de grootste overgebleven wildernis van Afrika waar wilde dieren nog vrij rondlopen. We gaan op zoek naar de zeldzame woestijnolifant, oneindige landschappen, eenzaamheid en Himba: de lokale bevolking van het afgelegen Kaokoland. Weinig toeristen bezoeken deze schitterende uithoek van Namibië. Offroad ervaring is fijn en met twee auto’s rijden ook. Om onze reis in stijl af te sluiten gaan we naar Etosha Nationaal Park om de Big Five te zoeken.
We zijn samen met Kees en Yvon vier weken op reis in Namibië. Lees ook de drie verhalen die vooraf gingen aan dit laatste deel van onze reis: Op reis door Namibië: Windhoek, Waterberg en Khaudum en Namibië roadtrip: onvergetelijke avonturen in de Zambezi regio en ‘Faces of the Namib’: alleen voor waaghalzen en lefgozers
Walvisbaai
Na zes dagen racen door de zandduinen van het Namib-Naukluft Nationaal park is een douche, bed, wasmachine en wifi welkome luxe. We maken maximaal gebruik van alle faciliteiten van het appartement en gaan op advies van de eigenaar lekker uit eten bij Anchors, waar het eten goed en het personeel vriendelijk is. Aan tafel nemen we de indrukken van de afgelopen dagen nog eens uitgebreid met elkaar door. De rollercoasters waar we doorheen zijn gescheurd, de hoge duinen en steile afgronden. Het kantelpunt bovenop een duin waar je even niets ziet voordat de afgrond voor je verschijnt en het stampen op het gaspedaal om de Toyota Hillux 2.4 tot zijn uiterste te drijven. Het is gelukkig allemaal goed gegaan, zonder schade en ongelukken. Het was baia lekker!
Voordat we vertrekken uit Walvisbaai maken we vanaf het balkon foto’s van de roze flamingo’s aan de kust. Ze zijn met honderden naar Walvisbaai gekomen en speuren trappelend op de zeebodem naar hun ontbijt. Wij gaan fris gewassen en met schone kleren verder. De auto’s zijn keurig gepoetst en in Swakupmund gooien we de koelkast nog eens goed vol. Klaar voor fase 3 van deze reis.
Overnachting: Walvisbaai – Selfcatering Lagoon View (1 nacht)
Madisa Camp
We rijden door Damaraland waar enorme ronde oranjebruine keien het landschap vormen. Bij de White Lady lodge – aan de voet van de Brandberg – vragen we de weg, omdat we de ingang van het Sorris Sorris conservaat niet kunnen vinden. We moeten achter het personeelskampement zijn, een klein bordje langs het zandpad wijst de weg. Onze wens om in dit conservaat woestijnolifanten tegen te komen wordt helaas nog niet in vervulling gebracht. Geduld is een schone zaak als het om dieren spotten gaat.
Madisa Camp is een sympathiek tentenkamp met camping en een zwembadje, bar en openlucht restaurant. Vanaf de rotsen kun je ’s avonds naar een mooie zonsondergang kijken. Bij onze aankomst ontstaat verwarring over de plek waar we moeten staan. Plaats vier blijkt bezet, maar plaats zeven is nog vrij. Kees heeft hoge nood dus gaat alvast het privé sanitair uitproberen. Hij zit op de pot als een Frans stel komt aangereden en zegt dat wij op hun plek staan. Met de wc-rol in zijn hand blijft Kees ogenschijnlijk onbewogen en biedt zijn welgemeende excuses aan. Dit is waarschijnlijk de beste strategie om met zo’n gruwelijk gênant moment om te gaan. We rijden vlug terug naar de receptie om te vragen waar we onze tenten op kunnen zetten.
Camping: Madisa Camp (1 nacht)
Palmwag
Het is een relatief korte route naar Palmwag, waar we voor het laatst kunnen tanken. In Kaokoland is diesel niet beschikbaar, je moet er volledig zelfvoorzienend zijn. Omdat we in Walvisbaai brood zijn vergeten te kopen, bestellen we nog vier broden bij de lodge.
