Reizen door Namibië: afwisselend en oneindig

(REISVERHAAL) We zijn op wereldreis, hoe gaaf is dat! Met een rondreis van zes weken door het noorden van Zuid-Afrika, Namibië en Botswana zijn we ons avontuur gestart. We gaan een jaar over de aarde dwalen en zijn begonnen op ons favoriete continent. Vanuit Johannesburg reizen we dwars door Namibië: een land met veel gezichten. De landschappen zijn afwisselend en oneindig, het weer is (in april) zeer aangenaam en de wegen zijn stoffig en uitdagend. Ik neem je mee op reis door het bijzondere Namibië, van Spitzkoppe naar Tsumeb.

Lees ook over de start van deze reis: Een jaar op wereldreis: de kop is eraf!

Deze reis door Afrika maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië en drie weken in Tasmanië!

Everybody gets lost here!

Tijdens onze vorige reis door Namibië (in 2012) zijn we niet in Spitzkoppe geweest, daarom zijn we nieuwsgierig. Eric heeft een binnendoor route gevonden. We verlaten de asfaltweg en rijden door een openstaande poort met een houten bordje waarop staat: “Maak asb die hek toe”. Dat doen we niet, het hek stond immers al open, bovendien zijn de palen van het hekwerk bezaaid met gruwelijke gepantserde grondkrekels. Ze zijn ongevaarlijk, maar wat mij betreft veel te groot!

Na een paar honderd meter wordt het pad versperd door een hek van prikkeldraad. Iemand heeft zijn struisvogelboerderij op de doorgaande weg gebouwd. Volgens mij moeten we nu omkeren, maar Eric geeft niet zo snel op. We laten de banden leeglopen en rijden door de zachte rivierbedding, in een poging om de woning heen te rijden. Achter de boerderij vinden we de weg weer, maar een volgende woning versperd ons pad wederom. Een vriendelijke man komt naar ons toe en wijst ons de juiste route naar Spitzkoppe. “Everybody gets lost here”, zegt hij. Hij vraagt zich vast af waarom. Wij zijn blijkbaar niet de enige toeristen die met oude kaarten van Tracks4Afrika navigeren.

Spitzkoppe

Spitzkoppe, de naam zegt het al, een puntige berg die hoog boven het oneindige Namibische landschap uitsteekt. De roodbruine, ronde rotsen vormen een mooi contrast met de glooiende, lichtgroene heuvels. Het wuivende gras geeft de omgeving een fluweelzachte uitstraling. “We have had good rains this year,” zeggen de Namibiërs die we spreken steevast. Hier is men wél blij met regen.

We slapen in het nationale park, aan de voet van de berg en kiezen voor kampeerplaats “secret B”. Los van de naam, trekt de schaduw van de enorme boom ons aan. Het is behoorlijk warm vandaag en wat een prachtige plek is dit, met schaduw en uitzicht over de vallei! Mijn horizon is hier breed. Meer heb ik niet nodig. 

Flexibele bloemen

Om 9 uur in de ochtend melden we ons bij de gidsen in het park voor een “gratis” rondwandeling. Een gids is verplicht en fooi is vrijwillig. Je betaalt dus precies wat je het waard vond. Mooi systeem. We lopen door het gras naar “Daub cave” en de San-rotstekeningen van de “golden snake”. Onderweg zien we zebra’s en impala’s. “You don’t mind off-road walking?”, vraagt de gids. Dat we al het gras en de bloemen vertrappen kan volgens hem geen kwaad, want de bloemen zijn flexibel en buigen gewoon weer terug. We betwijfelen zijn redenering, dus op de terugweg nemen we het normale pad: minder sprinkhanen en ook prettiger als je hooikoorts hebt. Aan het eind van de wandeling bekijken we de laatste rotstekeningen in het “small bushmen’s paradise” en nemen afscheid van Spitzkoppe. 

Overnachting: Spitzkoppe campsites

Brandberg

De volgende bestemming is de roodbruine Brandberg. De berg lijkt bij ondergaande zon in brand te staan, vandaar zijn naam. Tussen augustus en december is het mogelijk om in deze omgeving de woestijnolifant te zien, wat in april dus niet gaat lukken.

Himba

Langs de weg naar Brandberg staan overal kraampjes van Himba’s met souvenirs. De jongste kinderen (ik schat ze een jaar of drie) worden aan straat gezet om naar toeristen te zwaaien en ze tot aankopen te verleiden. Als een jongentje zijn grootste en mooiste steen optilt om aan ons te laten zien, klapt zijn zelf gefabriceerde tafelblad om en vallen alle andere stenen op de grond. Ik grinnik stiekem. Himba’s leven in het noorden van Namibië, de vrouwen smeren traditioneel hun huid en haren in met rode klei. Ze zijn prachtig en ongelofelijk fotogeniek. Tijdens onze vorige reis hebben we een Himba dorp bezocht. Dat laten we nu achterwege, want we vinden zo’n bezoek eigenlijk vreselijk ongemakkelijk.  

