Reizen door Colombia: dwars door een kleurrijk land

(REISVERHAAL) We reizen door Colombia en rijden 4 weken met een huurauto dwars door het hele land. We zijn verliefd geworden op de groene biodiversiteit van Colombia, de kleurrijke dorpen en behulpzame mensen. Geen binnenlandse vluchten of langeafstandsbussen voor ons, want wij rijden liever zelf. We houden van de vrijheid die dat biedt en we willen graag veel van het land zien. In de eerste twee weken van deze roadtrip reden we van Bogota naar Medellin en daarna naar Villa de Leyva. Nu gaan we naar de Caribische kust en Cartagena in het noorden. We bezoeken bergdorpjes, maken wandelingen en liggen lui te wezen onder palmbomen. Doordat we met de auto reizen door Colombia komen we op plaatsen waar niet zoveel toeristische voorzieningen zijn. Sommige plekken zijn waanzinnig, andere troosteloos. Dat hoort bij reizen!

Deze rondreis in Colombia maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië, twee weken door de Pantanal in Brazilië, twee weken door het gekke Uruguay en daarna 5 weken door Chili en Argentinië. Om even bij te komen gingen we ook 3 weken naar Curaçao. We zijn inmiddels 8 maanden aan het reizen en we kunnen er geen genoeg van krijgen!

Guadalupe

Onderweg naar Barichara maken we een kleine omweg naar Las Gachas bij Guadalupe. Bij de parkeerplaats kunnen we in een kleedhokje onze zwemkleding aantrekken. De parkeerbeheerder legt ons uit hoe we naar de rivier kunnen wandelen en dat we onderweg 4000 pesos per persoon (€ 0,80) moeten betalen. Hij zegt dat we op onze sokken in de rivier moeten lopen, om te voorkomen dat we uitglijden.

De route gaat bergafwaarts en als we een kraampje tegenkomen moeten we 1000 pesos per persoon betalen. We snappen nog niet helemaal hoe het zit. Een stuk verder moeten we 2000 pesos pp betalen. De dame verkoopt ook sokken, chips en koude drankjes, maar daarin zijn we voldoende voorzien. Bij het derde kraampje is het tarief 1000 pesos pp. Zo verdient iedereen die hier woont een beetje aan de voorbijgangers die over hun terrein naar de rivier lopen.

Las Gachas

De ondiepe rivier heeft een gladde, bruinrode, stenen bedding, waarin zich ronde gaten bevinden. Sommige gaten zijn diep, andere ondiep. Je kunt er in zitten, liggen of watertrappelen. Een paar mensen glijden op hun billen over de bedding en plonzen in een groot gat. Het is heerlijk verfrissend en we hebben mazzel met het mooie weer! We maken een wandeling stroomafwaarts, net als enkele Colombianen. Europese toeristen zien we niet. We zijn wat meer in het binnenland en verder off the beaten track.

Barichara

Barichara is een koloniaal dorp met een chique uitstraling en relaxte sfeer. De huizen hebben wit gestucte muren en bruinoranje dakpannen. Kozijnen en deuren zijn geschilderd in zachte of gedekte tinten. Geen graffiti of felle, vrolijke kleuren, zoals in veel andere Colombiaanse dorpen. Achter iedere deur gaat een restaurantje of winkeltje schuil. Het centrale plein is groen, de kerk oud en het uitzicht over de vallei is een plaatje.

We verblijven twee nachten in Casa Alamanda, 3 kilometer buiten het dorp. De Zwitserse eigenaren hebben veel liefde en aandacht in hun Bed & Breakfast gestoken. Wat een fijne plek! De tuin en zwemvijver zijn in het echt nog mooier dan op de foto’s. Het ontbijt is heerlijk. Dit zijn van die pareltjes waar wij tijdens deze wereldreis extra van kunnen genieten. Het is net een beetje te luxe, maar in Colombia toch heel betaalbaar. Helemaal top! David en Sandra ontvangen nagenoeg nooit Europese toeristen en leggen ons helemaal in de watten.