Het is een warme dag en omdat we op tijd aan zijn gekomen, kunnen we een paar uurtjes aan het – ijskoude – zwembad liggen. Tegen het eind van de middag komt Jimbo de huisolifant een kijkje nemen. We zijn ooit al eerder op deze camping geweest, maar dit is de eerste keer dat Jimbo zich aan ons laat zien. Het is een soort kermisolifant die gewend is aan mensen en uit het zwembad drinkt. Uiterst vermakelijk voor alle toeristen, maar wel een beetje vreemd.
Palmwag Concessie
We kopen toegangsbewijzen om door de Palmwag concessie te rijden, een gebied van 400.000 hectare met naar verluid buiten Etosha de grootste populatie roofdieren in Namibië. Tijdens onze wereldreis – twee jaar geleden – hebben we dit ook gedaan, het is een prachtige omgeving waar je je tussen de aarde en de hemel alleen op de wereld waant. Tijdens de twee dagen dat we erdoorheen rijden, komen we geen enkele andere auto tegen. We zien vooral zand, stenen en bomen die een zwaar leven leiden. Aan de horizon zien we een fata morgana opdoemen: door de opstijgende hitte lijkt het of we water zien. De verfrommelde Welsjewitshe’s zijn de enige planten die in deze dorre omgeving weten te overleven, ze hebben twee bladeren en kunnen 1500 jaar oud worden. In het Afrikaans heten ze: ‘twee blaar kannie dood’.
We overnachten op wildkampeerplaats C7 in de droge rivier, dezelfde plaats als twee jaar geleden. Met het verschil dat we nu met Kees een verkeersregelaar in ons midden hebben, die het drukke verkeer in de rivierbedding regelt. Geen bier meer voor Kees. De heren maken een groot vuur en de stilte wordt alleen doorbroken door ons gelach. Wilde dieren blijven liever op veilige afstand.
Camping: Palmwag Grondwana camping en Palmwag concessie wildkampeerplek C7
Hoanib rivier
In de Palmweg concessie hebben we op een paar giraffen en springbokken na geen dieren gezien. De Hoanib rivier is een betere plek om wild te spotten, het staat bekend om de vele woestijnolifanten die hier te vinden zijn. Voorzichtig rijden we door het zachte zand en beginnen met drie giraffen die verstoppertje tussen de bomen spelen. De eerste woestijnolifant zien we gelukkig op tijd. Het advies is om 500 meter afstand te houden, omdat ze wel eens agressief kunnen worden. Het blijft spannend, zo’n grote grijze bulldozer. We komen een hele familie tegen, met een paar mini’s die vrolijk tussen de poten van hun ouders mee-rennen. Ze wandelen relaxed aan ons voorbij.
Noord Namibië: Kaokoland
Weinig toeristen nemen de tijd en moeite om naar het Kaokoland te gaan, het is een van de laatste wildernissen van Afrika en trekt de hardcore reiziger aan. Een soort Drenthe. Je moet zelfvoorzienend zijn en ervaring met offroad rijden hebben om dit afgelegen gebied te bereizen. De wegen zijn van zand of gravel en vaak niet meer dan een paar sporen.
De eerste nacht verblijven we in het gehucht Puros op het ‘Puros community camp’ aan de droge en zanderige rivierbedding van de Hoarusib rivier. Onze privétoilet en -douche zijn kunstig gemaakt onder het bladerdak van een grote boom. ’s Avonds krijgen we bezoek van giraffen, hoewel ze voorzichtig op veilige afstand blijven. Helaas geen olifanten vandaag. Het dorp stelt weinig voor. We ontdekken dat de winkel op zondag gesloten is. Jammer, want het brood uit Palmwag is ‘wat aan de droge kant.’ Na twee dagen kunnen we er elkaar een gat mee in het hoofd slaan.
Camping: Puros community camp, plaats 6 (1 nacht)
Orupembe
De grens van Angola is ongeveer 230 kilometer rijden, volgens het grote ‘Tracks 4 Africa’ boek gaat dat ruim vier uur kosten. Onderweg kunnen we de mystieke ‘lone men’ tegenkomen. Dit zijn mensfiguren gemaakt met metaal en de bruine stenen uit de omgeving. Iedere eenzame man is uniek, genummerd en heeft een boodschap. De exacte locatie van de sculpturen zijn niet publiek gemaakt en iedereen houdt zich aan de ongeschreven regel dat de GPS-coördinaten geheim moeten blijven. Het is onbekend wie de kunstenaar is. Wij vinden vier mannetjes langs de route die met Eric naast zich een stuk minder eenzaam lijken te zijn.
