Hoe voelt thuiskomen na een wereldreis?

(REISVERHAAL) De laatste bestemming van onze wereldreis is Nederland. Het Brabantse dorp Dongen om precies te zijn, de plek waar wij zijn geworteld. We bereiden onze thuiskomt voor, zoals we iedere bestemming hebben voorbereid: vervoer en overnachtingen zijn geregeld. Andere praktische zaken – zoals abonnementen en verzekeringen – pakken we later op. We hebben een eigen woning en kunnen terug naar onze oude banen. Check! Alles is geregeld. Toch? Ik dacht werkelijk dat ik na 46 jaar – met een schat aan reiservaring op zak – exact wist wie ik was en dat een ‘wereldreisje’ mij niet zou veranderen. Hoe naïef kun je zijn? Thuiskomen na een wereldreis, is een wereldreis op zich.

In 2022 – 2023 maakten wij een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië, twee weken door de Pantanal in Brazilië, twee weken in het gekke Uruguay en daarna 5 weken door Chili en Argentinië. Om even bij te komen gingen we 3 weken naar Curaçao. Na deze vakantie in een vakantie reisden we 4 weken door Colombia – waar we ons makkelijk twee maanden hadden kunnen vermaken – gingen we 2 weken op vakantie in Panama en nog eens 3 weken kamperen in Costa Rica. Onze laatste bestemming in Midden-Amerika was het authentieke Guatemala, daarna vlogen we naar Tokio waar alles anders is, ontdekten we het mooie Noord-Vietnam en sloten we met de Filipijnen een fantastisch reisjaar af!

Thuiskomen na een wereldreis

“Wat gek dat we naar huis gaan. Over een paar uur staan we op Schiphol”, verzucht Eric terwijl hij naar zijn laatste vliegtuigmaaltijd staart en melancholisch met de chemisch glanzende aardappelpuree speelt. “Heb jij er zin in?”

Ik klem mijn ellenbogen strak tegen mijn lichaam en probeer met mes en vork te eten, zonder saus te knoeien. Vanzelfsprekend zit ik op de kloteplek in het midden. “Het lijkt me heerlijk om iedereen te zien, om ons pap en mam te knuffelen en mijn vriendinnen vast te houden. Ja, ik heb er zin in! Bizar dat het voorbij is. Het was het mooiste jaar van mijn leven.” Eric stemt in met deze constatering en vraagt zich af of er naast Yvon en Kees andere mensen op de luchthaven zullen staan.    

Lees ook: Paklijst wereldreis: ik ga op reis en sleep mee…

Bagageband nummer 13  

Voor de laatste keer maken onze gele duffelbags een rondje op de bagageband: nummer 13. Ik herinner me de woorden van mijn moeder, 13 staat voor een nieuw begin en kansen. Toepasselijker kan waarschijnlijk niet. Kees en Yvon verschijnen – met uiterst belachelijke hoedjes op – voor het raam. Ik voel de opwinding, we zijn een paar stappen van ze verwijderd.

Als we met de bagagekar verwachtingsvol door de schuifdeuren lopen, zie ik mijn ouders met een zelfgemaakt welkomstbord achter het hek. Met open armen ren ik op ze af en sluit ze in mijn armen. Eindelijk! Ik was bijna vergeten hoe zacht ze zijn. De rest van de wereld lijkt niet te bestaan. Tranen rollen over zes wangen. Dit voelt zoooo lekker. Als ik toe ben aan een adempauze zie ik de betraande ogen van mijn liefste vriendin Birgit. “Bir! O, wat fijn! Kom hier, wat heerlijk dat je er bent.” Van thuiskomen na een wereldreis ontploft je hart.

Dongen-City

Druk tetterend rijden we naar Dongen. Het is zondagochtend 8.30 uur. Van een jetlag is geen sprake, enthousiasme en adrenaline nemen het voortouw. Bij thuiskomst zwiert de voordeur open en vliegen ons neefje en nichtje naar buiten. De woonkamer is gevuld met familie en vrienden aan statafels: een huis vol oer-Hollandse gezelligheid, warmte en confetti. Nergens ter wereld zijn we zo liefdevol ontvangen, nergens ter wereld waren we zo welkom als hier. This is where we belong.   

Als iedereen is vertrokken gaan we op verkenning in eigen tuin, huis en schuur. Dit stukje aarde, deze postzegel, is helemaal van ons (en van de hypotheekverstrekker). Dit is ons thuis. Voor de laatste keer pakken we alle spullen uit en tjoppen de kleding in de wasmachine. Wassen met warm water, wat een luxe! Zorgvuldig bergen we de reisattributen op, voorlopig blijven we thuis om te landen in Nederland.

