Langs de legendarische Ruta 40 in Noord-Argentinië

(REISVERHAAL) Vanuit Chili steken we bij Paso de Jama de Andes en de grens met Argentinië over. Het berggebied is werkelijk fenomenaal! Tijdens onze roadtrip van 5 weken door het noorden van Chili en Argentinië rijden we een flink stuk langs de legendarische Ruta 40 in Noord-Argentinië. Deze route loopt parallel met het Andesgebergte en strekt zich uit van het noorden tot het zuiden van Argentinië. Wij volgen hem gedurende 3 weken tot Mendoza en gaan daar weer de grens over naar Santiago de Chili. Onze reis gaat door de bergen, we krijgen stukken met de camper, we ontdekken hoe vriendelijk de Argentijnen zijn en hoe smerig het sanitair op de campings is!

Lees ook wat vooraf ging: De Atacama woestijn in Noord-Chili staat in bloei!

Deze rondreis door Chili en Argentinië maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië, twee weken door de Pantanal in Brazilië en twee weken door het gekke Uruguay. We zijn inmiddels zeven maanden aan het reizen en we kunnen er geen genoeg van krijgen!

Paso de Jama

Voor vertrek scoren we een heerlijk brood met roquefort bij de Francuteria in San Pedro de Atacama, de beste bakker van de woestijn. Vandaag steken we de grens van Argentinië over bij Paso de Jama, een route via hooggelegen pampa’s. We raken de 4824 meter aan, dus zuurstof is schaars. Een grensovergang vind ik altijd leuk en gelijktijdig brengt het spanning met zich mee. Gelukkig is er een toilet! We krijgen een stempelbriefje en moeten langs vier loketten: Covid, paspoortcontrole, autopapieren en immigratie. De camperbus krijgt geen groente- en fruitcontrole, dus al het eten gaat gewoon mee. Officieel mogen groenten, fruit, vlees en zuivelproducten de grens niet over.

Nadat we onze stempelkaart hebben ingeleverd bij de laatste slagboom vragen we ons af of we al in Argentinië zijn. We hebben geen Argentijnse stempel in onze paspoorten gekregen. Dat kan bij vertrek nog wel eens vervelend worden. Voor de zekerheid rijden we terug naar de laatste slagboom, waar de douanebeambte mij verzekert dat we in Argentinië zijn en in het systeem staan. Terwijl Madonna op de radio over haar grenzen wordt geduwd en haar verstand verliest, zijn wij blij dat we in ‘het Argentijnse systeem’ zitten en rijden we tijdens deze wereldreis wederom een nieuw land binnen.

Hoogvlakten en zoutmeren

De strakblauwe lucht steekt prachtig af tegen de aardetinten van de hoogvlakten. Soms verschijnen er een paar stapelwolken. Ook mooi voor de foto’s! Als we de auto uitstappen is de wind guur en ijzig. Eric trekt de muts van zijn nieuwe, roze vest wat verder over zijn oren. Hij heeft het – tweedehands voor acht euro – gekocht, omdat we over een paar dagen het meest noordelijke deel van de beroemde Ruta 40 willen rijden. Het is een geweldig mooi deel van de Andes, maar het kan er flink koud worden.

Mark en Henrike hebben ’s nachts -18 graden gehad! Gelukkig zijn de voorspellingen nu beter, want wij hebben geen verwarming in de camperbus. Warm zal het in ieder geval niet worden en de hoogte is ook een uitdaging. We merken vandaag dat we rond de 4.000 meter last van hoofdpijn krijgen en gisteren kreeg ik voor het eerst in mijn leven een bloedneus. Het beste is om langzaam te wennen en morgen gaan we maar eens op zoek naar cocathee, dat helpt tegen hoogteziekte.

Onderweg rijden we langs verschillende zoutmeren en Eric gaat op het krakende ijs staan. Ik laat dat experiment liever aan mij voorbij gaan! We zien flamingo’s en vicuña’s (de wilde voorouder van de alpaca) en wanen ons alleen in de oneindigheid. Bij de Salinas Grandes in Argentinië komen we terug in de wereld van het toerisme. Als we willen kunnen we over de zoutmeren rijden, met een lama van zout op de foto of zoutbeeldjes kopen. Het is mooi, maar het mooiste zoutmeer ligt toch in Bolivia.  

