Rondreis van twee weken door gek Uruguay

(REISVERHAAL) “Hoezo naar Uruguay? Wat is daar dan te zien?” Tot zover mijn verwachtingen van Uruguay. Ik weet dat je vanuit Buenos Aires met de pont over kunt steken naar de hoofdstad, Montevideo. Tot zover mijn kennis over Uruguay. Het is niet het meest voor de hand liggende vakantieland en daarom interessant om in onze wereldreis op te nemen. Eric heeft een plan gemaakt voor een rondreis van twee weken door Uruguay. Dat is genoeg om alle bezienswaardigheden te bezoeken. Uruguay is geen land met epische hoogtepunten en toch heeft het wat. Het is een land voor vrije geesten, misschien is het juist daardoor wel sympathiek. Het is voorjaar, de natuur ontluikt, de mensen gaan naar buiten en genieten met een wijntje en een joint van de ondergaande zon. Want ja, dat mag hier!

Deze rondreis van twee weken door Uruguay maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië en twee weken door de Pantanal in Brazilië! We zijn inmiddels zes maanden aan het reizen. De eerste helft van onze wereldreis was een onbeschrijfelijk mooi cadeau.

Colonia del Sacramento

Het is tegen het eind van de middag als we aankomen in Posada de la Flor in Colonia del Sacramento, het oudste stadje van Uruguay. De wegen in Uruguay zijn goed, verkeersknooppunten lijken soms op spaghetti, de drempels zijn een stuk minder hoog dan in Brazilië en men houdt zich beter aan de maximum snelheid. Het is in ieder land weer even wennen aan de verkeersetiquette.

Zonder kleerscheuren komen we aan in het oudste stadje van het land, waar het centrum Unesco Werelderfgoed is. Oude auto’s, vervallen panden en ongelijke stoepen creëren een trage, vriendelijke sfeer. We lopen naar de kade, waar groepjes jongeren en stelletjes met hun maté of flesje wijn zitten. Maté is een soort bitterzoete thee die Zuid-Amerikanen veelvuldig drinken. Sommigen lijken wel vergroeid met hun thermoskan onder de ene arm, en een kom en ijzeren rietje in de andere hand. De jongelui wachten kletsend, of met dichte ogen en het hoofd achterovergebogen, de ondergaande zon af. “Daar beneden gaan wij morgen ook zitten. Met wijn en kaas!”, zegt Eric.

Mooie ontmoetingen

In Uruguay gaan restaurants vaak pas om acht uur open: Spaanse invloeden. We wandelen daarom nog een rondje door het centrum. “Dat zijn die Nederlanders die we daarstraks op het terras hoorden.” zeg ik tegen Eric. “Kom, we gaan ze begroeten in het Nederlands.” Onze “goede avond” mondt uit in een geanimeerd straatgesprek over (wereld)reizen en een dochter die naar Uruguay is verhuisd, om er vervolgens achter te komen dat we in dezelfde posada verblijven. Hoe grappig! Inmiddels is het laat genoeg om naar een restaurant te gaan, dus we vervolgen onze wegen naar het avondeten.

Na het ontbijt treffen we elkaar de volgende ochtend nogmaals in de binnentuin. De voorjaarszon schijnt heerlijk op het terras en we zouden er met gemak de hele dag kunnen blijven zitten. Soms heb je dat: een toevallige ontmoeting, een klik en alle tijd van de wereld. Momenten waar je blij van wordt!               

Fietsen

In de middag gaan we op de leenfietsen van de posada naar de Plaza de Toros, de voormalige arena voor stierengevechten. Daarna rijden we langs en over het strand weer terug naar het centrum (en komen onderweg nog een paar bekenden tegen). Bij de supermarkt halen we een stukje Emmentaler en de goedkoopste rode wijn die we kunnen vinden: Don Pascual en de ondergaande zon zijn een uitstekende combinatie!

Zodra de zon is vertrokken trekken we onze vesten aan en probeer ik niet te vallen over de ongelijke stoepen en straatstenen. Ik heb mijn hoornvlies een beetje beschadigd, waardoor ik mijn rechterlens niet kan dragen. Met een afwijking van +6, is dat niet heel handig. Je kunt je misschien voorstellen hoe dat eraan toe gaat: een halve fles wijn achter de kiezen, 1 contactlens, donkere straten en keien waar je je enkelbanden op zou kunnen scheuren.

