Eilandhoppen op de Seychellen: een relaxed intermezzo

(REISVERHAAL) Na zes weken Zuidelijk Afrika, vervolgen we onze wereldreis naar de Seychellen. We gaan eilandhoppen. Het contrast kan niet groter zijn! Van oneindige wegen, woestijn en wildernis gaan we naar eilandjes, regenwoud en zee. De Seychellen bestaan uit 115 eilanden in de Indische oceaan, ongeveer ter hoogte van de Keniaanse kust. Het zijn heuse bounty eilanden en het zijn de typische granietformaties, die de strandfoto’s zo mooi maken. Tenminste, dat hadden wij ons ervan voorgesteld. We hoppen naar de drie bekendste eilanden van de Seychellen: Mahé, la Digue en Praslin.

Lees ook: 10 tips voor een goedkope vakantie op de Seychellen

De Seychellen maken onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië en drie weken in Tasmanië!

Vrijdag de 13^e

Op vrijdag de 13^e vliegen we – vanuit gate 13 – van Johannesburg naar Mahé. Volgens mijn moeder is 13 een uitstekend getal en staat het voor “groeien naar een andere vorm”. Dat lijkt mij een mooie gedachte: nieuwe kansen, een nieuwe episode in onze wereldreis, een nieuwe vorm van reizen. Als we op de luchthaven in Mahé onze Kia Picanto ophalen is het donker. De route naar Grann Kaz Guesthouse is maar 7,7 kilometer en we merken meteen dat autorijden op Mahé niet voor mietjes is. De wegen zijn smal, met diepe greppels ernaast, onverlicht en ze kronkelen langs de kust en over het eiland, wat verrassend bergachtig is. Eric draait er zijn hand niet voor om, maar ik zou voor geen goud het stuur overnemen. 

Duur!

Het Anchor Café ligt vlakbij ons guesthouse, we nemen een drankje op het terras en lopen even over het stand. Daarna gaan we boodschappen doen in een kleine supermarkt en moeten even schakelen. “Kijk nog eens, klopt dit wel?”, vraagt Eric aan mij. Het lijkt er op dat de currency-app op hol is geslagen, maar niets blijkt minder waar. De Seychellen zijn gewoon duur. Dat wisten we best, maar het verschil met Zuid-Afrika is groot en ons dagbudget te laag. Dat wordt lijnen, afkicken van de alcohol en zelf koken. Niks mis mee, zou je zeggen.

Verhuizen

We zijn een beetje nukkig. De Seychellen zijn duur en benauwd, en onze kamer bevalt ook al niet. De foto’s op booking.com zagen er anders uit. “Ik ga de eigenaresse bellen en vraag of we de kamer beneden kunnen krijgen. We zitten hier zeven nachten. Dit is niet wat we gehuurd hebben”, zegt Eric vastbesloten. Eric is zó makkelijk in dit soort dingen. Hij gaat overal meteen op uit. Bellen, vragen, mensen aanspreken, het lijkt wel zijn tweede natuur. Ik ben daar toch een stuk terughoudender in: ik moet eerst twee keer nadenken, voordat ik ergens op af ga en zal proberen dingen zelf uit te vogelen, voordat ik een ander om hulp vraag. Ik doe het uiteindelijk wel, maar als ik samen met Eric ben, ben ik altijd te traag.   

“Het is geregeld! We kunnen verhuizen naar de kamer beneden.” Wat een heerlijkheid! We zijn helemaal blij met onze veranda naast het zwembad, aan de schaduwkant van het huis. Hier kunnen we tenminste fijn buiten leven. We rijden voor de zonsondergang naar Anse Soleil. (Anse betekent strand.) Wat een mooi plekje! Ik geloof dat we onze draai een beetje hebben gevonden.

Uitzicht over Mahé

We nemen de bergroute “Chemin Sans Souci” in de hoop wat mooie uitzichten van het eiland te kunnen zien. Het groene, tropische regenwoud contrasteert met het turquoise zeewater. Bij Mission Lodge betalen we maar liefst 100 roepie per persoon (€ 7,25 pp) voor het mooiste uitzicht van het eiland. De dame van de kaartverkoop vertelt trots dat koningin Elisabeth in 1972 in het paviljoen is geweest en thee heeft gedronken. Voor ons helaas geen thee, wel veel wolken. We mogen terugkomen als het helder weer is, maar de weersvoorspelling voor komende week belooft niet veel soeps. Het lijkt erop dat we op dat gebied een beetje pech gaan hebben.    