Lees ook: 9 tips voor jouw reis door Noord Argentinië

Purmamarca

De eerste bestemming in Argentinië is Purmamarca, het dorp dat tegen el Cerro de los Siete Colores ligt (de heuvel met 7 kleuren). Op het centrale plein wordt dagelijks een levendige, kleurrijke markt gehouden. Purmamarca is een toeristische bestemming. Wij verblijven net buiten het dorp op een fijne camping, waar Bolivianen, Argentijnen, Uruguayanen, Fransen, Puerto Ricanen en twee Nederlanders staan. De sfeer is er gezellig en internationaal.

Vanuit de camping lopen we langs de gekleurde heuvel naar het dorp. De campinghond kent de wandeling ook, want we komen hem bij het dorp tegen. Het is lekker weer en de wind is gaan liggen, eindelijk kunnen we de korte broek weer eens aan en stuift het zand niet door de straten. We zijn twee stoffige types geworden: met het uitkloppen van kleding, haren en beddengoed zijn we gestopt, want het is onbegonnen werk.

Overnachting: Camping familia Luna Garcia – Purmamarca (2 nachten)

Blue dollar

In Tilcara hopen we bij een Western Union kantoor geld op te kunnen halen. Net voordat we naar Argentinië gingen werden we gewezen op de gunstige wisselkoers voor euro’s en dollars, de zogenaamde ‘blue dollar’. Vanwege de fluctuerende koers van de Argentijnse Peso wil men graag harde valuta in handen krijgen, daardoor krijg je bijna het dubbele aan waarde voor je euro’s of dollars. Omdat wij niet zoveel euro’s bij ons hebben, kregen we de tip om een rekening aan te maken bij Western Union. Je maakt dan geld over naar jezelf, gaat naar een kantoor van Western Union en krijgt Argentijnse pesos tegen een zeer goede wisselkoers. Je moet dan wel een kantoor vinden dat nog bestaat en voldoende geld kan uitkeren (meestal in de ochtend). In Tilcara lukt het ons om deze verdubbelaar in te zetten. Dat is lekker voor ons reisbudget!

Lees ook: De Blue Dollar in Argentinië, zo werkt dat!

Humahuaca

Bij Humahuaca gaan we aan het eind van de dag naar de Mirador a la Serrania de los 14 Coloros del Hornocal. Hier heeft de berg zelfs 14 kleuren! Met een slakkentempo – want de bus rammelt op de gravelweg – rijden we naar het uitzichtpunt op 4328 meter. We zijn gewapend met cocathee, maar het blijft happen naar adem, zeker als je te voet een stukje moet klimmen. Het is ongelofelijk hoe de bergen gelaagd en gekleurd zijn. De foto’s kunnen de werkelijkheid niet goed vangen, want dit zijn echt next level regenboogbergen! Moeder natuur heeft ons deze wereldreis al veel schitterende cadeaus gegeven!  

La Ruta 40 in Noord-Argentinië

Op tijd uit bed! Vandaag gaan we het noordelijke deel van de Ruta 40 rijden. We verwachten grote hoogten, veel wind, bergen, pampa’s, gravelwegen, rivercrossings en drie koude nachten in de Andes. Als het goed is kan ons busje dit aan, ondanks dat het geen 4×4 is. We kopen extra water, makkelijk eten en een jerrycan met extra benzine. Voor de zekerheid vragen we bij de politie in Abra Pampa naar de wegcondities van de Ruta 7 en de Ruta 40. De wegen zijn in orde, zeggen ze. We hoeven ons geen zorgen te maken over rivieren, maar moeten wel rustig rijden vanwege de ribbels. Dus daar gaan we! Ik had er een beetje schrik van, kamperen bij – 18 graden staat niet op mijn verlanglijstje, maar ik ben inmiddels aan het idee gewend en heb er zelfs zin in!

