Op vakantie in de Filipijnen voor het ultieme eilandleven

(REISVERHAAL) We gaan op vakantie in de Filipijnen! Het lijkt ons de perfecte afsluiting van een wereldreis. Het is vrij gebruikelijk om na een intensieve rondreis nog een paar dagen naar het strand te gaan om uit te rusten. Wat doe je als je 11 maanden heb gereisd? Precies! Een maandje uitrollen. We kunnen geen betere bestemming bedenken dan de Filipijnen. Groene palmbladeren die contrasteren met de helderblauwe lucht en witte stranden: we gaan 3,5 week eilandhoppen. Joehoe! Van Cebu naar Bohol, dan naar Siquijor, Malapascua en tot slot Siargao. Met het einde van onze wereldreis in zicht leven we zo veel mogelijk in het moment, om er echt álles uit te halen. Dus pas op! Dit blog staat vol jaloersmakende plaatjes.

Deze vakantie in de Filipijnen maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië, twee weken door de Pantanal in Brazilië, twee weken in het gekke Uruguay en daarna 5 weken door Chili en Argentinië. Om even bij te komen gingen we 3 weken naar Curaçao. Na deze vakantie in een vakantie reisden we 4 weken door Colombia – waar we ons makkelijk twee maanden hadden kunnen vermaken – gingen we 2 weken op vakantie in Panama en nog eens 3 weken kamperen in Costa Rica. Onze laatste bestemming in Midden-Amerika was het authentieke Guatemala, daarna vlogen we naar Tokio waar alles anders is, we ontdekten het mooie Noord-Vietnam en sloten de reis door Vietnam af in het zuiden. De Filipijnen is de laatste bestemming van een fantastisch reisjaar!

Cebu

We komen rond 22 uur aan in Cebu City, de laatste hotelshuttle heeft gewacht en brengt ons naar een sfeerloze overnachtingsplek. Geen tijd om te pinnen of beltegoed te regelen, dat doen we morgenvroeg. Nu naar bed. We zijn moe!

Overnachting: Toyoko Inn Cebu – Cebu City (1 nacht)

Bohol

De vakantie in de Filipijnen begint rommelig. De ferry van OceanJet vertrekt om 10.40 uur naar Bohol. De tickets heeft Eric online via BookaWay gekocht en dat is fijn, want als we uit de taxi stappen worden we achtervolgd door verkopers die ons ferrytickets willen verkopen. We slaan iedereen van ons af en lopen door naar Pier 1. Twee uur later staan we op het eiland Bohol, zonder beltegoed en zonder vervoer. Kak! We zouden opgehaald worden, maar er staat niemand met een “Mr Eric”-bordje. Verkopers van tours en transport belagen ons, omdat ze zien dat wij niet worden opgehaald. Het lijkt ons slim om vriendelijk te blijven, want misschien hebben we ze nog nodig.  

Stress

In de app van AirBnB kunnen we het exacte adres en de naam van het resort niet vinden, er staat ook geen telefoonnummer vermeld. We wachten en wachten, voor mijn gevoel duurt het uren. Hier krijgt deze  wereldreiziger stress van! Naast ons staat een chauffeur rustig te wachten, totdat we beseffen dat er niemand komt om ons op te halen. Hij vraagt dezelfde prijs als de transfer die we hadden geboekt. Zonder onderhandelen stappen we in. In de buurt van Tawala begint de chauffeur te vragen waar hij exact heen moet.

Eric probeert zijn hoofd koel te houden, terwijl de chauffeur ongeduldig wordt en in de gaten krijgt dat we het adres echt niet kunnen vinden. Bij een restaurant laat hij Eric uitstappen, zodat hij de wifi kan gebruiken. De ober herkent de foto’s: “O, Halamanan! That’s close. Next to the right.” 

Follow your dreams

En dan ineens zijn we in het paradijs! Op de poort van onze tuinvilla staat ‘Follow your Dreams’, nieuwsgierig kijken we om het hoekje. We staan in onze ‘eigen’ tuin met hangmat en ligbedjes, een overdekt terras en een buitendouche. Deze heerlijke plek is de komende 5 dagen ons thuis. De transfer krijgen we vergoed van het resort, met welgemeende excuses.  

We huren een scooter en gaan naar Alona Beach. Helaas zijn er geen strandbedjes te huur, waardoor we snel klaar zijn op het strand. Het is er druk en een beetje shabby. We snorkelen een rondje en gaan snel naar het zwembad van Halamanan, want daar is niemand.