Bij de White Lady lodge kunnen we gebruik maken van het zwembad en dat is me toch lekker aan het eind van een warme en stoffige dag! Het lichaam kan wel wat afkoeling gebruiken. Helaas geen woestijnolifanten voor ons, maar gelukkig zorgt Alex het stokstaartje voor het nodige entertainment bij het zwembad.

Overnachting: Brandberg White Lady Lodge

Twijfelfontein

“De bron geeft soms water, maar niet altijd,” legt de gids ons uit. “Daarom heet deze plek Twijfelfontein.” Bekendheid heeft deze Unesco Werelderfgoed locatie echter vooral gekregen vanwege de uitstekende rotskunst van de San. Meer dan 2500 gravures zijn hier gevonden. We betalen per persoon 250 Namibische Dollar entree (ongeveer € 15,- euro p.p.), wat behoorlijk stevig is. Het lijkt erop dat de Covid-inflatie ook in Namibië heeft toegeslagen, maar een stukje cultuur kan natuurlijk niet ontbreken tijdens deze reis, hoewel Eric daar echt anders over denkt. Twee keer per dag rotstekeningen hoeft van hem niet zo.  

Palmwag

Na Twijfelfontein rijden we door naar Palmwag, waar we door de concessie van maar liefst 5000 km2 willen rijden. Dit is het grootste privéreservaat met wilde dieren in Namibië en je mag er (op aangewezen locaties) wildkamperen. Al snel merken we dat we niet moeten rekenen op veel dieren, maar we zijn serieus onder de indruk van de landschappen die aan ons voorbij glijden. Ze zijn met geen camera te vangen en het lukt mij eerlijk gezegd ook niet om ze op een waardige manier te beschrijven. We rijden van glanzende, zilvergroene graslanden, door een oneindige leegte, naar rode, rotsige maanlandschappen en via een droge rivierbedding naar het noorden van de concessie.

De schade door de hobbelige rit valt mee: twee kapotte eieren, een gescheurde waterkan en een dikke lip. Onderweg zien we zebra’s, gemsbokken en struisvogels, maar de woestijnolifant laat zich wederom niet zien. Gelukkig blijven ook de leeuwen weg. Links bovenin mijn telefoon staat: geen service. We zijn alleen op de wereld en slapen onder duizenden sterren.  

Overnachting: Palmwag lodge en campsite

Overnachting: Palmwag concessie campsite C7 (Mudorib top Junction Campsite)

Hoanib Rivier

We schatten in dat we binnen twee tot drie uur op camping C10 (Elephant Song Camp) kunnen zijn. De route gaat dwars door de Hoanib Rivier, beroemd om de wilde dieren. Het is een seizoensgebonden rivier die de grens vormt tussen Damaraland en Kaokaland. Onze Nissan heeft niet zo’n grote wielen, maar trekt ons toch zonder problemen door het losse zand van de droge rivierbedding. We nemen er de tijd voor. We speuren naar olifanten, maar spotten giraffen en bavianen. Ook leuk.  

Off-road reizen door Namibië

Iets minder gelukkig worden we van de steeds natter wordende rivierbedding. Op 10 kilometer afstand van de camping, kunnen we niet verder. We gaan het even te voet proberen en zakken allebei weg in de modder. Oeps! Laten we dat maar niet proberen met de Niksan. We keren om en proberen het via de andere kant. Het is inmiddels 15.30 uur en zijn acht uur onderweg als we eindelijk de camping naderen. Een off-road omweg van zo’n 50 kilometer. Het laatste deel van het pad is in het afgelopen regenseizoen weggeslagen door het rivierwater. We moeten de rivier oversteken en volgens mijn inschatting is dat onmogelijk: het is steil, nat en ongelijk. Ineens verschijnt er aan de overkant een druk zwaaiend mannetje. Waar komt die nou ineens vandaan?

Eric durft de oversteek wel aan en laat onze Niksan, in lowdrive, beheerst door de rivierbedding rollen. Daarna flink gas om weer op de kant te komen. Hij blijft even hangen, maar schiet dan toch door. Pfff, we zijn er. “Hello, how are you. Welcome at Elephant Song Campsite. I will show you the way, because the road isn’t very good.” Nee, dat hadden wij ook geconstateerd. Maar dit is wel een verassing, want we dachten dat we hier alleen zouden zijn. De camping blijkt echter al een tijdje overgenomen te zijn en we moeten nogmaals betalen voor de overnachting. Ja, doei! Wij hebben al betaald! We draaien om. Nog een keer door de rivierbedding.  