Autopech

Het eerste deel is ongeveer 50 kilometer tot aan het ‘ranger station’ van het Monumento Natural Laguna de los Pozuelos. Het kost ons twee uur om daar te komen. De bus rammelt zich vooruit en we worden ingehaald door de oudste oldtimers van Argentinië en onze eigen stofwolk. Het schiet niet op, maar harder rijden is geen optie. Op een kilometer of vijf voor het ranger station hoort Eric een nieuwe rammel en stapt uit om te kijken waardoor dit wordt veroorzaakt. Als hij instapt zegt hij dat de vering is gebroken. “Is dat een grapje?” vraag ik. “Nee, ” zegt Eric. “Zit me niet te fckn. Je maakt een grap, toch?” “Nee. Ik maak geen grap. Er hangt iets los, dat is niet goed.”

Tergend langzaam rijden we verder naar het ranger-station, waar meteen een dame naar buiten komt als ze ons ziet. We vertellen dat we “problemas con el coche” hebben en ze gaat een “technicos” halen. “La suspensión hidráulica” blijkt kapot te zijn. Twee mannen kruipen onder de bus en zetten het loshangende onderdeel met ijzerdraad vast. In de tussentijd bellen we met Sebastian van CamperTravelChili om af te stemmen hoe te handelen. Hij neemt contact op met een automonteur in Abra Pampa en wij rijden – nog langzamer dan op de heenweg – terug. Het is al bijna vrijdagmiddag 16 uur, maar Waldemar wacht op ons, heeft Sebastian geappt. De garage zit tegenover het ziekenhuis, we kunnen het niet missen.

Hulp van Waldemar   

Het is niet makkelijk communiceren met Waldemar, maar het lukt om iets af te spreken. Hij gaat het probleem “hoy, ahora” (vandaag, nu) oplossen en stuurt ons naar “el parque”. Daar moeten we maar ergens een “cerveza” gaan drinken om de tijd te doden. Om 19 uur denkt hij klaar te zijn. We komen erachter dat er niet zoveel restaurants in Abra Pampa zijn en dat ze pas om 19:30 uur open gaan. We kopen daarom een stokbroodje in de supermarkt, wat plakken kaas en een blikje drinken. Eric kan in het park, met zijn vuile broek, zonder problemen doorgaan voor een zwerver. Van autopech word je vies.

We bedenken ons hoeveel geluk we vandaag hebben gehad. Dit had heel anders af kunnen lopen, want we waren op weg naar oneindigheid, hoogte, eenzaamheid en straffe weersomstandigheden. Het ranger station was bemand, ze hadden WiFi, waardoor we konden bellen en Waldemar was bereid om zijn vrijdagavond voor ons op te geven. Onze autopech-ervaringen in Italië, waren vorig jaar heel anders! De Italiaanse hulpvaardigheid was ver beneden het vriespunt. Gelukkig zijn onze wereldreis-beschermengeltjes nog niet uitgeput. Om 18:30 uur krijgen we het bericht dat we de bus op kunnen halen. Het euvel is gelast en we kunnen voor een paar tientjes verder reizen. We keren terug naar Humahuaca waar we vanmorgen zijn vertrokken. Terug bij af. De route door de Andes bewaren we voor een volgende keer.  

Overnachting: camping El Rincón – Humahuaca (2 nachten)

Zuidwaarts via Ruta 9

Via Ruta 9 rijden we in de richting van Salta. Vanaf San Salvador de Jujuy verandert de snelweg in een smalle slingerweg met honderden bochten. Volgens de iOverlander app zouden we door een groen regenwoud moeten rijden, maar het bos is bruin en droog. Ik vraag me af of dit het gevolg van klimaatverandering is, maar later zal Matías me uitleggen dat dit volkomen normaal is in het droge seizoen. Van november tot maart regent het veel meer en wordt alles weer groen, omdat de wolken dan voor de hoge pieken van de Andes blijven hangen.  

Matías en Mirta runnen als moeder en zoon een kleine camping, waar we een paar dagen neerstrijken. Mirta ontvangt ons met veel liefde en Spaanse woorden. Het is een wonder, maar we begrijpen haar best goed, juist doordat ze zoveel praat. We mogen onze stoffige kleding wassen en kunnen ’s avonds bij het vuur zitten. De volgende middag ontmoeten we ook Matías, die gisterenavond met zijn zelf gebrouwen bier op een Oktoberfest heeft gestaan. In Argentinië nemen ze iedere mogelijkheid om te feesten aan, legt hij uit. Zo te zien is hij doodmoe, maar toch neemt hij de tijd om ons zijn bier te laten proeven en tips voor het vervolg van onze reis te geven. Las Casitas in een fijne plek.

