Rondreis in Colombia met een huurauto: is dat veilig?

(REISVERHAAL) Een rondreis in Colombia stond al lange tijd op onze bucketlist. Het is er nooit van gekomen, omdat de veiligheidssituatie ons vaak deed twijfelen. Tegenwoordig benadrukt iedereen dat je veilig door Colombia kunt reizen, maar klopt dat eigenlijk wel? En is het een goed idee om met een huurauto het land te doorkruisen? Wij maken een rondreis in Colombia van 4 weken en rijden door het hele land, van Bogota naar Medellin en gaan daarna door naar Cartegena in het noorden. Al snel wordt ons duidelijk dat je in Colombia geen naïeve reiziger moet zijn, de steden zijn lang niet overal veilig. Als je met een huurauto gaat rondreizen in Colombia is het belangrijk om je aan de “gele gebieden” van de rijksoverheid te houden en je hebt een flinke portie geduld nodig. We ontdekken dat Colombia, na Peru, het langzaamste land van de wereld is. Veilig rijden in Colombia is een kunst die alleen voor geoefende bestuurders is weggelegd. 

Deze rondreis in Colombia maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië, twee weken door de Pantanal in Brazilië, twee weken door het gekke Uruguay en daarna 5 weken door Chili en Argentinië. Om even bij te komen gingen we ook 3 weken naar Curaçao. We zijn inmiddels 8 maanden aan het reizen en we kunnen er geen genoeg van krijgen!

Bogota

Bogota is de eerste stad die we aandoen tijdens onze rondreis in Colombia. De hoofdstad blinkt niet uit in toeristische hoogtepunten of veiligheid. Het had louter logistieke redenen om hier te komen. We verblijven twee nachten in een hotel bij de luchthaven en gaan een dag de stad in.

Met een Uber-taxi laten we ons afzetten bij een Claro belwinkel. Het is ongeveer 3 blokken van het Museo del Oro waar we straks naar toe gaan. De wijk waar we rijden is alles behalve prettig. We worden afgezet bij een plein waar daklozen en vuilniszakken op straat liggen. Bij Claro kunnen we alleen contant betalen, daarom moeten we een straat verderop gaan pinnen. Lekker dus! Zonder cash geen beltegoed, Google maps of Uber. Onopvallend doen is kansloos met onze fleecevesten, blonde haren en blauwe ogen. Op straat veel gespuis en politieagenten met gemuilkorfde honden.

Calenderia

Als wij bij een bank staan te pinnen worden aan de overkant twee kerels tegen de muur gezet en gefouilleerd. Snel lopen we terug naar de belwinkel en bestellen een Uber om naar het oude centrum te gaan. De historische wijk Calenderia is overdag wel veilig, het verschil in look and feel is enorm. We ontspannen bij Varietale met koffie en taart en de alertheidsmodus wordt drastisch afgeschaald. We wandelen door de oude straten, langs vele muurschilderingen en vergapen ons in het goudmuseum aan relikwieën uit pre-Colombiaanse tijden.

Als we met een Uber terug naar ons hotel rijden zien we hoe plotseling een aantal jongens begint te rennen. Op de stoep ligt iemand die wordt geschopt en geslagen. De politie haast zich er naar toe. Onze chauffeur legt uit dat de jongen op de grond waarschijnlijk een telefoon heeft gestolen: “Het is aan de orde van de dag. Hier speelt men voor eigen rechter, de politie helpt nooit en is corrupt. Dit zijn gevaarlijke straten, veel criminaliteit en prostitutie. Kijk daar maar.” Schaars geklede vrouwen, mannen in ongewassen kleren die karren met afval voor zich uitduwen en in vuilnisbakken zoeken. Hier is de 120 euro die wij vanmorgen hebben gepind misschien wel een mensenleven waard.