Chocolate hills

Voor vandaag hebben we een tweede scooter gehuurd, want we gaan naar de Chocolate Hills. Het gras op deze ronde en kegelvormige heuvels is in het droge seizoen bruin van kleur, vandaar de naam. Het is ruim twee uur rijden vanuit het schiereilandje Panglao (waar wij verblijven) naar de chocolade heuvels, daarom gaan we ieder op een eigen scooter. Dat is een stuk stabieler en wel zo veilig. 

De rit is een genot! In het begin is het onwennig, maar al snel hebben we het rijden onder de knie. Moeiteloos golven we over de heuvels naar het binnenland van Bohol. Ik probeer alles wat ik zie, voel en ruik in me op te nemen. De wind in mijn gezicht en op mijn armen, de hutjes met rieten daken, kleine winkeltjes, restaurantjes, tricycles, bananenplanten en palmbomen, voorovergebogen mensen in de rijstvelden, de was die buiten op hangertjes hangt en de zoete geur van wasverzachter, kinderen die naar ons zwaaien, mijn te grote helm die steeds naar achteren schuift, de wolken, die schitterende, witte wolken. Ik wil niets vergeten! Dit geweldige gevoel van vrijheid dat door mij stroomt, de kippenvel op mijn bovenbenen, de pijn in mijn onderrug. Ik neem een diepe teug adem en probeer de wereld om mij heen letterlijk in te nemen en vast te houden.

Spookdiertjes

Iedere toerist op Bohol gaat naar de Chocolate Hills, kortom het is behoorlijk druk. We parkeren onze Aziatische heilige koeien, betalen entree en gaan met een shuttlebusje naar het uitkijkpunt om de bijzondere heuvels te zien. Eerlijk gezegd kan het uitzicht de scooterrit door het binnenland niet overtreffen. We rusten even uit, geven onze wervelkolommen wat ruimte en rijden terug, met een grote glimlach.

Bij het Tarsier sanctuary maken we een korte tussenstop, om spookdiertjes te zien. Wist je dat hun ogen groter zijn dan hun hersenen? De schattige beestjes worden met uitsterven bedreigd. We moeten stil zijn en mogen geen flits gebruiken bij het fotograferen, om te voorkomen dat ze gestrest raken. Zonder iets te zeggen lopen we door het bamboebosje, maken foto’s en staan na 20 minuten weer buiten. Ik ga voor vertrek naar het toilet en lees met een frons het verzoek “Was je voeten/schoenen niet in het toilet”.

Bijenboerderij zonder bijen

Bij de Bohol Beefarm gaan we aan de bar met uitzicht op zee zitten, voor een late lunch. Als we vragen naar de bijen, vertelt de ober: “No more bees. Because of the typhoon and the pandemic.” Veel meer uitleg over de toedracht kan hij in het Engels niet geven, “broken” zegt hij nog. De salade smaakt verrukkelijk. In de Filipijnen is het eten minder traditioneel dan in Vietnam, wat betekent dat we niet zoveel rijst en noedels eten. In Tawala hebben we weinig moeite om goede restaurants te vinden. Iedere avond crossen we op de scooter ergens anders naar toe.

Snorkeltour

In de hangmat van onze tuinvilla is het prima toeven, toch gaan we vandaag een snorkeltour doen. Blijkbaar kun je bij Baligacasag island mooi snorkelen en Virgin island willen we ook graag zien. De wekker gaat om 4.45 uur. Nee, dat is geen typefout, als je onderweg dolfijnen wilt spotten moet je vroeg zijn. Om half 6 vertrekken we op de scooter naar de St. Augustine kerk, waar we Jojo ontmoeten. Hij brengt ons naar een dorpje, waar een traditionele bangka in de mangrove ligt. Een bangka is een traditionele kano met twee drijvers van bamboe. Je ziet ze in de Filipijnen overal, van klein tot groot. Het lijken net spinnen op het water. Op die van ons staat: ‘God is with us’. Heel fijn.

Terwijl de zon achter ons opkomt, staat de bootman geconcentreerd op de punt van zijn bangka en duwt ons met een lange stok door het ondiepe water. Wat een schitterend beeld! We komen langzaam op gang. Met kleine handgebaren geeft hij richting aan, totdat het water diep genoeg is en de stuurman de oorverdovende motor aan kan zetten. Het trillen van de motor voel ik in mijn lippen en oren, het kriebelt tot mijn kruin. De zachte warmte van de ochtendzon voel ik op mijn linkerwand en de frisse bries verwent mijn huid. We sluiten allebei onze ogen om de Filipijnen zo goed mogelijk te voelen.      