Camino Real

Veel mensen gaan in deze omgeving naar het stadje San Gill, the adventure capital van Colombia. Die stad is druk en chaotisch en in de omgeving kun je raften, paragliden, bungy-jumpen, etc. Niet helemaal wat wij zoeken tijdens het reizen door Colombia. We houden het bij (een deel van) de Camino Real, een eeuwenoude met stenen geplaveide route van Barichara naar het stille dorpje Guano, waar het lijkt alsof de tijd een halve eeuw heeft stilgestaan. Na twee uur lopen zijn we net op tijd om de lokale bus terug te nemen.  

In Barichara lunchen we en kopen broodjes en kaas, zodat we vanavond niet meer weg hoeven. In de middag koelen we af in de zwemvijver, waarin garra rufa visjes blijken te zitten. Je kent ze misschien wel van de spa: ze knabbelen aan je tenen en eten je dode huidcellen op. En als ik Eric moet geloven, trekken ze ook aan je beenharen. Toch leuk, zo’n gratis kriebelbehandeling bij je verblijf!    

Overnachting: Casa Alamanda B&B – Barichara (2 nachten)

Girón

Het is ongelofelijk druk in Girón. We komen rond de middag aan en het contrast met de vredige tuin van Casa Alamanda is gigantisch. Ook Girón is een koloniaal dorp met witte huizen, maar lang niet zo chique als Barichara. Het kost ons moeite om in alle chaos ons hotel te vinden en het parkeerterrein staat bomvol.

Het is 8 december, een vrije dag voor de Colombianen, waarop de onbevlekte ontvangenis van de heilige maagd Maria wordt gevierd. Kerken puilen uit en de klokken luiden de hele middag. Colombia schijnt een heel gelovig land te zijn. Als ik het goed begrijp wordt in Girón deze dag ook aangewend om de Heilige Communie te vieren. Ik vermoed alleen voor meisjes. Families gaan naar de kerk en na de dienst met zijn allen eten. Jonge meisjes zijn opgemaakt en als serene, witte bruidjes gekleed. De ballonnen, bloemen, kleding en taart kleuren blauw met wit en overal hangen witte vlaggen om Maria te eren.  

Gisteren was het de ‘Dia de las Velitas’ (dag van de kleine kaarsjes). Op de vooravond van de ‘dag van de onbevlekte ontvangenis’ worden overal in het land kaarsjes, lampionnen en lichtjes aangestoken. Dat was de avond waarop wij besloten om lekker thuis te blijven. Stelletje sufferds. Het is het (onofficiële) begin van de kerstperiode. Vandaar dat dat jongetje ons gisterenmiddag kaarsjes wilde verkopen! Het kwartje valt pas een dag later. Wij hebben alleen het knallen van vuurwerk gehoord.

Overnachting: Ayenda Boutique Macaregua – Girón (1 nacht)

Reizen door Colombia: politie

Vanuit Giron is het ruim 10 uur rijden naar de Caribische kust van Colombia. Om het behapbaar te houden verdelen we de route over twee dagen en overnachten we in het pittoreske La Loma. Onderweg worden we eindelijk een keer door de politie aangehouden. We zijn al tientallen controles voorbij gereden, nu moeten we aan de kant. Een glimlach verschijnt op het gezicht van de beambte als Eric zijn legendarische woorden “Ola! Muy bien!” uitspreekt. De vragen zijn simpel: “Waar komen jullie vandaan, met hoeveel mensen zijn jullie, waar gaan jullie naar toe?” Hij voegt er uit nieuwsgierigheid aan toe: “Uit welk land komen jullie?” Geen paspoortcontrole, geen rijbewijscontrole. Alleen een jonge politieagent die het leuk vindt om een keer Nederlanders tegen te komen en ons een goede reis wenst.

We worden daarna nog een keer aangehouden door een politieagent. Voor een enquête! Echt waar! Voor een enquête van de gemeente. Je zou toch zeggen dat de politie andere prioriteiten heeft in Colombia. Geen idee waar de enquête over gaat, want ik begrijp weinig van de spraakwaterval die ons te woord staat. “No entiendo, hablo un poco español”, is genoeg om ons door te laten rijden.