Overnachting: City Plus Bogota Aeropuerto – Bogota (2 nachten)

Huurauto in Colombia

Wat een lange rij bij Localize! We moeten veel geduld hebben om onze huurauto in handen te krijgen. Als we eindelijk bij de balie staan fluistert Eric in mijn oor dat ik op de foto in mijn paspoort op een heks lijk. Wat een schatje, hè.

Onze zilvergrijze Renault Logan heeft geblindeerde ramen, zodat we onopvallend door Colombia kunnen cruisen. Dat is fijn, want ons veiligheidsgevoel is nog niet optimaal. Met plezier laten we Bogota en de enorme verkeershectiek achter ons. Weg uit de stad, op naar de bergen!

Onderweg

We rijden over glooiende heuvels, wijzen enthousiast naar de roofvogels die zweven in de lucht, balen soms van de laaghangende mist en verwonderen ons over de groene diversiteit van de omgeving. Colombia is echt nog ontzettend groen! Langs de route staan fruitstalletjes en bij wegrestaurants proberen vlaggende mannen ons als klant te lokken. Op de berghellingen worden vrachtwagens schoongespoten en gepoetst tot ze weer glimmen. De “wasserettes” zijn herkenbaar aan rechtopstaande tuinslangen met stromend water.

De wegen zijn van asfalt, meestal van goede kwaliteit en op sommige stukken met flinke gaten. Vrachtwagens kruipen tegen de bergen omhoog, waardoor het verkeer traag is en de inhaalacties om je hart vast te houden. Het rijden in Colombia is intens: steeds kijken of er een mogelijkheid tot inhalen is, gas geven, hopen dat er geen verkeer uit de bocht komt, kuilen en tegenliggers ontwijken, remmen, aansluiten en weer gassen. Eric weet gelukkig wat hij doet, het vergt een boel concentratie. Over 160 kilometer doen we ruim 4 uur.

Honda

Ons hotel ligt midden in het koloniale gedeelte van het stadje Honda. De geplaveide wegen zijn smal en stijl, het navigeren is lastig vanwege een afgesloten brug en omdat niet iedere straat met de auto begaanbaar is. Het stadje is prachtig! Het zijn de keien in de straat, de oude gebouwen, dikke muren, kleurrijke gevels en vervallen poorten, die de authentieke sfeer maken. Na een duik in het zwembad van het hotel en een drankje op het zonneterras gaan we naar het beste restaurant van de stad: 40 Puentes. Het is vernoemd naar de 40 bruggen in de omgeving. What a nice surprise! We genieten van de ambiance en het heerlijke eten. De eigenaresse is vriendelijk en de knuffelbeer op de bank breekt het ijs een beetje met ons verlegen buurmeisje. Eindelijk zien we de mooie kant van Colombia.

Overnachting: Hotel Boutique Posada Las Trampas – Honda (1 nacht)

Guatapé

Guatapé ligt niet bij de deur, het is zes uur filerijden om deze plaats van bestemming te bereiken. Het beklimmen van de reusachtige La piedra del Péñon bewaren we tot morgenvroeg. We bezoeken eerst het kleurrijke dorpje Guatapé en dompelen ons onder in de toeristische dynamiek. Veel muziek en de tuk-tuks zijn net zo verlicht als in Malakka in Maleisië. Kermis!! Of moet ik zeggen: kerstmis? Overal in Colombia verschijnen knipperende kerstlampjes en kitscherige kerstversiering, de decembermaand is in aantocht. 

Om half 9 kijken we op tegen de 200 meter hoge monoliet, nog ruim 700 treden te gaan. De trap zigzagt naar boven als de sluiting van een korset. Het beneemt me de adem en ik ben opgelucht als ik boven ben. Het uitzicht over het merengebied is absoluut indrukwekkend en we bellen mijn zus om haar en mijn neefje en nichtje, live mee te laten genieten. Na een drankje op het terras dalen we af en prijzen ons gelukkig: de parkeerplaats staat bomvol en grijze wolken trekken het landschap in.

