Stedentrip naar Tokio: hier is alles anders!

(REISVERHAAL) Ik zet me schrap. We hebben besloten om naar een van de grootste – zo niet de grootste – stad van de wereld te gaan. Na een reis van twee dagen en een tijdsverschil van 15 uur komen we vermoeid aan op de luchthaven. De rust van deze wereldstad verrast ons, de verwachte hectiek blijft uit. Tokio zal ons de komende zes  dagen nog vaker verbazen. Van toiletpot tot restaurant, in Tokio is alles anders. Een stedentrip naar Tokio is (te) gek!

Deze stedentrip naar Tokio maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië, twee weken door de Pantanal in Brazilië, twee weken in het gekke Uruguay en daarna 5 weken door Chili en Argentinië. Om even bij te komen gingen we 3 weken naar Curaçao. Na deze vakantie in een vakantie reisden we 4 weken door Colombia – waar we ons makkelijk twee maanden hadden kunnen vermaken – gingen we 2 weken op vakantie in Panama en nog eens 3 weken kamperen in Costa Rica. Onze laatste bestemming in Midden-Amerika was het authentieke Guatemala. We zijn inmiddels 10 maanden aan het reizen en laten ons nog steeds met plezier verwonderen door onze schitterende wereldbol.

Narita Express

Vanuit de luchthaven moeten we met onze volledige bagage nog een uur met de Narita Express en daarna overstappen naar de metro. Het is even zoeken waar we een treinkaartje kunnen kopen. Op goed geluk sluiten we aan in de rij van een loket en dat blijkt een goede gok. We krijgen kaartjes met stoelnummers voor de volgende trein. Op het perron heerst volledige rust. De trein komt een kwartiertje te vroeg, de schoonmakers maken alles schoon en draaien de stoelen om.

Geweldig toch! In een Japanse trein reis je altijd vooruit. De speciale bagagerekken hebben een kabelslot om je tas vast te leggen, maar dat doet niemand. Japan is een van de veiligste landen ter wereld. Volgens mijn zus kan je je portemonnee op de bar laten liggen en ligt hij uren later nog op dezelfde plek. Niemand die hem aanraakt. Ik geloof het meteen, Tokio voelt ontzettend veilig. Het is een verademing na Midden- en Zuid Amerika waar we steeds op onze hoede zijn geweest.

Stilte

Met een duffelbag op de rug en een rugzak op de buik gaan we door naar de Tokyo Metro. We sluiten netjes aan in de rij op het perron. Het is stil. Japanners praten niet en duwen niet. Geen ringtones of bellen in het openbaar. Japanners dragen oortjes. Halleluja! Ze knikken bij contact. Wij knikken automatisch terug, soms wel 10 keer. Reizigers in de metro slapen of kijken op hun telefoon. Ingetogen, naar binnen gekeerd. De kledingcode is zwart, grijs of donkerblauw. Schoenen zijn keurig gepoetst.

Tegen zes uur komen we boven de grond. Het is al donker op straat en niet heel druk. “Hebben ze hier geluidloos asfalt of zo?” vraag ik Eric. “En elektrische auto’s!” Tokio is een zachte stad. Ik ben fan! Als ik in onze minuscule hotelkamer op de wc-bril plof, schrik ik een beetje van de warmte, daarna probeer ik alle knopjes uit. Wist je dat er ook een privacy-knop op een Japanse wc zit? Hij maakt geluid, zodat je ongegeneerd je gang kunt gaan!

Verblijf: Hotel Wing International Premium Tokyo Yotsuya – Tokio (5 nachten)

Uit eten

“Je kunt heerlijk eten tijdens je stedentrip naar Tokio,” lezen we online. Vol goede moed gaan we op zoek naar een restaurantje in de buurt. Het valt niet mee! Op Tripadviser en Google zijn niet veel recensies te vinden. Volgens mij zijn er in Tokio net zoveel restaurants als inwoners. Sommige restaurants hebben voorbeelden van hun gerechten in de etalage staan en dat ziet er eigenlijk altijd onsmakelijk uit. Omdat we geen idee hebben waar we heen moeten kiezen we een tentje waar het druk is: Yotsuya Motsuyaki Nonki.