Salta

We besluiten nog een extra nacht op de camping te blijven en met de lokale bus naar het centrum van Salta te gaan. Een ticket kost € 0,60 cent pp enkele reis (of € 0,30 gerekend met de blue dollar koers). Mirta legt ons uit dat de paal met de rode en gele strepen de bushalte is en dat je precies op de goede plek moet gaan staan en duidelijk moet zwaaien, anders rijdt hij gewoon door. Eigenlijk hebben we een buskaart nodig, maar er is altijd wel iemand die wil helpen met zijn buskaart.

We volgen de uitgebreide uitleg van moeder Mirta en de waarschuwingen om op te passen voor onze spullen: “Ze zien dat jullie toeristen zijn hoor!” Zonder problemen arriveren we in het drukke centrum. Salta is een koloniale stad die vroeger op de zilverroute naar Buenos Aires lag, de kerken zijn er roze, blauw en geel. We gaan met de kabelbaan naar het uitzichtpunt en leggen te voet 13 kilometers af.

Overnachting: Las Casitas & Camping – Calderilla (3 nachten)

Parque Nacional los Cardones en Cachi

Vanuit Salta gaan we via Cachi naar Cafayate, we rijden nu wel een deel van de Ruta 40. Aan het begin zijn de bergen nog groen en door de wolken is het uitzicht op de bergpas Piedra Los Molinos (3400 meter) grijs, alleen het kapelletje en het kruis zijn zichtbaar. Pas aan de andere kant van de pas zien we de zon.

Als we een broodje met uitzicht staan te eten, worden we voorbijgereden door twee Fransen die op de camping in Purmamarca onze buren waren. Ze zwaaien terug en rijden gewoon door! Dat vinden we raar. Het is een enorm toeval dat je elkaar nogmaals treft in dit uitgestrekte land, dan kun je toch op zijn minst je raam even openen? Maar goed, de toon is gezet. Wij houden het ook bij een afstandelijk knikje als zij verderop staan te lunchen.

De route gaat dwars door het Parque Nacional Los Cardones met enorme cactussen en in het sympathieke bergdorp Cachi zien we dat het dak van de kerk en de meubelen zijn gemaakt van cactushout uit de omgeving. Cactushout is herkenbaar aan verticale sleufjes.

We twijfelen een beetje of we op de gemeentecamping in Cachi zullen blijven, of 50 kilometer doorrijden naar de camping Utopia. De sfeer in Cachi is prettig toeristisch, de zon schijnt, er staat een briesje en het is rustig vanwege de siësta. Willen we vanavond een keer uit eten of rijden we door? We kiezen voor het laatste, net als onze Franse vrienden. Vanavond zijn we wederom buren, maar het blijft bij minimale beleefdheden. Het wil gewoon niet zo klikken tussen ons.  

Utopia

De Utopia Overland Camping is een stille plek, ver weg in de Argentijnse natuur, waar twee ex-overlanders (Martina en Johan) zijn neergestreken. We slapen naast wijnranken, douchen in de openlucht, poepen in een gat in de grond, plassen in de bosjes en ’s avonds zitten we met z’n allen (behalve de Fransen) rond het vuur. Natuurlijk zingen we om Martina’s verjaardag te vieren en drinken we een goed glas Argentijnse wijn.

In de ochtend vertrekken de Fransen met de noorderzon en eten wij de verse broodjes die gisterenavond zijn gebakken in de Dutch oven, op de gloeiende kolen. De rest van de dag hangen we rond op de camping en gebruik ik mijn tijd om te typen. Stilstaan is vooruitkomen, als het mijn reisverhalen betreft!