Overnachting: Hotel Zocalo Campestre – Guatapé (1 nacht)

Medellin

Ooit was Medellin met 4.000 doden per jaar één van de dodelijkste steden van de wereld. Het drugskartel van Pablo Escobar maakte er de dienst uit. De meeste inwoners willen die tijd liever vergeten en vooruit kijken. Het Pablo-Escobar-toerisme en de aandacht voor deze man is om die reden hoogst discutabel in Colombia. Sinds zijn dood in 1993 heeft Medellin een transformatie ondergaan tot een hippe, levendige stad. Tenminste, dat is wat de autoriteiten graag willen benadrukken. Wij leren dat achter deze hippe façade nog steeds veel collectieve pijn schuilgaat.

Medellin is een uitgestrekte stad, gelegen in een vallei. Sinds de jaren 50 is de stad door de industriële ontwikkeling snel gegroeid, waardoor sloppenwijken tegen de bergheuvels verschenen. Een van deze buurten is Comuna 13, ooit bekend als de gevaarlijkste buurt van Medellin, tegenwoordig de meest kleurrijke en creatieve wijk van de stad. Estevan van Zippy tours neemt ons in een gratis rondleiding mee naar zijn buurt en vertelt vanuit eigen perspectief over de geschiedenis, de pijn van de comuna en nieuwe kansen voor de jeugd. Zijn verhaal maakt indruk op ons.  

Comuna 13

Comuna 13 is een letterlijke opeenstapeling van huizen tegen de westelijke heuvels van Medellin. De huizen zijn vanaf midden vorige eeuw illegaal gebouwd en straten ontbreken nagenoeg. De slechte leefomstandigheden en armoede maakten bewoners kwetsbaar voor criminaliteit. Tussen de huizen zijn vele traptreden, wat de bereikbaarheid moeilijk maakt. De wijk is onoverzichtelijk door het ontbreken van straten en de hoogteverschillen. “Het is hier makkelijk om je te verstoppen. En probeer maar eens uit te leggen waar je woont, als er geen straten zijn. Denk je dat een ambulance hier kan komen?”, vraagt Estevan. “Google Maps werkt hier niet.”

Drugs

In de jaren 80 en 90 werd Comuna 13 het belangrijkste knooppunt voor drugshandel, door de ligging aan de rand van de stad en een belangrijke uitvalsweg, en door de onoverzichtelijkheid van de wijk. Het drugskartel van Escobar, gewapende linkse groeperingen als FARC, ELN en CAP vochten om controle over de wijk. In die tijd vielen in Comuna 13 gemiddeld 3,2 doden per dag.

Estevan vraagt hoeveel 1 gram cocaïne kost waar wij wonen. “Vijftig euro,” antwoordt een jonge meid vrijwel meteen. “In Colombia kost 1 gram maar 2000 pesos (€ 0,40). Dat komt omdat wij cocaïne verafschuwen,” zegt hij. 2000 pesos en een mensenleven denk ik bij mijzelf. In Colombia werden in 2021 volgens de officiële getallen 12.787 mensen vermoord. Het hoogste aantal sinds 2013. De vraag naar cocaïne is in Europa en Amerika ongekend hoog. Het verdienmodel is gigantisch en de persoonlijke en maatschappelijke kosten zijn exorbitant. Hier zou iedere cocaïnegebruiker eens bij stil moeten staan. Estevan neemt de naam van Escobar niet graag in de mond: “Wij noemen hem Voldemort. Het Medellinkartel heeft angst en leed veroorzaakt in veel families. Denk je dat drugsgeld het verlies van je zoon of broer kan wegnemen? Nooit!”