Bij Orupembe Shop 1 stoppen we voor een korte pauze. De winkel is een rood geverfd betonnen huisje met daarop een geschilderde Coca Cola reclame. Een slome hond ligt buiten in de schaduw. In de winkel is naast een doosje koekjes en een blik bier alleen Cola te koop. We drinken op het bankje voor de winkel een fles leeg. Shop 2 hebben we niet gevonden.
Rooidrum
Na Orupembe wordt het gebied dat we doorkruisen onherbergzamer. Hier leven Himba’s een nomadisch en spartaans bestaan. Ze wonen in kleine ronde hutten en hebben koeien of geiten. De dames zien er bijzonder uit met hun sieraden en met klei ingesmeerde en ingevlochten haar. Her en der komen we bewoonde of verlaten nederzettingen tegen. Het enige dat de bewoners in dit gebied in overvloed hebben is ruimte.
We hobbelen op laag tempo door de omgeving en raken van het pad af. De nieuwe route is een omweg van 20 kilometer rond het Hartman gebergte, wat betekent dat we een uur langer onderweg zijn. Tegen het eind van de middag komen we bij Rooidrum aan. Op de kaart van Namibië wordt dit rode olievat met een sterretje aangegeven, wat eigenlijk niet meer dan een herkenningspunt op een splitsing van wegen is. Als we stoppen komen twee Himba-dames naar de kruising gelopen om ons een ketting of armband te verkopen. Wij zijn echter niet van de souvenirs en ruilen liever rijst en maismeel tegen een foto van de vrouwen. Ze moeten er een beetje om lachen. Communiceren gaat niet zo goed, Engels spreken ze niet.
Marienfluss
Het Marienfluss conservaat is een brede en lange zandvallei tussen bergen. Op sommige plekken is het zand wit, op andere plekken oranje met een gele gloed van droog gras. Bomen staan verspreid in de vallei, onze route slingert er tussendoor. Giraffen, struisvogels en springbokken houden zich schuil zich tussen de bosschages. Als de wind opzet merken we hoe bar het leven in deze omgeving kan zijn, door de zandstorm zien we geen hand voor ogen. Hopelijk kruist er geen onverwachte kudde koeien ons pad, want dat zou wel eens vervelend kunnen worden. Foto’s maken doen we morgen op de terugweg.
We crossen door naar de Kuene rivier die de grens tussen Namibië en Angola vormt, waar we een fijne camping in de luwte vinden. Het is rustig, we zijn de enige gasten. Op het zonnedek aan de rivier drinken we wat en zwaaien naar de Angolezen aan de overkant. Het water en de krokodillen houdt ons van elkaar gescheiden.
Camping: Okahirongo river camp, nummer 4 (1 nacht)
Rijkdom
Bij het ochtendgloren richt de beheerster van de camping een bescheiden winkel voor ons in, terwijl wij ons brood aan het roosteren zijn. Ze legt een stukje groen plastic op het zand met daarop een paar kettingen en armbandjes. Ze zijn door haar zus gemaakt. Het voelt steeds weer ongemakkelijk om niets te kopen. Ik vraag of ze elke dag of iedere week gasten op de camping heeft. ‘No, no, no,’ antwoordt ze. ‘Only once a month.’ Weinig toeristen komen naar deze uithoek van Namibië, haar winkel heeft een sporadische klant. Ik hoop dat ze haar rijkdom in andere dingen weet te vinden.
De pracht van de Marienfluss vallei laat zich op de terugweg aan ons zien. De wind houdt zich stil. Onderweg worden we aangehouden door kinderen langs de kant, ze vragen om ‘sweets’. Ze krijgen van ons rijst en maismeel of een kan water. Met twee Himba-vrouwen hebben we iets wat op een gesprek lijkt. Ze zijn blij met wat we geven en gaan trots op de foto, die ze daarna met interesse bekijken. Vol bewondering inspecteren ze het blonde haar van Yvon.