La Loma

Nu zijn we echt diep in het binnenland, volgens mij is er nog nooit een buitenlander in La Loma geweest. Het dorp is lelijk en rommelig en het hotel dat we via google maps hebben gevonden is gehorig en sfeerloos. Dat is allemaal onbelangrijk, want onze kamer heeft een televisiescherm waarop Nederland-Argentinië wordt uitgezonden. We installeren ons om 14 uur ’s middags op bed om de wedstrijd te kijken als we prompt door Erwin worden gebeld. Een paar neven en nichten gaan samen voetbal kijken en ineens zitten wij in diezelfde Hollandse huiskamer. Gezellig!

Als de bal op de middenstip wordt gelegd gaan we terug naar Colombia, waar we La Loma laten horen dat er twee doelpunten worden gescoord. Wat een zinderende wedstrijd! De penalty’s kijken we weer samen met mijn familie. Zonder Sander, die staat buiten in de tuin, omdat hij de spanning niet aan kan. Familietrekje.

Overnachting: Jamim Suites Hotel – La Loma (1 nacht)

Zigzaggen

Het is maar goed dat het gisterenavond niet laat is geworden. Om 4.30 uur gaat de muziek in de ontbijtzaal van het Jamim Suites Hotel aan. Serieus? Het zijn vroege vogels, die Colombianen. En ze houden van muziek. Harde muziek. Da’s gezellig, maar niet op ieder tijdstip. Ik vloek, stop mijn oordoppen in en probeer nog wat te slapen. Mijn culturele respect heeft zo zijn grenzen. Het duurt een uur voordat de mannen met hun busje zijn vertrokken en de rust terugkeert.

Om 7:30 uur pakken ook wij onze biezen en verlaten het “Suites Hotel”. We hebben 250 kilometer te gaan en dat is 3,5 uur rijden, vrij vlot voor Colombiaanse begrippen. We zigzaggen tussen de vrachtwagens en gaten in het wegdek naar Minca. De vluchtstrook pakken we erbij, want daar is het wegdek het best. Een nieuwe constatering die we doen is dat Colombianen zo hard rijden als ze kunnen, behalve bij snelheidscontroles. Vermoedelijk zijn de verkeersboetes enorm hoog, want bestuurders gaan belachelijk langzaam rijden.  

Minca

Tussen de bergen van de Sierra Nevada ligt het kleine dorp Minca. Het verschuilt zich in de groene jungle, waar watervallen, vogels en uitzichten de omgeving aantrekkelijk maken. De straten zijn slordig verhard en de sfeer is gezellig, luchtig. Toeristisch, dat ook, maar niet té. Tenminste, niet op een doordeweekse dag.

Je kunt achterop een brommertje springen om je naar een waterval te laten brengen, of in de ochtend een vogelexcursie doen. Genoeg restaurantjes en lekker eten. Morgan, de eigenaar van ons huisje, blijkt de broer van de Franse bakker. En als we willen kunnen we in de buurt een koffieplantage bezoeken. Dat doen we misschien wel, want Manuel was vorige week toch een beetje moeilijk te verstaan.  

Ons huisje heeft geen ramen, maar gaas. De geluiden van de omgeving komen ongefilterd onze slaap- en woonkamer binnen. Op zaterdagmiddag is het de snoeiharde muziek van de buren, op zondagochtend de vogels van de jungle en in de loop van de dag raken zij overstemd door een activistische bijeenkomst aan de overkant. Gelukkig zijn de nachten in de bergen rustig.

Wapens en drugs

Dat is wel eens anders geweest. Na WOII stortte de koffie-export in elkaar. De FARC nam deze regio over met lucratieve plantages in marihuana en cocaïne, met de winsten konden ze hun strijd bekostigen. In het begin vochten ze voor de mensen, maar corruptie volgde snel en ze namen de controle van de samenleving op een gewelddadige manier over. In de jaren 80 kwamen de rechtse paramilitaire groepen op. Ze begonnen als privé legers die beschermden tegen de guerrilla’s, maar zouden snel exact hetzelfde doen. Uiteindelijk heeft de landelijke overheid in Minca ingegrepen, toen veel van de oorspronkelijke bewoners al waren vertrokken. Het dorp is opnieuw opgebouwd en een populaire backbackbestemming geworden, waar de meeste bezoekers geen benul hebben van deze recente geschiedenis.