Wijnproeverij bij Fripp

Wij wisten niet dat ook in Uruguay lekkere wijnen worden gemaakt. Rondom Colonia del Sacramento zijn verschillende Bodega’s. Bij Bodega Fripp is het mogelijk om een proeverij te doen. Na een korte rondleiding nemen we plaats in het restaurant met uitzicht over de wijnvelden. Het is een mooi gezicht: de wijnranken op de voorgrond, gele koolzaadvelden op de achtergrond, blauwe lucht en in de verte nog wat koeien. Je zou niet meteen geloven dat dit Zuid-Amerika is. We genieten van de hapjes en de verschillende wijnen. En natuurlijk nemen we een fles van de lekkerste wijn mee voor een volgende zonsondergang! Hoewel dit beter geen dagelijks ritueel kan worden.        

Overnachting: Posada de la Flor – Colonia del Sacramento (3 nachten)

Punta del Este

Punta del Este is heel anders dan Colonia. Mijn hemel, wat een hoge gebouwen en wat een lelijkheid! Het is de populairste badplaats van Uruguay, maar blinkt niet uit in sfeer en architectuur. Het is nog lelijker dan Scheveningen in de winter. Punta del Este ligt op een landtong in zee, waardoor je zowel in de ochtend als aan het eind van de middag in de zon langs de kust kunt wandelen. Dat wordt in het voorjaar dan ook veelvuldig gedaan. In de zomer zullen de kilometerslange stranden, discotheken en casino’s waarschijnlijk erg druk zijn. Nu is het stadje rustig, om niet te zeggen saai. We proberen walvissen te spotten en maken foto’s van het kunstwerk ‘Mano de Punta del Este’. Verder ‘duolingo’ ik mij een ongeluk, want volgens Eric lijkt mijn Spaans nog nergens op! 

Overnachting: TAS D VIAJE Suites – Punta del Este (2 nachten)

Punta del Diablo

Punta del Diablo is een vissersdorp met onverharde wegen en veel kleurige, houten cabañas. Hier zie je geen hoogbouw en verder lijken er weinig bouwvoorschriften te zijn. In het verleden trok Punta del Diablo veel backpackers en hippies. Als zij gaan bouwen onder het genot van een paar jointjes krijg je een dorp als punta del Diablo. Het is een vrolijk en ongecontroleerd zootje.

Uruguay staat bekend als een progressief land, zowel abortus, het huwelijk voor gelijke sekse en het gebruik van marihuana zijn al jaren geleden (2012 – 2014) gelegaliseerd. Punta del Diablo doet ons een beetje denken aan Hawaï, waar we dezelfde vrijgevochten sfeer en creatieve ‘architectuur’ zagen. Tegenwoordig is het dorp ook door de massa ontdekt. In de zomer groeit de bevolking blijkbaar van 1000 inwoners naar meer dan 30.000. De prijs voor onze kamer stijgt dan van € 50,- naar maar liefst € 170,-, wat echt belachelijk is. Het zegt alles over de populariteit van het dorp. Ik zou best eens willen zien hoe het er hier in de zomer aan toe gaat, als het dorp volledig uit zijn voegen barst.  

Rust

Nu is het ontzettend stil. Veel restaurants en accommodaties zijn buiten het hoogseizoen gesloten. Raiz Cocina Saludable is wel het hele jaar rond open. Het sympathieke vegetarisch/veganistische restaurantje wordt gerund door een gepassioneerd stel en de recensies op google zijn terecht: het is een verademing om weer eens lekker en gezond te eten! De eigenaresse heeft een vlotte Spaanse babbel en doet haar uiterste best om het ons naar de zin te maken. We begrijpen maar de helft, maar een vriendelijke lach is universeel.

In de middag lopen we naar het strand en verkennen het dorp. Een paar helden trotseren de duivelse golven met hun surfboards. De golven maken deze plek duivels, maar verder is het hier hemels als de zon een beetje wil schijnen. Nu is het bewolkt, de wind is stevig en fris, maar onze fleecevesten houden ons lekker warm. We zoeken weer naar walvissen, maar het is lastig spotten in de onrustige zee. De vissersboten en houten hutten zijn een stuk makkelijker om op de gevoelige plaat vast te leggen.