Joubert’s pass
Waar we gisteren per ongeluk een omweg namen, nemen we nu de gebruikelijke route naar Rooidrum over de Joubert’s pass. Ik lees in recensies op iOverlander dat het een steil stuk over de rotsen is en de meningen over de moeilijkheidsgraad zijn verdeeld. We komen een tegenligger in een Landcruiser tegen die vertelt dat hij het verschrikkelijk eng vond met zijn trailer. Het advies om niet met een trailer achter de auto door Kaokoland te rijden had hij blijkbaar gemist. Vol vertrouwen rijden we verder, nadat we hem hebben geadviseerd om naar plek 4 van het Okahirongo river camp te gaan. We gunnen de vriendelijke dame van harte meer klanten.
Onze mannen hebben pasgeleden vijf dagen offroad les gehad in de Naukluft woestijn: low range, first gear. We klimmen langzaam omhoog over het bergpad met grote stenen en gaten. Als de wielen beginnen te spinnen, zet Eric op advies van Kees de difflock aan en ik loop vooruit om aanwijzingen te geven. Het past nét! En nét is net genoeg. Voorzichtig en traag is de beste manier om over de Joubert’s pass te komen. Appeltje – eitje.
Camping: Puros community camp, plaats 6 (1 nacht)
Hoarusib river
Na een dans-en-playback-Madonna-sessie bij het ontbijt verlaten we de zandbak die Puros heet om via de Hoarusib rivier zuidwaarts te gaan. Het is de eerste natte rivierbedding waar we doorheen rijden. Crossen en spetteren door het water maakt het kind in je vrij! Tussen de rotswanden kunnen we de echo’s van onze stemmen horen galmen. Op het smalste deel – bij ‘Die poort’ – maken we foto’s van onze auto’s in het water. Daarna wordt de bedding droger en brengt een vijftal gemsbokken ons weer tot rust door voor de auto van Kees en Yvon uit te lopen
Het dorstige landschap strekt zich voor ons uit als we de rivierbedding verlaten. Bergen, rotsen, kiezels, zand en stof. Overal ruiken, zien, proeven en ruiken we het droge Afrikaanse stof. Een dikke gele wolk achtervolgt Kees en Yvon en ontneemt ons het zicht. De auto trilt en schudt door alle geulen en hobbels, de autogordel vangt ons op bij late reacties. Op het dashboard ligt een groeiend laagje zand, schoonmaken is kansloos. Mond en handen zijn droog, nagels zwart, water en handcrème geven slechts tijdelijk verlichting.
Warmquelle
Net voordat we in Warmquelle aankomen, verrast een zandstorm ons, waardoor we het rechte pad kwijtraken. We zoeken naar de route door de grijze muur die ons omsluit. De zachte sporen zijn diep en zand spint om onze wielen. Het is niet ver naar de entree van de Ongongo waterfall campsite, maar de navigatie vertelt niet waar de grond te slecht is om te rijden. Op goed geluk banen we ons een weg.
De diepe rivierbedding biedt natuurlijke bescherming tegen het barre weer. We laten de zandstorm achter ons, zodra we afdalen over de steile rotsen om bij de camping te komen. Het opzetten van de tent en het uitstallen van de spullen is zanderiger dan ooit. De dikke laag op de auto en tent bezoedelt onze kleding en lichamen. Het is onontkoombaar. De spullen in de achterbak zijn bedekt met een laag Afrikaans stof en de spullen in de voorraadlade voelen stroef. Net als ons haar. Voordat de zon ondergaat nemen we een ‘verfrissende’ duik in het groene water bij de waterval. Onze algenpakking hebben we ook weer gehad.
Camping: Ongongo waterfall campsite – Wamquelle (1 nacht)
Kamanjab
Met moeite slikt de campinghond ons uitgedroogde brood door. Hij zet zijn zieligste snoet op in de hoop op iets beters. We zijn toe aan nieuwe voorraden, zelfs de honden lusten ons brood niet. In Kamanjab doen we de boodschappen. Bij de supermarkt worden wij worden wij aangesproken door mannen die onze auto’s willen bewaken en kinderen die sieraden willen verkopen. De sfeer is onprettig. Bij het benzinestation houdt een bewaakster met een teaser van een meter ongenode gasten op afstand. Het is akelig om te zien. Armoede en onveiligheid zijn hier dezelfde kant van de medaille.