In de middag lunchen we aan het strand bij Surfers Beach en daarna gaan we naar twee prachtige strandjes in het zuiden van het eiland: Anse Takamaka en Anse Intendance. Het water is warm! Hier hoef je er niet “doorheen”. Je loopt de zee in zonder je adem in te houden en je buik in te trekken bij een golf. Eric vindt het spannend, er zitten namelijk pijlstaartroggen. Dit is de eerste keer dat hij weer de zee ingaat, na de pijnlijke steek in Oman. 

Straf windje

Mahé is net zo groot als Texel, dus de afstanden zijn te overzien. Beau Vallon ligt in het noorden en is het meest toeristische strand van het eiland. Hier zijn wat meer hotels en een paar restaurants, maar nog steeds is het sympathiek kleinschalig. Wij liggen bij een boom, die blijkbaar populair is voor fotoshoots. Jonge meiden proberen zo voordelig in beeld te komen: bikini, kokosnoot met rietje in de hand, diepblauwe zee op de achtergrond, duckface en haren in de wind.

Veel wind. Het zand lijkt wel poeder en als het gaat waaien worden we gezandstraald. Op zich is het aangenaam als er een windje staat, maar ik zit iedere keer helemaal onder. Het zand plakt op mijn zoute huid en ik probeer mijn strandlaken een beetje zandvrij te houden. Kansloos.

Slecht weer 

Bewolking en regen. Het is een prachtige dag voor onze administratie! Eric plant en boekt een complete rondreis door Maleisië en ik beslis vandaag dat ik een boek ga schrijven. Het moet er maar eens van komen. Ik heb er al zo vaak aan gedacht, maar het lukt me nooit om er voldoende tijd voor te maken. Dat excuus heb ik dit jaar niet. Als ik het idee gestalte wil geven, moet het nu gebeuren. Aan de slag. Gelukkig hebben we nog meer regenachtige dagen in het verschiet!

Petite Anse ligt in het super-de-luxe Four Seasons Resort. Nieuwsgierig als we zijn gaan we eens kijken. Op de Seychellen bestaan er geen privéstranden, dus ook armoedzaaiers als wij mogen het strand bezoeken. We mogen alleen niet in de bar of het restaurant komen. Ook geen golfkarretje voor ons, het steile pad doen we op onze flipflops. Op dit resort kost de goedkoopste kamer € 1860,-, maar je kunt ook een luxere villa nemen voor € 13.200,-! Wat een bedragen, hè? Een wereld van verschil met onze werkelijkheid, hoewel het strand en de zee dezelfde zijn.  

La Digue

Het kleine eiland La Digue staat bekend als het mooiste eiland van de Seychellen. Dit eilandje mag je niet missen als je gaat eilandhoppen in de Seychellen. De ferry van Cat Cocos brengt ons ernaartoe. Toeristen huren een fiets om het eiland te verkennen. Ook locals pakken veelal de fiets. De Ferrari van La Digue is een elektrische fatbike; je ziet er maar een paar rijden. Zonder te zweten de heuvels over, is het ultieme vervoer. Soms komt er een discofiets voorbij: een stoere kerel met een gettoblaster in zijn fietsmandje. Op internet barst het van de prachtige, zonovergoten foto’s van la Digue, met palmbomen en diepblauwe zee. Die kunnen wij niet maken.

Het regent dat het zeikt. Twee dagen lang. We zijn hierop voorbereid, de weersvoorspellingen hebben we gezien. Niets aan te doen. We fietsen naar de andere kant van het eiland om Grand Anse en Petite Anse te bezoeken en worden kletsnat. De wandeling over granietrotsen en door regenwoud is vochtig. De golven in zee zijn stevig, de strandbar is verlaten en de bedjes zijn opgestapeld. Het beroemde Source d’Argent (uit de Bacardi reclames) laten we voor wat het is. Dikke vette pech op La Digue voor ons. Tussen de buien door spotten we een reuzenschildpad en drinken we een fruitsapje aan het strand. Natuurlijk proberen we er iets van te maken, maar eerlijk is eerlijk, de Seychellen zijn fck als het regent.

Praslin

We hoppen met de ferry naar Praslin. In het verleden werd dit eiland vaak gebruikt als schuilplaats door piraten. Heel begrijpelijk, want het is een schitterende plek! Wij hebben de weergoden aangeroepen en het lijkt erop dat ze ons goed gezind zijn. De komende dagen hebben we strandweer.