Parque Nacional de Santa Teresa

Na een stokbroodje met kaas aan het strand, gaan we naar Parque Nacional de Santa Teresa. Drie militairen bij de entree houden ons echter tegen: ze zijn op maandag en dinsdag gesloten. O, kak. Misschien hadden we ons iets beter moeten voorbereiden? Gisteren hadden we genoeg tijd gehad om naar het park te gaan. We brengen daarom maar een bezoek aan het Fort, dat wel open is. Daarna gaan we lunchen in het restaurant bij onze accommodatie. Volgens google zouden ze op maandag gesloten zijn, maar we merken dat we in Uruguay niet helemaal kunnen vertrouwen op google. Uruguayanen zijn vrijgevochten, ook als het gaat om openingstijden van hun etablissementen. Het is deze week vakantie, dus daarom is het restaurant toch open gegaan.

Op de veranda zitten de eigenaren met hun familie aan een lange tafel te lunchen. Een enorm stuk lamsvlees wordt verdeeld en de wijn vloeit rijkelijk. Af en toe wordt er een sigaret of een joint gerookt. Blowen lijkt de normaalste zaak van de wereld. De kinderen ravotten de hele middag in de tuin en spelen circusje op de hekken. Drie grote honden lopen achter ze aan, of blijven lui aan het zwembad liggen. Wij genieten van het eten en alles wat er om ons heen te zien is.  

Overnachting: Il Tano Suites – Punta del Diablo (2 nachten)    

Barra de Valizas

Het volgende dorp waar we tijdens onze rondreis van twee weken door Uruguay verblijven is bijna uitgestorven. We komen rond 11 uur aan, maar kunnen nog niet inchecken en ik moet zeer ernstig naar het toilet. Tegenover ons hostel is een supermarkt die open is, alle restaurants zijn gesloten. Dit had google niet voorspeld!  

De wegen in Barra de Valizas zijn onverhard en de huizen zijn, net als in Punta del Diablo, creatieve bouwsels. Iets minder kleurrijk, net zo krakkemikkig. Een deel van de huisjes staat in de duinen en deze zijn vrijwel allemaal onbewoond. In de zomer zal dat anders zijn. We lopen over het lege strand en door het verlaten dorp.

Het is oppassen geblazen voor de hondendrollen. In Uruguay lopen best veel straathonden, in Colonia kregen ze te eten van bewoners, maar in Barra hebben ze het, zo te zien, een stuk slechter. Ik ben vooral opgelucht door het appje dat we om 13 uur in kunnen checken, want het gaat me wat te ver om in de achtertuin van een verlaten huis te gaan zitten. Die stoelgang van mij blijft een oncontroleerbaar struikelblok tijdens het reizen, die mij soms in ongewenste situaties brengt.   

In de middag gaan we nog een stukje mountainbiken in het bos. Het is flink ploeteren door het losse zand en de kudde koeien op het pad is leuk, maar ook een beetje spannend. Ik ben blij als we eindelijk het meer hebben bereikt. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik ben blij als we weer ‘thuis’ zijn en in de tuin met een wijntje bij een houtvuur zitten. Daar ben ik toch een stuk beter in.

Cabo Polonio

Het historisch vissersdorpje Cabo Polonio is de meest unieke plek die we aandoen tijdens onze rondreis van twee weken door Uruguay. Het ligt samen met een zeehondenkolonie en een uitgestrekt duingebied binnen de grenzen van het Cabo Polonio National park. De vuurtoren dateert van 1881, de witte huisjes liggen willekeurig verspreid in de duinen en olifantenpaadjes in het gras geven de mogelijke wandelroutes aan.

In de jaren zestig werd het dorp ontdekt door hippies en kunstenaars die er een off-grid bestaan opbouwden. Er wonen ongeveer 100 mensen en nieuwe woningen mogen niet worden gebouwd. Het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan. Het dorp is niet aangesloten op het elektriciteitsnetwerk, heeft geen riolering of stromend water en WiFi was in het recente verleden een zeldzaamheid. Inmiddels is het 3G bereik uitstekend, hebben zonnepanelen hun intrede gedaan en kun je betalen met creditcard. Toch probeert men de magie van het dorp zoveel mogelijk te bewaren.