Gewapende strijd

Na de dood van Escobar in 1993 gingen de cocaïnehandel en gewapende strijd gewoon door. In 2002 greep de nieuwe president Alvaro Uribe in met 23 gewapende militaire operaties tegen de linkse milities en guerrillabewegingen, de twee grootste operaties zijn bekend onder de namen Mariscal en Orion. Bij deze operaties vielen tientallen slachtoffers en gewonden, onschuldige mensen werden gearresteerd, huizen verwoest en families raakten dakloos. Estevan vertelt met afschuw over deze militaire ingrepen, vanwege de onschuldige slachtoffers en omdat het leger en de politie samenwerkten met de rechtse paramilitaire organisatie AUC. Het bracht daarna meer rust in de wijk, maar een nieuwe gewapende groep nam de macht en drugshandel over.

In de twee jaren die volgden heeft het UAC veel mensen laten “verdwijnen”, omdat ze bijvoorbeeld banden zouden hebben met linkse milities. Volgens Estevan ligt tegen de heuvels boven Comuna 13 het grootste massagraf van Zuid-Amerika “La Escombrera”, met vermoedelijk ruim 300 lichamen. De waarheid is nog steeds niet boven tafel. “Het onderzoek wordt tegengehouden door de corrupte overheid, want zij zijn medeverantwoordelijk”, vertelt hij. “De pijn van onze gemeenschap is ongekend. De moorden en vermissingen hebben een grote leegte achtergelaten. En dat voelen wij nog steeds.”   

Veranderingen

Het stadsbestuur heeft veel geïnvesteerd in het verbeteren van de leefomstandigheden en de logistiek in de armste wijken. De 6 aangelegde kabelbanen in Medellin zijn belangrijk voor de bewoners van de hooggelegen wijken, omdat het centrum daardoor voor hen beter bereikbaar is geworden. “Het kost nu 7 minuten met de kabelbaan, in plaats van 1,5 uur klimmen. Dit geeft kansen voor bewoners. Kansen op werk in de stad.” zegt Estevan. “Maar de zes publieke roltrappen die in 2011 in Comuna 13 zijn aangelegd zijn te idioot voor woorden. Ze kostten 6 miljoen dollar en zijn vooral een toeristische attractie. Ze hadden beter nieuwe straten aan kunnen leggen, maar dat is mijn mening.”

Toch is er veel veranderd in de wijk sinds begin van deze eeuw. De Comuna 13 staat tegenwoordig bekend als de meest bruisende en creatieve wijk van Medellin. De betere infrastructuur, investeringen in scholen, kunst en creativiteit hebben hieraan bijgedragen. Straatkunst heeft de wijk overgenomen en dat geeft de gemeenschap ontzettend veel kracht. In kleurrijke muurschilderingen spreken lokale kunstenaars zich uit over de geschiedenis en politiek en straatartiesten treden op voor bezoekers aan de wijk. Lokale gidsen leiden toeristen rond en vertellen over de comuna.

Collectief trauma

Wij zijn geraakt en onder de indruk van wat we zien. Estevan maakt de wijk voelbaar voor ons, door het swingende streetdance optreden, de kleurrijke muurschilderingen en de vele traptreden. Tegelijk grijpt het collectieve trauma naar de keel. Achter de kleurrijke graffiti gaat een bewogen geschiedenis schuil, met open zenuwen. Armoede, criminaliteit en controle door paramilitairen is nog altijd aan de orde van de dag, zij het minder gewelddadig en zichtbaar. Onderzoek naar de moorden en vermissingen is nog steeds niet afgerond. Dit is echter niet het verhaal dat de officiële instanties willen vertellen. De stad Medellin en Comuna 13 worden in de media zoveel mogelijk gepresenteerd als het voorbeeld van succesvolle sociale transformatie en Estevan heeft geprobeerd ons een genuanceerder verhaal te vertellen. Hij drukt ons tenslotte op het hart om de wijk te verlaten voordat het donker is.

Kabelbaan

Vandaag gaan we voor een luchtigere beleving van Medellin en pakken de kabelbaan naar Parque Arvi voor het mooiste uitzicht over de stad. Het verkeer in de stad is druk en traag. De kabelbaan is leuk en snel. Als vogels vliegen we over de arme buitenwijken naar het natuurpark, waar we zouden kunnen gaan wandelen. Dat doen we niet. We blijven zitten en vliegen terug naar de stad om het Casa de la Memoria en Plaza Botero met 23 beelden van de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero te bekijken.