Er is nog een tafel vrij en we nemen plaats op de lage krukjes. Het blijft vanavond een raadsel waar de plastic bakken onder de tafel voor dienen. De menukaart heeft gelukkig een Engelse vertaling. Je kunt hier satéstokjes met hart, aorta, lever of tong eten. Nee! We kiezen voor vegetarisch: gemarineerde broccoli, taugé en aardappel. Ik doe gek en neem een “chickenball”. “No skewers?” vraagt de ober. Om de dooie dood niet! Als we drie kwartier later naar buiten lopen wordt er geknikt en iets geroepen dat we niet verstaan. Het eerste restaurant hebben we overleefd!

Sensō-ji tempel

Bij de boeddhistische Sensō-ji tempel maken we kennis met Japanse rituelen. Na het reinigen van handen en mond bij de fontein, gooi je een munt in de offer-box. Daarna buig je twee keer, klap je twee keer, doe je een wens en buig je nog een keer. Als er hard wordt geklapt weet je dat het toeristen zijn.

Je kunt ook een ‘Omikuji’ trekken. Voor een wand met houten laatjes, staat een metalen bus met genummerde staafjes. Je betaalt 100 yen (ongeveer € 0,70), schudt de bus en neemt er een staafje uit. Het teken op het staafje komt terug op een laatje in de wand, waaruit je een geluksbriefje pakt. Goed nieuws neem je mee naar huis, een briefje met slecht nieuws knoop je aan een speciaal rek in de hoop dat het niet uitkomt. Wij hebben nog geen kleingeld, dus de geluksbriefjes gaan aan mijn neus voorbij.

We lopen door naar het Ueno park, waar over een paar weken de beroemde kersenbloesem te bewonderen valt. We zijn er te vroeg voor, want het is nog winter, hoewel we een paar takken spotten die hun tijd vooruit zijn. Het park is enorm, er staan enkele musea en de Ueno Zoo is in het park gevestigd. Wij nemen een kijkje in de Shinobazunoike Benten-do tempel waar ik de houten wensbordjes ook weer aan mij voorbij moet laten gaan.

Stedentrip Tokio mét camera

Na de lunch gaan we op pad voor een nieuwe camera. Tokio is daarvoor de perfecte plek. Eric heeft alles zeer precies voorbereid, want het is hoogst onzeker of we een verkoper treffen die Engels spreekt. En ons Japans beperkt zich vooralsnog tot het woord “HAI!”, wat “Ja” betekent. Hij heeft online producten vergeleken en weet exact wat hij wil. In zijn telefoon zit een lijstje met de verschillende onderdelen die hij wil kopen en hij heeft drie winkels gevonden die de spullen op voorraad hebben. De locaties zijn opgeslagen in een offline plattegrond van Google Maps. Op deze manier is winkelen in Tokio een eitje! De verkoper snapt wat we willen en spreekt net genoeg Engels om ons te kunnen helpen. Het vinden van een geschikte cameratas is eigenlijk het moeilijkste onderdeel, maar ook daarin zijn we geslaagd. We hebben weer een fatsoenlijke camera!

Kura Sushi

Deze nieuwe aanwinst moet gevierd worden. Vanavond eten we bij Kura sushi. Het is een goedkope keten waar sushi over een lopende band aan tafel arriveert en personeel als overbodige luxe wordt beschouwd. We worden ontvangen door een automaat, die ons een nummer geeft. Als ons nummer op het beeldscherm in de wachtruimte verschijnt krijgen we van de tweede automaat een tafelnummer. We nemen plaats aan tafel zes, waar we met een touchscreen onze bestellingen doen.

Langs de tafel lopen twee banden. Op de onderste band staan sushi bordjes die we kunnen pakken, op de bovenste band arriveren de gerechtjes die we bestellen. Thee is onbeperkt en komt uit een kraantje aan tafel, helaas ontdekken we dat pas als we klaar met eten zijn. Na het eten gaan we naar de betaalautomaat. We snappen niet helemaal hoe het werkt, en daar is dan toch ineens personeel! Kwestie van prioriteiten. De sushi was misschien niet van geweldige kwaliteit, maar wat een toffe beleving was dit weer. Had ik al gezegd dat ik fan van Japan ben?

Mori Art Museum

De broodjes bij L’Atelier du Pain zijn verrukkelijk. Het is een combinatie van Franse kwaliteit en Japanse creativiteit. Dit is onze favoriete ontbijtplek! Weer van die plastic bakken onder tafel, de buren hebben hun tassen erin gezet. L’Atelier du Pain ligt op de route van het Mori Art Museum, waarvoor we kaartjes hebben gereserveerd. Het museum zit op de 53^e verdieping van de Roppongi Hills Mori Tower. We denken dat we onze jassen in de garderobe ophangen, maar het past niet zo goed. Als ik nog eens kijk zie ik dat dit de paraplu garderobe is. Japanners denken ook aan alles! En als je paraplu nat is, zijn er plastic hoesjes beschikbaar, zo houden we alles droog en netjes.