We rijden door de Grootberg pas en overnachten op de Hobatere roadside camping, tegenover de Galton gate van het Etosha Nationaal park. Het was niet ons plan om deze reis naar Etosha te gaan, maar onze behoefte om wilde dieren te spotten is nog niet helemaal vervuld en we hebben nog een paar dagen over. Met een leeuw en een luipaard kunnen we ons Big Five lijstje (neushoorn, buffel, leeuw, luipaard en olifant) compleet maken. We gaan proberen om zonder reservering in het park te kamperen.
Camping: Hobatere roadside camping – Galton gate Etosha NP (1 nacht)
Etosha Nationaal Park
‘You don’t have a booking? That’s a problem!’ De poortwachter kijkt geschrokken. We leggen hem uit dat we twee dagen door het park willen rijden en het liefst in het park kamperen. In geval van nood kunnen we ook een camping buiten het park zoeken, hoewel dat niet onze voorkeur heeft. De waterplaatsen bij de campings zijn in de avond namelijk de sterattracties van het park. Hij vraagt ons op zijn collega te wachten, ze komt er zo aan. Zijn collega maakt zich niet zo’n zorgen, volgens haar is er altijd plaats op de campings. ‘I work here for 16 years now. In the computer it’s always fully booked, but the campgrounds are never full,’ de parkmedewerker laat ons doorrijden zonder campingreservering. Ze verwacht dat het wel goed komt. Wij ook, ze laten ons in Etosha vast niet buiten het campinghek slapen.
Olifantrus
We rijden van waterplaats naar waterplaats en vergapen ons aan de vele dieren die daar komen drinken. Het is een feestje! Bij het kamp Olifantsrus maken we een verlaat ontbijt en drinken een bak zelfgemalen koffie. De grote galg op het terrein blijkt een restant van het abattoir dat hier ooit heeft gestaan, omdat in de jaren 80 gedacht werd dat het groeiend aantal olifanten de biodiversiteit van het park zou aantasten. Ruim 500 olifanten zijn op deze plek omgebracht.
Nadat we teruglopen van een bezoek aan de waterplaats hoor ik dat er leeuwen zijn gezien. Ze liggen ongeveer twaalf kilometer van het kamp aan de rechtse kant. Enthousiast pakken we ons boeltje in en gaan op zoek. Twaalf kilometer blijkt twintig kilometer en rechts blijkt links, maar we hebben ze gevonden. Langs de kant van de weg liggen een mannetje en vrouwtje in de schaduw van een struik bij te komen van hun zware bestaan. Check! De vallende-ster-wens van Yvon is vervuld.
Okaukuejo
‘We are fully booked,’ is het verwachte antwoord bij de receptie van het Okaukuejo camp. Yvon legt uit dat de dame bij de Galton gate zei dat er altijd plaats is om te kamperen, ook al zegt de computer van niet. ‘We are fully booked,’ herhaalt de mevrouw beslist vanachter haar computer. Dan gaat haar telefoon en is ons gesprek voorbij. We blijven geduldig wachten. Haar buurvrouw wenkt en neemt het over. ‘We need a small campingspot for two cars,’ legt Yvon uit. ‘It’s too late now, to drive through the park. Maybe you have an overflow?’ Deze dame is wel bereid mee te denken: ‘Ok. Yes we have. But no electricity and you pay the same price.’
Nadat we hebben betaald moeten we ons melden bij het hoofd campingterrein: de plaatsverdeler met een reflecterend hesje. Vanzelfsprekend moeten we wachten. Hij loopt een rondje en gaat een moment op zijn campingstoel zitten om zijn plattegrond te bestuderen. Nadat hij iemand anders zijn plek heeft gewezen komt hij terug naar ons en zegt dat we op plaats 46 kunnen staan. Een reguliere plek met water, braaipit en elektriciteit. Niks geen overflow, de dame bij de Galton Gate had het helemaal bij het rechte eind.
Olifanten en neushoorns
Tevreden installeren we ons en na het eten gaan we naar de waterplaats waar twee neushoorns elkaar het hof maken. Met hun neuzen duwen ze elkaar steeds voor- en achteruit. Het mannetje blijkt te klein om de dikke vrouw van achteren te bestijgen. Hij doet tevergeefs enkele pogingen. Jammer, want we kunnen op deze aarde best wat baby-neushoorns gebruiken. Een roedel hyena’s komt drinken en de olifanten blijken toch een beetje bang voor de parende neushoorns. Ze laten zich bij het water wegjagen. Het is een geweldig schouwspel!