Baligacasag Island

Het vroege opstaan loont, dolfijnen duiken op en zwemmen een stukje mee. Daarna meren we bij Baligacasag aan om te gaan snorkelen. Met een klein bootje worden we naar het rif gebracht waar de onderwaterwereld uitbundig is. Koralen, anemoonvissen, grote scholen vissen in alle kleuren, vlindervissen, zebravisjes en een schildpad die voor ons uitzwemt. Na een uur in het water gaan we terug naar het strand en zien we dat we de drukte net voor zijn geweest. Het wemelt van de spinnen en toeristen in oranje zwemvestjes.

Vervolgens gaan we naar Virgin Island, wat min of meer een witte zandbank in zee is. We zijn redelijk op tijd, dus kunnen nog wat jaloersmakende foto’s schieten, voordat alle snorkelaars ook hier arriveren. De bootman herinnert ons er nogmaals aan dat zijn collega vandaag jarig is. Hij wordt schijnbaar 32 jaar, hetzelfde nummer staat op zijn t-shirt. “He has no money for celebrating his birthday”. Ja jongen, dat krijg je ervan als je iedere dag je verjaardag viert! Natuurlijk geven we hem wat, maar niet genoeg voor een feestje. Die truc mag hij morgen bij iemand anders proberen.

Overnachting: Halamanan Recidences – Tawala/Bohol (5 nachten)

Siquijor Island

De ferry van Apekop brengt ons in 2,5 uur naar Siquijor Island. Dit is een kleiner en minder druk eiland dan Bohol. Sommige reisblogs noemen deze plek ‘off the beaten track’, maar dat is ruimschoots overdreven. De toeristische infrastructuur is prettig ontwikkeld. Als je aankomt bij de ferryterminal kun je meteen een scooter huren of een tricycle naar je accommodatie nemen. Wij worden opgehaald door de buurman van het resort waar we verblijven.

Het Southmountain Resort heeft een schitterend zwembad tussen de palmbomen en bananenplanten, waar we een heerlijke middag doorbrengen totdat de zon ondergaat. We mogen zoveel bananen eten als we willen. De Zweedse eigenaar vertelt dat het altijd zijn droom is geweest om eigen bananen te hebben. In 2016 begon hij met 10 plantjes, inmiddels staat zijn land er vol mee en geeft hij ze weg. Helaas geef ik niets om bananen, geef mij maar mango.

Cambugahay falls

Het is scooterdag! Ik spring achterop bij Eric voor een eilandtour. Vanaf het resort gaan we bergaf, zonder gas te geven rollen we naar beneden, we zwaaien naar de buurman en slingeren om de hond die midden op de weg een dutje doet, een haan schrikt en zet het op een lopen, Eric’s Hawaï-bloesje wappert in de wind, ik steek mijn armen in de lucht en geniet. De Cambugahay falls zijn de belangrijkste bestemming van deze dag: drie plateaus met watervallen en turquoise water. We parkeren onze scooter in de berm en betalen 20 pesos p.p. (34 cent) entree. Voor de mooiste Instagram foto’s gaan mensen op een bamboe vlot zitten of slingeren aan een touw boven het water. We genieten van het gratis entertainment en laten het slingeren aan anderen.     

Ik zit in het ondiepe water en kijk naar alles wat om mij heen gebeurt. Een Nederlands meisje loopt met haar zwemvleugeltjes langs mij en juist als ik mij afvraag of zij al kan zwemmen wordt ze door de verraderlijke stroming meegetrokken. Achter ons liggen grote rotsen en valt het water naar beneden. Haar moeder staat aan de kant en ziet dat het misgaat, ze roept in paniek, waarop ik mij zijwaarts laat vallen en het meisje grijp. Het is geen hoge waterval, maar toch. “Thank you, thank you” zegt de moeder aangeslagen, terwijl ze haar dochter van mij overneemt. Het meisje twijfelt of ze moet huilen. Ik stel haar gerust. “Niets aan de hand, lieverd. Gelukkig heeft iedereen een beschermengeltje. Je hebt het goed gedaan.” Ze slaakt een zucht en knikt, terwijl ze met haar ogen knippert. Even later staat ze bij haar moeder te snikken.   

Butterfly sanctuary

We rijden een flinke route vandaag, ik krijg er een houten kont van! De vlindertuin, in de bergen, is een welkome tussenstop. De eigenaar ontvangt ons dankbaar, met de entree die toeristen betalen kan hij zijn tuin draaiende houden. Hij kweekt vlinders om ze daarna vrij te laten en op die manier een steentje bij te dragen aan de biodiversiteit op het eiland. Op dit moment heeft hij twaalf soorten vlinders, voor de pandemie en de tyfoon waren dat er dertig. De afgelopen twee jaren waren zwaar, omdat er geen toeristen kwamen. Hij moest hij het werk stilleggen en had geen inkomsten. Ik beloof de vriendelijke eigenaar dat ik een goed woordje voor hem zal doen op mijn website. Hij doet mooi werk en de vlinders zijn prachtig.