Invoegen na een wereldreis

Moeiteloos voegen wij in, in ons oude sociale leven. Het lijkt of we nooit zijn weggeweest. We vieren Koningsdag uitbundig, gaan een weekend klussen en pikken de vrijdagavond borrel weer op. Bedachtzaam smeren we afspraken uit in de tijd, om overkill te voorkomen. Een volgepropt weekend trekken we niet zo goed. De wereldreis lijkt al binnen een paar dagen ver achter ons. We maken een compilatie van de mooiste foto’s om de herinneringen scherp te houden (zie onderaan dit blog).

Samen doen we boodschappen in de schandalig goed gevulde Nederlandse supermarkt, waar glanzend fruit en puntgave groenten wachten om meegenomen te worden. Veel Nederlanders klagen over de hoge prijzen, daarom gaan we uit voorzorg naar Nettorama. Om te relativeren: in Nederland geeft een gemiddeld gezin ongeveer 10% van haar netto-inkomen uit aan voeding, in Afrika is dat 40%. We slaan goedkope zakjes noedelsoep in, dat helpt tegen de after-wereldreis-blues.

De T-shirts die we onderweg droegen liggen inmiddels op de stapel kluskleding, mijn gescheurde sneakers staan nog in de bijkeuken, omdat ik ze niet kan weggooien. Met verwondering winkel ik in mijn eigen kledingkast: slippers, sneakers, laarsjes, broeken, jurken, shirts. Ik voel me als Alice in wonderland. De overdaad van Nederland is overweldigend.  

Terug naar de kantoorjungle

“Ik heb koppijn”, klaag ik. “Hier nog een”, antwoordt Eric. We zitten uitgeblust aan de eettafel. Het oppakken van het werkzame leven is pittig. Alles gaat zo snel! Iedereen rent en vliegt, heeft haast en stress. We worstelen allebei op onze eigen manier. Eric heeft zijn oude functie opgepakt en het verwachte tempo is full speed. Ik probeer mij staande te houden in een complexe kantoorjungle, waar een veelheid aan energieën duwen, trekken en botsen. Het leven onderweg was simpel, nu moet ik wennen aan de hoeveelheid mensen waartoe ik mij moet verhouden. Scherpe opmerkingen komen ongefilterd binnen en brengen mij uit balans. Hoe overleefde ik dit vroeger?

Mijn oude functie is niet meer beschikbaar en ik word op een tijdelijke plek gezet, waar ik mij niet senang voel. Het voelt alsof er voor mij geen plaats meer is in het systeem, ondanks de liefdevolle intenties van mijn leidinggevende. De organisatie is veranderd, ik ben veranderd. Ik ben zelfbewuster geworden en dichter bij mijn gevoel gekomen. Het is onmogelijk om de sensaties in mijn buik en hart te negeren, wat soms tot ongenoegen in de jungle leidt.

Van binnen naar buiten leven

Tijdens onze wereldreis heb ik geleerd om van binnen naar buiten te leven, in plaats van andersom. Ik merk dat ik het nu ingewikkeld vind als andere mensen voor mij proberen te bepalen wat ik ‘moet’. Een masterclass belichaamd leiderschap van Mare Coaching helpt mij om bij mijzelf te blijven en trouw te zijn aan mijn innerlijk kompas. Ik neem het heft in eigen handen, bestel een leuke functie bij het universum en begeef me op het boeiende pad van persoonlijke ontwikkeling. Ik ben ervan overtuigd dat we over een paar weken onze draai terugvinden. Het kost alleen meer hoofdpijn en tijd dan verwacht.  

Lekker poetsen!

Terwijl we experimenteren met onze energiebalans genieten we van het thuis zijn. Voor het eerst in mijn leven heb ik plezier in het schoonmaken van ons huis. Ons eigen stukje wereldbol! Mijn vader helpt met het dweilen en stofzuigen, mijn moeder doet de ramen en als we klaar zijn drinken we samen een cappuccino in de keuken. Het zijn waardevolle momenten. Met aandacht maak ik het sanitair perfect schoon: een hygiënisch toilet is geen droom meer! Ook de muren doe ik af. In mijn badkamer kun je zonder gevaar op een been hinken als je je tenen afdroogt, omvallen tegen de muur en je blote voeten op de grond zetten. Je kunt zelfs het water uit de pot drinken en de wc-bril met twee handen vastpakken. Geloof mij, schoon sanitair is een genot na een wereldreis!

We ontvangen vrienden, gaan op de fiets naar de Drunense Duinen, wandelen over de ecologische zone en kijken uren naar de mussen in onze appelboom. Eric vangt de tuinmuis en zet hem 500 meter verderop in het park, om hem twee dagen later weer vrolijk rond te zien scharrelen tussen de planten en het vogelvoer. Of is het zijn zusje?