De camping van Okaukuejo is niet de fijnste plek om te overnachten, het sanitair is slecht onderhouden en voor Afrikaanse begrippen is het druk. Omdat de vroege ochtend een goed moment is om dieren te spotten is iedereen er vroeg bij, om half zes begint men met het inpakken van daktenten en gooien van autodeuren. Wij laten ons wekken door de onrustige buren en rijden rond zeven uur het park in voor een uitgebreide trilsessie over de grijze gravelwegen in het park.
Overnachting: Okaukeuje camp Etosha National park (1 nacht)
Gevaar
Het is stil bij de waterplaatsen, in het westelijke deel van het park zagen we gisteren veel meer dieren dan vandaag in het centrale deel. Dieren spotten is slaapverwekkend als er niet veel te zien is. We zien vogeltakdieren en g’noeg gnoes, totdat Eric vol in de ankers moet. We knallen met geweld door een diepe groef in de weg en Eric stampt op de rem. ‘Ho, ho, ho!’ gil ik en zie een betonnen rand gevaarlijk dichtbij komen. De auto kantelt van rechts naar links en de tractiecontrole ratelt. Eric geeft een forse ruk aan het stuur en trekt de auto net op tijd terug op de weg. Woei! ‘Wat was dat?!’ klinkt door de walkietalkie. Yvon en Kees zagen ons ineens van de weg af stuiteren. Even niet opletten kan verstrekkende gevolgen hebben, diepe gaten liggen in Namibië overal op de loer.
Lege tank
Bij het Halali kamp komen we tot de vervelende ontdekking dat in het hele park geen diesel meer te verkrijgen is. Onze tanks zijn bijna leeg. Wij kunnen nog 190 kilometer rijden en Kees en Yvon hebben genoeg voor 140 kilometer. Het eerste tankstation buiten het park ligt op 125 kilometer. Stressmomentje. Eric belt naar een lodge net buiten het park dat volgens een medewerker wel eens diesel heeft, maar krijgt nee op z’n rekest.
Yvon en ik besluiten onze charmes in de strijd te gooien en terug te lopen naar de benzinepomp. We hebben de ervaring dat een nee niet altijd een echte nee is in Namibië. De auto’s voor de gamedrives hebben immers ook diesel nodig. ‘Can you please help us? We haven’t got enough diesel to get out of Etosha and reach the first fuelstation. Maybe you have a little bit, like 20 liters?’ De pompbediende zwicht voor onze overtuigingskrachten, voor noodgevallen heeft hij wel wat. Komen we weer goed weg! Dat rijdt toch een stuk prettiger door het park.
Dat het universum ons vandaag goed gezind is blijkt een uurtje later als we een paar auto’s stil zien staan. Er liggen twee luipaarden onder een boom. Wauw! Een mooier besluit van deze reis door Namibië kan ik niet bedenken. Dit is alles wat ons hart begeert. Bij de benzinepomp vindt Yvon een geluksmuntje in de wc. Wij hangen van mazzel aan elkaar, reizen is ons grote geluk.
Bye bye Noord Namibië
Aan al het goede komt een eind. Vanuit Etosha rijden we terug naar Windhoek. Onderweg vinden we bij de Khobab lodge een plek voor onze laatste campingnacht. We pakken onze tassen in, mesten de auto’s uit en geven alle resterende etenswaren en spullen weg aan het personeel. In Windhoek eten we nog een keer bij Joe’s beerhouse, waar we onze reis door Namibië zijn begonnen. Met weemoed en tegenzin nemen we afscheid van prachtig Namibië. De Afrikaanse zon gaat nog een laatste keer onder, maar klaar voor de terugreis zijn we we eerlijk gezegd niet.
Overnachting: Khobab lodge (1 nacht) en Pension Tenbergen Windhoek (1 nacht)
wow wat een verhaal ! heb genoten en wat lijkt me dat een heerlijke reis!
Dankjewel! Wij blijven enthousiast over Namibië.