Warmquelle

Ai, ai, dit is een lange dag geworden. In Warmquelle moeten we dwars door het dorp om bij de camping te komen. Kinderen staan met hun handen open als we langsrijden. Ze roepen “sweets, money, of hungry.” Het is Pasen en net buiten het dorp zien we een grote groep traditioneel geklede Herero vrouwen en hun mannen in kleine tentjes kamperen. Ze dragen kleurrijke hoepeljurken met langwerpige, horizontale hoeden. Sommige dames liggen in vol ornaat in de schaduw te rusten. Best raar. En wat moet dat onhandig zijn, met die enorme jurken!  

Op de camping vinden we een mooi plekje bij de waterval. “You have a small car!”, zegt Via (de campingmanager) tegen Eric als we aankomen. Ja, wrijf het er nog maar eens in!  “We are on a budget, small car, long holiday!”, reageert Eric. Gelukkig ziet hij de lol er van in, want dat is bij mannen nooit zeker als het om hun auto gaat. Via vertelt dat de Herero niet aan het kamperen zijn vanwege Pasen, maar dat het zijn familie is. Komende zaterdag is de uitvaart van zijn oma. Dat schijnt een heel ander licht op de feiten. We condoleren hem met zijn verlies.    

Na een korte kennismaking met onze Duitse buurman duiken we nog effe snel in het water bij de waterval. Door de warme bron is het water HEER-LIJK en na zo’n lange dag door het stof gaan is zwemmen met de huisschildpad alles wat je hart begeert.

Overnachting: Ongongo Waterfall campsite (Warmquelle)

Refund

We waren van plan binnendoor naar Etosha te rijden, maar dat wordt ons afgeraden vanwege de benodigde rivercrossings. De Hoanib Rivier is nog nat en we willen niet vast komen te zitten. We rijden daarom toch via de normale weg en gaan nog even terug naar de Palmwag lodge om een refund te vragen voor de Elephant Song camping. Zonder problemen krijgen ons geld terug, wat we vervolgens meteen over de balk smijten met een lunch in de poolbar.

Cashflow

De refund krijgen we in cash, de lunch betalen we met creditcard. Het lijkt onbelangrijke informatie, maar dat is niet zo. We ontdekken namelijk dat het in het noorden van Namibië lastig is om ergens geld te pinnen. We zitten bijna zonder. En dat kan toch vervelend worden, want sommige campings en tankstations accepteren alleen cash. Bij ieder pompstation is het billenknijpen of de creditcard werkt, terwijl de pompbediende het apparaat zo hoog mogelijk in de lucht houdt. Onze cashflow is nu in ieder geval voldoende om de camping van vanavond te kunnen betalen.

De bergpas tussen Palmwag en Ethosha is wederom een fantastische route. Wat kan ik genieten van die groene heuvels met blauwe lucht en duizenden witte luchtschepen. Had ik al geschreven hoe mooi de landschappen in Namibië zijn? De weg het tegenovergestelde. Wat een klote ribbels: 260 km drama! 

Overnachting: Hobatere roadside (Galton entrance Etosha)

Etosha National Park

We staan om 7.15 uur voor de dichte Galton-poort. Eerst moeten de vlaggen nog worden gehesen, dan mogen we naar binnen. Ik probeer geduldig te wachten tot de Namibische vlag boven de toren uit wordt geschoven. Eerst de linkse, dan de rechtse. Afrikaans tempo.

Nu kan het feest beginnen: dieren spotten! Eric speurt aan zijn kant en ik aan mijn kant tussen de bosjes en het hoge gras. We hadden al gehoord dat toeristen klagen, omdat de dieren in Etosha momenteel moeilijk te zien zijn door het goede regenseizoen. Het gras staat hoog en de dieren vinden overal water, waardoor ze niet naar de aangelegde waterpoelen hoeven te komen. Het is dus dikke pret als we een kudde olifanten in het vizier krijgen. Die pakken ze ons niet meer af!

Zonsondergang

We komen op tijd aan op camping Halili waar het 3G-bereik supergoed is. Tijd voor wat contactmomentjes met het thuisfront. Heel fijn om even te whatsapp-bellen met familiy & friends. Met zonsondergang zitten we aan de waterplaats bij de camping. Ik was van plan twee glazen rode wijn mee te nemen, maar dat ben ik vergeten. In plaats daarvan zitten we muggen te vangen en onze enkels te krabben. De volgende keer gaat onze spuitbus “peaceful sleep” mee: belangrijker dan rode wijn!    

Pas na het eten, zien we dieren bij de waterpoel: zes neushoorns, vier giraffes en een hyena. De neushoorns maken constant ruzie met elkaar, waardoor de giraffes niet goed naar het water durven te komen. De hyena denkt er tussendoor te glippen, maar daar steekt een van de neushoorns een stokje voor. Twee van de neushoorns ploffen lepeltje-lepeltje naast elkaar neer. Dit is vermaak waar ik uren naar kan kijken. Geen Netflix nodig.  