In het museum slurpen we moderne kunst en pikken een glimp mee van het uitzicht op de stad: Tokio vanuit vogelvluchtperspectief. In het museum staan installaties en beelden, er hangen foto’s en we worden verleid tot deelname in The Planet of Faces. Tot 26-3-2023 kan iedereen (jij ook) naar de website gaan en een serie vragen beantwoorden op basis waarvan een avatar wordt gemaakt, die vervolgens onderdeel van het digitale kunstwerk wordt.

Harajuku

In de middag gaan we naar de wijk Harajuku, waar we in de Takeshia street de zoete, kleurrijke en drukke kant van de Japanse identiteit treffen. Dit is dé hotspot voor jongeren, met hippe winkels, suikerspinnen, zoete crêpes en uitgesproken kleding. Korte rokjes, beenwarmers van spijkerstof en telefoonhoesjes met konijnenoren. Er zijn dierencafés en winkels waarin alleen draaiautomaten staan met speelgoed in plastic ballen. We kijken onze ogen uit en ons aanvankelijke beeld van Japanners krijgt iets meer kleur. 

Naast de wijk Harajuku ligt het Yoyogipark, waar we de Meiji Jingu tempel bezoeken. Zodra we onder de imposante poorten doorlopen zijn we in een totaal andere wereld, waarin alles draait om rust, religie en devotie. De Japanse cultuur en religie intrigeren mij, we moeten echt nog eens terug voor een rondreis door het hele land. In Japan lijkt iedere tekst een kunstwerk en ik ben nieuwsgierig naar de rituelen en tradities. Tijdens deze stedentrip in Tokio hebben we onvoldoende tijd om het land te doorgronden (als dat überhaupt mogelijk is). Japan komt op de bucketlist.   

’s Avonds gaan we naar de gamewijk Akihabara. Het is een walhalla voor liefhebbers van computerspelletjes. Ik heb er eentje bij me. Eric stapt op de vijfde verdieping van Gigo (een gamehal) in een racewagen en mag weer even kind zijn. Een verdieping lager staan pubers te springen, te slaan en te zweten om te winnen van de apparaten. In deze wijk geeft alles licht en maakt geluid. Grijpautomaten blijken mateloos populair, met verbazing kijken we om ons heen en lopen door de met neon-verlichte straten. Op straat staan jonge meiden verkleed als dienstmeisjes om voorbijgangers over te halen naar de “maid-café’s” te gaan. Wij gaan lekker sushi eten van de lopende band bij Hama Sushi. Vinden we leuk.   

Shibuya crossing

De Shibuya crossing is de drukste kruising van de wereld. Tijdens het spitsuur kunnen hier zo’n 3000 mensen oversteken, rechtdoor óf schuin. Wij doen allebei. Voor de lol, net als alle andere toeristen. Mensen filmen, maken foto’s. Iedereen lijkt hier blij te worden van het oversteken van de straat. Bij rood zwelt de groep voetgangers op de stoep steeds verder aan en bij groen loopt de kruising vol. Het is een soort mensen-golf die over de kruising beweegt.

In een winkelcentrum gaan we naar boven om iets te eten met uitzicht op de kruising. Op de kaart staat spaghetti met “peperoncino en fried shirasu”. Dat fietst er wel in! Het eten ziet er lekker uit, maar als ik eens goed naar mijn bord kijk heb ik het gevoel dat ik door honderden oogjes wordt aangekeken. Eric onderwerpt zijn spaghetti ook aan een grondige inspectie en is ervan overtuigd dat het maden zijn. Het lijkt mij onwaarschijnlijk, de spaghetti smaakt vissig, maar je weet nooit in Japan. Als we weer wifi hebben blijkt dat we jonge, onvolgroeide visjes hebben gegeten.