Dagje Polonio

Om Cabo Polonio te bereiken parkeren we onze auto bij het visitorcentre en kopen tickets (320 pesos) voor de 4×4 vrachtwagen. Het dorp is niet met eigen vervoer te bereiken, maar met een truck die een paar keer per dag vertrekt. We hobbelen door de zachte duinen en rijden daarna over het strand naar de enige halte in het dorp. Alleen de rit maakt het bezoek al een feestje. Via een boardwalk lopen we naar de ‘winkelstraat’ waar een paar kraampjes en restaurants geopend zijn. Nog steeds raken we verwonderd door al die vrolijke, Uruguayaanse bouwsels!

Via het strand komen we bij de vuurtoren en de zeeleeuwenkolonie. We ruiken en horen ze al, voordat we iets kunnen zien. De zeeleeuwen liggen lamlendig op de rotsen, vechten voor een plekje of spelen in de golven. We zoeken een plek achter het hek, met uitzicht op de kolonie en zitten heerlijk in de voorjaarszon. Het is grappig om te zien hoe de dieren zich op hun rug laten vallen met hun vinnen in de lucht, of zich ongemakkelijk voortbewegen als waggelende worsten.

Jim Morrison

We lunchen net als iedereen bij Lo de Dany, het enige restaurant dat is geopend. Aan de overkant verkoopt een oude hippie zelfgemaakte armbandjes en oorbellen met veren. Hij vraagt aan Eric waar wij vandaan komen en zegt in zijn beste Engels dat we in de zomer terug moeten komen met al onze vrienden. “Then, it’s carnaval in Polonio!” roept hij, terwijl hij zijn armen spreidt en een dansende beweging maakt. Jim Morrison is er niets bij. Waarschijnlijk verkeert deze hippie in een permanente staat van bedwelming en kan niet wachten tot het weer december is. We moeten toegeven dat het erg leuk zou zijn geweest om in Cabo de Polonio te overnachten: in een hostel in de duinen, met kaarslicht op de kamer. Het is basic en super romantisch nu het dorp nog niet is overgenomen door backpackers en partypoppers. Maar wij moeten terug naar het bruisende Barra!

Overnachting: Altillo Valizas – Barra de Valizas (2 nachten)

José Ingacio

“Vind je ook niet dat de mensen er hier heel anders uitzien?” vraag ik aan Eric. “Veel bekakter.” In José Ingacio wonen blijkbaar veel rijke Europeanen. De versmarkt is knetterduur: € 38,- voor een blik Illy koffie! En er staan hier geen hutjes in de duinen, maar decadente villa’s. Dit is andere koek. Uruguay heeft veel verschillende gezichten.

Wij verblijven in een houten duinhuisje dat door Maia en haar man is gemaakt. “We recycle everything” licht ze toe. We hebben uitzicht op de zee en op de eerste middag zie ik meteen een walvis springen! Yes!! Onze gastvrouw en -heer zijn super vriendelijk en passen eigenlijk helemaal niet in deze chique omgeving. Toch zijn zij juist de locals. We genieten enorm van deze plek en het feit dat we een keuken, balkon en tuin hebben. Vanavond maken we een quiche in de ouderwetse oven. Hij is een beetje traag, maar om half 10 kunnen we eten. Wat is dit lekker, joh!

De avonden en nachten zijn koud, we hebben geen verwarming in de woonkamer, maar overdag is de voorjaarszon heerlijk! In de ochtend is het vechten om de luie stoel op de bovenverdieping: lekker warm achter het raam, met uitzicht op de zee. De walvis op de eerste dag bleek een toevalstreffer. In de tuin hebben we gezelschap van twee honden en de kat die het blijkbaar gezellig vinden dat we er zijn. Het leven kan zo simpel zijn.

Overnachting: la Cabañita de José Ignacio (3 nachten)

Montevideo

De hoofdstad Montevideo heeft ongeveer 1,4 miljoen inwoners, dat is bijna de helft van alle inwoners van het land dat vier keer groter is dan Nederland. Lekker overzichtelijk dus! Wij verblijven drie nachten in een appartement in de ciudad vieja (oude stad). Op Airbnb vielen we voor de authentieke elementen in de kamers, de wasmachine en de keuken. Bij binnenkomst vallen we achterover van de rioollucht. Bleh!