Overnachting: Halali campsite (Etosha National Park)

Familie Tokkie

Gisterenmiddag dacht ik al: Niet. Naast. Ons! Een gezin met drie pubers in een pick-up kwam aanrijden. De kinderen lagen op matrassen in de laadbak, dat kon niet veel goeds betekenen. Toch viel het gedurende de avond heel erg mee: de familie Tokkie zette drie tentjes op, ging twee keer met de auto naar de naastgelegen waterpoel en stak de braai aan. So far, so good. Ik deed mijn oordoppen in bij het slapen gaan en heb een prima nachtrust gehad. Jammer genoeg heb ik de hyena’s niet gehoord.

Vroege vogels

Om kwart voor zes uur ’s ochtends werd ik wakker: tijd voor een bio-stop. Meestal ga ik snel naar de wc, kruip weer in mijn slaapzak en tuk nog minimaal een uur verder. Nu is het andere koek. De familie Tokkie is aan het inpakken en blijkbaar kan dit niet zonder kabaal. Het lijkt alsof ze 10 tenten opruimen, 26 keer de tentstokken opvouwen, zes keer al het bestek tellen en het grondzeil maar liefst 30 keer samen opvouwen. Naarmate de tijd vordert worden de gesprekken luider. Wij staan ook op, want slapen gaat niet meer. De les: vermijd families met pub-tentjes. Als ze hun laadbak vol met tenten en kinderen hebben geladen, rijden ze nog een laatste keer naar de waterplaats. Wij lopen tegelijkertijd ook die kant op; het inpakken gaat bij ons een stuk sneller (en stiller). Helaas zijn er alleen vroege vogels bij het water. 

Administratie bijwerken

Het is inmiddels echt tijd voor de financiële administratie en het typen van een reisverhaal. Even geen nieuwe avonturen, maar stilstaan. We rijden naar Tsumeb, waar we een hele degelijke camping hebben gevonden, met wasmachines en (gratis) megasnelle WiFi. We komen vroeg aan, dus hebben alle tijd om orde op zaken te stellen. De douches zijn de beste ter wereld: een privé badkamer, met toilet en wastafel. Ja, jongens, van zoiets simpels kun je op wereldreis mega genieten. Het is wel eens anders zullen we maar zeggen. In het wedstrijdzwembad zwemmen overdag kinderen en na zonsondergang trekken twee eenden baantjes. Hoe grappig!

Drie dagen geleden hebben we ons ticket naar Japan geannuleerd. Het autoverhuurbedrijf liet ons weten dat het er nog niet naar uitziet dat Japan binnenkort de grenzen opent. We hebben ons verdiept in de Filipijnen, maar het leven blijkt daar nog behoorlijk beperkt te worden door Covid-maatregelen. Het besluit is daarom gevallen om nog even in Afrika te blijven. We gaan straks een paar weken naar de Seychellen! Klinkt best ok, toch?   

Overnachting: Kupferquelle Resort (Tsumeb)   

Inkopen doen

Eerst maar eens onze voorraden aanvullen, want een keer een stuk fruit of verse groenten kunnen geen kwaad. Mijn tandvlees begint al te branden door het vitaminetekort en als we zo doorgaan hebben we bij thuiskomst geen fatsoenlijk gebit meer over. Het is altijd weer een verrassing wat er in de Afrikaanse supermarkt te vinden is, maar in Tsumeb vinden we alles wat nodig is: van verse paprika tot appeltjes en natuurlijk melk voor mijn geliefde cappuccino. Het meenemen van de Aeropress (om koffie te zetten) en een melkopschuimer op usb, was echt een gouden zet. We krijgen het steeds beter onder de knie op een goed bakkie met de juiste verhoudingen te zetten.

Wijnproeven

Bij de Otavi Vineyards campsite kunnen we niet vertrekken zonder een wijnproeverij. “Would you also like it with a cheeseplatter and some local meat?” vraagt Tamara. Drie keer raden wat wij hebben geantwoord. De verse groenten blijven vanavond nog even in de koelkast, we bewaren ze voor de rest van onze reis door Namibië en Botswana.      

Overnachting: Otavi Vineyards campsite

Wil je reizen door Namibië en Botswana?

Lees dan ook:

• Do It Yourself: 10 tips voor zelfstandig reizen in Namibië
• Wat je moet weten over kamperen in Botswana
• Of lees het vervolg van dit reisverhaal! De bloedstollende wildernis van Botswana en Op zoek naar avonturen in Botswana en Zuid-Afrika

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win. Thx voor de support!