Omdat we op Praslin geen auto hebben gehuurd, nemen we de lokale bus naar Anse Lazio. Voor 12 Seychelse roepie (€ 0,90) per persoon worden we naar de andere kant van het eiland gebracht. Over 18 kilometer doen we een uur en een kwartier. Ik word er helemaal blij van. Een gammele bus die overal stopt, ramen open, stoelen kapot, slingerend door de heuvels in het regenwoud en vlak langs alle stranden. Het uitzicht wordt steeds mooier en inderdaad, Anse lazio is een plaatje! Granietstenen, kristalhelder water, wit zand en godzijdank is er schaduw onder de palmbomen. De watertemperatuur is aangenaam en onze snorkelspullen komen eindelijk van pas. Weer “thuis” eten we aardappelen, sperziebonen en een kipschnitzel. Wat een topdag!!

Thuis overzee

We hebben voor een week een heerlijk appartement van Palm holidays gehuurd, met keuken, woonkamer, slaapkamer en balkon. Het is niet groot, maar het voelt als een eigen plek. We merken dat we het prettig vinden om tussen het reizen door wat rust in te bouwen. De Seychellen zijn daar uitermate geschikt voor. We maken hier minder mee dan in Zuidelijk Afrika, waar we van avontuur naar avontuur reden. Deze tweeënhalve week zijn een soort vakantie in een vakantie, maar dan andersom. Snap je wat ik bedoel?     

We mopperen over de dagen met slecht weer, die echter ideaal zijn om onze reisplannen vorm te geven. Voor de rondreis naar Maleisië moeten we nog wat laatste accommodaties boeken en de speciale covid-app downloaden en invullen. Ieder land heeft zijn eigen regels, waar we aan moeten voldoen. En ze veranderen steeds! Het is een heel gedoe. Elk nieuw idee begint met controleren of we het land in mogen en daarna checken wat de weersvoorspellingen zijn. Ons voornemen om een jaar lang alleen maar zon te zien is overigens al lang en breed in het water gevallen. We besluiten dat we na Maleisië doorvliegen naar Cairns, Australië. We hebben voor vier weken een campertje gehuurd. En daar plakken we drie weken Tasmanië achteraan. Hoppa!

Anse Georgette

“Plakkie! Ik noem jou voortaan plakkie”, zegt Eric als het water weer eens van mijn gezicht loopt. De luchtvochtigheid is hier zo hoog, dat je bij iedere minimale inspanning gaat zweten. Ik heb een soort constante, vochtige flimlaag op mijn huid als ik buiten ben. Zodra ik enige vorm van activiteit onderneem, verandert de laag in druppels en als ik ga klimmen worden het binnen enkele seconden straaltjes, die op de bekende, vervelende plaatsen naar beneden stromen. Ik plak aan alle kanten als we op Anse Georgette aankomen. Een verkoelende duik in de zee is broodnodig.  

Om op dit mooie strandje te mogen vertoeven, moet je je vooraf aanmelden. Het ligt op het domein van het 5-sterren-golf-resort Constance Lemuria. Via de receptie van ons appartement hebben we geregeld dat we vandaag toegang hebben. Bij de entree worden we gewezen op de regels: niet over de golfbaan lopen, niet schreeuwen, niet in badkleding rondlopen. Kortom, wij proletariers moeten ons fatsoenlijk gedragen als we het resort van de rijken betreden. Van de golfkarretjes moeten we afblijven, die zijn alleen voor eigen gasten.

Nat

Het miezert een beetje, maar we laten ons niet kennen. Zweet, zee, regen. Het is allemaal nat. We zoeken een plekje onder de boom en duiken het heerlijke water in. De sterke golven duwen ons om en we drijven – zoals Jezus Christus aan het kruis – op het water. Bij de Rasta Fruit Brothers nemen we een kokosnoot om het strandgevoel compleet te maken.

Totdat een gigantische regenbui ons bounty eiland gevoel bruut verstoort. Dit is toch wel de overtreffende trap van nat zijn: met natte badkleding onder je kleren, tot op de huid nat regenen, terwijl je zwetend langs de heuvelachtige golfbaan naar de bushalte loopt. We houden een handdoek boven onze hoofden en zingen samen: “it’s raining, its raining, tears from my eyes!”

Kapper op de Seychellen

We worden wakker en horen dat het hoost buiten, terwijl de weerapp zegt dat het droog is. Het moet niet gekker worden: we zitten in een bui die niet bestaat! We blijven een dagje thuis. Als je van de bus afhankelijk bent, is wisselvallig weer niet zo fijn. Het busverkeer is beperkt en de haltes zijn niet overal overdekt. Met een auto ben je toch een stuk flexibeler.