Het is inmiddels gaan regenen waardoor het donkerder wordt in de stad. We drinken koffie en zoeken een Claro winkel (voor nieuw beltegoed) op Google Maps. Het is ongelofelijk druk rond het Plaza Botero, met mensen en kraampjes. Als je in Medellin drie straten van de metro of toeristische plekken verwijderd bent, verandert het straatbeeld rap. Ik struikel bijna over de verslaafden die op de stoep cocaïne roken ofwel “crack basen”. Verdorie, ik wil hier weg! In de Claro winkel voel ik me weer veilig en als ons beltegoed is aangevuld kunnen we een Uber bellen. Terug naar ons appartement. Iedereen vindt Medellin zo’n leuke stad. Ik kan Medellin eerlijk gezegd niet los zien van zijn donkere kant. Je moet op je hoede zijn en je wordt overal geconfronteerd met ellende, ik kan dat onmogelijk negeren.

Overnachting: Lush Loft with Balcony in Laurales – Medellin (3 nachten)

Jardin

De drukke wegen van Medellin maken plaats voor smalle bergwegen door de groene Andes. Wat een verademing! Het pension waar we verblijven ligt net buiten het dorp Jardin tegen een berghelling. Het is een oase van rust met een prachtige tuin en dito uitzicht. De natuur in Colombia is waanzinnig, er is nog zoveel oorspronkelijk regenwoud en bos! Aan het eind van de middag maken we een wandeling door het dorp, dat net als veel andere Colombiaanse dorpen een kleurrijk geheel is. Het centrale plein staat vol met terrasjes, waar voornamelijk senioren elkaar ontmoeten en genieten van een kop Colombiaanse koffie. Het weer zit mee en de temperatuur is aangenaam. De houten stoeltjes zitten hoogst ongemakkelijk, maar we leren snel. Net als de inwoners van het dorp wippen we de stoeltjes op hun achterpoten en hangen met de rugleuning tegen de muur. Veel beter!

Overnachting: La Divina Providencia – Jardin (1 nacht)

Caramanta

Om 7.30 uur zitten we aan de ontbijttafel, want het is ruim 5 uur rijden naar Salento. Tenminste dat zei Google Maps gisteren. Morgen gaan we een wandeling naar de hoge waspalmen maken en vanmiddag willen we een koffietour doen. Google Maps doet echter moeilijk en zegt nu ineens dat er een wegafsluiting is en dat de alternatieve route 7 uur duurt. We kunnen niet goed achterhalen wat er aan de hand is en volgen de navigatie. We hebben geen keus, want alternatieven zijn er niet. Tot aan het dorp Caramanta gaat alles voorspoedig. Het is zonnig, de Colombiaanse natuur trakteert ons onderweg op ongelofelijke uitzichten en de gekleurde parapluutjes in Caramanta maken ons blij. De weg is geasfalteerd en de gaten zijn te ontwijken.

De weg naar Salento

Na Caramanta is het gedaan met het asfalt. We hebben een paar keer gevraagd of de weg te rijden is met een normale auto en de Colombianen vinden dat het mogelijk is. Voor ons valt deze route in de categorie off-road, maar zoals eerder gezegd: we hebben geen keus. Het tempo ligt zo laag dat we kunnen praten met onze tegenliggers. Een bestuurder roept “Muy duro!” (Heel moeilijk!) naar Eric, terwijl hij uit het raam hangt, waarop Eric vrolijk antwoordt: “Muy bien!”. Dat is zijn standaard antwoord op alle vragen en het is heel effectief, want mensen moeten altijd lachen en snappen meteen dat hij geen woord Spaans spreekt. Eric voegt er vandaag aan toe: “Muy ruta”. Vertaald betekent het zo ongeveer: “Heel goed! Heel route!” En daarna vraagt hij aan mij: “wat zei die man eigenlijk?” Ik lig helemaal in een deuk. 