Gelukkig is dat verholpen als wij allebei gedoucht hebben en de hele kamer vol met was hebben gehangen. Het is heerlijk om de ‘wasmand’ leeg te hebben gemaakt, voordat we naar een nieuwe bestemming gaan. Eric’s hoofd krijgt een thuis-scheerbeurt, we checken alvast online in voor onze vlucht en ik download digitale Lonely Planets van Chili en Argentinië. We koken aardappelen en broccoli, en bakken een visburger. Dat beetje huiselijkheid in de keuken zijn we in het afgelopen half jaar enorm gaan waarderen. Morgen bloemkool met gebakken aardappelen. We hebben er nu al zin in! Schaarste maakt luxe.

De oude stad

Wat wij van Montevideo vinden? Tja, wat zal ik ervan zeggen? Toen wij op zondag aankwamen in de oude stad waren de straten uitgestorven, op de drukbezochte zondagsmarkt na. Dit is gebruikelijk op zondag. Volgens onze gastheer German is Montevideo een hele veilige stad, die alleen ’s nachts erg donker is. “The homeless will ask you for money or food, but they don’t do anything,” zegt hij. “I come from Caracas in Venezuela, that’s unsafe!” Veiligheidsgevoel is een kwestie van referentiekaders. Wij blijven ’s avonds gewoon lekker binnen.

De oude stad kent veel oude, koloniale gebouwen. Ze zijn slecht of niet onderhouden en dat is mooi en lelijk tegelijk. De zwerfhonden, die we in andere dorpen en steden ook hebben gezien, zorgen ervoor dat je constant moet uitkijken waar je je voeten neerzet. Wandelend door de stad ruiken we afwisselend pis of wiet, ik vind het allebei stinken.

Voor het eerst zien we daklozen in Uruguay, best wel wat. Ze slapen op bankjes, kartonnen dozen, in portieken en we zien zelfs iemand die op zijn matras de hele stoep verspert. Met een dubbel gevoel loop ik om hem heen. Van de ene kant stoor ik me aan de daklozen, van de andere kant zie ik de ellende en schaam ik mij voor mijn gedachten. Het leven is oneerlijk, welvaart is oneerlijk verdeeld. De veel te grote beker cola van McDonalds, die ik niet eens leeggedronken krijg, wordt enthousiast en met een grote glimlach ontvangen: “Tienes Cola?!” (Heb je cola?!)

Stadswandeling

Op de laatste dag in Montevideo maken we een flinke stadswandeling: via het Plaza Indepencia, de Avenida 18 de Julio (de hoofdwinkelstraat) gaan we naar de boulevard en het stadsstrand (Playa Ramirez). In het Parque José Enrique Rodo rusten we even uit en daarna komen we via de links-rechts-links-rechts stadswandelstrategie uit bij de fantastische tapasbar Toledo. In de mooie binnentuin drinken we een laatste borrel op Uruguay en daarna zwaaien we de stad uit vanaf de Mirador Panoramico. Als ik thuiskom zie ik dat mijn spijkerbroek aardig begint te slijten. Ik ben benieuwd hoeveel kilometer ik er nog mee kan wandelen, voordat de gaten erin vallen!

Overnachting: The Wall Montevideo studio in the old town (3 nachten)

Rondreis van twee weken door Uruguay

Onze rondreis van twee weken door Uruguay zit er al weer op. Zonder verwachtingen gingen we erheen en met een grote glimlach kijken we terug. De eerste foto van dit blog is een mooie samenvatting van Uruguay: het in elkaar geknutselde en vrolijk geschilderde huis, met een gestrand piratenschip voor de deur. Het land is een beetje gek: progressief, vrijgevochten, sympathiek, ongepolijst en rauw. Wij zijn van Uruguay gaan houden. Dit is nou echt een off the beaten track reisbestemming! Voor ons is het tijd om verder te reizen. We gaan vijf weken met een camperbusje door het noorden van Chili en Argentinië reizen. Zin in!

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en daarna (via je eigen account) een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win. Thx voor de support!