Het is vandaag een goede dag om naar de kapper te gaan! Het balkon wordt omgetoverd tot kapsalon, wat bekent dat alle spullen aan de kant gaan en Eric midden op het balkon in zijn zwembroek op de stoel gaat zitten. Deze keer scheren we alles op 6 mm af, zodat er geen rare strepen of kale plekken kunnen ontstaan. Zelfs zijn wenkbrauwen krijgen de 6 mm behandeling.

Mijn haar vraagt ook om ingrijpen, maar dat is wat lastiger. De uitgroei tikt de 2 cm aan en de punten zijn droger dan droog. Ik wacht nog even tot Kuala Lumpur, eens kijken of ik daar een kapper kan vinden die uit de voeten kan met Nederlands haar. Tot die tijd probeer ik de uitgroei wel een beetje te verdoezelen.

Valleé de Mai

Een bezoek aan het natuurreservaat Valleé de Mai mag niet ontbreken tijdens het eilandhoppen op de Seychellen. In dit stukje jungle staan zes palmsoorten die alleen op de Seychellen voorkomen, waaronder de Coco de Mer. De trots van de Seychellen. Deze reusachtige palm heeft de grootste kokosnoten ter wereld, ze worden ongeveer 50 cm en wegen 15 tot 30 kilo. Je hebt mannelijke en vrouwelijke bomen. De verschillen zijn onmiskenbaar: de bloemen van een mannelijke boom lijken op een piemel en de noten – die op de billen van een krom staande vrouw lijken – groeien aan de vrouwelijke boom. Net als iedere toerist maken we een dikke billen foto. Gewoon, omdat het kan.

We missen de zwarte papegaai, maar “thuis” vanaf ons balkon zien we hem soms vliegen. Als ik het goed heb zijn er nog 500 – 700 over. Omdat de Seychellen zo afgelegen liggen, vind je er planten en dieren die nergens anders ter wereld leven. Net als op Madagaskar of op de Galapagos eilanden.

En dan heb je nog van die enorme vliegende honden, ze zijn niet endemisch, maar wel groot! Ze kunnen een spanwijdte hebben van ruim een meter en ze hebben zwarte vleugels en een gele, harige kop. Al sinds de slavernij worden ze gegeten in de Creoolse keuken. Bij sommige restaurants staan (of stonden) ze op het menu. Wij hebben het nergens gezien, maar we zijn dan ook bijna niet uit eten geweest. Men zegt dat de vliegende honden in de Seychellen virus-vrij zijn, maar toch. Geef mijn portie maar aan Fikkie.

De goudkust

Bij het dorpje Anse Volbert ligt het populairste strand van Praslin: Cote D’Or. In dit plaatsje zijn de meeste accommodaties, dus dat zal er mee te maken hebben. Wij “wonen” aan de andere kant van het eiland, waar de zee minder aantrekkelijk en toegankelijk is door het wier in het ondiepe water en op het strand.

Op onze laatste dag pakken we de bus naar het lange strand aan de andere kant. Wat een heerlijkheid! Het strand is enorm uitgestrekt, toeristen zijn nauwelijks te bekennen en het zand is zacht en stevig. Doordat het fijn van structuur en ingeklonken is, is lopen over dit strand heerlijk. En het allerbeste: er zijn strandbedjes! Dit is een unicum op de openbare stranden van de Seychellen. Dat we gebeten worden door zandvlooien op de goudkust nemen we voor lief, maar daar hebben we een dag later spijt van als haren op ons hoofd. JEUK!! We zitten helemaal onder de bultjes, op onze benen, enkels, voeten, armen. Het is verschrikkelijk!

Eilandhoppen op de Seychellen

Nog een laatste keer met de bus. De piepende remmen lijken mij zorgelijk, maar de chauffeur roetsjt onbezorgd op hoog tempo over de smalle slingerwegen, door de jungle van Praslin en langs de mooie stranden. Ramen open, stoelen kapot, mezelf tegenhoudend om niet in het gangpand te vallen. Het mag van mij uren duren. Dit is op reis zijn, een beetje ongemakkelijk en tegelijkertijd schitterend. Zo waren de Seychellen ook, we moesten wennen en acclimatiseren. Tijdens het eilandhoppen op de Seychellen hadden we fantastische dagen op oogverblindende stranden. Tussendoor waren er sombere momenten als het met bakken uit de hemel kwam. Het was een relaxed intermezzo tijdens het rondreizen en nu zijn we helemaal klaar voor Maleisië!

Ps. Dankjulliewel voor alle lieve berichten die we krijgen. Dat vinden we ontzettend leuk!

PsPs. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win. Thx voor de support!