We gaan over gravel, langs steile afgronden, door diepe gaten, modder en water. Eric manoeuvreert de auto overal doorheen. Af en toe schaaft de onderkant over de keien. De weg is smal en het tegemoetkomend verkeer is breed. Voor ons rijden twee vrachtwagens. Het duurt niet lang voordat we stil staan. De vrachtwagens passen niet langs de bussen die vanuit de andere kant komen. Iedereen stapt uit, de bussen rijden zover mogelijk in de kant. Een beetje naar voren, weer naar achteren. Het is millimeterwerk en kost veel tijd. Het ziet eruit of we er nooit doorheen komen, maar toch komt de stoet weer in beweging. Een paar meter verder staan we wederom stil. Zo rijden we in 3 uur van Caramanta naar Supia. Het is maar 20 kilometer.

Lekker eten

Opgelucht en vermoeid komen we na 9 uur rijden in Salento aan. We hebben honger en gaan wat eten in het dorp. Je kunt in dit land werkelijk overal lekker eten, of in ieder geval in iedere toeristische bestemming. Dat was in Brazilië, Chili en Argentinië wel anders en van Colombia hadden we het helemaal niet verwacht. Als het buikje vol zit, lopen we nog een rondje door het dorp. Vanavond is er in Salento een kerstoptocht en wordt de kerstverlichting op het centrale plein “aangestoken”. Het hele dorp is uitgelopen om de vier kitscherige praalwagens te zien. Het is een hoop kabaal en het is best gek om de kerstman met zijn verlichte rendieren in Colombia tegen te komen.

De Cocoravallei

De wekker staat om 6.30 uur. Het is lang geleden dat we wekkers zetten, maar in Colombia hebben we een redelijk strakke reisplanning, waardoor we weinig tijd voor lanterfanten overhebben. We gaan vandaag een wandeling van 5 uur door de Cocoravallei maken, om de 60 meter hoge waspalmen te bewonderen, de nationale boom van Colombia. Op het centrale plein van Salanto kopen we bij de kiosk kaartjes voor de “Willy’s” (jeeps) die naar de vallei rijden. De Willy vertrekt als hij vol is en dat duurt niet lang, want de wandeling is populair. Nergens zagen we zoveel Nederlandse backpackers als in Salento! Iedereen wil de Cocoravallei zien.

Bij de blauwe poort starten we de wandeling tegen de richting van de klok, zodat we aan het eind worden beloond met uitzicht op de waspalmen. Het pad langs de weilanden is extreem modderig, doordat het gisteren de hele dag heeft geplensd. We stappen van balk naar balk en proberen te voorkomen dat we te diep wegzakken. Een koe staat midden op het pad, maar is ons goed gezind en laat ons passeren. Na een paar kilometer lopen komen we in het nevelwoud, waar we 5 keer over uitdagende bruggetjes de rivier moeten oversteken. Als ik tegen Eric zeg dat het zo’n mooie wandelroute is weet ik nog niet dat ik een half uur later naar lucht sta te happen tegen de berghelling.

Waspalmen

We zigzaggen omhoog. Pittige klim! Dit zijn van die momenten dat ik mezelf ongelofelijk tegenkom. Eric krijgt de kans niet om moe te worden, dat doe ik voor hem. Hij past zijn tempo aan en loopt langzamer dan langzaam voor mij uit. Wat ben ik blij als we bovenop de berg staan en de vallei kunnen zien! Vanaf hier hoeven we alleen nog naar beneden te lopen over het brede grindpad. Godzijdank, want ik was dood. De lange, dunne waspalmen steken hoog boven de groene heuvels uit. Terwijl we verder lopen trekt de nevel op. Het is absoluut een bijzonder gezicht en een goed cadeau na 5 uur bikkelen!