Overnachting: Utopia Overland Camping – Seclantas (2 nachten)

Molinos

Het is moeilijk wegkomen bij Utopia. Nog een praatje met de Belgische Laura en Hanno, even aan de ontbijttafel bij motorrijder Frank en op de foto met Martina en Johan. We hebben twee gezellige avonden met elkaar gehad. Met andere reizigers verhalen delen bij het kampvuur: het zijn gouden momenten.

De meeste bergdorpjes zijn ’s middags in ruste, ze lijken volledig verlaten. Je treft hoogstens een paar zwerfhonden die in de schaduw liggen te slapen. Winkels zijn doorgaans dicht. Ook Molinos is stil als we er doorheen rijden. We maken een foto van de witte kerk en gaan naar het wijnhuis Colomé.

Ik hoop de lichtkunst van James Turrel in het museum te kunnen zien, maar dat blijkt zonder reservering echt niet mogelijk. We krijgen een glaasje Malbec aangeboden en kopen twee flessen witte wijn, zodat we niet voor niets een uur over de mooie, maar vreselijk slechte gravelweg hebben gereden. Eric wordt er gek van en geeft zelfs het stuur aan mij over, waar hij vervolgens snel spijt van krijgt, omdat ik in zijn ogen te hard rijd. Ik probeer met 40 kilometer per uur over het wasbord te vliegen en negeer het gerammel van de bus. 20 km per uur schiet gewoon niet op!

Cafayate

Via de Ruta 40 gaan we verder naar Cafayate en stoppen bij het uitzichtpunt van Angastaco en daarna bij de Quebrada de las Flechas. Met diep respect rijden we voorbij fietsers die over de stoffige wegen door de bergen ploeteren. Idioot is het ook wel. Als we ze stil zien staan stoppen we even om te vragen of alles goed gaat en of ze hulp of water nodig hebben. Je weet nooit, het is een klein gebaar en het maakt mensen altijd blij.

Ook wij slingeren over de zanderige route. Bruce Springsteen zingt over ‘My hometown’ en ik zit met mijn blote rechtervoet op het dashboard. Ramen open, arm buiten, de hete zon op mijn bovenbenen en toch kippenvel. Tranen achter mijn ogen, emotie in mijn keel: moet je ons hier toch zien rijden! We komen op de mooiste plekken ter wereld en ik zou dit gevoel het liefst eeuwig vast willen houden.

Quebrada de las Conchas

Weer zo’n mooie route, de omgeving van Cafayate is absoluut spectaculair! Bij de Garganta del Diablo hebben we pech dat er net twee touringcars vol pubers worden afgezet. Het krioelt in de keel van de duivel. Vlug naar het El Anfiteatro waar de immense, komvormige, rode muren een perfecte akoestiek hebben. In het midden van het natuurlijke theater maakt een lokale artiest gong-geluiden met zijn glazen kommen. Verderop wandelen we in de hete zon door la Yesera en we gaan op zoek naar “El Tren” bij Los Colorados. Het is bijna niet te bevatten dat dit gebied ooit zee is geweest en dat de roodbruine formaties miljoenen jaren geleden door regen en wind hun vormen hebben gekregen. Dagen zoals deze vliegen voorbij, de natuur blijft verwonderen.

Overnachting: Autocamping Luz y Fuerza – Cafayate (2 nachten)  

Hualfin

Vandaag is het bikkelen, de Ruta 40 verliest al haar charme na Cafayate. De lange, rechte asfaltweg tot aan de horizon is weinig boeiend. Om ons heen: zand! Mijn hemel, je zou dit moeten fietsen! Zon, wind en zand maken het vast een dodelijk deel van je fietsvakantie. Wij mogen niet zeuren.

Bij Hualfin gaan we naar de Termas, waar we gratis mogen kamperen en voor een paar dubbeltjes een warm bad kunnen nemen. Stel je niet teveel voor van de thermale baden. Het zijn twee hokken met grote baden, die voor iedere klant worden gevuld met schoon water van 36 graden. Ik krijg 25 minuten de tijd, zegt het meisje dat mij ook uitlegt dat ik de stop uit het bad moet trekken als ik klaar ben. Eindelijk een bad waar ik helemaal in pas! Het is heerlijk om op mijn rug in het lekkere water te drijven. Ik was mijn uitgedroogde haar en sluit daarna mijn ogen, want het stucwerk heeft zwarte schimmelplekken en bladdert van het plafond.