Veel personen die verantwoordelijk zijn geweest voor het geweld en de tragedie in het verleden wonen nog steeds in Minca. Het is vergelijkbaar met Comuna 13, in Medellin. Sterker nog, als ik online zoek, vind ik dat ondernemers in het toerisme in deze omgeving nog steeds “La Vacuna” (beschermgeld) moeten betalen aan de gewapende groep “Los Pachencas”. Het heeft allemaal te maken met de handel in cocaïne. Als je een meerdaagse trekking maakt naar de Verlaten Stad, gaat een deel van de kosten naar deze groep, waarmee je indirect en onbedoeld de greep van cocaïne op het land in stand houdt. Tegelijk lees ik dat Los Pachencas in september 2022 een staakt het vuren heeft aangeboden, als ze niet vervolgd zullen worden. En afgelopen november zijn nog 5 Pachencas opgepakt. Kortom, het blijft een instabiele veiligheidssituatie in Colombia, zolang de handel in cocaïne zo ongelofelijk lucratief blijft.

Zalige ochtenden

We vinden Minca een fijn jungledorp om een paar dagen te vertoeven. Iedere ochtend loop ik in mijn korte broek naar de Franse bakker voor vers brood, terwijl Eric koffie zet. Een zonnetje, wat backpackers, een paar brommers die voorbij crossen, bananenplanten in de berm en Spaanstalige muziek op straat. Het is een zalig begin van de dag.

De ochtenden zijn zonnig, de middagen meestal bewolkt. We hadden misschien beter ’s ochtends naar de koffieplantage Victoria kunnen gaan, want als we arriveren valt er een tropische regenbui uit de lucht. Wat een water! We laten de rondleiding voor wat hij is en genieten van koffie met appelcake in het restaurant.

Spiderman

Onze laatste ochtend in Minca is iets minder zaligmakend dan gewend. Op het moment dat ik mijn broek pak om mij aan te kleden, schiet er een achtvoeter weg. Wat zeg ik? Er schiet een gigantische achtvoeter weg! Mijn hemel, die is groot! Bovenop mijn reistas zit een enorme spin, van zeker 10 centimeter, met van die dikke poten. O god, o god! “Eric, jij moet hem pakken. Er zit een vette spin. Jij moet hem pakken hoor, ik durf dat niet. Je moet NU uit bed komen!!” De nacht komt voor Eric aan een abrupt einde.  

Op het moment dat ik mijn broek pakte, schoot de spin dieper in mijn tas. Nu is het aan Eric om het beest te vangen, maar dit is geen beestje dat je even bij een poot optilt en buiten zet. Met een bezemsteel port Eric in de tas, waardoor de vetzak het op een lopen zet. Sneller dan Max Verstappen schiet hij door de slaapkamer. Ik weet niet hoe snel ik weg moet komen en schreeuw heel Minca bij elkaar. Eric staat te springen in de slaapkamer en roept dat ik weg moet blijven: “Daar blijven. Je doet idioot!” Ik kan er niks aan doen, maar snelle beesten vind ik zoooo eng! De spin heeft zich na een korte race verstopt achter de zitzak. “Laat hem daar maar zitten. Wij gaan vanmiddag toch weg,” zeg ik tegen Eric en dat lijkt hem een uitstekend idee.

Marinka watervallen 

Natuurlijk maken we nog een wandeling naar de Marinka watervallen. Je kunt met de motorfietstaxi, maar wij hebben momenteel een probleem met onze cashflow. In Minca zijn geen geldautomaten en je kunt niet overal met creditcard betalen. We staan daarom noodgedwongen in de gierige modus en gaan te voet. Het is een uurtje lopen. Watervallen in de jungle: het is net zo mooi als het klinkt. Na het wandelen is de frisse duik koud en toch hemels. We drogen op in de netten die onder het bladerdak hangen, met uitzicht op de waterval. Dat hebben ze mooi gemaakt hier! Het is vandaag rustig, maar dat kan ook anders zijn, getuige de bordjes die zeggen dat je met maximaal 4 personen een half uur in een net mag liggen. In het weekend is het vaak erg druk bij de populaire Marinka watervallen.