Snorkelen Apo Island

Gaan we het doen? Of niet? Bij Apo Island schijnt het prachtig snorkelen te zijn, maar we zijn ook luie reizigers geworden in deze laatste fase van onze wereldreis. De vakantie in de Filipijnen moet vooral relaxed zijn. Tegelijk schreeuwt het stemmetje in mijn hoofd: “je komt hier waarschijnlijk nooit meer! Doe niet zo verwend.”

Om 7.45 uur zitten we in de lobby van het Coco Grove Beach Resort, om vervolgens met de bus naar de boot gebracht te worden. Het is een uur en vijftien minuten varen naar Apo Island en op het bankje van de catamaran sukkelen we – zoals iedereen – in slaap. Apo Island is een vulkanisch eiland, met een klein dorpje en een stukje strand. De mensen in het dorp leven van toerisme of visserij, legt Alwin uit. Hij is onze snorkelgids en draagt nummer 243, in totaal zijn er 400 snorkelgidsen. Het is verplicht om met een gids te snorkelen op Apo Island.

Vis

In de ochtend gaan we naar de groene schildpadden in het ondiepe water voor het strand en na de lunch gaan we iets verderop naar de koraaltuin. Op de dagen dat Alwin niet als gids werkt gaat hij speervissen, daarom kan hij zo goed zwemmen, vertelt hij trots. Met ongeëvenaard gemak duikt hij naar beneden en gaat net boven de bodem voor een schildpad hangen. Hij zwemt nog even verder, voordat hij naar boven komt. Geen luchtbel te zien. Een snorkel heeft Alvin niet nodig. “You are a fish!” roep ik naar hem als hij boven water komt, “I’m better in floating.”

Met zichtbaar plezier maakt Alvin voor ons foto’s en filmpjes onder water. We snorkelen een grote ronde over de kleurrijke koraaltuin, die in opvallend goede staat verkeert en nemen daarna afscheid van alle snorkelgidsen. De toeristen klimmen in de boot en de gidsen zwemmen met hun oranje reddingsringen terug naar het strand. Het koude biertje en het kartonnen bekertje met chips op de terugweg smaken uitstekend na een dag op het water.

Lugnason Falls

De Lugnason watervallen zijn niet zo aantrekkelijk als de Cambugahay falls. De plek is prachtig, het water is melkig groen. Twee kinderen klimmen – door het water van de hoge waterval – tegen de rotsen omhoog en springen daarna naar beneden. Stelletje helden. Salto. Het kan niet gekker. Een Franse Tarzan slingert aan het touw dat boven het water hangt, en geeft zich daarna over aan de zwaartekracht. We zijn toeschouwers van een paradijselijk tafereel.

Paliton Beach

Terug bij de scooter verbranden we onze billen aan het zadel. De volgende keer zetten we hem in de schaduw! We rijden snel weg, de wind geeft verkoeling. Next stop is Paliton Beach. Dit is een van de mooiste stranden op Siquijor Island, zegt men. We betalen het astronomische bedrag van 20 pesos pp entree en vragen aan de ticketverkoper of we strandbedjes kunnen huren op het strand. Hij snapt er niks van. “Yes, you can sit on the sand,” antwoordt hij. Ik zie de vraagtekens in zijn ogen. Het woord ‘beachbeds’ maakt geen deel uit van zijn Engelse woordenschat. Die decadente toeristen ook!

We zetten de scooter onder een palmboom. Het witte zand, lichtblauwe water en de kano in de branding spreken tot de verbeelding. Wat een mooi strandje! Wat een fijne vakantie in de Filipijnen! De camera van mijn telefoon weigert dienst, hij is oververhit en maakt alleen nog zwarte foto’s. Zittend in het zand, onder een boom maken we een plan voor de rest van de dag. We gaan lunchen bij Dolce Amore en daarna aan het zwembad liggen, op een ligbed. Het zal onze tijd wel duren.

Lees verder over onze heerlijke reis: Rondreizen in de Filipijnen is onbetaalbaar!  

Overnachting: Southmountain Resort – Siquijor (4 nachten)   

Meer lezen over de Filipijnen?

• Wel of niet naar het eiland Boracay in de Filipijnen?
• Wat je niet mag missen op Palawan: het mooiste eiland van de Filipijnen
• Twee weken Filipijnen: Palawan en Boracay

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en daarna (via je eigen account) een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra en maakt mij blij. Dankjewel!