Het is zaterdag en de Termas is een plek voor dagrecreatie, waar Argentijnse families komen barbecueën (en locals zich komen wassen). Iedere familie draait zijn eigen muziek. Zo luid mogelijk. Het Duitse gezin dat twee weken geleden aan hun wereldreis is begonnen, begint er al gek van te worden. We maken kennis en bewonderen hun machtige Landcruiser. De kennismaking eindigt in een avond vol verhalen en de afspraak om volgend jaar naar het Oktoberfest in München te komen.

Overnachting: Termas Quebrada de Hualfin (1 nacht)

Andolucas

In Andolucas maken we een tussenstop op de gigantische gemeentecamping. Het is in Argentinië steeds een uitdaging om redelijke campings te vinden en wildkamperen is zonder 4×4 vaak beperkt tot toegankelijke plekken vlak langs de weg. Bovendien heb ik het liefst een toilet tot mijn beschikking. De gemeentecamping van Andolocas heeft behoorlijke referenties en is nog gratis ook. Het is zondag als we aankomen, nog steeds weekend en dus familiedag. Overal zitten families te barbecueën en muziek schalt uit de auto’s. De boxen kunnen niet groot genoeg zijn. Ook hier heeft iedereen zijn eigen temperamentvolle Zuid-Amerikaanse muziek aan. In Nederland zouden we het ongelofelijk asociaal vinden, hier hoort dit bij een gezellig dagje weg

Rituele offers

We vinden een relatief rustig plekje naast een gezin met een baby. De moeder tokkelt wat op haar gitaar en vader ligt in de hangmat. Tegen het eind van de zondag pakken de meeste families hun spullen in, maar onze buren blijven. Als het donker wordt komen er nog drie mannen bij ze op bezoek die blijven overnachten. Af en toe ruiken we een sterke geur. Volgens mij branden ze kruiden en herken ik de geur van salie. Het zijn vreemde figuren. Tenminste, als je bij het kraantje van de buren water gaat halen, zou een normaal mens zijn gulp en riem toch eerst dichtdoen? We vermoeden dat er bedwelmende middelen in het spel zijn.    

De buurtjes beginnen met zingen en maken zachte percussiemuziek die steeds verder aanzwelt. “Moet je zien.” zegt Eric. Een van de mannen staat met zijn handpalmen tegen elkaar naar de hemel te kijken en spuugt steeds op de grond. Hij is zichzelf waarschijnlijk aan het zuiveren. Daarna hurkt hij en wrijft met zijn handen door het zwarte zand (en zijn eigen spuug). Moeder danst en twee andere mannen staan tegen over elkaar te hummen. Eric: “Ze zijn de baby aan het offeren, hij ligt in de pan!” Zo onopvallend mogelijk bespieden we onze vreemde buren en besluiten het kind aan zijn lot over te laten. Iedereen is immers verantwoordelijk voor zijn eigen kinderen. De volgende ochtend zijn we blij dat we niet hebben ingegrepen, als we zien hoe de buurman met zijn samoerai zwaard staat te zwaaien. Een kind maakt geluid, blijkbaar was het een tweeling.

Overnachting: Camping Municipal de Andolucas ( 1 nacht)

Villa Unión

We strijken neer in Villa Unión met als doel morgen naar het Parque Nacional Talampaya te gaan. Het park wordt weinig door buitenlandse toeristen bezocht, terwijl het hartstikke mooi is. Het is wel een beetje lastig ontdekken hoe je toegang krijgt, want je kan het park niet individueel bezoeken. Er blijken verschillende organisaties tours te verzorgen en in het dorp vinden we het kantoortje van Volterra. We reserveren een tour en bedenken dat we morgen in het park gaan kamperen.

Overnachting: Camping Y Pileta LizGrey – Villa Unión (1 nacht)

Parque Nacional Talampaya

Met een 4×4 truck trekken we in de middag door het park. Metershoge roodbruine wanden steken boven ons uit, eeuwenoude muurtekeningen vertellen over het leven van vroegere tijden. We begrijpen weinig van de Spaanse uitleg, maar de verrassing bij de derde stop begrijpen we zonder problemen: een buffettafel met witte wijn, olijven en walnoten. We zitten ineens in een luxe rondreis!