Na het laatste toeristische uitje in Minca lopen we terug naar huis en pakken onze spullen in. Via AirBnB appen we Morgan: “Thanks for your great hospitality, you were very friendly. We loved our stay in the house, which was perfect for us. We left a big spider for you behind the sitting bag. See you! Claudia & Eric”

Overnachting: Mango Alto – Minca (3 nachten)

Tayrona National Park

Tayrona National Park is dé hit langs de Caribische kust in Colombia. Je kunt er hiken door het regenwoud om uiteindelijk op fraaie strandjes terecht te komen. Het is zelfs mogelijk om in een tentje of in een hangmat in het park te overnachten. Tayrona is het drukstbezochte nationale park van Colombia.

Wij horen dat de paden verschrikkelijk slecht zijn door de enorme regenval van het afgelopen jaar en doordat mensen te paard het park ingaan. Hierdoor worden de modderpaden helemaal kapot gelopen. Het is dus blubberen geblazen. De recensies over het tentenkamp zijn verschillend, sommige mensen vinden het smerig, anderen geweldig. Wij vermoeden dat het met name op drukke weekenddagen drama is. Overnachten in het park zien we niet zitten, wij zijn niet per se op zoek naar dit soort backpackervaringen en vinden een voortreffelijk boetiekhotel op een paar minuten afstand van het park.

Casa Bambu heeft 8 villa’s met rieten daken en een centraal gelegen zwembad. We gaan voor luxe. De zonsondergang bekijken we met een mojito en een biertje vanuit de beachbar. Prachtig strandje! Dit is het moment dat we besluiten om het drukst bezochte nationale park van Colombia over te slaan. Waarom zouden we een hele dag door de modder gaan ploeteren om 1 kilometer verderop op eenzelfde strandje uit te komen? Geen zin in! In plaats daarvan kiezen we voor uitslapen, uitgebreid ontbijten, zwemmen, zonnebaden en nog zo’n zonsondergang. Het leven is keuzes maken.

Overnachting: Casa Bambu Tayrona – Los Naranjos (2 nachten)

Dikke knuffel

Soms pakken die keuzes extra goed uit. Het heeft de hele nacht en ochtend geregend, onze kleding is klam door de hoge luchtvochtigheid. “Stel je voor dat we nu in een tentje in Tayrona NP hadden gezeten! Dat was echt k geweest.” Tevreden over onze beslissing kiezen we een ontbijtje van de menukaart, sapje erbij en wat stukjes fruit. Reizen door Colombia kan bikkelen zijn, maar het hoeft niet!

Hoewel, vandaag is mijn vader jarig. Hij wordt 77 jaar. Ik zou hem het liefst een dikke knuffel willen geven, want dat verdient hij. Voor degenen die hem (niet) kennen: mijn vader is de liefste man op aarde. Hij is altijd positief en vrolijk, heeft humor en houdt enorm van gezelligheid.

Mijn pap is altijd bereid om anderen te helpen en heeft mij gesteund in alles wat ik deed. Ook toen hij mijn studiekeuze niet zo’n succes vond, toen ik wéér van kamer ging verhuizen en toen ik vertelde dat ik een jaar op wereldreis wilde gaan. Hij steunt mij, daar hoef ik nooit aan te twijfelen. En hij verwacht nooit iets terug. Onvoorwaardelijke liefde noemen ze dat volgens mij. Ik bel om hem te feliciteren, het is fijn om zijn stem te horen. “Lieve pap, hartelijk gefeliciteerd. Volgend jaar krijg je een dubbel dikke knuffel van mij, want als iemand die verdient, ben jij het!”

Palomino

Na het ontbijt rijden we naar een volgende strandlodge. We verblijven een paar kilometer buiten het dorp Palomino. De Zwitsers waarschuwden ons dat het tegenwoordig niet meer zo’n geweldige plek is. Het strand is voor een groot deel verdwenen door de stijging van de zeespiegel en de sterke golfslag. Alleen bij eb is er nog strand zichtbaar. Het mooiste van Palomino is, volgens hen, dat je bij zonsopkomst en helder weer de witte toppen van de Sierra Nevada vanaf het strand kunt zien. Vroeger was het een stil vissersdorp, tegenwoordig wordt het overspoeld door backpackers en klinken in de avond pompende beats door de straten.