Golden Gai        

Ik lees ergens dat niet ver van ons hotel de “Golden Gai” buurt zit. Het is een stukje oud-Tokio, met laagbouw, smalle straatjes en hele kleine kroegen. En als ik zeg klein, bedoel ik echt klein. Kroegjes waar maximaal 4 tot 8 personen binnen kunnen. Je betaalt 500 tot 1000 Yen (€ 3,60 – 7,20) entree en op sommige voordeuren staat dat de kroegbaas geen Engels spreekt. We lopen nieuwsgierig door de straatjes, maar gaan niet naar de kroeg vanavond.  

Toyosu

Regen, sneeuw en zelfs hagel! Getverdemme. Het is koud en guur vandaag. “Tijd voor een geluksmuntje,” zeg ik tegen Eric, want die hebben we nog niet gevonden in Japan. “Succes! In Tokio ligt nog geen papiertje op de grond, laat staan dat je er geld zou vinden.” Singapore staat bekend als schone stad, maar Tokio doet niet onder. Je ziet hier ook nagenoeg niemand eten of drinken onderweg.  

De vismarkt van Toyosu valt tegen, we mogen er als toerist niet meer overheen lopen. Sinds 2018 is alles gemoderniseerd: de markt, de tonijnveiling en de restaurantjes. De tonijnveiling begint al om 5.30 uur, misschien hadden we toch vroeger op moeten staan om de boel in actie te kunnen zien. De charme van deze plek is helaas toch verloren gegaan door de vernieuwing.  

TeamLab Planets TOKYO

Om 11 uur staan we buiten in de rij bij TeamLab Planets TOKYO, een museum voor interactieve digitale kunst. De rij is on-Japans, we staan in de kou te kleumen en nat te regenen. En dat in het land van verwarmde metrobankjes en wc-brillen! Het is gruwelijk druk, in deze commerciële bedoening. Jammer, want dat doet af aan de beleving van de kunstwerken. Op blote voeten lopen we door het water en gaan tot onze knieën in een verwarmde vijver waarop koikarpers zijn geprojecteerd. We lopen door een hangende bloementuin, over spiegelvloeren en tussen slierten ledverlichting. Het is een bijzondere ervaring, die we spijtig genoeg met teveel mensen delen.    

Geluk!

Als we buiten komen regent het nog altijd. Geen weer voor een park of tempel. We zijn een beetje chagrijnig door het slechte weer en weten niet goed wat te doen. We besluiten een kop koffie te gaan drinken en als we in de metro bij een kaartjesautomaat staan hoor ik geld vallen. Ik wacht even voordat ik ga kijken en vind een Yen! Hoppa!

De geluksmunt heeft echter geen enkele invloed op het weer. Onder het genot van een dampende bak koffie struinen we het internet af op zoek naar een leuke middagactiviteit. Ik wil nog graag naar het Yayoi Kusama Museum, maar daarvoor zijn pas over twee weken kaartjes beschikbaar. Baden in een onsen (Japans badhuis), de Tokyo Tower, of naar een film? We weten het niet en gaan naar huis om te typen, bellen en foto’s uit te zoeken. Morgen belooft de weer-app betere tijden. Voor nu houden we het voor gezien.  

Goodbye Tokio!

Onze stedentrip in Tokio komt aan zijn eind. We hebben nog een paar uurtjes te besteden. Met de metro reizen we naar L’Atelier du Pain voor het beste brood van de stad. Na dit heerlijke ontbijtje gaan we terug naar de Meiji Jingu tempel, want ik wil nog graag een wens doen. Het is vandaag een zonnige zaterdag en het is een stuk drukker in het Yoyogipark dan de vorige keer. In de tempel is een ceremonie gaande en een groep veteranen komt een eerbetoon brengen. Ze dragen de Japanse vlag met veel respect. Wij kopen een houten bordje waar ik mijn wens voor 2023 opschrijf, ik hang hem aan het rek bij de andere wensen en stuur hem naar het universum. Fingers crossed!    

Mijn buurman haalt zijn neus op, pulkt er nog eens in en smeert de vangst af aan de stoel voor hem. We zitten in het vliegtuig naar onze volgende bestemming tussen een groep luidruchtige jongelui. Ze staan op, lopen rond en dragen hun mondkapjes niet. Telefoons gaan af, er wordt hard geroepen en druk gebeld. De dame voor ons is recordhouder kletsen, ze blijft maar door gaan. De vlucht duurt zes uur en ze is geen minuut stil. Vietnam zal wennen zijn.

Lees ook: 10x Tokio: tips voor een toffe stedentrip

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en daarna (via je eigen account) een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra. Win-Win. Thx voor de support!