De luxe duurt echter niet lang. De wind zwelt aan en het zand stuift over de vlaktes. De tour wordt voortijdig afgebroken door het slechte weer en kamperen in het nationale park is ineens geen optie meer. We hebben nog een paar uur voordat het donker wordt, dus we rijden verder. Met laagstaande zon slingeren we over de Ruta 150 door een grijs, rotsachtig gebied, waar weinig leven mogelijk lijkt. Ik associeer het met Mordor uit de Lord of the Rings.

Uiteindelijk vinden we een kampeerplek bij La Ciénaga. Het is donker als we aankomen en drie honden ons een “welkom” blaffen. We stappen pas uit als de eigenaar er is. De man is vriendelijk, maar heeft zijn sanitair nog nooit schoongemaakt. Bij de vorige gemeentecamping was Eric’s strategie om het toilet zonder deur te kiezen, maar dat is hier zinloos. Ze zijn allemaal vies. Ogen dicht en niets aanraken, morgen zijn we weer weg. We zijn blij met de grote iglotent en het blauwe licht, waar we beschut tegen de wind kunnen koken en de honden zijn dol op onze hondenkoekjes. Deze avond gaat vanzelf voorbij.

Overnachting: Camping Los Cauquenes – La Ciénaga (1 nacht)

Parque Nacional El Leoncito

Vandaag is nog een dag van kilometers maken en foto’s schieten. Argentinië is uitgestrekt en we zitten krap in onze tijd, dus we stomen door. Bij het aquablauwe Lago Cuesta del Viento stoppen we voor de lunch en daarna rijden we verder zuidwaarts met de Andes aan onze rechterhand. De besneeuwde bergtoppen zijn waanzinnig, maar moeilijk vast te leggen met de camera. Bij Calingasta twijfelen we of we zullen wildkamperen bij Cerro Alcazar of Cerro de los 7 Coloros. Het zijn prachtige plekken, maar de hitte is verzengend en schaduw afwezig. Onze lippen vertonen scheuren en kraters en zelfs mijn ellenbogen voelen als schuurpapier. Kan ik na deze reis ook naar een ellenbogicure?    

Uiteindelijk komen we terecht in het Parque Nacional El Leoncito, waar we in de schaduw van de populieren een koele kampeerplek vinden. Het is prima voor een nacht, hoewel ik graag een warme douche had willen treffen om het stof en de warme dag van mij af te spoelen. We houden het simpel vanavond en koken de laatste aardappelen met een restje slappe bloemkool.

In het park worden bezoekers gewaarschuwd voor de aanwezigheid van puma’s, maar we vinden de tekst van het bord een beetje vreemd: “Als je een puma tegenkomt moet je niet gaan rennen, maar zwaaien met je armen en hard gitaar spelen, duw kinderen in een groepje naar voren en vraag een bewaker van het park om advies.” De Argentijnen blijven een apart volk. Maar toch, als Eric ’s avonds twee rode ogen tegenkomt schrikt hij even. Gelukkig is het een kwispelende zwarte hond.

Overnachting: Parque Nacional El Leoncito (1 nacht)

Mendoza

Via Uspallata komen we in Mendoza. Eindelijk weer een fijne camping en wat beschaving. Schone toiletten en een warme douche, halleluja!! Na alle kilometers van de afgelopen dagen ben ik ongelofelijk toe aan een paar dagen stilstaan. Ik doe de (enorm zanderige) was en leg verslag, Eric reserveert fietsen voor een wijntour in het Maipu gebied.

Wijn

Net als 12 jaar geleden gaan we een dag fietsen langs de bodega’s ten zuiden van Mendoza. De fietsen van Maipu Bikes brengen ons naar lekkere hapjes en wijnproeverijen. Ik lees in mijn reisverslag van toen dat ik destijds aan het eind van de middag ook last had van een gruwelijk zere kont! Volgens Eric moet ik niet zeiken en doorfietsen. We sluiten af met een happy hour bij Maipu Bikes. Alle fietsers van die dag schuiven aan de lange tafels en drinken vreselijk slechte wijn uit plastic bekertjes. Tis gratis en ontzettend gezellig!