Tenminste, dat zeiden de Zwitsers. Ons animo om naar het dorp te gaan is om die reden niet zo groot. Bij aankomst in de lodge maken we een strandwandeling en zoeken een plekje onder de palmbomen. Voor ons schuimen en rollen bruingrijze golven met grote kracht op het smalle strand, pelikanen vliegen rakelings over de schuimkragen. Vanuit onze strandbedjes aanschouwen wij het natuurlijke spel.

Overnachting: Senda Casalina Ecolodge – Palomino (1 nacht)

Toch wil ik Palomino graag met eigen ogen zien. Eerst zien, dan geloven. Voordat we naar Santa Marta doorrijden, gaan we op zoek naar het verdwenen strand. De auto parkeren we bij het benzinestation aan de hoofdweg en we lopen over de modderige zandwegen naar de kust. We horen geen pompende beats en zien weinig toeristen, veel etablissementen staan te koop. De tijd dat Palomino overspoeld werd door backpackers lijkt verleden tijd.

Aan zee zien we krachtige golven en moedeloze zandzakken die aan de verliezende hand zijn. De kust ziet er troosteloos uit. Bij het Makao Beach Hotel legt de serveerster ons uit dat het strand in de afgelopen twee jaar is verdwenen. “It’s because of global warming,” zegt ze “and the government doesn’t invest in protection of the coast. It’s too expensive.” Het lot van Palomino en haar bewoners is verdrietig en de toekomst hoogst onzeker.

Santa Marta

Santa Marta is een kleine havenstad aan de Caribische kust. De auto parkeren we de komende 2 dagen voor een tientje op een bewaakte parkeerplaats bij een oud mannetje. Hij blij, wij blij. We verblijven aan de rand van het historische centrum en dat blijkt een goede zet, want “alles” is op loopafstand. Niet dat er super veel te zien is in Santa Marta, maar de stad heeft allerlei leuke eettentjes en terrassen. Daar houden wij van. De straten zijn levendig, het weer is zonnig en warm. En daar houden wij ook van!

Ik moet nog wel even bijkomen van de salade die ik in Palomino heb gegeten. Eric zei nog: “Misschien hadden we geen salade moeten nemen, hier wordt vast niet met gezuiverd water gewassen. Als dit maar goed gaat.” Het ging dus niet helemaal goed, mijn stoelgang heeft een superboost gekregen!

Overnachting: Hotel Suite Boutique El Cactus – Santa Marta (2 nachten)

Cartagena

Wat “ze” zeggen klopt helemaal: Cartagena is de leukste en mooiste stad van Colombia! Je vindt er koloniale gebouwen, vrolijk gekleurde graffiti, kunst, creativiteit, goede restaurantjes en een opgewekte, fijne sfeer. Het is de eerste grote Colombiaanse stad waar wij ons zowel ’s avonds als overdag veilig voelen. Overdag is de stad rustig, want de hitte is verzengend, zodra de zon ondergaat komt Cartagena tot leven. Het is druk in het ommuurde historische centrum van de stad waar toeristen zich met paard en wagen laten rondrijden. En in de hippe wijk Getsemani gaan de barren tot in de kleine uurtjes door.

We verblijven in een klein duplex appartementje tussen de twee populaire wijken in. De auto hebben we ingeleverd bij Localiza, want die hebben we in Cartagena niet nodig. We maken ongemerkt heel wat kilometers in de stad. Tijdens die kilometers komen we ook oude bekenden tegen: Nederlanders die we eerder in Salento en Medellin hebben ontmoet. Grappig is dat, want het land is groot, maar toch bezoekt iedereen dezelfde hotspots tijdens het reizen door Colombia.