Koffieplantage

We zijn nog niet klaar. Terug in Salento boeken we een koffietour bij dezelfde kiosk op het centrale plein. We kunnen mee met de Willy van 15 uur. Het is een beetje jagen vandaag, doordat we gisteren geen tijd meer hadden voor de koffietour. Hop, tjop, daar gaan we weer. Tijdens onze reizen hebben we vaker plantages bezocht, maar een koffieplantage was daar nooit bij. We bezoeken de kleine, authentieke koffieplantage Finca de Don Elias, waar organische koffie wordt gemaakt. Bij dit familiebedrijf wordt alleen koffie geproduceerd die tijdens rondleidingen wordt verkocht.

Manuel leidt ons rond en spreekt een soort “spanglish”, waardoor wij heel goed moeten opletten om zijn verhaal te kunnen volgen. Hij legt ons uit waarom er altijd bananenplanten tussen de koffiestruiken staan (voor schaduw en omdat ze hun vocht lang vasthouden en geleidelijk loslaten) en hoe het productieproces verloopt. Hij schroomt niet om ook commentaar te geven op de gang van zaken in het bedrijf. Aan het eind geeft hij ons tips voor het zetten van de beste koffie en hoe we arabica bonen kunnen herkennen. We hangen aan zijn lippen, omdat een lekker bakje koffie een belangrijk dagelijks onderdeel is van onze wereldreis.

Na de rondleiding moeten we aan de straat wachten op een Willy die ons terugbrengt naar het dorp. Als we daar staan, stopt er een Colombiaans stel dat ons van harte uitnodigt om achterin hun rode jeepje te springen. Ze geven ons een lift naar Salento en stoppen nog even bij een mooi uitzicht. Hoe leuk is deze onverwachte ontmoeting toch weer!  

Overnachting: Hotel Mirador de Boquia Salento – Salento (2 nachten)

Zipaquirá

Tijdens onze rondreis in Colombia bezoeken we La Catedral de Sal. Deze zoutkathedraal is door mijnwerkers gemaakt in de zoutmijn van Zipaquirá. Het is ons niet helemaal duidelijk geworden of de mijn nog steeds functioneel is, maar de ondergrondse kathedraal is dat wel. Hij is behoorlijk imposant en een geliefde plek voor Colombianen. Op advies van de receptioniste van ons hotel staan we om 9.00 uur voor de deur om mee te gaan met een van de eerste rondleidingen. We sluiten aan bij een Spaanstalige tour en krijgen Engelstalige audio mee.

Voordat we in het centrale deel van de kathedraal komen, gaan we langs verschillende kapellen waar met uitgehouwen kruizen het leven van Jezus Christus wordt gesymboliseerd. Onze audio vertelt vooral veel over de kruisweg en is minder scheutig met informatie over de zoutmijn. Het is een interessant ondergronds bouwwerk, maar voor ons geen hoogtepunt tijdens deze rondreis in Colombia. Als we weer buiten komen zien we lange rijen, souvenirkraampjes en een dansoptreden. Voor Colombianen is deze plek duidelijk wel een toeristisch hoogtepunt.

Overnachting: Hotel Boutique el Libertador – Zipaquirá (1 nacht)

Rondreis in Colombia

Plaza Mayor, het grootste centrale plein van Colombia bevindt zich in Villa de Leyva. Dit dorpje wordt gezien als een van de mooiste koloniale dorpen van het land. De huizen zijn wit en de geplaveide straten ongelijk. Wij verblijven op een leuke plek midden in het centrum en nemen even een dag rust, voordat we door de bergen verder naar het noorden rijden. We hebben tijdens deze rondreis in Colombia nog twee weken en heel wat trage uren in de auto voor de boeg en om dat veilig te houden is een uitgeruste bestuurder een must!

Overnachting: Xué Casa Hotel – Villa de Leyva (2 nachten)

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en daarna (via je eigen account) een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win. Thx voor de support!