Barbecue

Jee, wat een koude dag! Gisteren was het 35 graden, nu haalt het kwik de 15 niet eens. We hebben geen plannen en gaan in de campingkantine zitten, waar een lekker vuurtje brandt. Vandaag is het zondag. De kantine stroomt vol met families die het vuur gaan gebruiken voor de wekelijkse asado (bbq). Muziek knalt uit de boxen, de roosters liggen vol grote stukken vlees en wij worden met handen en voeten in het Argentijnse familieleven getrokken. Ik vind het in het begin een beetje ongemakkelijk, maar de Argentijnen zijn super gastvrij en vriendelijk. De kinderen tolken met google translate en de mannen draaien speciaal voor ons Hollandse hits, de sfeer zit er goed in. Gisteren de rode wijn, vandaag het vlees, Argentijnser gaat ons leven niet worden. We gaan dit land missen. Nergens hebben we zoveel contact met locals en andere reizigers gehad.

 Overnachting: El camping Mangrullo Mendoza (3 nachten)

Lago Potrerillos

Op de laatste ochtend in Mendoza hebben we het langste ontbijt ever, met onze Braziliaanse buren. Ook hier is het vertrek lastig. We drinken de koffie van onze buren en delen onze broodjes. Maria en Lucas reizen al meer dan 2 jaar in hun Landrover en hebben een leuk instagram-account. We treden op in een vlog van Leo en hebben het erg gezellig, maar om 14 uur gaan we toch verder. Over twee dagen moeten we op de luchthaven van Santiago de Chili staan.

Op voorstel van Lucas gaan we naar een schitterende wildkampeerplek bij Lago Potrerillos: de Andes op de achtergrond en knalblauw water aan onze voeten! Maria en hij komen aan het eind van de middag ook deze kant op, om nog een avond samen door te brengen. We maken een vuurtje voor de aardappels en grillen aubergines en maiskolven. We spoelen onze monden met alle wijn die we nog hebben. Pas als het vuur op is en wij onderkoeld zijn geraakt door de koude wind gaan we naar bed.

De nacht is rampzalig. De temperatuur daalt tot nul graden en onze slaapzakken zijn niet warm genoeg. Onze benen en neuzen blijven koud, waardoor we de slaap moeilijk kunnen vatten. Als de zon in de ochtend weer opkomt doen we snel de achterklep open, om op temperatuur te komen. Ook Lucas en Maria hebben het taai gehad, met bevroren benen is het moeilijk slapen.

Overnachting: Lago Potrerillos (1 nacht)

Grensovergang

Na het ontbijt nemen we afscheid. Via de Ruta 7 gaan we naar de grensovergang Libertadores. Tijdens de prachtige route door de Andes komen we langs de Aconcagua, met 6.961 meter is deze reus de hoogste top van Zuid-Amerika. We maken een foto voor Paul, wij moeten niet denken aan een beklimming, maar hij deed het!

Het kost ons 2 uur om de grens over te komen. Maria en Lucas hadden ons al gewaarschuwd voor 4 uur en een volledige doorlichting van de auto, maar blijkbaar komen wij betrouwbaar over, want de camper wordt nagenoeg ongezien binnengelaten in Chili. Het kost wat moeite om een slaapplaats voor de laatste nacht te vinden, omdat veel campings in deze regio (nog) gesloten blijken, maar uiteindelijk kunnen we in de buurt van het dorpje Catemu terecht.

We krijgen een late check-out, zodat we in alle rust onze varkensstal uit kunnen mesten en alle spullen weer in kunnen pakken. Op de laatste ochtend vreet de campinghond mijn mooie Havaiana op, maar het kan deze reis met geen mogelijkheid verpesten. Onze roadtrip door Argentinië en Chili was een van de beste delen van deze wereldreis. De Ruta 40 in Noord-Argentinië krijgt een mooi plekje op ons favorietenlijstje: we hebben geweldige herinneringen gemaakt en fantastische mensen ontmoet!

Overnachting: Camping Bordestero Catemu (1 nacht)