Nieuwe daktent

We kopen na een paar weken een nieuwe daktent bij DaktentToGo en gaan een weekend naar Drenthe, waar mijn zus met haar gezin zijn gaan wonen. Bij aankomst op Camping Diever klappen we de stoelen open en zakken met een zucht achterover. We zitten met onze blote voeten in het gras en onze ogen op de stapelwolken gericht. Verder niks, complete ontspanning. We wanen ons weer even op wereldreis en mijmeren over de mooiste herinneringen. Op veler verzoek bepalen we de top 5.

De top 5 van onze wereldreis:

#1. Wildkamperen in Botswana

De confrontatie met een luipaard op camping Ihaha in Chobe National Park (Botswana) was met stip het meest angstaanjagende moment van het jaar. We wisten niet hoe snel we in de auto moesten duiken! Als ik eraan terugdenk krijg ik nog steeds hartkloppingen. De foto van het luipaard is alleen in onze herinnering beschikbaar.

#2. Mosterdbloemen in Noord Vietnam

De ontmoeting met het mosterdbloemenmeisje tijdens een driedaagse scootertocht door de bergen bij Ha Giang (Vietnam) heeft mij het diepst geraakt. Door haar bruine ogen keek ik in mijn ziel en zag mijn eigen onzekerheid, mijn angst en kwetsbaarheid. Zoveel herkenning in dit verlegen meisje! Inmiddels weet ik dat de Nederlandse polderbermen vol met gele korenbloemen staan, die mij steevast terugbrengen naar de bergen van Noord Vietnam.

#3. Pantanal in Brazilië  

De roadtrip over de Transpantaneira om vervolgens de jaguars van de Pantanal (Brazilië) te kunnen zien, was een unieke ervaring. We zagen vanuit een bootje maar liefst vijf van deze majestueuze katten langs de waterkant paraderen. Ze namen geen enkele aanstoot aan onze aanwezigheid! In de Pantanal zagen we ook zeldzame hyacintara’s en snorkelde Eric met een anaconda. Moeder aarde laat zich hier van haar meest bijzondere kant zien.

#4. Vuurspuwende vulkaan in Guatemala

Guatemala is het land van de vulkanen. De vuurspuwende Fuego vulkaan is het meest ontzagwekkende natuurfenomeen dat we hebben gezien. Het donderen en bulderen van de aarde heeft ons een hele nacht wakker gehouden. Oranje vuurwerk spoot uit de krater, waarna gloeiende stenen van de berg afrolden en de top van de vulkaan lieten fonkelen. Wij hielden ons warm bij een kampvuur en hadden plezier met het Joodse reisgezelschap. Het blijft een van de meest bijzondere herinneringen aan onze wereldreis.    

#5. Duiken in de Filipijnen

We volgden onze dromen en eindigden in de Filipijnen, waar we naar het eiland Malapascula gingen, om te duiken met de bedreigde voshaai. Deze vriendelijke haai met zijn sierlijke staartvin laat ieder duikershart sneller kloppen! We verzamelden om 4.30 uur op het stand en onderweg zagen we hoe de nacht langzaam kleur kreeg en de wolken oranje werden. Op de duiklocatie lieten we ons naar een plateau op 12 meter diep zakken. Terwijl wij op de grond lagen, lieten we ons betoveren door de glanzende zilvergrijze haaien die hun staarten lieten dansen door het water. Bofkonten zijn we, ik kan niet anders zeggen.

Eigenlijk is het maken van een top 5 niet eerlijk, want er is nog zoveel meer. Het waren niet alleen de plekken, het waren de belevenissen, het was het gevoel. Het was het gevoel van vrijheid, de energie die door je hart stroomt. Het waren de schoonheid van de natuur, de ontmoetingen met andere reizigers, de instant noodles, de Napoleon ballen, het kamperen, de wombatjes, de ongemakken onderweg, de gastvrije Argentijnen, camping Utopia, het ziplinen in Costa Rica, de rondleiding door Communa 13, de chickenbussen in Guatemala, het rijden op scooters in Azië. Zo veel, het was zo veel!

Op reis na een wereldreis

Het is zoveel. Een wereldreis is veel. Het is de mooiste ervaring die wij samen hebben gedeeld in dit leven. Het heeft ons dichtbij elkaar gebracht en het heeft ons zelfbewust gemaakt. Het heeft ons gemaakt tot de mensen die we nu zijn. Wie dat precies zijn, weten we nog niet zo goed. We zijn nog op reis, op reis in onszelf.