Stadswandeling

De gratis stadswandeling met BeyondColombia was eerlijk gezegd een beetje langdradig, geschiedenis is nooit mijn favoriete vak geweest. Eric krijgt de kriebels als we een korte salsa-les op het plein krijgen en staat op het punt af te haken. Het is dat Kayna zo ontzettend haar best doet en wij toch graag iets meer willen weten van de stad waar we zijn. Achter de prachtige panden en de dikke stadsmuur gaat namelijk een brute koloniale geschiedenis schuil.

Sinds El Centro in 1984 Werelderfgoed is geworden, kunnen lokale bewoners het zich niet meer veroorloven om in de dure binnenstad te wonen. Kayna spreekt over de gentrificatie van het centrum. De opgeknapte panden zijn tegenwoordig in handen van Spaanse en Italiaanse investeerders. Als tegenbeweging zijn lokale bewoners de voorheen slechte buurt Getsemani op gaan knappen, schilderen en versieren. Dat is een groot succes gebleken. Overal waar je kijkt zie je graffiti en vrolijk geschilderde woningen. Boven de straten hangen paraplu’s en vlaggetjes, tegen de muren staan schilderijen die worden verkocht. In de avond zorgen straatmuzikanten voor vrolijke noten op Plaza de la Trinidad en zitten toeristen op terrassen of eten streetfood bij de vele mobiele kraampjes.

Zonsondergang

Een must-visit is de stadsmuur bij zonsondergang. Doen we dus. Bij één van de drie miljoen straatverkopers kopen we een koud biertje en we wachten tot de zon ondergaat. In de tussentijd herhalen we de woorden “no, gracias” oneindig vaak, omdat we aan één biertje genoeg hebben. En nee, ik wil geen “hormigas culonas” (grote kont mieren) eten! Eric is dol op zonsondergangen, hij maakt er altijd heel veel foto’s van. Die ik vervolgens weggooi, want ik doe de fotoselecties en geef niet zoveel om zonsondergangen. Zeker niet als er tien ijscoboeren staan te bellen om je aandacht te trekken. Eric vindt mij vanavond een beetje chagrijnig.

Castillo San Felipe de Barajas 

Het kasteel van Cartagena ligt aan de andere kant van de brug, dus we lopen erheen. Volgens google hebben we ongeveer een uur nodig voor een bezoek. Niet te geloven toch, dat dit soort informatie geregistreerd wordt? Bij de entree worden we belaagd door verkopers in gele shirtjes die vinden dat we zonder een flesje water niet naar boven kunnen lopen. Daar hebben ze gelijk in, dus we kopen twee flesjes.

Als ik een slok neem ben ik verbaasd door de geur van het water. Het ruikt naar chloor. Eric draait zijn dop eraf en krijgt hem er niet meer op. Dit is hoogst dubieus! De flesjes waren gewoon verzegeld, maar we nemen liever geen risico en gooien de flesjes leeg. De kans op overleving is groter zonder dit water.

Hasta luego

Na het kasteelbezoek struinen we door de straten van Getsemani. Iedere keer als we hier lopen ontdekken we nieuwe straatjes en muurschilderingen. De zon schijnt, de lucht is blauw. We drinken een laatste verse jugo de maracuya op Plaza de la Trinidad en schudden onze hoofden naar de straatverkopers. Life is nice!

De volgende ochtend, net voor vertrek, zien we eindelijk de leguanen en luiaards in het Parque del Centenario. Cadeautje voor Eric’s verjaardag! We hadden erover gelezen en verschillende keren gezocht in de bomen, maar niets gevonden. We hebben sowieso niet veel dieren in Colombia gezien, terwijl ze er wel degelijk zijn.

Colombia is een groen en uitgestrekt land, met dieren die zich diep in de jungle verstoppen en kleurrijke inwoners die ongelofelijk hun best doen om de mooie kanten van hun land te benadrukken. Ze willen graag dat je je de creativiteit, de swingende muziek en tropische smaken herinnert. Dat gaan wij zeker doen! Onze reis door Colombia zit er helaas op, maar we komen vast nog een keer terug, in dit land vol potentie.

Overnachting: Housetel Soy Local – Cartagena (3 nachten)

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en daarna (via je eigen account) een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win! Super bedankt voor je support!